Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει τον «λαβύρινθο των συμμαχιών και ανακατατάξεων στην Συρία και το Ιράκ», σε μια μάχη πού όμως την αποκαλεί είναι «η σφοδρή σύγκρουση που έχουμε ζήσει από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου». Ο συγγραφέας τονίζει πως «δεν υπάρχει σύμπτωση στρατηγικής μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας που σημαίνει ότι οι παράλληλες μάχες που δίνονται σε Ιράκ και Συρία για την εξολόθρευση του ISIS, γίνονται περισσότερο για την κατάληψη ισχυρών πόλεων με φόντο την επόμενη ημέρα πιθανού διαμελισμού της Συρίας και προάσπισης των σφαιρών επιρροής των δύο υπερδυνάμεων»

Ο Θανάσης Βακάλης στο κείμενο που αποτελεί την ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στη Λάρισα παρουσιάζει την πολιτική, κοινωνική, οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα. «Ζούμε μια περίοδο της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας όπου η κοινωνία, η οικονομία και οι θεσμοί έχουν ευθυγραμμιστεί πλήρως σε μια πορεία σταθερής πτώσης» τονίζει ο Θ. Βακάλης και σημειώνει πως «λειτουργούμε πλέον σαν υπνωτισμένοι, χωρίς αμφισβήτηση, χωρίς ανάγκη για αναζήτηση της αλήθειας». Ο συγγραφέας τονίζει «πρέπει να τελειώνουμε οριστικά και αμετάκλητα, με τους δημαγωγούς και τους ψεύτες» διαφορετικά δεν θα έχουμε τη βασικότερη προϋπόθεση για την εθνική μας ανάκαμψη.

Ο Αθανάσιος Τσαυτάρης αναλύει γιατί τα ιαματικά λουτρά είναι ένας «ένας γίγαντας εν υπνώσει»: «Μέσα σ’ αυτούς τους εν υπνώσει αναπτυξιακούς γίγαντες πρέπει να εντάξουμε και τις εκατοντάδες ιαματικές μας πηγές με τα λουτρά, σπήλαια, λάσπες κ.ά. που λειτουργούσαν και μάλιστα ήταν διάσημα στην αρχαιότητα. Κάτι που αργότερα στην διάρκεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας απέκτησαν γιγάντια σπουδαιότητα για να εγκαταληφθούν έκτοτε στην φθορά του χρόνου. Ας ελπίσουμε ότι η σύγχρονη γνώση και επιστημονικά άλματα που γίνονται στις μέρες μας με την μελέτη των μικρομοριακών αυτών ορμονών και του Βιάγκρα βέβαια, ο κόσμος θα ξαναεκτιμήσει την μεγάλη σπουδαιότητα αυτού του πλούτου»

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης στο δεύτερο μέρος του άρθρου – παρέμβαση «Αυτονόητοι απλοί κανόνες για την διακυβέρνηση των πανεπιστημίων μας» τονίζοντας ότι «η σωστή οργάνωση και συγκρότηση του πανεπιστημίου δεν αρκεί για να λειτουργήσει αποτελεσματικά» και εξηγώντας πως πρέπει «να ορίσουμε με πραγματολογική ακρίβεια τον σκοπό, ή το τελικό προϊόν ή αποτέλεσμα που επιδιώκει» παρουσιάζει αναλυτικά τις προτάσεις του για τη διακυβέρνηση των πανεπιστημίων μας. Ο συγγραφέας εκτιμά πως «το δημόσιο πανεπιστήμιο μπορεί να μετατρέψει το όραμα του εκσυγχρονισμού και της μεταρρύθμισης του σε πράξη, αρκεί να δεσμευθεί μέσω του Ακαδημαϊκού Οργανισμού του να ακολουθήσει πρακτικά την κατεύθυνση αυτή».

Ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης μιλά για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη αλλά και για τη σχέση Ελλάδας με Ευρώπη: «Το μέλλον της Ελλάδας λίγο πολύ σχετίζεται άρρηκτα και με το μέλλον της Ευρώπης. Ένα αρνητικό μέλλον για την Ευρώπη σημαίνει και για την Ελλάδα, όπως είμαστε αυτή τη στιγμή». Αναφερόμενος στην κατάσταση στην Ελλάδα τονίζει πως το πρόβλημα είναι πολιτικό και πρέπει να λυθεί «για να μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε μια ευρωπαϊκή κανονικότητα» και εκτιμά πως «η ελληνική κοινωνία έχει και τις δυνάμεις και τις προσωπικότητες για ν’ αποφύγει και το βρόντο και το λυγμό»

Η Ρούλα Γεωργακοπούλου μιλά για την Ευρώπη που δεν υπάρχει πια και θέτει τα δικά της ερωτήματα: «Πιο συγκινητική ήταν για μένα η ταμπελίτσα που είχα δει προ δεκαετίας κάτω από μια ελιά, εδώ παραπάνω, σε μια ταβέρνα με νοστιμότατα κοψίδια και θέα ανεμπόδιστη. ‘‘Το έργο αυτό υλοποιήθηκε με κονδύλια της ΕΕ’’. Το έργο! Μου’ρθε τότε να ρίξω στα κλαριά της μια τριχιά και να απαγχονιστώ παραδειγματικά αλλά η κρίση δεν είχε φτάσει ακόμα και η θυσία μου θα απέβαινε επί ματαίω. Γι αυτήν την ελιά και γι’ αυτήν την ταβέρνα θα ήθελα απόψε να ρωτήσω τους αγαπημένους επισκέπτες μας»  

Ο Γιώργος Θεοδωρίδης περιγράφει πως ενώ θα έπρεπε να επικρατήσει η ορθή λογική και η κατανόηση του γεγονότος ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος, τελικά

«ο λαϊκισμός επανεμφανίστηκε, ενδυόμενος ένα μανδύα δήθεν νεωτερικότητας, χρησιμοποιώντας τα επικοινωνιακά εργαλεία παλαιών πατερναλιστικών νοοτροπιών».

Ο συγγραφέας όμως εκτιμά πως «η ήττα των ψευδαισθήσεων σταδιακά κερδίζει έδαφος» και σημειώνει πως «το στοίχημα είναι αν το έδαφος αυτό θα καλυφθεί από τον δημοκρατικό ρεαλισμό ή αν θα γίνει πεδίο εναγκαλισμού υπολογίσιμων κοινωνικών μαζών με τους εχθρούς της δημοκρατίας»

Ο Νίκος Τσολακίδης θέτει το θέμα της φενάκης των αυτοδυναμιών, σημειώνοντας πως «έχει περάσει η εποχή των αυτοδυναμιών και βρισκόμαστε σε μια συγκυρία που ο λαός απαιτεί πραγματικές συνεργασίες των πολιτικών δυνάμεων». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η ανάκαμψη της ημιθανούς ελληνικής οικονομίας, απαιτεί γενναίες μεταρρυθμίσεις μακριά από φιλελεύθερες ή σοσιαλιστικές ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και μπαλκόνια ξύλινου λόγου» και υπογραμμίζει πως «έχουμε ως έθνος πληρώσει ακριβά τις αυταπάτες των μαθητευόμενων αριστερών αλχημιστών, για τούτο και είναι αβάσταχτο το άχθος, να σηκώσουμε και πάλι στους ώμους μας τις υπέρμετρες φιλοδοξίες και τη ματαιότητα άλλων, επίδοξων σωτήρων»

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης σε συνέχεια των άρθρων του – παρεμβάσεις για τα πανεπιστήμια αναπτύσσει στο άρθρο αυτό τους κανόνες για την «την διακυβέρνηση των πανεπιστημίων μας» σημειώνοντας ότι «η κατά τον νόμο αυτό οργάνωση του πανεπιστημίου με την μορφή αναγκαστικού κοινοτικού μορφώματος αποτελεί αυθαίρετη κοινοτιστική/κομμουνιστική εκτροπή στα πλαίσια του ισχύοντος συνταγματικού καθεστώτος μας». Ο συγγραφέας από την αρχή της παρέμβασή τους ξεκαθαρίζει πως «Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να νοθευτεί το Πολίτευμα της χώρας για να χωρέσει sui generis νομική προσωπικότητα που, μάλιστα, εκ του αποτελέσματος έχει αποδειχτεί ότι έχει οδηγήσει σε χάος»

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει την κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσον αφορά την «προστασία της θεμελιώδους αρχής της ελεύθερης διακίνησης προσώπων, αγαθών, υπηρεσιών και κεφαλαίων» στην εποχή του Brexit, της ισλαμικής τρομοκρατίας, του ψυχροπολεμικού κλίματος που διαμορφώνεται μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας καθώς και της έντασης του προσφυγικού προβλήματος. Ο συγγραφέας εκτιμά πως «η ΕΕ δεν διάγει τον πλέον φιλελεύθερο βίο της στην κατεύθυνση της ελεύθερης διακίνησης προσώπων» και τονίζει πως «η ΕΕ βρίσκεται ίσως στην πιο κρίσιμη καμπή της από την ίδρυσή της με βάση τις προκλήσεις που υφίστανται και καλείται ν’αντιμετωπίσει, προς όφελος πάνω απ’όλα των πολιτών της»