Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο καθηγητής κ. Χρήστος Παπαγεωργίου απορρίπτει την άποψη ότι η αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ οφείλεται στο ότι δεν είναι «πραγματικοί Αριστεροί», και πως «αν συμμετείχαν και άλλα «Προοδευτικά» κόμματα τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα» και υποστηρίζει πως «δεν υπάρχει Αριστερό μονοπάτι προς την έξοδο από την οικονομική κρίση αλλά μόνον προς την άβυσσο». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «η τελευταία κυβέρνηση που ονομάστηκε υποτιμητικά ως η κυβέρνηση των «Σαμαρο-Βενιζέλων» είχε βρει ένα κάποιο σωστό μίγμα οικονομικής πολιτικής» και τονίζει πως η λύση στο Ελληνικό πρόβλημα είναι να γίνει η Ελλάδα μια χώρα Δημοκρατική και φιλελεύθερη οικονομικά.

Ο καθηγητής κ. Παναγιώτης Ιωακειμίδης αναλύει την κατάσταση στο Εργατικό κόμμα στη Βρετανία με τον Τζ. Κόρμπιν, για τον οποίο «η πλειοψηφία των Εργατικών εμφανίζεται σε απόγνωση γιατί θεωρεί ότι το Εργατικό Κόμμα γίνεται ανεκλόγιμο». Ο κ. Ιωακειμίδης μεταφέροντας το θέμα στην Ελλάδα, καθώς «οι ιδέες του Κόρμπιν εμφανίζονται να είναι κάτι παρεμφερές με αυτές του ακραίου ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ» σημειώνει πως «η Αριστερά μπορεί να είναι αποτελεσματικός συντελεστής αλλαγής όταν είναι και εκλόγιμη» και σημειώνει πως «οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς/ σοσιαλδημοκρατίας/μεταρρυθμιστικού κέντρου θα πρέπει να προχωρήσουν τάχιστα στην συγκρότηση του ενιαίου φορέα ικανού να προσβλέπει στην πολιτική εξουσία»

Ο Χρήστος Μπαξεβάνης αποτιμά την Σύνοδο Κορυφής της 7ης Μαρτίου κατά την οποία η Τουρκία αναδείχθηκε βασικός νικητής «απέναντι σε μια αποδυναμωμένη, φοβισμένη και διασπασμένη ευρωπαϊκή ηγεσία» καθώς «οι Βρυξέλλες αναγκάστηκαν να μπουν σε διαδικασία συζήτησης των αυξημένων τουρκικών απαιτήσεων, τη στιγμή που η συμφωνία του Νοεμβρίου έμεινε στα χαρτιά». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «το εφιαλτικό σενάριο για την Ελλάδα να γίνει υγρός τάφος στο Αιγαίο και αποθήκη ψυχών, πήρε παράταση δέκα ημερών» και επισημαίνει πως είναι αναγκαίο η «η Ελλάδα να παρουσιάσει ένα Σχέδιο Εθνικής Στρατηγικής για το Προσφυγικό» ενώ τονίζει πως είναι αναγκαία η συμμετοχή του Συμβουλίου Ασφαλείας.

O Νίκος Γκιώνης εξετάζει τις όψεις του εγχώριου πολιτικού φονταμενταλισμού που είναι κατά τον συγγραφέα, η εθνικοφροσύνη και ποπουλισμός. «Η εθνικοφροσύνη συνδέθηκε με κάθε λογής ιδεολογικοπολιτικό ξέβρασμα και στάθηκε καθηλωτικά απέναντι σε κάθε τι που εκτιμούσαν πως τις υπερέβαινε, όπως στα Ευαγγελικά, στον αφορισμό του Ελευθέριου Βενιζέλου» σημειώνει ο συγγραφέας και σημειώνει πως «η οιονεί διοίκηση του κράτους από τις συνιστώσες δυνάμεις του ελληνο - φονταμενταλιστικού δημιουργήματος, οδηγήθηκε μερικές φορές σε ήττες». «Το παρακράτος της εποχής του Λαμπράκη, ως αιτιατό του τότε πολιτικού φονταμενταλισμού, έχει δώσει προ πολλού και αθόρυβα την θέση του στους θυλάκους του λαϊκισμού» τονίζει.

O Δημήτρης Πατσάκης εξετάζει τα «δημοκρατικά ελλείμματα» στην Κοινωνική Ασφάλιση & Πρόνοια και συγκεκριμένα τα θέματα που αφορούν: Το φαινόμενο των «αναπηρικών» συντάξεων, τη μεταβίβαση του συνταξιοδοτικού δικαιώματος, το πρόσχημα του «μέσου όρου», την περίπτωση των «πατρικίων», τον παραλογισμό των «εφάπαξ» παροχών, την Επικουρική Ασφάλιση, την Aσφάλιση Υγείας, την «ισότητα» στην περίθαλψη, τους «κοινωνικούς» πόρους, τα εισοδηματικά κριτήρια. Ο συγγραφέας εκτιμά πως «Το «party» στον χώρο της Υγείας, εκτιμάται πως τερματίστηκε σε μεγάλο βαθμό, τόσο με την δημιουργία του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. όσο και με την συμβολή του «επάρατου» μνημονίου.»

Ο Γιάννης Μαντζίκος αναλύει το ζήτημα των προσφύγων σε σχέση με τις χώρες του Κόλπου, σημειώνοντας πως «σε όλα τα κράτη του Κόλπου, δεν υπάρχει νομικό καθεστώς αναγνώρισης το όρου και της έννοιας πρόσφυγας». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «η Αραβική Λίγκα δεν έχει καταφέρει να καταστρώσει μια συγκεκριμένη στρατηγική ώστε να αντιμετωπιστεί συλλογικά το προσφυγικό, ενώ ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας αποφεύγει συστηματικά να καταδικάσει ή να αντιμετωπίσει τον θρησκευτικό φανατισμό που προκαλεί τους εμφύλιους σπαραγμούς» και τονίζει πως «ένα πρώτο βήμα είναι η αναζήτηση συνεργασίας από τα Κράτη του Κόλπου για την άμεση (συν) χρηματοδότηση της βοηθείας των προσφύγων»

O πρώην δήμαρχος Καβάλας και πρόεδρος της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, κ. Κωστής Σιμιτσής παρουσιάζει μια αποτίμηση του Καλλικράτη «πέρα από ιδεοληπτικές στρεβλώσεις» και παραθέτει προτάσεις για μερικά από τα θέματα της πρωτοβάθμιας Αυτοδιοίκησης, όσον αφορά στην κωδικοποίηση – βελτίωση της νομοθεσίας (κωδικοποίηση των νόμων για την Αυτοδιοίκηση), στην συνταγματική μεταρρύθμιση (μεταφορά αρμοδιοτήτων που υπάγονται στο κράτος), στην καταστατική θέση αιρετών (το ζήτημα του ασυμβιβάστου), σε θέματα που αφορούν «εκλογές – ψηφοδέλτια – διοίκηση – κοινότητες» (αλλαγή του παραταξιακού συστήματος των δημοτικών εκλογών), καθώς και οικονομικά ζητήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης (θέσπιση κονδυλίου για την αγροτική ανάπτυξη).

Ο Γιώργος Στρατόπουλος, αναζητώντας την απάντηση σε ερωτήματα που τέθηκαν στην εκδήλωση του ekyklos και αφορούν: τα αίτια της κρίσης, το λόγο αποτυχίας εξόδου από την κρίση, και τα αίτια της κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος, εξηγεί πως «το Ασφαλιστικό βρίσκεται στον πυρήνα των απαντήσεων». «Η ριζοσπαστικοποίηση των ηλικιωμένων δεν ήταν μονόδρομος, ήταν η εξέλιξη των αντιδράσεων στη μεταρρύθμιση Γιαννίτση το 2001» σημειώνει ο συγγραφέας και τονίζει πως σήμερα είναι η μεγάλη ευκαιρία καθώς «το τμήμα της κοινωνίας που αναζητά αξιόπιστες πολιτικές μεγάλωσε». Το θάρρος και η αλήθεια είναι το μοναδικό κλειδί για την εξώπορτα της κρίσης, σημειώνει.

Ο Γιάννης Γεράσιμος συλλογιζόμενος το ζήτημα της ανάγκης συγκρότησης του Προοδευτικού Κέντρου, εκτιμά πως «πρέπει να έχει ως αναγκαίο υπόστρωμα και πυξίδα την πλούσια ιστορική κληρονομιά, την κυβερνητική εμπειρία και τη βαθιά διαχειριστική επίγνωση αλλά και την ικανότητα συστράτευσης των ευρύτερων δυνατών κοινωνικών δυνάμεων γύρω από μια προοπτική κοινωνικής δικαιοσύνης και οικονομικού εκσυγχρονισμού ως θεμελιώδη παράμετρο επιβίωσης και ποιοτικής διαβίωσης». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς δε μπορεί παρά να είναι συνυφασμένη με τον αγώνα για την προστασία της δημοκρατίας» και καταλήγει πως «αποτελεί μια βαθιά ιστορική πρόκληση που απαιτεί τη συστράτευση των ευρύτερων δυνάμεων του προοδευτικού κέντρου»

Ο Νίκος Τσολακίδης εξετάζει τις ομοιότητες στη συμπεριφορά των πολιτών ανάμεσα στις περιόδους που δοκιμάστηκε οικονομικά η χώρα μας (1827, 1843, 1893, 1932) και τη σημερινή. «Ποιος φταίει που ως έθνος ενώ έχουμε βιώσει τόσες οδύνες, συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε λανθασμένες συμπεριφορές και να αντιδρούμε με την ίδια παρόρμηση, όπως και τότε;» αναρωτιέται και σημειώνει πως «τρομάζει η ιδέα ότι δεν έχουμε διδαχθεί από τα λάθη μας και είμαστε ακόμη επιρρεπείς στο ψέμα και τις πρόσκαιρες ολέθριες ψευδαισθήσεις που αυτό δημιουργεί». Ο συγγραφέας εκτιμά πως πρέπει αλλάξουμε, «γιατί ανήκουμε σε ένα παγκόσμιο χωριό και η εθνική μοναξιά δεν μας πρέπει»