Αναμφίβολα – μιλώντας για τον Γάλλο - πρόκειται περί φαινομένου με μόνιμα χαρακτηριστικά , παρότι αναγκαστικά εμφανίστηκε σαν πολύχρωμο πυροτέχνημα.
Είναι υπερκομματικός έναντι των προτεινόμενων από τους υπάρχοντες σχηματισμούς, όχι όμως υπερπολιτικός . Άλλωστε σε λίγους μήνες δεν θα είναι καν υπερκομματικός αφού το κίνημα υποστήριξής του αποκτά χαρακτηριστικά δυναμικού φορέα , που θα συμμετέχει στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου – μόνο του ή συμμαχώντας.
Ο Μακρόν εξορισμού κινείται προς το Προοδευτικό Κέντρο.
Ο Μακρόν έχει πολιτική ιδεολογία, είναι ρεφορμιστής δηλαδή ήπιος Σοσιαλδημοκράτης, ο ίδιος δήλωσε πως πάντα τα πιστεύω του ήταν πολύ κοντά σε αυτά του Σ.Κ.Γ. Για την ακρίβεια είχε πει , πως «από καιρό συνεργαζόμουν με τους Σοσιαλιστές «. Ως Υπουργός Οικονομίας και Επενδύσεων, αποτέλεσε την ομάδα κρούσης μαζί με τον πρώην Π/Θ Βάλς και τον ομόλογό του επί των Οικονομικών Σαπέν. Απλώς κατέθεσε τη δίχρονη κομματική του ταυτότητα, απέφυγε την φθοροποιό διαδικασία υποψηφιοτήτων του παρηκμασμένου Κόμματος και προέκυψε ανεξάρτητος. Το κίνημα – κόμμα , που φτιάχνεται έπεται αυτού, ουσιαστικά είναι ο ιδρυτής του. Η φαινομενική ανεξαρτησία του, του δίνει το δικαίωμα να ισχυρίζεται πως ομιλεί στο όνομα όλων των Γάλλων, πράγμα που με τον τρόπο τους ισχυρίζονται όλοι οι κλασσικοί κομματικοί υποψήφιοι.
Σε αδρές γραμμές είναι το πρόγραμμα της μετριοπαθούς ομάδος των Σοσιαλιστών, δηλαδή εξορισμού κινείται προς το Προοδευτικό Κέντρο ενώ έναντι των μουσουλμάνων παρουσιάζει ένα μετριοπαθές και τετραγωνισμένο πρόγραμμα πολιτικού φιλελευθερισμού , πολύ μαλακότερο από αυτό του Φιγιόν ακόμα και από την ατζέντα Βάλς. Η πρόσφατη μεγαλειώδης διακήρυξή του για την υπόθεση της αποικιοκρατίας στην Αλγερία , παρά τα λιγοστά προφανή χρηστικά εξαρτήματά της , δεν παύει να είναι τομή στις πολιτικές γαλλικές σωβινιστικές γκωλικές αντιλήψεις σε ένα μείζον ζήτημα, πολιτικού και όχι μόνο φιλελευθερισμού και συνεπώς εξορισμού ένα δυνητικό πρόταγμα – συνέγερση με έντονα χρωματισμένο το προοδευτικό πρόσημο.
Το αποκαλυπτόμενο, βήμα το βήμα, πρόγραμμά του είναι ένα γενικά ισορροπημένο μείγμα πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού από την μία και επικαιροποιημένων προνοιακών κοινωνικών αντιλήψεων της διερευνούσης Σοσιαλδημοκρατίας…Ότι δηλαδή δεν θα υιοθετούσε ένας κοινοβουλευτικός ριζοσπάστης της Δεξιάς όπως ο Φιγιόν αλλά και επιλεγόμενοι Αριστεροί της εφόδου εις τους ανυπάρκτους μεταφυσικούς ουρανούς της δυστοπίας όπως ο Αμόν και ο βετεράνος επαγγελματίας Αριστερός ο Μελανσόν.
Προσδοκά λοιπόν, σε αδρές γραμμές ο Μακρόν στην ενδυνάμωση της σύνολης ΕΕ, στην λειτουργικότητα του άξονα Γαλλίας – Γερμανίας στην ρότα Μιτεράν –Κόλ με γνώση όμως των σημερινών ορίων δημοσιονομικής και άλλης οικονομικής ισχύος καθεμιάς.
Ο Μακρόν ποντάριζε στην επόμενη πενταετία, όμως μια σειρά συμπτώσεων και η παρακμή του άλλοτε συμπαγούς Σοσιαλιστικού Κόμματος , τον έφεραν πρόωρα μπροστά - αυτόν και τις θέσεις του.
Σε αντιδιαστολή ο Μ. Σούλτς αποτέλεσε τη λίρα εκατό της συνέχειας των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, που παραμένουν συμπαγείς ακόμα και στο 22% που είχαν, πολλώ δε μάλλον τώρα , που βρίσκονται δημοσκοπικώς στο 32%.
Το πείραμα Μακρόν είναι εξαγώγιμο και εν δυνάμει αποτελεσματικό όταν οι φορείς παρακμάζουν γεωμετρικώς.
Συνεπώς, το πείραμα Μακρόν είναι εξαγώγιμο και εν δυνάμει αποτελεσματικό όταν οι φορείς παρακμάζουν γεωμετρικώς, ενώ ο Σούλτς είναι η σίγουρη πεπατημένη – και ίσως νικηφόρος – όταν οι σχηματισμοί διατηρούν το μίνιμουμ μια συμπαγούς ικανοποιητικής ισχύος.
Κατόπιν αυτών, πιθανόν και στη χώρα μας – πάντα με τόλμη, τύχη και βασικούς όρους – να ταιριάζει καλύτερα το καινούργιο με την έννοια του επίκαιρου , κάπως σαν το κίνημα Μακρόν. Χρειαζόμαστε απαρχής και στηριγμένοι στην εμπειρία, όπως την ορίζει ο Βέμπερ – ανάγκες, καταγραφή, πιθανή απουσία αιτιώδους συνδέσμου, απουσία υποκειμενικής αξιολογικής κρίσης – , ένα δυνατό κοκτέιλ πολιτικής με πλαίσιο μπετονένιο μιαν επίκαιρη εθνική στρατηγική και περιεχόμενο την αλληλουχία μετρήσιμων μεταρρυθμίσεων, αρχής γενομένης από την Παιδεία και την αναπτυξιακή καινοτομία, με όρους , κανοναρχήσεις , προτεραιότητες.
Κλείνοντας λέω, πως το προοδευτικό – οριζοντίως - κίνημα Μακρόν και ο ίδιος φυσικά, έχουν κοινά χαρακτηριστικά με την δημιουργία του Σοσιαλδημοκρατικού φορέα της Ιταλίας με τον γενικόλογο τίτλο Δημοκρατικό Κόμμα που μέσα του εγκαταβιώνουν μεταρρυθμιστές προερχόμενοι από την καθολική κεντοδεξιά Μαργαρίτα, κλασσικοί σοσιαλιστές και ευρωκομμουνιστές των πεθαμένων τους κομμάτων, οικολόγοι – ρεφορμιστές, απλώς Προοδευτικοί πρώην ανέστιοι πολίτες.
Θα είχε ενδιαφέρον και μάλιστα μετά την εθνικολαϊκιστική λαίλαπα η αναζήτηση του μοντέλου Μακρόν στην ελληνική εκδοχή, όχι ως copy paste αλλά ως προτρεπτική διδαχή σε ένα πολιτικό σύστημα, όπου το νεώτερο και το παλιότερο Ριζοσπαστικό Κέντρο, κατοικούν στην παρακμή και στην στασιμοχρεοκοπία……
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Max Ernst (1891 - 1976), The Garden of France