Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Λευτέρης Κουσούλης στην ομιλία του στο Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, Η Ελλάδα Μετά, τονίζει πως «το Μετά είναι πάντα ένα ζητούμενο, κάθε φορά που μια χώρα, μια κοινωνία βρίσκεται σε μια καμπή της ύπαρξής της» συμπληρώνοντας όμως πως «για να υπάρξει η Ελλάδα «μετά», το πρώτο που θεωρώ θεμελιακό είναι η ανάκτηση του νόμου». Αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ, ο συγγραφέας σημειώνει «είναι ένας καταπατητής της αλήθειας» εξηγώντας πως ήρθε «ν’ αποτρέψει τη συνειδητοποίηση που θα μπορούσε να οδηγήσει την Ελλάδα μετά». Ο Λ. Κουσούλης τονίζει πως τα «τα σημερινά πολιτικά κόμματα αδυνατούν ν’ ανταποκριθούν στις νέες ανάγκες»

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην ομιλία του στο Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, η Ελλάδα Μετά, τονίζει: «Στόχος δεν είναι η «Ελλάδα Μετά» να είναι ξανά η «Ελλάδα πριν», η Ελλάδα του άνετου παρελθόντος όπως το βίωνε η κοινωνία πριν την έκρηξη της κρίσης, αλλά η Ελλάδα του προκλητικού μέλλοντος που μπορεί να καταστεί είτε ευεργετικό είτε απειλητικό. Η επιστροφή στο πριν είναι κυνήγι ενός κινούμενου στόχου. Η επίγνωση του μέλλοντος μας επιτρέπει να επιβιβαστούμε στον στόχο. Η «Ελλάδα Μετά» είναι μια επώδυνη αλλά απολύτως αναγκαία άσκηση εθνικής και κοινωνικής αυτογνωσίας σε μια χώρα που νιώθει βαθειά ηττημένη και πρέπει να ξαναβρεί την αυτοπεποίθηση της, οικονομικά, θεσμικά, εθνικά.»

Ο Νίκος Τσολακίδης περιγράφει την κατάσταση στη χώρα μας, με αφορμή την «επέτειο» των 2 ετών από τα capital controls. «Δυο χρόνια πριν μπήκαμε σε capital controls, επειδή έτσι αποφάσισε ο Γιάνης και όχι εμείς, τι κι αν σαν γνήσιος «νεοέλληνας» αποποιήθηκε των ευθυνών του και έριξε το φταίξιμο στον Μάριο, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Μαζί, μπήκε σε έλεγχο το δικαίωμα να ονειρευόμαστε, η ζωή μας, η περηφάνια και το φιλότιμό μας» και συμπληρώνει: «Δυο χρόνια τώρα, η χώρα βρίσκεται σε cruise control με τους κυβερνώντες να κάνουν πως κυβερνούν, να ωρύονται και να ξιφουλκούν πως διαπραγματεύονται, άβουλοι, ανεπαρκείς και αμετανόητοι για την καταστροφή που προκάλεσαν, γαντζωμένοι σε μια καρέκλα.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει την κατάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη θέση της Πρωθυπουργού, Τερέζα Μέι. «Η Βρετανίδα πρωθυπουργός, παγιδεύτηκε από τις εξελίξεις, θέλοντας να ενισχύσει μέσω της εκλογικής διαδικασίας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπέρ του Brexit και τελικά έχασε κατά κράτος» σημειώνει και τονίζει «η Βρετανία καλείται να λύσει τον γόρδιο δεσμό ανάμεσα στην κυβερνητική αλλά και εθνική συνοχή, με την ταυτόχρονη διαχείριση της απόσχισης από την ΕΕ». Ο συγγραφέας καταλήγει: «Η επιπολαιότητα των πολιτικών ενεργειών πρυτάνευσε και πάλι γεγονός που φάνηκε από την πρόωρη προκήρυξη των εκλογών και την ελπίδα για άνετη εκλογική επικράτηση που διαψεύστηκε περίτρανα δημιουργώντας σαφέστατες πολιτικές συνέπειες»

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης με αφορμή του Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, η Ελλάδα Μετά, προσθέτει τον δικό του προβληματισμό εντοπίζοντας δύο απειλές να θέτουν ζήτημα βιωσιμότητας της ελληνικής κοινωνίας: «Πρώτο, στο γεωπολιτικό σύστημα που μας περιβάλλει και δεύτερο, στον πυρηνικό μηχανισμό αναπαραγωγής της κουλτούρας μας, δηλαδή στην Παιδεία και στην Εκπαίδευση που καθορίζουν τα δυναμικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας εν τέλει.». Όσον αφορά στην πρώτη απειλή, ο συγγραφέας εκτιμά πως «στο Αιγαίο βρισκόμαστε σε συνεχή πολιτικοστρατιωτική ήττα για εμάς», και όσον αφορά στην δεύτερη απειλή, σημειώνει πως «βασικό μέλημα της κυβέρνησης είναι να διαπλάσει κατά το δικό της δόγμα τις επίσημες δομές παραγωγής ιδεολογίας»

Ο Νίκος Λαλιώτης με αφορμή τη συμπεριφορά υπουργών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σημειώνει: «Η συμπεριφορά του φασίστα είναι πάντα κλασική και αναγνωρίσιμη. Ξεκινάει από την λεκτική βία και τον ψυχολογικό τραμπουκισμό, έτσι ώστε να διαλύσει την κοινωνική ισορροπία και την κοινωνική αίσθηση περί του ορθού και ηθικού και να διευρύνει τα όρια του μη επιτρεπτού. Μέσα στην επέκταση αυτή των ορίων, δημιουργεί τον προνομιακό χώρο στον οποίο υπάρχει και άρχει ο ίδιος και οι οπαδοί του, προστατευμένος από την ωμή δύναμή του, που δεν διστάζει να την επιδείξει αδιαφορώντας για την νομιμότητα.»

Ο Παναγιώτης Δουδωνής κάνει μια πρώτη εκτίμηση για το αποτέλεσμα των βρετανικών εκλογών σημειώνοντας ότι η νίκη των Συντηρητικών είναι «μια νίκη που ήλθε χωρίς την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή και θα μπορούσε ήπια να χαρακτηριστεί Πύρρειος». Ο συγγραφέας τονίζει πως «ο πήχης τέθηκε τόσο χαμηλά που ο Corbyn μπόρεσε να τον περάσει» και συμπληρώνει πως «η δεύτερη θέση απέναντι σε ένα κόμμα το οποίο δίχασε με ένα δημοψήφισμα το Ηνωμένο Βασίλειο, το έσυρε εκτός Ευρώπης και παραμένει αμφίθυμο ως προς την εφαρμογή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος δε μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία, παρά τη σημαντική ενίσχυση των Εργατικών.»

Ο Κώστας Κούρκουλος μιλάει για τη τρομοκρατία, εκκινώντας από την παλιά γενιά, όπως ήταν η 17Ν όπου τα μέλη της «μόλις βγήκαν στο φως, αποδείχτηκαν συντηρητικοί μικροαστοί» και σημειώνει ότι «η διαπίστωση όμως του μικροαστισμού των μελών της 17Ν ανέτρεπε, εκτός από την μυθολογία του «προοδευτισμού» τους και κάτι άλλο: τη μυθολογία ότι η τρομοκρατία έχει δήθεν κοινωνικές αιτίες». Αναφερόμενος στις νέες μορφές τρομοκρατίας εξηγεί ότι «το μίσος ανάγεται σε σκοπό της ύπαρξής τους: μισούν, άρα υπάρχουν». Ο συγγραφέας σημειώνει ότι «δεν υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης των ακτιβιστών του μίσους, όταν το μίσος για τον Άλλο, είναι όρος της ύπαρξής τους»

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος εξηγεί την «λαϊκιστική μνησικακία»: «Αυτή η λαϊκιστική μηχανή μίσους πατάει πάνω στην υπέρβαση των παλιών διαιρέσεων (αριστερά/δεξιά), προνομιακό της υποκείμενο είναι ο θυματοποιημένος λαός, αυτό το νέο ελληνοκεντρικό υποκείμενο που «απελευθέρωσε», αναπαλαιώνοντάς το, η κινητοποίηση των «Αγανακτισμένων» το 2011» Ο συγγραφέας τονίζει πως «τώρα που αυτή η παρανοϊκής/μαγικής φύσης εθνικολαϊκιστική αντιστασιακή αφήγηση πολιτικά θρυμματίσθηκε προσκρούοντας στην πραγματικότητα, είναι αυταπάτη ότι η εξτρεμιστική της απόφυση, που κατασκευάζει σαν θεομηνία τον «άλλον» ως εχθρό (εναντίον του οποίου, συνεπώς, όλα επιτρέπονται) , είναι πολιτικά ελέγξιμη και ενσωματώσιμη στο «σύστημα» δια της κολακείας, δια της δημαγωγικής συναίνεσης»

Ο Αλέξης Αρβανίτης, στο απόσπασμα του βιβλίου του «Πώς να (μη) διαπραγματεύεσαι: Τι μας διδάσκει η διαπραγμάτευση Τσίπρα-Βαρουφάκη» (εκδόσεις Gutenberg), γράφει: «Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τον λαό να πιστεύει ότι η Ευρώπη κέρδιζε σε βάρος της Ελλάδας. Ειδικά από τις εκλογές του 2012 και μετά, ήταν σαφές ότι είχε υποκύψει στη λεγόμενη μεροληψία της αμετάβλητης πίτας και αδυνατούσε να καταλάβει τι είναι αμοιβαία επωφελής συμφωνία ». Ο συγγραφέας συμπληρώνει: «Εφόσον η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είδε τη διαπραγμάτευση σαν μία μάχη με τον εχθρό, δεν δικαιούμασταν αλληλεγγύη. Βλέπετε, αλληλεγγύη μεταξύ εχθρών δεν νοείται. Μόνο μεταξύ εταίρων.»