‘Περπατώ μεσ’ στα αγκάθια και στα σκοτεινά
σ ’αυτά πούναι να γίνουν και στ’ αλλοτινά
κι έχω για μόνο μου όπλο, μόνη μου άμυνα
τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα ’ ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ – Μαρία Νεφέλη
Όλα όσα αποτελούσαν ως τώρα εικασίες, πληροφορίες, αναλύσεις αρχίζουν να αποκτούν σάρκα και οστά, μιας και λέγονται από επίσημα χείλη της Ευρωπαϊκής ελίτ. Όλα αφορούν τον τρόπο διαχείρισης της / των κρίσης /εων από την παρούσα Κυβέρνηση. Σιγά σιγά γράφονται με μολύβι φάμπερ, κάποια πρωτόλεια κεφάλαια ιστοριογραφικού πεδίου, που απ’ ότι φαίνεται θα εμπλουτίζονται με περισσότερα αρνητικά.
Απ’ όλα αυτά αλλά κι από άλλα αποκαλύπτεται ο σκοταδισμός ως ιδεολόγημα διαχείρισης των πολιτικών πραγμάτων. Κι αυτός ο σκοταδισμός είναι ένας αντιληπτικός τόπος αμετακίνητος μπροστά στις εξελίξεις: τεχνολογικές , καινοτομικές, πραγματιστικές χωρίς θελκτικό αφηγηματικό πεδίο.
Ο σκοταδισμός δεν κάνει διακρίσεις χρώματος επιφατικά πολιτικού, γιατί είναι αυτό, που είναι: σκοτάδι.
Δυνατόν ο σκοταδισμός να είναι ακούσιος, υπό την έννοια ό,τι διακονείται από κολλημένους σε ανώφελα, ξεπερασμένα ιδεολογήματα, δυνατόν όμως να είναι εκούσιος και ολοκληρωτικός βασισμένος σε μιαν αλληλουχία απρόσεκτων και αβάσιμων εκτιμήσεων, τελείως συνειδητών όμως από όσους τον ασπάζονται. Είναι, έτσι ένας κουτοπόνηρος ή και δόλιος τρόπος εγκαθίδρυσης ενός ιδεολογικού και πολιτικού καθεστωτισμού, εντός των πλαισίων της αστικής δημοκρατίας, που χρησιμεύουν και ως φύλλο συκής όσο αυτός θα εμπεδώνεται.
Συναφή στηρίγματα της εκούσιας παραμονής στον σκοταδισμό είναι το ψεύδος, συνήθως απροσχημάτιστο καθώς και η ερωτικού τύπου, μανία για την εξουσία ως αυτοσκοπός. Έτσι ως παρεπόμενα εμφανίζονται η εξαπάτηση των υποκειμένων και η απόρριψη από το καθεστώς πραγμάτων, που πριν ήταν - υποτίθεται – ιεραρχημένοι στόχοι.
Είναι λχ. εξαπάτηση να λές πως η ιδιωτική εκπαίδευση αφορά κυρίως τους μεγιστάνες, όταν οι στατιστικές μελέτες δείχνουν πως ο παρεχόμενος κορμός των υπηρεσιών, κατευθύνεται κυρίως προς τα στρώματα της μέσης αστικής τάξης, τα οποία κατά πλειοψηφία κατευθύνθηκαν εκλογικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια η στατιστική είναι μια επιστήμη και ο σκοταδισμός είναι – οιονεί - αντιεπιστημονικός.
Ωστόσο, μέσα από αυτό το ιδιότυπο μείγμα σκοταδισμού και ελλείψεως ευρηματικότητας αναδύεται η πολιτική και πνευματική ένδεια του Κυβερνήτη, που εν προκειμένω χαρακτηρίζεται ως ανεπάρκεια στην άσκηση των υψηλών καθηκόντων. Κι αυτή είναι το ίδιο επικίνδυνη με τον σκοταδισμό, μιας και οδηγεί απευθείας σ’ αυτόν. Καμιά φορά και σε ένα καθεστωτικό πολιτικό πεδίο, οι τυχόν υπαρκτές προσωπικές δυνατότητες μπορούν λιγάκι να λειάνουν τις σκληρές γωνίες του σκοταδισμού και να παρουσιάσουν ένα υποτυπώδες πλαίσιο διόδευσης των χωρικών εξελίξεων.
Όμως εδώ τώρα, με τις συγκεκριμένες δυνάμεις στην εξουσία και τα διευρυνόμενα δείγματα γραφής, ο οδικός χάρτης που περιλαμβάνει τις ιεραρχήσεις στόχων και προτεραιοτήτων εφικτών, αλλά και πραγματιστικών οραμάτων απουσιάζει εντελώς.
Οι ταγοί του αστισμού να αντιπαλέψουν τα στερεότυπα και να φτιάξουν μια νέα Μεγάλη Ιδέα για τον τόπο.
Ο - τελικά - μόνος συνεκτικός ιστός του ΣΥΡΙΖΑ με την χώρα και τους πολίτες της, είναι ο αμοιβαίως τροφοδοτούμενος λαϊκισμός με έπαθλο μια καταστροφική εγκαθίδρυση στην πολιτική εξουσία.
Πολιτικά, πολλοί από μας είμαστε μόνοι είτε ως άτομα είτε ως ομάδες – συλλογικότητες και θα εξακολουθήσουμε να είμαστε όσο οι σχολάζουσες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, που χαρακτηρίζονται από μετριοπάθεια και γνώση αδυνατούν να αποτελέσουν έναν θελκτικό εναλλακτικό πόλο.
Ο σκοταδισμός δεν κάνει διακρίσεις χρώματος επιφατικά πολιτικού, γιατί είναι αυτό, που είναι: σκοτάδι. Και διακονείται – καθώς σήμερα – είτε με μπούμερανγκ εφόδου – δήθεν – στους ουρανούς, είτε με εργολαβικές αναθέσεις στο όνομα αταξικών ατάκτων του όχλου, σε δράκες ανοήτων επικινδύνων.
Οι εγκαθιδρύσεις ολικών καθεστωτισμών, απ’ όποιο επιλεγόμενο πολιτικό τόξο πρώτο μέλημα έχουν την απίσχναση της ατομικότητας και συνακόλουθα την ανυπαρξία συλλογικότητας. Η διάρρηξη της ελάχιστης συναινετικής λογικής, προκύπτει ακόμα και ακουσίως από την αλληλουχία των κοινωνικών διεργασιών, που είναι πια λειψές και στρεβλωμένες. Κι αυτή η στρέβλωση εκτός από αυτό καθ ΄εαυτό τον ολοκληρωτικό καθεστωτισμό με επίφαση κοινοβουλευτισμού – και αν - , συντελεί στην παραμένουσα α-χρονικότητα της χώρας σε πλήρως προνεωτερικές δομές.
Οι ταγοί του αστισμού πρέπει να αντιπαλέψουν τα στερεότυπα και να φτιάξουν με διαφορετικότητες αλλά και με κοινούς τόπους, μια νέα δημοκρατική, ρεαλιστική Μεγάλη Ιδέα για τον τόπο χωρίς τους αλυτρωτισμούς του παρελθόντος και τις εκτροπικές επικινδυνότητες του παρόντος ….Εν ανάγκη και από δημοκρατικής καθέδρας ως αξιόμαχες ελίτ, αν οι πολίτες δεν μπορούν απαρχής. Και πάντως με την τεκμαιρόμενη συγκατάθεσή τους.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Oskar Yakovlevich Rabin (born 1928), Old Montmartre