Η νέα σύνοδος των χωρών του G7 στην Σικελία της Ιταλίας, ανέδειξε όλα τα προβλήματα που υπάρχουν μεταξύ των μεγάλων οικονομιών του πλανήτη, αλλά πάνω απ’όλα υπενθύμισε σε όλους ποια είναι η νέα πολιτική και το δόγμα Τραμπ.
Οι κατ’ ιδίαν συναντήσεις, οι διεργασίες και όλο το παρασκήνιο, ανέδειξαν σε μεγάλο βαθμό το πώς θα κινηθεί το επόμενο διάστημα η διακυβέρνηση Τραμπ γεγονός που έστω και αργά δεν άφησε ασυγκίνητη την Ευρώπη.
Τα σημεία τα οποία στην κυριολεξία όχι μόνο βρήκαν αντίθετη την ΕΕ αλλά και άλλες χώρες του G7 είναι τρία ως ακολούθως:
- Η διακήρυξη για την κλιματική αλλαγή στο Παρίσι
Οι ΗΠΑ αρνούνται πεισματικά να την επικυρώσουν και να την αποδεχθούν δίνοντας την εικόνα ενός αντιδραστικού γίγαντα που δεν σέβεται συλλογικές αποφάσεις και δεν θέλει να κινηθεί συναινετικά στην παγκόσμια οικονομία αλλά μόνο για ίδιον όφελος.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι παρότι η συμφωνία έχει υπογραφεί από 194 χώρες το 2015 και θέτει συγκεκριμένους περιορισμούς και στόχους ως προς την εκπομπή αεριών και διοξειδίου του άνθρακα προς όφελος της πράσινης οικονομίας και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, αυτό φαίνεται ν’αφήνει ασυγκίνητο το νέο πρόεδρο των ΗΠΑ με το σκεπτικό ότι θα κλείσουν εργοστασία που ενδέχεται μακροπρόθεσμα να επιβαρύνει την αμερικανική οικονομία με ποσό πάνω από 2 τρις δολλάρια.
- Το ΝΑΤΟ και η προοπτική της συμμαχίας
Ο Τραμπ επιδιώκει επί της ουσίας το ΝΑΤΟ ν’ακολουθεί κατά πόδας τα αμερικανικά συμφέροντα όπως συνέβη και με την απόφαση για εμπλοκή της συμμαχίας στις εχθροπραξίες εναντίον των τζιχαντιστών, συμμετέχοντας στην συμμαχία υπό τις ΗΠΑ στο όλο εγχείρημα. Επίσης ο αμερικανός πρόεδρος, έθεσε το θέμα του προϋπολογισμού και της συμμετοχής αρκετών κρατών μελών της ΕΕ με περισσότερα κονδύλια, όπως της Γερμανίας, κάτι που έφερε σε αντιπαράθεση τόσο την Γαλλία όσο και την Γερμανία με τον αμερικανικό παράγοντα.
- Προστατευτισμός
Παρ’ότι μετά από αρκετές πιέσεις δέχθηκε η Αμερική να υπογράψει το κείμενο περί μέτρων εναντίον του προστατευτισμού, με την πολιτική της αν τελικά εφαρμοστεί, θ’ανατραπεί αυτό πλήρως στην πράξη, εφόσον πρόκειται να επιμείνει στην προοπτική επιβολής δασμών στα εισαγόμενα προϊόντα, φωτογραφίζοντας μάλιστα την Γερμανία και τις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες, που δημιουργούν πρόβλημα στο ισοζύγιο της Αμερικής.
Όλοι οι παραπάνω παράγοντες αν συνδυαστούν μάλιστα με το επικείμενο Brexit που φέρνει για πρώτη φορά την Ένωση αντιμέτωπη με την αποχώρηση ενός ιστορικού μέλους όπως η Βρετανία, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα διεθνοπολιτικών σχέσεων για τις οποίες η ΕΕ οφείλει να τοποθετηθεί και να καθορίσει ποιο θα είναι το μέλλον των πολιτών της.
H χώρα μας δεν μπορεί να παραμείνει ουραγός των εξελίξεων
Η καγκελάριος Μέρκελ έχει ήδη αντιληφθεί το πρόβλημα μη συναίνεσης με τις ΗΠΑ και έστω και καθυστερημένα, θέτει θέμα αυτονομίας της ΕΕ ώστε να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους, δημιουργώντας ένα καλύτερο αύριο ασφάλειας και ευημερίας για όλους τους κατοίκους.
Παρ’όλα αυτά, αναμένεται να είναι πολύ μακρύς ο δρόμος για την εμπέδωση πολιτικών κοινωνικής συνοχής καθώς αυτό που προέχει είναι η δημιουργία μίας ενιαίας εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής άμυνας, ώστε να ενισχυθεί η πολιτική ένωση έναντι της αντίστοιχης οικονομικής και νομισματικής.
Τα αντίπαλα στρατόπεδα που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια ιδίως με την ένταση του προσφυγικού προβλήματος έχουν θέσει σε αμφισβήτηση το κοινό ευρωπαϊκό όραμα και έχουν ανεγερθεί μεταφορικά και κυριολεκτικά, τείχη ανάμεσα στα κράτη έθνη όσον αφορά την αλληλεγγύη των μελών και τις αντίστοιχες πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν.
Είναι επιτακτική ανάγκη, ιδίως μετά και την εκλογή Μακρόν, ν’αναβιώσει ο Γαλλογερμανικός άξονας που μπορεί ν΄αποτελέσει ένα πυλώνα σταθερότητας στην Ευρώπη βοηθώντας και εξουσιοδοτώντας επί της ουσίας την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο να θέσει επί τάπητος ένα νέο σχέδιο, τόσο ενίσχυσης των αναπτυξιακών πολιτικών και πολιτικών απασχόλησης, όσο και της ενιαίας και αδιαίρετης εκπροσώπησης της ΕΕ στο εξωτερικό, χωρίς ξεχωριστές διμερείς επαφές και υπόγεια συμφέροντα τα οποία εν πολλοίς ακυρώνουν την προσέγγιση της Ένωσης σε τρίτες αγορές και καινούριες συμμαχίες.
Μέσα σε αυτό το νέο διαμορφούμενο πλαίσιο το οποίο ενδέχεται σύντομα να πάρει σάρκα και οστά, η χώρα μας δεν μπορεί να παραμείνει ουραγός των εξελίξεων αλλά οφείλει προσδεδεμένη πάντα στο άρμα της Ευρωζώνης, να διεκδικήσει την ισότιμη συμμετοχή της στην πολιτική διεύρυνση της Ένωσης δημιουργώντας ένα παράγοντα ειρήνης και σταθερότητας στην ΝΑ Μεσόγειο.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: John Virtue (1948)