Οι επιθέσεις της 9/11 έδειξαν με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι η Αμερική δεν προστατεύεται από τους δυο ωκεανούς, όπως ήταν η επωδός των σχεδιαστών της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της χώρας. Σε λιγότερες από 60 μέρες θα λάβει χώρα ίσως η πιο σκληρή μάχη ανάμεσα σε υποψήφιους των τελευταίων ετών η Χίλαρι Κλίντον και ο Ντοναλντ Τραμπ. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι η καταγωγή τους. Είναι και οι δυο Νεουρκέζοι. Πολλά έχουν γραφτεί για το πώς άλλαξε η δομή, η όψη, η αντιμετώπιση, η ψυχολογία και πολλοί τομείς της ζωής όχι μόνο των Αμερικάνων αλλά ολόκληρου του κόσμου μετά από αυτό το χτύπημα.
Η ιστορία των 28 χαμένων σελίδων της Επιτροπής Διερεύνησης των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου ξεκινά το 2002.
Υπάρχουν όμως και παράμετροι που δεν λαμβάνουμε υπόψη ή δεν έχουμε σκεφτεί καν πολλές φορές όπως τον πληθωρισμό του αντικειμένου της τρομοκρατίας και την μετάλλαξη του. Μετά την 9/11, άνθισαν οι λεγόμενες «σπουδές τρομοκρατίας» και μετατοπίστηκε ουσιαστικά η επιστημονική ζήτηση από την μέχρι τότε εσωτερική τρομοκρατία στην Δύση (τύπου ΕΤΑ, ΙΡΑ, 17 Νοέμβρη) στην μελέτη της τζιχάντ. Δεκάδες επιστημονικά κέντρα, αντικείμενα στα πανεπιστήμια, επιστημονικά περιοδικά δημιουργήθηκαν μετά την άνοδο της Ισλαμικής τρομοκρατίας και ιδίως μετά την 9/11. Ενώ στα περισσότερα κράτη της Δύσης ιδρύθηκαν δομές εντός των υφισταμένων ή και από την αρχή για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Για παράδειγμα στην Μεγάλη Βρετανία ιδρύθηκαν αντιτρομοκρατικές δομές ακόμα στην Μητροπολιτική Αστυνομία, στον Δήμο του Λονδίνου ακόμα και στην Πυροσβεστική.
Όμως υπάρχει μια άλλη σημαντικότερη ενδεχομένως παράμετρος αυτή της υπόθεσης που αφορά την 9/11 καθεαυτή. Είναι η λεγόμενη υπόθεση των χαμένων 28 σελίδων της Επιτροπής που μελετούσε την επίθεση στους δίδυμους πύργους και της πολιτικής δύναμης που απέκτησαν οι οικογένειες των θυμάτων.
Κατόπιν αποφάσεως του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου, το 2012, οι οικογένειες των 240 Αμερικανών που έπεσαν θύματα της επίθεσης του Ιράν στον Λίβανο το 1983 κέρδισαν αποζημίωση – κι η απόφαση εκείνη χρησίμευσε ως υπόδειγμα για την κατάρτιση του νομοσχεδίου για την Σαουδική Αραβία. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο αυτό, οι οικογένειες των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου μπορούν να μηνύσουν τη Σαουδική Αραβία και να διεκδικήσουν την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων της που βρίσκονται σε αμερικανικό έδαφος για την (ενδεχόμενη) ανάμειξή της στην τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους.
Πίσω από αυτό το νομοσχέδιο, πάντως, κρύβεται μια ολόκληρη ιστορία, η ιστορία των λεγόμενων 28 χαμένων σελίδων της Επιτροπής Διερεύνησης των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου. Η ιστορία ξεκινά το 2002. Ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους τζούνιορ, λίγο καιρό μετά το τρομακτικό κτύπημα στην καρδιά της Νέας Υόρκης, και ενώ η διερεύνηση του ζητήματος είχε προχωρήσει, διέταξε να κρατηθούν κρυφές 28 σελίδες των πορισμάτων της έρευνας, που αναδείκνυαν το ρόλο της Σαουδικής Αραβίας στην επίθεση. Η υπόθεση ήρθε ξανά στην επιφάνεια όταν ο πρώην Δημοκρατικός γερουσιαστής Μπομπ Γκρέιαμ και συμπροευδρεύων της Επιτροπής δήλωσε στο αμερικανικό κανάλι CBS ότι, στην επίθεση, δεν εμπλέκονταν μόνο οι 19 τρομοκράτες που ταυτοποιήθηκαν. Ο Γκρέιαμ, παρ’ ότι το επίσημο πόρισμα της Eπιτροπής δεν είχε αποδώσει κάτι μεμπτό στους Σαουδάραβες, εκτιμά ότι η αποκάλυψη των σελίδων θα αλλάξει την ιστορία. Με το θέμα έχει ασχοληθεί ο έγκυρος Τύπος, μάλιστα έντυπα όπως οι New York Times αλλά και το νεοσυντηρητικό National Review, έχουν δημοσιεύσει κύρια άρθρα, στα οποία ζητούν το ίδιο πράγμα: να βγουν στην επιφάνεια οι χαμένες 28 σελίδες της Επιτροπής ώστε να λάμψει η αλήθεια.
Τι αποκαλύπτουν όμως οι 28 αυτές σελίδες;
Σε πρώτη φάση, σύμφωνα με τον Ρεπουμπλικανό Γουόλτερ Τζόουνς, μέλος του Κογκρέσου από τη Νότια Καρολίνα, οι σελίδες αυτές αποκαλύπτουν τη σχέση των Σαουδαράβων με την κυβέρνηση Μπους. Ο Τζόουνς, όπως και ο Δημοκρατικός Στήβεν Λυντς, υποστηρίζει ότι οι 28 αυτές σελίδες είναι αρκετές για να επιβεβαιωθεί η συγκάλυψη της σχέσης Σαουδικής Αραβίας και ΗΠΑ.
Η συζήτηση γύρω από το θέμα των χαμένων 28 σελίδων, παραπέμπει σε έναν ελέφαντα που κρύβεται στο δωμάτιο.
Αλλά η ιστορία πάει αρκετά χρόνια πιο πίσω, στην περίοδο της προεδρίας του πατρός Μπους. Όταν, το 1991, εγκαταστάθηκαν στην Αραβική Χερσόνησο αμερικανικά στρατεύματα που μόλις είχαν διεκπεραιώσει τον Πόλεμο του Κόλπου, οι πιο ισχυροί θρησκευτικοί ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας ζήτησαν να δημιουργηθεί Υπουργείο Ισλαμικών Υποθέσεων το οποίο θα είχε defacto πρόσβαση στις αμερικανικές πρεσβείες και τα αντίστοιχα προξενεία ανά τον κόσμο. Aυτό ήταν το αντάλλαγμα για την «ντροπή» που υπέστησαν. Την ίδια περίοδο, δραστηριοποιήθηκε ενεργά εναντίον της Αμερικής και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο οποίος είχε ενεργό εμπλοκή στην κίνηση των θρησκευτικών ηγετών, παρ’ ότι στη συνέχεια διέρρηξε τις σχέσεις του με τη Σαουδική Αραβία. Η βασιλική οικογένεια, τότε, φοβούμενη μήπως κινδυνεύσει η κυριαρχία της, έδωσε στους κληρικούς αυτό που ζητούσαν, ανοίγοντας τρόπον τινά τον εξτρεμιστικό ασκό του Αιόλου που έφτασε να χρηματοδοτεί ένα τεράστιο δίκτυο ιδρυμάτων, σχολείων ως και εταιρειών, που αποδείχθηκαν βιτρίνες της Αλ Κάιντα.
Τι συνέβη πριν από την 11η Σεπτεμβρίου
Για να δούμε, όμως, τι έχει διαρρεύσει από όσα θεωρείται ότι περιέχουν οι περίφημες 28 χαμένες σελίδες.
Δύο νεαροί Σαουδάραβες, ο Αλ Χαζμί και ο Αλ Μιχντάρ, έφτασαν στο Λος Άντζελες, όπου συνάντησαν έναν εργαζόμενο σε σαουδαραβική εταιρεία στις ΗΠΑ, αλλά ουσιαστικά πράκτορα της πρεσβείας, ονόματι Μπαγιούμι, από τον οποίο ζήτησαν να τους βοηθήσει να εγκατασταθούν στην Αμερική. Σύμφωνα με την εκδοχή των οικογενειών των θυμάτων, στις χαμένες 28 σελίδες, ο τότε πρεσβευτής της Σαουδικής Αραβίας Σεΐχ Μπαντάρ διαχειριζόταν με απόλυτη εξουσιοδότηση να τα διαθέσει όπως θέλει χρήματα ισλαμικών φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, μέρος των οποίων χρησιμοποίησαν οι νεαροί Σαουδάραβες οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στο Σαν Ντιέγκο λίγο καιρό πριν από την επίθεση. Αναφέρεται ακόμα ότι συνάντησαν τον Ανουάρ Αλ Αουλάκι, θεωρητικό της Αλ Κάιντα που βρισκόταν τότε στην Αμερική ο οποίος αργότερα σκοτώθηκε από drone στην Αραβική Χερσόνησο. Μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, πάντως, ο εκτελεστικός διευθυντής της Επιτροπής Φίλπ Ζέλικοβ εμπόδισε πράκτορες του FBI που επεδίωκαν να ερευνήσουν την πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας και, κατά συνέπεια, την ανάμειξη την επίθεση (ή μη) του Μπαντάρ.
Οι συγγενείς των θυμάτων είναι πολιτικά ενεργοί και αναμένουν δικαίωση για τους αγώνες 15 ετών.
Ωστόσο, η συζήτηση που κλιμακώνεται γύρω από το θέμα των χαμένων 28 σελίδων, παραπέμπει σε έναν ελέφαντα που κρύβεται στο δωμάτιο: κι ο ελέφαντας αυτός είναι, κατ’ ουσίαν, η Σαουδική Αραβία, η έμμεση ή και άμεση ανάμειξη και ο ρόλο της στη διάχυση του εξτρεμιστικού Ισλάμ.
Το μέλος του Κογκρέσου, ο Ρεπουμπλικανός Τόμας Μέισι από το Κεντάκι, δήλωσε ότι η υποστήριξή του για να έρθουν στο φως οι 28 σελίδες οφείλεται και στην άνοδο του Ισλαμικού Κράτους. Αρκετοί γερουσιαστές και μέλη του Κογκρέσου, άλλωστε, σημειώνουν ότι για αρκετά χρόνια η Αμερική ήταν πολύ ήπια στις σχέσεις της με τη Σαουδική Αραβία. Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότεροι αναλυτές αναδεικνύουν την ανάμειξη του Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας, όπως αναφέραμε, μέσω της αδυναμίας του να ελέγξει την χρηματοδότηση ή κάνοντας τα στραβά μάτια στην κάθε είδους ουαχαμπι-σαλαφιστική τρομοκρατία. Εξ άλλου, οι πρόσφατες εξελίξεις, και ιδίως η προσέγγιση των ΗΠΑ με το Ιράν, μετέδωσαν στο βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας ακόμα περισσότερη καχυποψία για τους Αμερικανούς.
Έτσι 15 χρόνια μετά την επίθεση, υπάρχει μια δυναμική ομάδα πολιτικών ακτιβιστών που δεν είναι άλλη από τους συγγενείς των θυμάτων της επίθεσης, οι οποίοι κάθε άλλο ως συνωμοσιολόγοι μπορούν να χαρακτηριστούν. Μελέτη μάλιστα του καθηγητή του Γιειλ Ειθαν Χερστ έδειξε ότι οι συγγενείς των θυμάτων ψηφίζουν ανελλιπώς σε εκλογική αναμέτρηση από το 2004 και είναι μάλιστα πολιτικά ενεργοί ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, αναμένοντας δικαίωση για τους αγώνες 15 ετών.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο είναι: Edvard Munch (1863 –1944) Separation