Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στη Θεσσαλονίκη, με θέμα «Ποιο μέλλον για την Ελλάδα; Οι προϋποθέσεις της εθνικής στρατηγικής» ανέπτυξε τους κινδύνους της απλής αναλογικής και του προτεινόμενου από την κυβέρνηση τρόπου εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς και τα προβλήματα της Δικαιοσύνης κυρίως αυτό που παρατηρούμε τελευταία πάρα πολύ έντονα, δηλαδή την όσμωσή της με την πολιτική εξουσία. Όπως τονίζει: «δείχνει να επιβεβαιώνεται ο Γεώργιος Σεφέρης που έλεγε ότι δε μου φταίνε οι θεσμοί και τα συστήματα, μου φταίει η ικανότητα του Έλληνα να ξεφτιλίζει κάθε θεσμό και κάθε σύστημα».

Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης προλογίζοντας την εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στη Θεσσαλονίκη, με θέμα «Ποιο μέλλον για την Ελλάδα; Οι προϋποθέσεις της εθνικής στρατηγικής», αναφέρθηκε στην ανάγκη ύπαρξης κοινής αντίληψης του ρεαλιστικού, του ήδη υπάρχοντος, και τόνισε πως «εάν δε μπορούμε να ερμηνεύσουμε και να κατανοήσουμε την πραγματικότητα συζητώντας σ’ έναν κοινό τόπο, όπου θα μπορούν να συμπέσουν οι στοιχειώδεις απόψεις της κοινής λογικής που τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια είναι τόσο σπάνια όσο και η ιδιοφυία, δε θα μπορέσουμε ποτέ ν’ ανασυγκροτηθούμε και να χαράξουμε μια κοινή στρατηγική για το μέλλον σε επίπεδο αξιακό, κοινωνικό, οικονομικό και ιδεολογικό»

Ο Δημήτρης Τέλλης συλλογίζεται γύρω από το αν υπάρχει «χρήσιμος λαϊκισμός» σημειώνοντας πως «ο λαϊκισμός και η δημαγωγία πάντα έχουν κόστος- η εξοικείωση με το ψέμα, η εμπέδωση της πεποίθησης πως ο λαός δεν ευθύνεται για τίποτα, η σταδιακή απώλεια αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος ως απότοκο της διάψευσης των προσδοκιών του εκλογικού σώματος συνεπάγονται οδυνηρές επιπτώσεις» και τονίζει πως «λαϊκισμός είναι η συνειδητή παραποίηση της πραγματικότητας, ώστε αυτή να φαντάζει πιο εύκολη, πιο βολική, πιο κοντά σε αυτό που θέλει εν πάση περιπτώσει ο ψηφοφόρος» Ο συγγραφέας εκτιμά πως «δεν νικάς τους μύθους με παραμυθάκια, τους νικάς με αλήθειες»

Ο Γιώργος Βερνίκος θέτει το θέμα της σημασίας του κοινωνικού διαλόγου και παρουσιάζει τον θεσμό της ΟΚΕ. «O κοινωνικός διάλογος μοιάζει λίγο με το περιβάλλον. Και οι δύο λέξεις συχνά χρησιμοποιούνται ιδιοτελώς. Δηλαδή, να σέβονται οι άλλοι το περιβάλλον για να μπορούμε εμείς να το ρυπαίνουμε και αντίστοιχα ο κοινωνικός διάλογος ν’ αφορά τους άλλους, ενώ το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η δική μας φωνή ν’ ακούγεται όσο γίνεται πιο δυνατή» σημειώνει ο συγγραφέας και τονίζει πως «η άποψη ότι μονίμως κάποιος άλλος φταίει εκτός από μας, καταδικάζει τη χώρα σε μακροχρόνια και αναπαραγόμενη κρίση»

Το άρθρο - παρέμβαση του Κωνσταντίνου Σοφούλη για την εκπαίδευση, δίνει το έναυσμα ώστε να ξεκινήσει ένας διάλογος για το εκπαιδευτικό σύστημα. Γράφει ο Κ. Σοφούλης: «Κάθε προσπάθεια για την μεταρρύθμιση του πανεπιστημιακού μας συστήματος είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία, αν δεν προηγηθεί πλήρης ανατροπή του δόγματος πάνω στο οποίο στηρίζεται η διακυβέρνησή τους. Με την τρέχουσα διακυβέρνηση κάθε επιμέρους μεταρρυθμιστικό μέτρο θα εκφυλίζεται άνευ εταίρου για να ενσωματωθεί στο πνεύμα της και στην μοιραία ατελεσφορία που συνεπάγεται. Τα πράγματα μιλούν φωναχτά, αν τολμήσουμε να δούμε την πραγματικότητα με απροκατάληπτο μάτι. Αυτό θα επιχειρήσουμε στη συνέχεια.»

Ο Νικόλας Τζήμος παρουσιάζει την έκθεση Gr80s, που επιμελούνται ο Βασίλης Βαμβακάς και ο Παναγής Παναγιωτόπουλος, τα εγκαίνια της οποίας είναι στις 25 Ιανουαρίου 2017 στην Τεχνόπολη. «Στόχος της έκθεσης ‘’GR80s. Η Ελλάδα του 80 στην Τεχνόπολη’’, είναι να προσφέρει με τη νηφαλιότητα, που η χρονική απόσταση και η επιστημονική τεκμηρίωση επιτρέπουν, μια πραγματική επίσκεψη σε μνήμες θολές και εντυπώσεις που συχνά εργαλειοποιούνται χωρίς όριο». Στην έκθεση οι επισκέπτες μπορούν να περιδιαβούν μέσα και να ακουμπήσουν ολοκληρωμένα περιβάλλοντα. Θα δουν να εκτυλίσσονται μπροστά τους αφισοκολλήσεις, να διεξάγονται συναυλίες, να προβάλλονται βιντεοταινίες και κινηματογραφικά έργα της δεκαετία

Ο Γιάννης Μαντζίκος εξετάζει το θέμα των χαμένων 28 σελίδων του πορίσματος της Επιτροπής Διερεύνησης των γεγονότων της 9^ης Σεπτεμβρίου που ξεκινάει από το 2002 και το αίτημα των συγγενών των θυμάτων να «να βγουν στην επιφάνεια οι χαμένες 28 σελίδες της Επιτροπής ώστε να λάμψει η αλήθεια». Ο συγγραφέας εκτιμά πως το ζήτημα των 28 σελίδων θα είναι μια σημαντική παράμετρος για τις επερχόμενες αμερικανικές εκλογές καθώς «υπάρχει μια δυναμική ομάδα πολιτικών ακτιβιστών που δεν είναι άλλη από τους συγγενείς των θυμάτων, οι οποίοι είναι πολιτικά ενεργοί ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, αναμένοντας δικαίωση για τους αγώνες 15 ετών»

Ο Νίκος Γκιώνης εξετάζει την ιστορική διαδρομή της έννοια του «διμέτωπου» και εντοπίζοντας την στο σήμερα τονίζει ότι «αν στα παλιά κλονισμένα χρόνια οι διμέτωποι είχαν αμφισημία, σήμερα δείχνουν παράταιροι » ενώ σημειώνει πως «το σημερινό ακροδεξιό εθνοποπουλιστικό κυβερνητικό υβρίδιο, είναι ο παραγωγός αλλά και ο προαγωγός των σταδιακών εκτροπών». «Ο επίκαιρος διμέτωπος που μόνο το όνομά του είναι ίδιο με τον προβληματικό παλιό, δεν μπορεί να είναι ένα θεσμικό τρυκ παρά μόνον ο ενάρετος αγώνας των υποστηρικτών των μεταρρυθμίσεων, του απειλούμενου Δικαιϊκού Κράτους από την μια και των αυτονομημένων εκτρωμάτων τους, που λειτουργούν θεσμικώς αυτοτροφοδοτούμενα, από την άλλη»

Ο Μελέτης Ρεντούμης αναφέρεται στις εξελίξεις στην Τράπεζα Αττικής που «που φανερώνουν φαινόμενα ανομίας χωρίς την τήρηση βασικών κανόνων καθώς και προσπάθειες να ελεγχθεί η διοίκηση με στόχο να παραμείνει στο απυρόβλητο». Ο συγγραφέας θέτει ερωτήματα που ζητούν απάντηση τονίζοντας πως «στην Τράπεζα Αττικής έχουν γίνει οικονομικά εγκλήματα για τα οποία πρέπει ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη» και προτείνει δράσεις ώστε «να σταματήσει ο κατήφορος εις βάρος του Έλληνα φορολογούμενου». «Είναι επιτακτική η ανάγκη εξυγίανσης της τράπεζας, έτσι ώστε να δοθεί και το μήνυμα της κάθαρσης και τις σχέσεις διαπλοκής που ορίζονταν από επιχειρηματικούς ομίλους, τραπεζικά ιδρύματα και κυβερνήσεις» τονίζει.

Ο Νίκος Τσολακίδης αναφερόμενος στον «αποτυχημένο γάμο της κεντροαριστεράς» αναρωτιέται «τι αξία έχει η μάχη κορυφής για ένα αδειανό πουκάμισο που κανείς δεν θέλει να φορέσει;». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «όταν όλοι σήμερα αριστεροί και δεξιοί, παραδέχονται σιωπηλά πως άλλος δρόμος δεν υπήρχε για να σταθεί η πατρίδα όρθια, εμείς χαραμίζουμε αυτό το πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο που αποκτήθηκε με πρωτοφανές κόστος σε διαβουλεύσεις εσωστρέφειας» και σημειώνει επιτακτικά πως «δικαιούμαστε να δώσουμε τη μάχη κι αν στο τέλος αυτής της διαδρομής, έχουμε κάτι να πούμε στους πολίτες που θα αλλάξει τη μοίρα τους, να το πούμε αλλιώς να σωπάσουμε»