Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κράτος, Θεσμοί - Πολιτικό Σύστημα

Τρίτη, 06 Ιουν 2017

Η λαϊκιστική μνησικακία

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος εξηγεί την «λαϊκιστική μνησικακία»: «Αυτή η λαϊκιστική μηχανή μίσους πατάει πάνω στην υπέρβαση των παλιών διαιρέσεων (αριστερά/δεξιά), προνομιακό της υποκείμενο είναι ο θυματοποιημένος λαός, αυτό το νέο ελληνοκεντρικό υποκείμενο που «απελευθέρωσε», αναπαλαιώνοντάς το, η κινητοποίηση των «Αγανακτισμένων» το 2011» Ο συγγραφέας τονίζει πως «τώρα που αυτή η παρανοϊκής/μαγικής φύσης εθνικολαϊκιστική αντιστασιακή αφήγηση πολιτικά θρυμματίσθηκε προσκρούοντας στην πραγματικότητα, είναι αυταπάτη ότι η εξτρεμιστική της απόφυση, που κατασκευάζει σαν θεομηνία τον «άλλον» ως εχθρό (εναντίον του οποίου, συνεπώς, όλα επιτρέπονται) , είναι πολιτικά ελέγξιμη και ενσωματώσιμη στο «σύστημα» δια της κολακείας, δια της δημαγωγικής συναίνεσης»

Παρασκευή, 02 Ιουν 2017

Δικαιούμασταν αλληλεγγύη;

Ο Αλέξης Αρβανίτης, στο απόσπασμα του βιβλίου του «Πώς να (μη) διαπραγματεύεσαι: Τι μας διδάσκει η διαπραγμάτευση Τσίπρα-Βαρουφάκη» (εκδόσεις Gutenberg), γράφει: «Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τον λαό να πιστεύει ότι η Ευρώπη κέρδιζε σε βάρος της Ελλάδας. Ειδικά από τις εκλογές του 2012 και μετά, ήταν σαφές ότι είχε υποκύψει στη λεγόμενη μεροληψία της αμετάβλητης πίτας και αδυνατούσε να καταλάβει τι είναι αμοιβαία επωφελής συμφωνία ». Ο συγγραφέας συμπληρώνει: «Εφόσον η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είδε τη διαπραγμάτευση σαν μία μάχη με τον εχθρό, δεν δικαιούμασταν αλληλεγγύη. Βλέπετε, αλληλεγγύη μεταξύ εχθρών δεν νοείται. Μόνο μεταξύ εταίρων.»

Ο Νίκος Γκιώνης αναφέρεται στην «καχεκτική δημοκρατία» εκτιμώντας ότι «σήμερα η καχεκτική δημοκρατία είναι πιο πολύ από ποτέ έτσι, καθώς οι εθνολαϊκιστικές παθογένειες μετά από καιρό βρήκαν ένα τόσο ομοιογενές τοτέμ για να φωλιάσουν, καμωμένο από τις οσμηρότερες ακαθαρσίες του όχλου». Ο συγγραφέας σημειώνει ότι «Όταν ο άλλος αδυνατεί να συλλάβει, πως το διακύβευμα δεν είναι το παλαιό κόντρα στο νέο , αλλά η με κάθε κόστος επαναφορά στην αστική δημοκρατική κανονικότητα, τότε οι κινηματικές προσλαμβάνουσές του δεν μπορεί παρά να είναι λειψές κι ας ευαγγελίζεται τον αστικό κινηματικό χαρακτήρα του φορέα του»

Ο Κώστας Πετρουλάς εξετάζει την ιστορική διαδρομή του κομματικού φαινομένου, εκτιμώντας ότι «η φθορά του κομματικού θεσμού με τη σημερινή μορφή του, είναι δεδομένη» σημειώνοντας ότι «έχει ταυτιστεί μάλλον με το συμφέρον των μελών του παρά με την προσφορά του στην πολιτική» και τονίζοντας ότι «ο λεγόμενος «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» ενταφίασε τη δημοκρατία καθώς εναρμόνισε τη δομή του κόμματος στο πολιτικό σχέδιο για την κοινωνία». Ο συγγραφέας προκρίνει το «Κόμμα Δημιουργίας και Αλληλεγγύης» το όποιο «προτείνει και οδηγεί την διεκδικητική του δράση μέσα από το φίλτρο του κοινωνικού οφέλους και ταυτόχρονα διεκδικεί το σύνολο των αιτημάτων που αναφέρονται στα ανθρώπινα δικαιώματα»

Ο Γιώργος Μπαλατσούκας και ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας αναλύουν το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, εκτιμώντας πως «πρέπει πλέον να απελευθερωθεί από τα δεσμά του αδιέξοδου αρνητισμού που συντηρεί ένα κλίμα ηττοπάθειας, εσωστρέφειας και χαμηλών πτήσεων». Οι συγγραφείς τονίζουν πως «η προοδευτική αντεπίθεση της Μεταρρυθμιστικής Σοσιαλδημοκρατίας πρέπει να γίνει με έναν πόλεμο θέσεων και όχι απλώς αντιθέσεων», επισημαίνουν την ανάγκη «ανανοηματοδότηση του ρόλου του Κράτους», ως ένα «Ανοιχτό Κράτος της Μεταρρυθμιστικής Σοσιαλδημοκρατίας», και σημειώνουν πως «το μέλλον βρίσκεται στα χέρια της Σοσιαλδημοκρατίας γιατί η μοίρα της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης βρίσκονται στα χέρια των προοδευτικών πολιτών»

Ο Νίκος Λαλιώτης γράφει: «Τα συμπτώματα της σήψης είναι πια ορατά. Μια κυβέρνηση που δεν ξέρει τι θέλει, που δεν ξέρει να κυβερνήσει, που έχει παραδοθεί στη μοίρα και στο ψέμα, μια κυβέρνηση που έχει μετατραπεί στο βασικό πρόβλημα της χώρας και αποτελεί έναν τεράστιο κίνδυνο για την ύπαρξη της» και συμπληρώνει: «Οι εκλογές και η αλλαγή κυβέρνησης είναι η πρώτη προϋπόθεση. Το επόμενο βήμα είναι οι πολύ γρήγορες και σαρωτικές αλλαγές που χρειάζονται παντού, με την συναίνεση της κοινωνίας, για την επαναφορά της χώρας στην εποχή της και η οριστική ταφή των μύθων του παρελθόντος. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος.»

Ο Γιάννης Λίτινας παρουσιάζει το «όραμα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ: «Η σκέψη τους, η γενική τους κατεύθυνση, το όραμά τους για την Ελλάδα της επόμενης μέρας περιγράφεται από δύο λέξεις: Επίδομα – Φιλοδώρημα» και τονίζει πως «προοδευτικό είναι ότι βελτιώνει το επίπεδο όλης της κοινωνίας σε βάθος χρόνου και όχι μιας μερίδας για λίγο χρονικό διάστημα». Ο συγγραφέας σημειώνει: «Το πολιτικό σύστημα πρέπει να μιλήσει με ειλικρίνεια και χωρίς φόβο στους πολίτες για τις αναγκαίες λύσεις. Λύσεις που θα σπρώξουν την τελματωμένη οικονομία της χώρας μπροστά. Γιατί αν κάτι χτίζεται σε μια κοινωνία επιδομάτων είναι οι χαμηλές προσδοκίες της λήψης του επιδόματος»

Ο Νίκος Γκιώνης εξετάζει τις πολιτικές όψεις του εθνικολαϊκισμού στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Γερμανία, και στην Ελλάδα και σημειώνει ότι «ο εθνολαϊκισμός μπορεί να ενσαρκωθεί ως γενικευμένη μετα-δημοκρατική αντίληψη, όταν οι πολιτικές και εκλογικές συσχετιστικές συνθήκες το επιτρέψουν, όπως ακριβώς στην Ελλάδα όπου υπάρχει η επιτομή του ορισμού του: χυλώδης δυστοπική Αριστερά συζευγμένη με την μιλιταριστική θεοκρατική Ακροδεξιά.» Ο συγγραφέας εκτιμά πως «όλοι είμαστε δυνάμει εθνοποπουλιστές απλώς οργανώσαμε καλύτερα πολλοί από μας τα πολιτισμικά μας αντισώματα» και τονίζει ότι «η Ευρώπη απειλείται, δεν κινδυνεύει όμως»

Ο Παντελής Καψής με αφορμή τον διορισμό διορισμός του κ. Κιμούλη στο Πολιτιστικό Κέντρο Σταύρος Νιάρχος, σημειώνει: «Πολλοί θα περίμεναν ίσως ότι κατεξοχήν η αριστερά θα υιοθετούσε μια τέτοια προσέγγιση. Εκείνο που δεν περιμέναμε είναι ότι η σταλινική παράδοση θα αποδεικνυόταν πολύ ισχυρότερη από την ανανεωτική. Έτσι μάθαμε ότι υπάρχει αριστερός και δεξιός τρόπος αποκομιδής των σκουπιδιών κι ακόμα ότι η αριστερά έχει την κυβέρνηση, όχι την εξουσία! Έτσι επανέκαμψε ο παλαιοκομματισμός και μάλιστα ισχυρότερος, χωρίς να τηρεί τα προσχήματα, επικαλούμενος μια άθλια ιδεολογία από τις χειρότερες παραδόσεις της αριστεράς.»

Ο Νίκος Λαλιώτης σκέφτεται πάνω στην έννοια του μίσους καθώς όπως λέει «στον δημόσιο λόγο πολλές φορές προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα πολιτικά γεγονότα, τα κοινωνικά φαινόμενα, τις κρίσεις, τις μη «λογικές» αντιδράσεις, τις ακραίες αντιδράσεις, τις αυτοκαταστροφικές επιλογές των κοινωνιών, παραβλέποντας και υποτιμώντας την σημασία του μίσους ως παράγοντα ιστορικών εξελίξεων, την συσσώρευση μίσους μέσα στην κοινωνία ως συλλογικότητα, αλλά και μέσα στα άτομα σε προσωπικό επίπεδο, μια συσσώρευση ενέργειας που ενίοτε ξεσπάει σαν καταστροφικός σεισμός και σαρώνει τα πάντα». Ο συγγραφέας εκτιμά όμως πως «είμαστε σε αναμονή ενός νέου πολιτικού λόγου που πρέπει να ακουστεί»

Σελίδα 6 από 20