Ένα από τα βασικά προβλήματα της χώρας πέραν από τους συμβασιούχους, τις παραβιάσεις του Συντάγματος και τους συνεχείς ατυχείς χειρισμούς των κυβερνήσεων, είναι η διαχείριση απορριμμάτων αυτή καθεαυτή τόσο ως υπηρεσία προς τον πολίτη όσο και ως επένδυση που μπορεί ν αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης για την χώρα.
Πρόκειται για ένα πεδίο που δεν βρίσκεται πάντα στην κορυφή της επικαιρότητας, καθώς φέρνει σε δύσκολη θέση και αμηχανία τόσο την εκάστοτε κυβέρνηση όσο και τους ίδιους τους Δήμους που είναι στην ευθύνη τους η διαχείριση των αποβλήτων.
Μόνο το 16% στη χώρα μας ανακυκλώνεται, όταν στις περισσότερες χώρες της ΕΕ το ποσοστό αυτό φθάνει το 70%.
Ενδεικτικά ν’ αναφέρουμε ότι μόνο το 16% στη χώρα μας ανακυκλώνεται και ανακτάται, όταν στις περισσότερες χώρες της ΕΕ το ποσοστό αυτό φθάνει ακόμα το 70% δημιουργώντας συνθήκες ανάπτυξης και απασχόλησης.
Μάλιστα η χώρα μας συνεχίζει παρά τα συνεχιζόμενα πρόστιμα που της έχουν επιβληθεί για την μη ενσωμάτωση κοινοτικών οδηγιών που σχετίζονται με την προστασία του περιβάλλοντος, να χρησιμοποιεί την μέθοδο εναπόθεσης στο έδαφος όλων σχεδόν των απορριμμάτων σε ποσοστό 80%.
Να τονίσουμε ότι στην ΕΕ ο μέσος όρος ανακύκλωσης έχει ήδη φθάσει το 30% ενώ η διαδικασία κομποστοποίησης προσεγγίζει το 20% ως μέσος όρος, όταν στην Ελλάδα κινείται σε μονοψήφια ποσοστά χωρίς καμία ενιαία στρατηγική.
Είναι μάλιστα απογοητευτικά τα παραπάνω νούμερα όταν έχει ήδη ανακοινώσει η ΕΕ ότι θα πρέπει μέχρι το 2020 ν’ανακυκλώνεται τουλάχιστον το 50% των οικιακών απορριμμάτων.
Επίσης θα πρέπει να συνυπολογιστεί το γεγονός ότι υπάρχει σωρευτική υποχώρηση των παραγόμενων αποβλήτων στην χώρα μας κατά 30% λόγω της οικονομικής κρίσης και της μειωμένης δραστηριότητας και παραγωγής τόσο των εγχώριων επιχειρήσεων όσο και των ξένων που λειτουργούν στην Ελλάδα.
Αυτό από την μία μπορεί ν’ αμβλύνει το πρόβλημα όσον αφορά τον στόχο που πρέπει να πιάσει η χώρα μας, αλλά από την άλλη λόγω του μικρού όγκου μειώνονται και οι ευκαιρίες μιας συνολικής ολοκληρωμένης διαχείρισης με την συνεργασία μεγάλων εταιριών του χώρου.
Το βασικό πρόβλημα στην Ελλάδα παρόλο που έχει ψηφιστεί το θεσμικό πλαίσιο, είναι ότι δεν εκμεταλλεύεται τα προγράμματα ΣΔΙΤ δηλαδή την σύμπραξη δημοσίου ιδιωτικού τομέα και στον τομέα της διαχείρισης αποβλήτων που θα μπορούσε να δώσει μεγάλη ώθηση στις επενδύσεις αλλά και στην δημιουργία μόνιμων θέσεων εργασίας.
Επίσης στον τομέα του γυαλιού που υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ανάπτυξη, η Ελλάδα έχει μείνει πολύ πίσω με το μεγαλύτερο μέρος των συσκευασιών να μην ανακυκλώνεται και να μην επαναχρησιμοποιείται, κάτι που συμβαίνει ευρέως στην Ευρώπη.
Τέλος δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι και στο θέμα της ανακύκλωσης παρατηρείται μεγάλη παραοικονομία και φοροδιαφυγή καθώς ένα μεγάλο μέρος των εταιριών κυκλοφορούν χωρίς την σχετική αδειοδότηση ενώ μεταφέρουν και καταστρέφουν υλικά χωρίς την κατάλληλη σήμανση και πιστοποίηση.
Μάλιστα η φοροδιαφυγή μπορεί ν’ αφορά μέχρι και το 40% των εταιριών ανακύκλωσης του κλάδου στην Ελλάδα γεγονός πολύ λυπηρό για χώρα της ΕΕ.
Να ξεπεραστεί στην Ελλάδα είναι ο απέραντος λαϊκισμός.
Με βάση τα παραπάνω αυτό που πρέπει να ξεπεραστεί στην Ελλάδα είναι ο απέραντος λαϊκισμός που καλλιεργεί το πολιτικό σύστημα και συντηρούν οι πολίτες με τον τρόπο τους.
Στην Ελλάδα οι πολίτες αντιδρούν με έντονο τρόπο στις εγκαταστάσεις ΧΥΤΑ και Σταθμών Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων (ΣΜΑ) καθώς και σε κάθε σύστημα διαχείρισης αποβλήτων. Αυτό γίνεται γιατί πιστεύουν ότι οι περιουσίες τους θα υποβαθμιστούν και ότι δεν πρόκειται να τηρηθούν αυστηροί κανόνες ασφαλείας, κάτι που δεν ισχύει καθώς το ευρωπαϊκό πλαίσιο είναι ιδιαίτερα αυστηρό που σημαίνει ότι αν δεν τηρούνται οι βασικοί κανόνες τότε απλώς σταματά οποιαδήποτε παρέμβαση στην περιοχή.
Θα μπορούσαν κάλλιστα πολλές ήδη υποβαθμισμένες περιοχές της Αττικής σταδιακά ν’ αναβαθμιστούν μέσω της διαχείρισης αποβλήτων καθώς μέσα από συγκεκριμένες οικιστικές παρεμβάσεις, αλλά και με την μεγάλη αύξηση των θέσεων εργασίας θα δημιουργήσει σαφή ανάπτυξη και ζήτηση υπηρεσιών στην ευρύτερη περιοχή.
Το βασικό ερώτημα που τίθεται από δω και πέρα είναι αν υπάρχει τελικά η πολιτική βούληση για να κάνει η χώρα τα επόμενα βήματα στην κατεύθυνση της περιβαλλοντικής προστασίας και της διαχείρισης αποβλήτων με τρόπο αποτελεσματικό και αναπτυξιακό.
Το θέμα είναι εθνικό και δεν αφορά μόνο την παρούσα κυβέρνηση και οφείλει η πολιτεία να ενσκύψει στο πρόβλημα πριν είναι πραγματικά αργά για την χώρα μας στο θέμα της δημόσιας υγείας και των ευρύτερων επιπτώσεων στην εθνική οικονομία.