Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Νίκος Γκιώνης αναφερόμενος στις τελευταίες εξελίξεις, γράφει: «Η δόλια συνταγματική εκτροπή, που παρατηρείται και κινείται στις παρυφές της Συνταγματικής ορθότητας, θα μπορούσε να είναι ολιγαρχική απολυταρχία αν ο Καραμανλής ο πρεσβύτης δεν έβαζε πιεστικά την χώρα στην ΕΟΚ, αν ο Σημίτης δεν μας έχωνε πιο βαθειά σ΄ αυτή μέσω του Ευρώ κι αν ο Παπαδήμος, ο Βενιζέλος και πιο μετά ο νεορεαλιστής Σαμαράς δεν μας κράταγαν εκεί μέσα» και συμπληρώνει πως «τα ρωσικά εκτυπωτήρια δεν έχουν καμμιά σχέση με τις σοσιαλδημοκρατικές αλλά και αστικές μεταρρυθμίσεις, που μέχρι προχτές πρέσβευαν ο Μουζέλης, ο Τσουκαλάς ή ο Βέλτσος.»

Ο Άγγελος Τερζούδης εξετάζει τις ιστορικές σχέσεις των Ελλήνων με τη Ρωσία, οι οποίες είναι σε ένα επίπεδο «διαψευσθείσας δοξασίας». Ο συγγραφέας εξηγεί πως «ο Μόσκοβος, που για αιώνες στοιχειώνει τη φαντασία πολλών και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, έμεινε, όπως ήταν φυσικό, μόνο στο πεδίο της φαντασίωσης» και σημειώνει η φαντασίωση αυτή υπάρχει γιατί «δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κάνουμε εμείς μόνοι μας τη δουλειά, άρα κάποιος άλλος θα πρέπει να βρεθεί να την κάνει, εν προκειμένω η Ρωσία». «Οι ψευδαισθήσεις όμως και οι αυταπάτες είναι καιρός να δώσουν τη θέση τους στην κοινή λογική» τονίζει.

Ο Παναγιώτης Κωστούλας στον χαιρετισμό του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στην Καστοριά, «Ποιο μέλλον για την Ελλάδα; Οι αντοχές και οι δυνατότητες της πραγματικής οικονομίας» στις 15 Οκτωβρίου, με ομιλητές τους κκ Αθανάσιο Τσαυτάρη, Νίκο Παναγιώτου και Ευ. Βενιζέλο, με συντονιστή τον Κοσμά Βαρσάμη, τονίζει πως «όσο ανακυκλώνονται οι αυταπάτες και οι εύκολες λύσεις, όσο τα αυτιά παραμένουν κλειστά και απρόθυμα στο άκουσμα της αλήθειας, τόσο δεν θα διαφαίνεται η προοπτική εξόδου από το τούνελ, τόσο η κοινωνία θα γλιστρά σε ακραίες επιλογές και τόσο θα αναλώνουμε κεφάλαιο σε αλληλοκατηγορίες, στρεψοδικίες και αναζήτηση βολικών ενόχων»

Ο Λευτέρης Κουσούλης μιλάει για την σημασία των λέξεων, καθώς «οι ιδέες κινούν τον κόσμο και οι λέξεις τον αλλάζουν», και την ανάγκη να υπάρξει όσο ποτέ άλλοτε «ένας αγώνας στο μέτωπο των λέξεων». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «κάθε ολοκληρωτικού τύπου κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποδέχεται ποτέ την τρέχουσα έννοια των λέξεων» και τονίζει πως «τίποτα δε μπορεί να προχωρήσει και καμιά μάχη στο πολιτικό μέτωπο δεν μπορεί να κερδηθεί, χωρίς μια νέα συνειδητοποίηση. Το όπλο μας ήταν και παραμένουν οι λέξεις. Με τις λέξεις θα ανοίξουμε δρόμους και με τις λέξεις θα θεμελιώσουμε τη νέα αφετηρία».

Ο Γιάννης Αναστασίου θέτει το θέμα του περίφημου «ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς» με αφορμή τους κυβερνητικούς χειρισμούς και το νόμο Παππά για το νέο τηλεοπτικό τοπίο. «Η αριστερά κυβερνά με ανεπάρκεια, δημαγωγία και κωλοτούμπες. Χρησιμοποιεί την αυταπάτη της όχι αυτοκριτικά, αλλά ως άλλοθι μετάλλαξης που με αλαζονικό τρόπο δείχνει να ξέρει καλά να παίζει το παιχνίδι της διαχείρισης της εξουσίας. Δεν μπορεί λοιπόν να κουνά το δάκτυλο μιλώντας για ηθικό πλεονέκτημα» τονίζει ο συγγραφέας σημειώνοντας πως «η απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος των πολιτικών στελεχών έχει άμεση σχέση με την στάση και διαχείριση από μέρους τους της εξουσίας που διαθέτουν»

Ο Χρήστος Μπαξεβάνης εξετάζει τις σχέσεις κράτους – εκκλησίας «στον απόηχο μιας ακόμα ‘‘σκληρής’’ διαπραγμάτευσης και ενός ‘‘έντιμου’’ συμβιβασμού της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αυτή τη φορά με την Εκκλησία» και σημειώνει πως «την ίδια στιγμή που το κράτος θρησκεύεται, η Εκκλησία από την πλευρά της πολιτεύεται». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η λύση περνά μέσα από τον θρησκευτικό αποχρωματισμό του θεσμικού οικοδομήματος της πολιτείας» και εκτιμά πως «στην πορεία για τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας και συγκεκριμένα στο ζήτημα των σχέσεων Κράτους – Εκκλησίας απαιτείται αταλάντευτη πολιτική, ανάλογη που επεδείχθη από τον Κώστα Σημίτη στο ζήτημα των ταυτοτήτων»

O Νίκος Κασκαβέλης περιγράφει την «Ελλάδα που ονειρευόμαστε» και εξηγεί πως «είναι ήδη μπροστά μας». Ο συγγραφέας τονίζει πως «ο ρόλος της πολιτικής είναι ακριβώς ο οραματισμός του στόχου: η σχεδίαση με τρόπο εύληπτο, ρεαλιστικό αλλά και ελκυστικό προς την κοινωνία, μιας εικόνας για το μέλλον» και δίνει ως θετικό παράδειγμα για τον τόπο μας, την Ελλάδα των θερινών μηνών όπου «ολόκληρες περιοχές της χώρας, που για 8 μήνες το χρόνο ερημώνουν, γεμίζουν ζωή, γίνονται κανονικές κοινότητες, με δραστηριότητες, υπηρεσίες, κοινωνική και εμπορική ζωή». Ο τουρισμός είναι η βασική πηγή, αλλά αλλαγή παραδείγματος, τρόπου σκέψης, επισημαίνει ο συγγραφέας.

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει τις τελευταίες εξελίξεις στην Τουρκία με την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης εκτιμώντας πως «η κυβέρνηση έρχεται πλέον αντιμέτωπη με σειρά από κρίσιμα ζητήματα που συνδέονται με τα εθνικά μας θέματα». Ο συγγραφέας τονίζει πως «οι γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και των Βαλκανίων επιταχύνονται, γεγονός που θα βρει την Ελλάδα απέναντι σε διλήμματα για την εξέλιξη των εθνικών μας θεμάτων» και προειδοποιεί πως «αν η κυβέρνηση, για μία ακόμη φορά, δει το όλο ζήτημα επικοινωνιακά και χαλαρά, τότε θα βρεθεί απέναντι σε τετελεσμένα που δεν θα μπορεί ν’ανατρέψει εις βάρος των εθνικών συμφερόντων»

Ο Παναγιώτης Κωστούλας εξετάζοντας τις εξελίξεις στο σοσιαλιστικό κόμμα της Ισπανίας εκτιμά πως «στην Ισπανία πέθανε μια ολόκληρη στρατηγική τυχοδιωκτισμού και σύγκρουσης με τα αδυσώπητα διλήμματα που θέτει η ξεροκέφαλη πραγματικότητα» και τονίζει πως «σήμερα δεν είναι εποχή για ιδεολογική περιχαράκωση» καθώς ο υπ’αριθμόν 1 κίνδυνος που αντιμετωπίζει ο δυτικός πολιτισμός είναι «ο λαϊκίστικος φαιοκόκκινος αντισυστημισμός που έθεσε εν αμφιβόλω τη συνοχή και τη σταθερότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος». «Η σοσιαλδημοκρατία σήμερα πρέπει να περιγράψει και να προωθήσει κυβερνητικά ένα συνεκτικό σχέδιο μιας όσο το δυνατόν κοινωνικά δικαιότερης κατανομής των βαρών της κρίσης» τονίζει ο συγγραφέας.

Ο Νίκος Λαλιώτης με αφορμή της αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης από την Τουρκία, κρούει τον κώδωνα: «η ύπαρξη και η διάρκεια της χώρας ως κράτος και ως γεωγραφικός χώρος, δεν είναι κάτι το αυτονόητο, δεν κάτι το αδιατάρακτο» και τονίζει πως «η ύπαρξη και η συνέχεια της χώρας απαιτεί διαρκή αγώνα». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «ένα ασφαλές κριτήριο για να ξεχωρίσει κανείς το ποιος πολιτικός έχει πραγματικό όραμα για τη χώρα και ποιος είναι απλός τυχοδιώκτης είναι το αν ο πολιτικός του λόγος ενώνει ή διχάζει την κοινωνία» και εκτιμά πως «είναι ώρα για την επανένωση της κοινωνίας»