Ο Γιάννης Μαντζίκος καταγράφει τις συγκρούσεις θα επηρεάσουν τον κόσμο τους επόμενους μήνες, «όσον αφορά την παγκόσμια τρομοκρατία και τις εμφύλιες διαμάχες». Ο συγγραφέας τονίζει: «Οι περιφερειακές συγκρούσεις ανά τον κόσμο μεταμορφώνουν με τον τρόπο τους το πεδίο άσκησης εξωτερικής πολιτικής για τη Δύση με χαρακτηριστικότερο, ίσως, παράδειγμα το δίπολο Ιράν-Σαουδικής Αραβίας. Αυτή η σύγκρουση θα συνεχίσει να χαρακτηρίζει τις περισσότερες διαμάχες στην περιοχή τόσο στην Υεμένη, τη Συρία και τον Λίβανο. Όμως κοινή συνισταμένη είναι στις περισσότερες περιπτώσεις η στάση της Αμερικής και ιδιαίτερα του εξ απορρήτων και πρόσφατα συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του πρόεδρου Μάικλ Φλιν»

Ο Γιάννης Μαντζίκος εξετάζει τις σχέσεις πολιτικών-στρατιωτικών υπό τον Τράμπ όπως για παράδειγμα την επιλογή του Ντοναλντ Τραμπ για το Υπουργείο Αμύνης τον στρατηγός Τζειμς Μάτις, ο λεγόμενος «τρελός σκύλος».  Σύμφωνα με τον συγγραφέα «η επιλογή Μάτις γεννά ερωτήματα για τις λεγόμενες σχέσεις στρατιωτικών-πολιτικών, την σχέση που αφορά δηλαδή τον πολιτικό έλεγχο του στρατού», και υπενθυμίζει τη ρήση του Κλεμάνσο : «ο πόλεμος είναι πολύ σημαντικός για τον αφήσουμε στους στρατηγούς». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «το μεγαλύτερο ρίσκο που παίρνει λοιπόν ο Ντόναλντ Τράμπ με την τοποθέτηση των στρατιωτικών είναι ενδεχομένως ο κίνδυνος (υπερ) πολιτικοποίησης του Αμερικανικού στρατού».

Ο Γιάννης Μαντζίκος εξετάζει το θέμα των χαμένων 28 σελίδων του πορίσματος της Επιτροπής Διερεύνησης των γεγονότων της 9^ης Σεπτεμβρίου που ξεκινάει από το 2002 και το αίτημα των συγγενών των θυμάτων να «να βγουν στην επιφάνεια οι χαμένες 28 σελίδες της Επιτροπής ώστε να λάμψει η αλήθεια». Ο συγγραφέας εκτιμά πως το ζήτημα των 28 σελίδων θα είναι μια σημαντική παράμετρος για τις επερχόμενες αμερικανικές εκλογές καθώς «υπάρχει μια δυναμική ομάδα πολιτικών ακτιβιστών που δεν είναι άλλη από τους συγγενείς των θυμάτων, οι οποίοι είναι πολιτικά ενεργοί ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, αναμένοντας δικαίωση για τους αγώνες 15 ετών»

Ο Γιάννης Μαντζίκος αναλύει τις επιπτώσεις που ενδέχεται να έχει το Brexit στην ασφάλεια της Ε.Ε σε θέματα τρομοκρατίας σημειώνοντας πως «η Μεγάλη Βρετανία είναι αναμφίβολα ο ηγέτης της Ένωσης σε θέματα ασφαλείας και πληροφοριών». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «η έξοδος της Μ.Β. έρχεται σε μια κακή και καλή στιγμή συνάμα για την Ευρωπαϊκή Εξωτερική Πολιτική ιδίως στον τομέα αντιμετώπισης της τρομοκρατίας». «Κακή» γιατί «η Βρετανική τεχνογνωσία απεδείχθη καθοριστική στην αντιμετώπιση τόσο των τρομοκρατών όσο και των πειρατών». «Καλή» γιατί «είναι μια ευκαιρία για την ΕΕ να διαψεύσει αυτούς που την κατηγορούν ότι είναι δύσκαμπτη σε όλα τα επίπεδα»

Ο Γιάννης Μαντζίκος περιγράφει το αδιέξοδο στις χώρες της Μέσης Ανατολής και τα λάθη της Δύσης. Όπως τονίζει, «αν Αραβική Άνοιξη είχε τρόπον τινά εκπληρώσει τις επιθυμίες, την προοπτική και τα όνειρα των πολιτών της Μέσης Ανατολής τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά», ενώ σημειώνει πως «επανέρχεται το δίλημμα περί δημοκρατίας και σταθερότητας». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «ανάμεσα στον Άσσαντ που χρησιμοποιεί φρικτές μεθόδους όπως πολιορκίες πείνας και ενδεχομένως χημικά και στους τζιχαντιστές υπάρχουν μετριοπαθείς φωνές και πολίτες που επιθυμούν να τους ακούσουν όμως αυτή η πολιτική δυστυχώς δεν μπορεί να εφαρμοστεί άμεσα απαιτεί χρόνο και υπομονή»

Ο Γιάννης Μαντζίκος αναλύει τις προθέσεις των τζιχαντιστών και εκτιμά πως ο στόχος τους «δεν ήταν και δεν είναι να δημιουργήσουν ένα Ισλαμικό Χαλιφάτο αλλά να παγιώσουν φοβικά συναισθήματα και να ενεργοποιήσουν ρατσιστικά χαρακτηριστικά στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο». Ο συγγραφέας μελετώντας του ιστορικούς κύκλους του Ισλαμικού Κράτος, εκτιμά πως «θα γνωρίσει αργά ή γρήγορα μια κάμψη, ήδη χάνει σημαντικά του στηρίγματα στην Συρία» σημειώνει όμως πως «αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα εμφανιστεί κάποιο καινούριο μόρφωμα». Παραθέτοντας τα αίτια που δημιουργούν το πρόβλημα, εκτιμά πως «η απάντηση δεν πρέπει να είναι λιγότερη Ευρώπη αλλά μια πιο ισχυρή Ευρώπη»

Ο Γιάννης Μαντζίκος αναλύει το ζήτημα των προσφύγων σε σχέση με τις χώρες του Κόλπου, σημειώνοντας πως «σε όλα τα κράτη του Κόλπου, δεν υπάρχει νομικό καθεστώς αναγνώρισης το όρου και της έννοιας πρόσφυγας». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «η Αραβική Λίγκα δεν έχει καταφέρει να καταστρώσει μια συγκεκριμένη στρατηγική ώστε να αντιμετωπιστεί συλλογικά το προσφυγικό, ενώ ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας αποφεύγει συστηματικά να καταδικάσει ή να αντιμετωπίσει τον θρησκευτικό φανατισμό που προκαλεί τους εμφύλιους σπαραγμούς» και τονίζει πως «ένα πρώτο βήμα είναι η αναζήτηση συνεργασίας από τα Κράτη του Κόλπου για την άμεση (συν) χρηματοδότηση της βοηθείας των προσφύγων»

Ο Γιάννης Μαντζίκος αναλύει τη δραματική κατάσταση στη Συρία και την αμφίθυμη πολιτική Ομπάμα που έχει εγκλωβίσει την ΕΕ. «Το μέτωπο της Συρίας αποδεικνύεται το Βιετνάμ του Ομπάμα» εκτιμά ο συγγραφέας και σημειώνει πως «η αναποφασιστικότητα του Ομπάμα άφησαν χώρο στους τζιχαντιστές να μπουν επιθετικά στο παιχνίδι εξουσίας» ενώ μάλιστα «ορισμένες πολιτοφυλακές εξοπλισμένες από την Αμερικανική Κυβέρνηση όπως η Τζας αλ Νασρ μάχονται εναντίον των Αμερικανών». Αναφερόμενος στον Άσαντ τονίζει ότι «τα εγκλήματα του Ισλαμικού Κράτους έχουν κρύψει αυτά του Άσαντ» και από την άλλη, η Ρωσία «έχει σχεδόν επιτύχει ότι επιθυμούσε: ο Άσαντ παραμένει στην εξουσία».

Ο Γιάννης Μαντζίκος στο άρθρο του εξετάζει την απειλή του Ισλαμικού Κράτους, και παραθέτει τις τέσσερις φάσεις της ανόδου του εξτρεμιστικού Ισλάμ, από την Ιρανική Επανάσταση, το 1979, έως σήμερα, με την Αραβική Άνοιξη. «Η απειλή των τζιχαντιστών έχει μετακινήσει την ατζέντα της δημόσιας ζωής σε θέματα ανάσχεσης μεταναστευτικών ροών και περιστολής προσωπικών ελευθεριών» επισημαίνει, και εκτιμώντας ότι «η τέταρτη αυτή φάση της ανόδου του εξτρεμιστικού Ισλάμ θα κάνει τον ιστορικό της κύκλο και θα οδηγηθεί σε ύφεση», θέτει το θέμα του μετά όπου η Ευρώπη «θα πρέπει να αντιμετωπίσει ένα από τα δομικά της προβλήματα: το δημογραφικό της».

Ο Γιάννης Μαντζίκος παρουσιάζει τις «ωρολογιακές βόμβες της διεθνούς πολιτικής», τον Nτόναλντ Τραμπ και τον Τζέρεμι Κόρμπιν, οι οποίοι «μοιράζονται κάτι κοινό και με τη δική μας πολιτική σκηνή: το λαϊκισμό και τη συναφή πολιτική ρητορεία». Εστιάζοντας στις απόψεις τους για εξωτερική πολιτική, επισημαίνει ότι «το κοινό σημείο του Κόρμπιν, του Τραμπ (αλλά και του πρωθυπουργού μας, Αλέξη Τσίπρα) συνοψίζεται στο εξής: θα κάνουμε τον πλανήτη να κινείται σύμφωνα με τις απόψεις που θέλει να ακούσει ο αγριεμένος πολίτης». «Ο λαϊκισμός μπορεί να βοηθά σε εκλογικές νίκες και χειραγώγηση των μαζών, η σύγκρουση όμως με την πραγματικότητα είναι σφοδρή» τονίζει.