Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Νίκος Τσολακίδης αναφερόμενος στον «αποτυχημένο γάμο της κεντροαριστεράς» αναρωτιέται «τι αξία έχει η μάχη κορυφής για ένα αδειανό πουκάμισο που κανείς δεν θέλει να φορέσει;». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «όταν όλοι σήμερα αριστεροί και δεξιοί, παραδέχονται σιωπηλά πως άλλος δρόμος δεν υπήρχε για να σταθεί η πατρίδα όρθια, εμείς χαραμίζουμε αυτό το πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο που αποκτήθηκε με πρωτοφανές κόστος σε διαβουλεύσεις εσωστρέφειας» και σημειώνει επιτακτικά πως «δικαιούμαστε να δώσουμε τη μάχη κι αν στο τέλος αυτής της διαδρομής, έχουμε κάτι να πούμε στους πολίτες που θα αλλάξει τη μοίρα τους, να το πούμε αλλιώς να σωπάσουμε»

Ο Νίκος Λαλιώτης μιλά για τη σχέση Δημοκρατίας και Αλήθειας , «μια ευάλωτη σχέση» και τονίζει ότι «η ελληνική κοινωνία βρέθηκε απροετοίμαστη και ανοχύρωτη μπροστά στο ψέμα και τον λαϊκισμό που της πρότεινε ένα μέρος του πολιτικού συστήματος για ίδιον όφελος και αυτό την εμπόδισε να αναγνωρίσει την πραγματικότητα, το τί της συνέβη και πως να βγει το συντομότερο δυνατό από την παγίδα στην οποία βρισκόταν». Ο συγγραφέας σημειώνει πως έχει σημασία η

«υπεράσπιση των κεκτημένων θεσμών του πολιτεύματός μας, ως θυλάκων προστασίας της Δημοκρατίας και της κοινωνίας από όποιους ονειρεύονται άλλες λύσεις, από όσους δηλητηριάζουν, διχάζουν και ψεύδονται».

Ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης παρουσιάζει τα αποτελέσματα της διάσκεψης της Μπρατισλάβα τονίζοντας ότι «ο οδικός χάρτης που αποφάσισαν οι εικοσι-επτά ηγέτες των κρατών μελών δεν οδηγεί πουθενά». Ο συγγραφέας σημειώνει ότι «οι πολιτικές ηγεσίες παραμένουν βαθύτατα διχασμένες» και πως η πολιτική εξασθένιση της Καγκελαρίου Α. Merkel και η πολιτική κατάρρευση του Γάλλου Προέδρου Fr. Hollande λειτουργούν ανασχετικά. Όσον αφορά την Ελλάδα τονίζει πως «στο κείμενο της Μπρατισλάβας δεν φαίνεται να αποτυπώνεται κάποιο ευδιάκριτο ελληνικό ίχνος» και συμπληρώνει πως για το μεταναστευτικό «γίνεται ρητή αναφορά στην ανάγκη ενίσχυσης της Βουλγαρίας και των Δ. Βαλκανίων αλλά απολύτως καμία στην Ελλάδα»

Ο Αθανάσιος Τσαυτάρης εξετάζει την κατάσταση στην ΕΕ σήμερα, με αφορμή την άτυπη Σύνοδο Κορυφή της Μπρατισλάβα, τονίζοντας πως η ΕΕ «γεννήθηκε» διαφορετικά από τις άλλες ενώσεις όπως οι ΗΠΑ, η Σοβιετική Ένωση, η Αγγλική Κοινοπολιτεία με το βασικότερο όλων χαρακτηριστικό «την απουσία κεντρικών (federal) πολιτικών». «Ο δρόμος της μέχρι στιγμής είναι αποτυχημένος. Η Ευρώπη ασθενεί και η κατάστασή της θα επιδεινωθεί και άλλο μετά την απομάκρυνση της Αγγλίας.» σημειώνει ο συγγραφέας εκφράζοντας όμως την ελπίδα πως δεν θα επικρατήσει ο παραλογισμός της διάλυσής της, αλλά οι απόψεις για την ολοκλήρωση μιας πραγματικής και ουσιώδους ενοποίησης.

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης περιγράφει την «τακτική του αιώνιου σκότους» στα πανεπιστήμια και θέτει το ερώτημα: ««τι επίπτωση έχουν όλα αυτά στην ποιότητα των αποφοίτων που ρίχνει το σύστημα στην οικονομία και την κοινωνία μας;». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «ένα αναρχούμενο και κακοδιοικούμενο πανεπιστήμιο είναι αναγκαίος τόπος για να ασκηθεί η εξουσιολογνεία των σύγχρονων μηδενιστών της αριστεράς» και τονίζει πως «η συγκάλυψη της πραγματικότητας αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για την επιβίωση των κακών πρακτικών διοίκησης». «Πρόκειται για την τυπική περίπτωση, όπου ο οργανισμός προσαρμόζεται στις ανάγκες του συστήματος εξουσίας αντί το σύστημα εξουσίας να προσαρμόζεται στη λειτουργία του οργανισμού» καταλήγει.

Ο Χρήστος Μπαξεβάνης με αφορμή τα 15 χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 εξετάζει την κατάσταση στη διεθνή κοινότητα εκτιμώντας πως «η ισλαμική τρομοκρατική απειλή όχι μόνο δεν φαίνεται να έχει εξαλειφθεί, αντίθετα, το φάντασμα της αποδυναμωμένης, Αλ Κάιντα, μετά τη δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν, έχει δώσει τη θέση του σε μία πολύ μεγαλύτερη απειλή για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια που ακούει στο όνομα Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στη Συρία (ISIS)». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η φιλελεύθερη κεφαλαιοκρατική δημοκρατία καλείται σήμερα να δώσει ακόμα μία μάχη: απέναντι στον ισλαμικό φονταμενταλισμό και την τρομοκρατία»

Ο Γιάννης Σεργόπουλος συλλογίζεται γύρω από τις έννοιες «ευρωπαϊκή ζωή» και «μέλλον της Ελλάδας» αναδεικνύοντας τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρώπη («υπαναχωρεί η Ευρώπη όταν δέχεται τις μπούρκες και τα μπουρκίνι») αλλά και τα προβλήματα που έχει η Ελλάδα («υπάρχει αυτή την στιγμή ένα «πλήθος» που αγωνίζεται για την ατομική του σωτηρία και μία Κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι επιστρέφει από το μέλλον και μπορεί να οδηγήσει την χώρα στο παρελθόν της»). Ο συγγραφέας συμπληρώνει πως «στη χώρα μας το πολιτικό σύστημα, πλην ατομικών εξαιρέσεων, δεν έχει αναλάβει τις ευθύνες του και μοιραία δεν τις αναλαμβάνει και ο λαός».      

Ο Αντώνης Τριφύλλης παρουσιάζει την κατάσταση της χώρας μας σήμερα σημειώνοντας πως «η τωρινή κυβέρνηση ξεπέρασε κάθε όριο» και υπογραμμίζοντας τα τελευταία γεγονότα: την υπόθεση στα Γεωργίου, την προσπάθεια αμφισβήτησης της εξουσίας της ΕΚΤ στην ΤτΕ, την απαξίωση του ΕΣΡ, τις διαρροές των υποκλοπών του ΔΝΤ κτλ. Ο συγγραφέας τονίζει πως «είναι ίσως καιρός να απαλλαγούμε, κυβέρνηση και κοινωνία, από αυταπάτες, πονηριές και πολυλογίες χωρίς περιεχόμενο, που μας έχουν κατατάξει σε Κράτος Αλλόκοτο» και προειδοποιεί ότι διαφορετικά «θα καταλήξουμε σε τριτοκοσμική χώρα. Θα βρεθούμε χωρίς να το καταλάβουμε στην κατηγορία των λίγων και κατεστραμμένων κρατών».

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει τις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση στην παιδεία επισημαίνοντας πως είναι «η πρώτη φορά που επιχειρείται μια συνολική αλλαγή σε όλες τις βαθμίδες θέλοντας η κυβέρνηση προφανώς να δώσει το στίγμα της αριστερής διακυβέρνησης». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «επιχειρείται ν’ αλλάξει η Παιδεία στη χώρα, χωρίς σχέδιο και προοπτική μόνο για να εξυπηρετήσει μικροκομματικές σκοπιμότητες» και τονίζει πως «η εξίσωση και η ισοπέδωση όλων των θεσμών με όχημα την παιδεία, όχι μόνο δεν αποτελεί αντίδοτο στην οικονομική κρίση, αλλά υποθηκεύει και το μέλλον των επερχόμενων γενεών»

Ο Γιάννης Λίτινας εξηγεί γιατί ήρθε η ώρα για τη δημιουργία «ενός μετώπου λογικής, ρεαλισμού και συγκεκριμένων στόχων, που θα απευθυνθεί στους πολίτες που αναμένουν να ακούσουν την αλήθεια και συγκεκριμένες λύσεις» και σημειώνει πως «πριν τη "Μεγάλη Αυταπάτη", το πολιτικό σύστημα είχε καταφέρει να βρει μια βασική, μεγάλη συμφωνία» αλλά « η πλειονότητα των πολιτών δεν ήταν διατεθειμένη να κατανοήσει τις πραγματικές ανάγκες». Ο συγγραφέας τονίζει πως είναι πια «κοντά ο καιρός που όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας θα ψάχνει τις αλήθειες». «Η χώρα είναι σε τέτοιο σημείο που δεν χωράνε ουτοπίες και αυταπάτες» σημειώνει.