Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Νίκος Γκιώνης παρουσιάζει την Μεγάλη Ιδέα της περιόδου που αντιμετωπίζει η χώρα μας κι αυτή είναι η «κανονικότητα»: «Η κανονικότητα είναι ο νέος πατριωτισμός, η λυτρωτική Μεγάλη Ιδέα, ο πήχης της υπαρξιακής μας αγωνίας για το κοντινό αύριο» συμπληρώνοντας ότι «ο συμβατικός Αρχηγός κάνει το ανάποδο, μη γνωρίζοντας πως ο αφανισμός θα εξαφανίσει και τον ίδιο». Ο συγγραφέας τονίζει ότι ο λόγος του ηγέτης «σε συνθήκες κρίσης πρέπει νάναι σχεδόν ολοκληρωτικά εθνικός και σχεδόν λίγο κομματικός» και συμπληρώνει πως «μόνον αυτοί που προτάσσουν τον εθνικό λόγο και την ιεράρχηση στόχων και προτεραιοτήτων μπορούν να το κάνουν»

Ο Παναγιώτης Κωστούλας εκκινώντας από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «η θεωρία ότι η εκλογική βάση που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είναι δήθεν σφόδρα αντιδεξιά και δεν πρόκειται να ψηφίσει ποτέ τίποτα δεξιό που να της κοπεί το χέρι κλπ (θεωρία πάνω στην οποία στήθηκε η περίφημη στρατηγική του «ούτε-ούτε» και των ίσων αποστάσεων) αποδεικνύεται εξόχως προβληματική». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «όσο δεν γίνεται κατανοητό ότι το κλειδί για την αναγέννηση του χώρου αντί για ρετρό ιδεολογήματα είναι ένα νέο, ενιαίο πολιτικό σχήμα με σύγχρονες ρεαλιστικές προτάσεις θα ζούμε ως χώρος ένα μόνιμο πολιτικό και ιστορικό deja vu.»

Ο Αλέξανδρος Ονουφριάδης γράφει για την Αριστερά εκτιμώντας ότι «η αριστερά αντιμετωπίστηκε ως επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα, κανένα πολιτικό κόμμα δεν έθιξε τα όσια και τα ιερά της, αλλά τουναντίον ακολούθησαν πιστά το δόγμα της». Ο συγγραφέας σημειώνει: «Παλιά μας λέγανε ότι η μισή αλήθεια είναι ένα ψέμα. Στην εποχή της μετα-αλήθειας και των εναλλακτικών γεγονότων όμως, το ψέμα γίνεται μισή αλήθεια. Αν ο λαός δεν κοιταχτεί στον καθρέφτη και δεν κάνει την αυτοκριτική του δεν υπάρχει ελπίδα για έξοδο από το λαβύρινθο της κρίσης. Αυτό προϋποθέτει την επαναφορά του ορθού λόγου και την κατεδάφιση του Τοτέμ της αριστεράς»

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης γράφει για την Σοσιαλδημοκρατία με αφορμή το κείμενο της επισκόπησης του Δικτύου για τη Σοσιαλδημοκρατία: «Οι ιδεολογίες είναι χρήσιμες μόνο ως ορισμοί προοπτικής. Αλλά είναι χρήσιμες έστω και γιαυτό. Οι ιδεολογίες σπάνια εξαερώνονται και πεθαίνουν. Κατά κανόνα εξελίσσονται και προσαρμόζονται στις απαιτήσεις του αντιπάλου τους, δηλαδή της τω όντι πραγματικότητας, με την οποία συνδιαλέγονται αναγκαστικά. Πολιτική χωρίς ιδεολογία συνιστά εξαπάτηση των πολιτών αφού έτσι τους κρύβεται ο ορίζοντας των πολιτικών επιλογών που τους προσφέρονται». Ο συγγραφέας τονίζει ότι «η Σοσιαλδημοκρατία είναι ιδεολογία και όχι τεχνική διακυβέρνησης.»

Ο Γιάννης Βλαστάρης γράφει με αφορμή το βιβλίο του «Λεξικό χωρίς Γραβάτα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός:
Η τρέχουσα «είδηση»: Σε κεντρικό ξενοδοχείο τεχνικά κλιμάκια των Athens και Brussels group συμφώνησαν στην αναπλαισίωση του Ασφαλιστικού και στην ισχύ του Αυτόματου Δημοσιονομικού Ρυθμιστή Αυξημένων Εγγυήσεων.
Η αλήθεια για το ίδιο γεγονός: Η Τρόικα και εκπρόσωποι της κυβέρνησης, στο πολυτελές Χίλτον, συμφώνησαν στη μείωση παλαιών και νέων συντάξεων, στην αύξηση εισφορών και ορίων ηλικίας, στην κατάργηση του ΕΚΑΣ».
«Πρόκειται για τη νεοελληνική εκδοχή της Διπλής Γλώσσας του Όργουελ, με τη υπογραφή, ωστόσο, της σημερινής κυβέρνησης»

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει τη νέα εποχή Τραμπ εκτιμώντας πως «πρόκειται για μία σημαντική αλλαγή οικονομικής πολιτικής με κατεύθυνση προς τον προστατευτισμό, μια εποχή του καπιταλισμού που είχε τόσο η Αμερική όσο και ο υπόλοιπος κόσμος να ζήσει εδώ και δεκαετίες». Ο συγγραφέας τονίζει ότι «μια προστατευτική πολιτική που σήμερα αυξάνει τις θέσεις εργασίας, μεσοπρόθεσμα μπορεί να τις μειώσει» και εκτιμά πως «χώρες όπως η Ελλάδα θα πιεστούν αρκετά λόγω της χαμηλής ανταγωνιστικότητας που διαθέτουν, καθώς δεν προσελκύουν προς το παρόν κεφάλαια επενδύσεων». «Μια νέα παγκόσμια ιστορική περίοδος μόλις ξεκίνησε χωρίς σαφή ένδειξη νικητών και ηττημένων» σημειώνει.

Δημήτρης Κουκιάδης: «Η εποχή της κυριαρχίας των «ψευδών ειδήσεων» οι οποίες οδηγούν στην κυριαρχία της «μετα-αλήθειας» και του «μετα-γεγονότος», ένα καθεστώς στο οποίο η αξία της «αλήθειας» και του «γεγονότος» είναι πλέον μηδαμινή, σηματοδοτεί τη μετάβαση από την κοινωνία των «γεγονότων» σε μια κοινωνία των «πληροφοριών». Αυτή η μετάβαση είναι ακόμα πιο εμφανής στην ραγδαία εξάπλωση των «smart» τεχνολογιών στην καθημερινή ζωή μέσω του διαρκώς διευρυνόμενου νέου διαδικτυακού οικοσυστήματος. Μέσα σ’αυτό το, συνεχώς, ανανεούμενο διαδικτυακό οικοσύστημα, ο κάτοχος των περισσότερων πληροφοριών θα είναι και αυτός που θα ελέγχει και τις εναλλαγές του «public sentiment» του μεγάλου κοινού.»

Ο Λευτέρης Κουσούλης γράφει: «Τα δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε κανονικά να έχουν διαλύσει κάθε αφέλεια για την πραγματική φύση του. Ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυσσε πάντοτε, μέσα από ένα λόγο «ιστορικής πανουργίας», αυτό που και ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας βροντωδώς διακήρυσσε: Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ». Ο συγγραφέας συμπληρώνει: «Τα δύο χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνουν την πραγματική του φύση. Αυτή είναι αποτέλεσμα των κομμουνιστογενών θεωρητικών καταβολών των πρωταγωνιστών του, που ζουν με την αυταπάτη ότι στην Ελλάδα του 2017 μπορούν να αναβιώσουν, εκμεταλλευόμενοι τους αστικούς θεσμούς, το φάντασμα των νεανικών ονείρων τους, που ήταν η Σοβιετική Ένωση.»

Ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης προβαίνει σε μια πρώτη εκτίμηση της απόφασης του ανώτατου δικαστηρίου του ΗΒ η οποία «επικύρωσε ουσιαστικά την απόφαση του ανώτερου Δικαστηρίου που είχε εκδοθεί τον περασμένο Οκτώβριο σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση για να ενεργοποιήσει τη διαδικασία εξόδου με την επίκληση του άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισσαβώνας θα πρέπει προηγουμένως να υπάρξει απόφαση/ ψήφος και των δύο σωμάτων του Κοινοβουλίου, Βουλής των Κοινοτήτων και Βουλής των Λόρδων» Δηλαδή όπως εξηγεί ο συγγραφέας «η κυβέρνηση θα πρέπει να προσφύγει στο Κοινοβούλιο ώστε να ακολουθήσει ψήφος για να προχωρήσει η διαδικασία»

Ο Γιάννης Μαντζίκος καταγράφει τις συγκρούσεις θα επηρεάσουν τον κόσμο τους επόμενους μήνες, «όσον αφορά την παγκόσμια τρομοκρατία και τις εμφύλιες διαμάχες». Ο συγγραφέας τονίζει: «Οι περιφερειακές συγκρούσεις ανά τον κόσμο μεταμορφώνουν με τον τρόπο τους το πεδίο άσκησης εξωτερικής πολιτικής για τη Δύση με χαρακτηριστικότερο, ίσως, παράδειγμα το δίπολο Ιράν-Σαουδικής Αραβίας. Αυτή η σύγκρουση θα συνεχίσει να χαρακτηρίζει τις περισσότερες διαμάχες στην περιοχή τόσο στην Υεμένη, τη Συρία και τον Λίβανο. Όμως κοινή συνισταμένη είναι στις περισσότερες περιπτώσεις η στάση της Αμερικής και ιδιαίτερα του εξ απορρήτων και πρόσφατα συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του πρόεδρου Μάικλ Φλιν»