Θα έπρεπε άραγε ήδη «να (έχει) στηριχθεί ο Τσίπρας από την αντιπολίτευση στο ασφαλιστικό», όπως συνιστά ο Καθηγητής Γ. Παγουλάτος σε άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής;
Μα πριν ακόμη συγκεκριμενοποιηθεί η κυβερνητική πρόταση; Να δοθεί, εν ολίγοις, συναίνεση εν λευκώ; Αν είναι δυνατόν!
Και χωρίς να συμφωνηθεί ένας αμοιβαία αποδεκτός οδικός χάρτης πολιτικών εξελίξεων για τα επόμενα 2-3 κρίσιμα χρόνια καθώς και η αλλαγή του εκλογικού νόμου, που θα αποδείκνυαν ότι ο Τσίπρας μεταλλάχθηκε πολιτικά, υπό το βάρος της ανάγκης, και εννοεί επιτέλους σοβαρά όσα αίφνης διακηρύσσει για την ανάγκη ευρύτερων συναινέσεων;
Δηλαδή να παρασχεθεί συναίνεση (όχι μόνο εν λευκώ, αλλά και) α λα καρτ; Αν είναι δυνατόν! Θα αποτελούσε κίνηση αυτοκαταστροφική για την αντιπολίτευση, η οποία ούτε τον τόπο θα ωφελούσε τελικά, αφού θα επιβράβευε για άλλη μια φορά και άρα θα τόνωνε έτι περαιτέρω την τάση του Τσίπρα για φτηνούς τακτικισμούς απέναντι στην .. «αφελώς υπεύθυνη» αντιπολίτευση. Με τον τρόπο αυτό, όμως, αντί για κλίμα εθνικής συναίνεσης, μάλλον κλίμα όξυνσης θα ευνοούνταν μεσοπρόθεσμα ανάμεσα στη συμπολίτευση και την αντιπολίτευση, που για άλλη μια φορά, όπως και τον Αύγουστο, θα αισθανόταν σύντομα εξαπατημένη από τον πρωθυπουργό. Τελικά δηλαδή, η αντιπολίτευση ούτε εθνικά ωφέλιμη θα μπορούσε να είναι μεσοπρόθεσμα, αν αποδεικνυόταν πολιτικά αφελής..
Αυτό που όφειλε και οφείλει να πράξει η αντιπολίτευση, αν θέλει να ανταποκριθεί με υπευθυνότητα στον υψηλό θεσμικό της ρόλο, είναι δύο τινά: Πρώτον, να μην αρνηθεί εκ προοιμίου και σε κάθε περίπτωση τη συναίνεσή της σε όποια τυχόν κυβερνητική πρόταση για το ασφαλιστικό ήθελε κατατεθεί, ανεξαρτήτως δηλαδή περιεχομένου της αλλά και των όποιων δημόσιων πολιτικών δεσμεύσεων ήθελε ενδεχομένως αναλάβει ο πρωθυπουργός αναφορικά με την πορεία του τόπου κατά τα επόμενα 2 τουλάχιστον έτη.
Και δεύτερον, βέβαια, τα κόμματα της φιλευρωπαικής αντιπολίτευσης οφείλουν εκτός από γενικόλογες ανέξοδες διακηρύξεις περί «κόκκινων γραμμών» να κάνουν ένα βήμα παραπέρα, αρθρώνοντας θετικό προγραμματικό λόγο, δηλαδή τις δικές τους εναλλακτικές τεκμηριωμένες προτάσεις, στα σημεία που θα διαφωνήσουν με την κυβέρνηση. Κι αυτό, βέβαια, υπό το φως της σημερινής γκρίζας οικονομικής πραγματικότητας και όχι της ασφαλώς καλύτερης που υπήρχε τον Δεκέμβριο 2014, πριν δηλαδή αυτή χειροτερέψει αισθητά κατά τους τελευταίους 10 μήνες με ευθύνη ασφαλώς της συγκυβέρνηςης Συριζανέλ. Γιατί απλούστατα οι πολιτικοί μπορεί να είναι χρήσιμοι και υπεύθυνοι μόνο όταν είναι πραγματιστές, όταν δηλαδή οι προτάσεις τους εδράζονται σε επικαιροποιημένα, κάθε φορά, πραγματικά δεδομένα.
Δικαιούται και οφείλει, συνεπώς, η αντιπολίτευση, κραδαίνοντας το μέιλ Χαρδούβελη και τα στοιχεία που αποδεικνύουν τη δραματική χειροτέρευση των μακροοικονομικών δεδομένων εντός του 2015 με ευθύνη της κυβέρνησης, να τη στηλιτεύει, επισημαίνοντας ότι πολλά από τα επαχθή μέτρα του Γ' Μνημονίου για το ασφαλιστικό (και όχι μόνο) δεν θα ήταν σήμερα αναγκαία, εάν δεν είχε μεσολαβήσει η διαχειριστική ανεπάρκεια και οι ιδεοληπτικές εμμονές των κυβερνήσεων με κορμό τον Σύριζα, που επιβάρυναν αισθητά την οικονομία και υπέσκαψαν το κύρος της χώρας στο εξωτερικό. Αυτό όμως δεν αρκεί: επειδή, ανεξαρτήτως ευθυνών, η πραγματικότητα έχει εν τω μεταξύ μεταβληθεί, οφείλει (και) η αντιπολίτευση, στο έδαφος των σημερινών οικονομικών και δημογραφικών δεδομένων, να διατυπώσει δημοσίως και τεκμηριωμένα τις εναλλακτικές προτάσεις της.
Αν ακολουθηθεί αυτός ο επίπονος ανηφορικός δρόμος της ευθύνης, της άρθρωσης δηλαδή τεκμηριωμένου λόγου (κοστολογημένων προτάσεων) επί συγκεκριμένων προβλημάτων, το όφελος θα' ναι εν δυνάμει τριπλό: Κατ' αρχάς είναι η μόνη διαδρομή που μπορεί να οδηγήσει τον τόπο σε ανάταξη και, βέβαια, να αποκαταστήσει βαθμιαία την κλονισμένη αξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος, αφού τα κόμματα δεν θα αλλάζουν θέσεις ανάλογα με το εάν αυτά βρίσκονται στη συμπολίτευση ή την αντιπολίτευση κάθε φορά. Συγχρόνως, μάλιστα, μέσα από την άφευκτη ανάγκη για εμβριθή επεξεργασία λύσεων για τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, θα αναφυούν στις πραγματικές τους διαστάσεις και οι δυνατότητες που τυχόν υπάρχουν για συγκλίσεις αλλά και διαφοροποιήσεις ανάμεσα στα ευρωπαϊστικά κόμματα της αντιπολίτευσης και ιδίως σε αυτά του μεταρρυθμιστικού κέντρου και της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο είναι: Vincent van Gogh (1853-1890), The Starry Night