Ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης αποχαιρετώντας το 2015 περιγράφει το «αισιόδοξο σενάριο» για την οικονομική εξέλιξη της χώρας μας τη νέα χρονιά. «Η οικονομία μας είναι σοβαρά τραυματισμένη, αλλά υπάρχουν ακόμα εφεδρείες που η κινητοποίηση τους θα μπορούσε να πυροδοτήσει μία αναπτυξιακή ένεση» τονίζει ο συγγραφέας και παραθέτει τα κρίσιμα εργαλεία που θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν ώστε «να λυθεί οριστικά το ζήτημα της εμπιστοσύνης, να τεθεί τέρμα στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα που προκαλεί η κυβερνητική αφασία, τόσο στις σχέσεις μας με τους εταίρους μας, όσο και στην οικονομία γενικότερα.»  «Να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε γυμνοί και ανήμποροι» σημειώνει ο κ. Αϊβαλιώτης. 

Ο καθηγητής Χρήστος Παπαγεωργίου στο άρθρο του εκτιμώντας ότι «η χώρα μας οδηγείται σε οικονομική κατάρρευση που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αδυνατεί να αποτρέψει» προκρίνει την ανάγκη «να στραφούμε σε επιλεκτικές πολιτικές Οικονομικού Φιλελευθερισμού που μπορούν να θέσουν τέρμα στην καθοδική πορεία της χώρας μας». Ο συγγραφέας παρουσιάζοντας τη θεωρία του Γιόζεφ Σουμπέτερ, «Δημιουργική Καταστροφή», και ανάγοντάς την στη χώρα μας, συμπεραίνει: «Η Ελλάδα για να μπορεί να γυρίσει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, να παράγει πλούτο, να αναταχθεί, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας πρέπει να κάνει μια σειρά επιλεκτικών φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων ώστε να ενισχυθεί το τρίπτυχο της δημιουργίας πλούτου (Επιχειρηματικότητα, Επενδύσεις, Καινοτομία)» 

Ο Άλκης Καλλιαντζίδης στο άρθρο του αναφέρεται στο ζήτημα της εσωτερικής μετεγκατάστασης και προτείνει πολιτικές που εφαρμόζονται σε άλλα κράτη μέλη της ΕΕ για την υποστήριξη αυτής μέσω των ΟΤΑ. «Αυτές οι πολιτικές αποκαλούνται «Πολιτικές υποδοχής και ελκυστικότητας ατόμων και οικονομικών δραστηριοτήτων στην ύπαιθρο» και συνιστούν την προσφορά συνεκτικής δέσμης βοηθημάτων (συμβουλευτικών, οικονομικών, διοικητικών, στεγαστικών, κοινωνικής ένταξης, κλπ) προς δυνητικούς Μετοικούντες, αλλά και γηγενείς, από δυναμικούς Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) οι οποίοι προσπαθούν έτσι να κάνουν σύζευξη των αναπτυξιακών αναγκών της υπαίθρου τους με την ατομική ζήτηση υποδοχής αστών για μετεγκατάσταση στην επαρχία.» εξηγεί ο συγγραφέας.

Ο Ξενοφών Μπρουντζάκης, εξιστορεί τα δραματικά γεγονότα της 12ης Δεκεμβρίου του 1916, όταν με επικεφαλής την Ιερά Σύνοδο διοργανώθηκε πορεία «αγανακτισμένων» εναντίον του «προδότη» και «στασιαστή» Ελευθέριου Βενιζέλου«Φέτος συμπληρώνεται ένας ολόκληρος αιώνας από την αηδιαστική πρωτοβουλία των τότε «αγανακτισμένων» πολιτών οι οποίοι υπό την καθοδήγηση των πιο αντιδραστικών κύκλων, αρχής γενομένης από τον θλιβερό μητροπολίτη Αθηνών Θεόκλητο και από μνησίκακες πολιτικές μηδαμηνότητες όπως ο ελαχιστότατος βασιλέας Κωνσταντίνος Α΄, ο  Δημήτρης Ράλλης κ.α. προέβησαν σε μιαν ασεβέστατη - και για την Εκκλησία ατιμωτική - πράξη αναθέματος στον πολιτικό εκείνο που μόλις είχε διπλασιάσει τα σύνορα της χώρας!» γράφει ο συγγραφέας.

Τις ρίζες της εκλογικής ανόδου της Λε Πεν αναζητά με το άρθρο του ο Γιάννης Γεράσιμος, επισημαίνοντας τις ομοιότητες της σημερινής περιόδου με αυτής του μεσοπολέμου. «Κάθε μορφή εθνικισμού είναι αντιδραστική, διότι προσπαθεί να επιβάλει δια της βίας μια πλασματική ενότητα δημιουργώντας τεχνητούς αποκλεισμούς και διακρίσεις» σημειώνει ο συγγραφέας, εκτιμώντας πως «η διέξοδος από τον φαύλο αυτό κύκλο βρίσκεται σήμερα στην προσπάθεια ανάδειξης νέων μορφών πολιτικών κοινοτήτων». Η επαναδιεκδίκηση του αιτήματος για μια νέα μορφή κοινωνικού συμβολαίου, τονίζει ο Γ. Γεράσιμος, «μπορεί να καταστεί εφικτή μόνο μέσω της ανασύστασης ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού πολιτικού ρεύματος ιδεών ως φορέα κοινωνικά προοδευτικών μεταρρυθμίσεων»

Ο Νίκος Ορφανός περιγράφοντας στο άρθρο του το πως αυτοπροσδιορίζεται ο κάθε πολιτικός χώρος, τονίζει πως μετά την εφαρμογή των μνημονίων και την κατάρρευση  της αριστερής μυθολογίας, πρέπει να αρχίσει η επαναχάραξη των ιδεολογικών γραμμών. «Το ιδεολογικό ξεσκαρτάρισμα είναι ανάγκη κοινωνική και ιστορική. Ζούμε άραγε, παραφράζοντας το Φουκουγιάμα, το τέλος των ιδεολογιών; Ακόμα καλύτερα, παραφράζοντας τους REM, ζούμε το τέλος των ιδεολογιών όπως τις ξέραμε. Και εγώ νιώθω θαυμάσια. Γιατί κάθε τέλος προμηνύει μια νέα καλή αρχή. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να κάνουμε θεωρία την πράξη που θα χαράξει το μέλλον μας. Μπορούμε;» σημειώνει ο συγγραφέας.