Μετά και τις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ, το πολιτικό σκηνικό πλέον στη χώρα μας έχει διαταχθεί σε μια σχετικά σταθερή κατάσταση. Γνωρίζουμε πλέον τι να περιμένουμε από τους βασικούς πολιτικούς παίκτες. Τους άξονες που θα κινηθούν και το εύρος των πιθανών δυνατοτήτων τους. Σίγουρα η προηγούμενη Δευτέρα (11 Ιανουαρίου) δεν είναι μια απλή Δευτέρα του έτους 2016, όπως αυτό φαίνεται πλέον, μετά και τη δυναμική κατάκτηση της ηγεσίας του συντηρητικού πόλου της χώρας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η νίκη του στις εσωκομματικές εκλογές χαιρετίστηκε από μέρος του πολιτικού σκηνικού αλλά κυρίως απ την γενική αίσθηση των πολιτών ως μια παρουσία εν δυνάμει Πρωθυπουργού και πιθανού νικητή εθνικών εκλογών, όποτε αυτές πραγματοποιηθούν. Και με δεδομένο πως η κυβερνητική πλειοψηφία μπορεί να δείχνει, αλλά σίγουρα δεν είναι αρραγής, γίνεται ακόμα πιθανότερο να προκύψουν εθνικές εκλογές μέσα στο δίσεκτο έτος που διανύουμε.
Εμφανίστηκε όψιμα και βιαστικά νομίζω ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως ο πολιτικός που θα μπορέσει να κερδίσει τον Αλέξη Τσίπρα, και αυτό έστερξαν να το μεγαλοποιήσουν αρκετά Μέσα Ενημέρωσης. Ανακάλυψαν ξαφνικά κάποιον ως αντι-Τσίπρα, χωρίς ακόμα να έχουμε δει τίποτα επί της ουσίας από αυτόν. Γιατί μπορεί να επαγγέλλεται τις μεταρρυθμίσεις και τις βαθιές αλλαγές, αλλά αυτό θα πρέπει να το κάνει με άρμα το συντηρητικό κόμμα της χώρας. Το κόμμα εκείνο που όλα αυτά τα χρόνια έχει σταθεί τροχοπέδη σε όλες τις μεγάλες αλλαγές που προσπάθησαν κάποιοι να φέρουν στη χώρα. Ας κάνουμε λοιπόν υπομονή να δούμε τι πραγματικά θα κομίσει στη πολιτική συζήτηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Ακόμα και γύρω από τον χώρο της ΝΔ άρχισαν οι κλυδωνισμοί σχετικά με τη πιθανή δυνατότητα νίκης επί του Αλέξη Τσίπρα, χωρίς να εξετάσουμε με ποιο τρόπο θα το κάνει αυτό, και αναφέρομαι στο μείγμα των προτάσεων και της ιδεολογίας που θα φέρει μαζί του. Νομίζω πως όλος αυτός ο θόρυβος που έχει δημιουργηθεί θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με υπομονή και σύνεση, να δούμε τι πραγματικά θα προτείνει, με ποιους ανθρώπους και ποιους τρόπους.
Σε κάθε περίπτωση, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως θέλει – όπως λέει – να κάνει τη ΝΔ ένα Ευρωπαϊκό Δεξιό Κόμμα. Και αυτό θα πρέπει να είναι το κύριο χαρακτηριστικό με το οποίο θα ξεκινάμε. Τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Δεξιάς έχουν σαφείς προτάσεις όσο αφορά τον τρόπο λειτουργίας της Ευρώπης, τους οικονομικούς στόχους και τους τρόπους επίτευξης αυτών, το κοινωνικό κράτος και τη συμμετοχή των πολιτών στη κοινωνική και πολιτική διαδικασία. Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν να ονοματίσουμε κάποιον ως νέο μεγάλο παίκτη. Φέρει στοιχεία ενδιαφέροντα τα οποία πρέπει να τα κρίνουμε σωστά και στο πραγματικό τους όμως μέγεθος και πολιτικό χώρο.
Να βάλουμε μπροστά αυτό που διαφαίνεται ως ανάγκη του πολιτικού σκηνικού: Την εμφάνιση μιας πραγματικής Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατικής πρότασης.
Κάποιοι ανακάλυψαν πρόβλημα μέχρι και στη Σοσιαλδημοκρατία με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κάποιοι άλλοι προσπάθησαν λίγο άκομψα είναι η αλήθεια, να περιχαρακώσουν τον πολιτικό χώρο μιλώντας για αβυσσαλέες διαφορές με την νεοφιλελεύθερη άποψη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Νομίζω πως και οι δυο ματιές είναι σε λάθος κατεύθυνση, αν δεν αναγνωστούν από τη σωστή απόσταση.
Η Δημοκρατική Συμπαράταξη, σύμφωνα και με τις πρόσφατες ομόφωνες αποφάσεις Συνεδρίου, θα είναι ο πολιτικός χώρος που εκφράζει την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία στη χώρα μας. Έναν πολιτικό χώρο που έχει διακριτές διαφορές τόσο από την συντηρητική Ευρωπαϊκή Δεξιά όσο και από της κάθε μορφής λαϊκιστικές προτάσεις που στη χώρα μας έχουν κύριο εκφραστή τον Αλέξη Τσίπρα και τον συνεταίρο του Πάνο Καμμένο.
Όμως για να μπορέσουμε να τοποθετηθούμε και για τον πολιτικό εκφραστή αυτού του χώρου στη χώρα μας θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη η ύπαρξή του. Θα πρέπει εκτός από ένα πολιτικό σχηματισμό να υπάρχουν οι προτάσεις εκείνες που θα κάνουν διακριτή την πολιτική του παρουσία. Οι θέσεις που θα ταυτίζονται με τις θέσεις του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, τον εκφραστή της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη. Οι άνθρωποι εκείνοι που θα δείχνουν προς τη κοινωνία ότι η σύγχρονη Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία δεν έχει σχέση με εκείνη της δεκαετίας του 80, του 90 ακόμα και του 2000. Γιατί έχουν αλλάξει τα δεδομένα από εκείνες τις εποχές και έχουν αλλάξει και τα ζητούμενα της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη. Και αυτό το τελευταίο θα πρέπει να διατρέχει το σύνολο της νέας πολιτικής πρότασης, κάθετα και οριζόντια για να μπορέσει να πείσει τη κοινωνία για τον πραγματικό πολιτικό χώρο που θέλει να καταλάβει.
Στο πρόσφατο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ πάρθηκαν ομόφωνες αποφάσεις για την μετεξέλιξη του, σε συμφωνία, συμπόρευση και αγαστή συνεργασία με όμορους χώρους που βλέπουν τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία ως την εναλλακτική πρόταση της Ευρώπης απέναντι στα τεράστια δομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει. Η αλήθεια είναι πως βρισκόμαστε μάλλον πίσω στις εξελίξεις σε σχέση με τις διατάξεις μάχης που λαμβάνουν οι υπόλοιποι ιδεολογικοί χώροι. Πιστεύω πως πρέπει άμεσα να καθορίσουμε τόσο το ιδεολογικό μας οπλοστάσιο, φέρνοντας την Ευρωπαϊκή ματιά της σοσιαλδημοκρατίας πιο κοντά στη χώρα μας όσο και τον πολιτικό σχηματισμό που θα το πράξει αυτό.
Nα προχωρήσουμε συντεταγμένα και αποφασιστικά στην πρόταση της πραγματικής Μεταρρυθμιστικής Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας.
Έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε, και πρέπει να περάσουμε άμεσα από τα ευχολόγια και τις δηλώσεις στις πράξεις. Έχουμε χρέος να το πράξουμε αυτό αν θέλουμε να αποκτήσει πραγματική και όχι θεωρητική υπόσταση ο πολιτικός χώρος της Σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας. Σε διαφορετική περίπτωση, οι πολίτες θα αισθάνονται πως υπάρχει κάτι στη θεωρία. Όμως από την πράξη θέλουν να κυβερνηθούν.
Υπάρχουν οι ιδέες και οι προτάσεις. Υπάρχουν και οι άνθρωποι. Το μείγμα θα πρέπει να βρεθεί για να προχωρήσουμε συντεταγμένα και αποφασιστικά στη πρόταση της πραγματικής Μεταρρυθμιστικής Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Ίσως και πέρα από δεδομένα που γνωρίζαμε πως υπάρχουν τα τελευταία 40 χρόνια. Θα πρέπει να είμαστε θαρραλέοι και όχι φοβικοί στις απαραίτητες αλλαγές. Και σε σχηματισμούς και σε πρόσωπα. Γιατί στη τελική ανάλυση, η πολιτική είναι παρούσα για να εκφράζει τις αγωνίες των πολιτών σε κάθε περίοδο και όχι να λειτουργεί ως άλμπουμ παλιών φωτογραφιών. Οι πολιτικοί σχηματισμοί και τα πρόσωπα είναι τα άρματα έκφρασης προτάσεων και όχι η ίδια η έκφραση της. Και αυτό ισχύει από τη μέρα που η πολιτική καθορίζει τη ζωή των πολιτών. Από την αρχή δηλαδή.
Ας βάλουμε λοιπόν επιτέλους μπροστά με σωστό τρόπο και συντεταγμένα αυτό που διαφαίνεται ως ανάγκη του πολιτικού σκηνικού. Την εμφάνιση μιας πραγματικής Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατικής πρότασης στη χώρα μας. Χωρίς προαπαιτούμενα και παρελθοντισμούς. Με ανανέωση πραγματική και όχι ανακύκλωση. Με ιδεολογική πρόταση και ξεκάθαρο σύγχρονο ευρωπαϊκό όραμα. Και τότε θα δούμε και τις διαφορές στη πραγματική τους διάσταση τόσο με τον δήθεν κυρίαρχο του πολιτικού σκηνικού της χώρας Αλέξη, όσο και με τον εν αναμονή Πρωθυπουργό Κυριάκο.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Gustav Klimt (1862 – 1918), The Apple Tree Landscape