Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει τα τρία σημεία του δόγματος Τράμπ («Διακήρυξη για την κλιματική αλλαγή στο Παρίσι», «Το ΝΑΤΟ και η προοπτική της συμμαχίας», «Προστατευτισμός») τα οποία έρχονται σε αντίθεση με την ΕΕ. Ο συγγραφέας τονίζει: «Μέσα σε αυτό το νέο διαμορφούμενο πλαίσιο το οποίο ενδέχεται σύντομα να πάρει σάρκα και οστά, η χώρα μας δεν μπορεί να παραμείνει ουραγός των εξελίξεων αλλά οφείλει προσδεδεμένη πάντα στο άρμα της Ευρωζώνης, να διεκδικήσει την ισότιμη συμμετοχή της στην πολιτική διεύρυνση της Ένωσης δημιουργώντας ένα παράγοντα ειρήνης και σταθερότητας στην ΝΑ Μεσόγειο.»

Γιώργος Προβόπουλος, στην παρουσίαση του βιβλίου «Μύθοι και Αλήθειες για το Δημόσιο Χρέος: 2012-2017» του Βαγγέλη Βενιζέλου: «Το βιβλίο περιγράφει πολύ αναλυτικά όλες τις φάσεις από τις οποίες διήλθε η μεγαλύτερη παγκοσμίως περίπτωση περικοπής χρέους των τελευταίων δεκαετιών, γνωστή σαν PSI. Κι όμως, αυτή η ιστορικά πρωτόγνωρη ελάφρυνση κρατικού χρέους λοιδορήθηκε κατά κόρον, ιδιαίτερα μάλιστα από εκείνους οι οποίοι ήταν υπέρ ενός σοβαρού κουρέματος του χρέους. Καλλιεργήθηκαν επίσης διάφοροι μύθοι τους οποίους καταρρίπτει έναν προς έναν το βιβλίο, ιδιαίτερα εκείνον που συνδέει την κατάρρευση των Ασφαλιστικών Ταμείων με το PSI.»

Γκίκας Χαρδούβελης, στην παρουσίαση του βιβλίου «Μύθοι και Αλήθειες για το Δημόσιο Χρέος: 2012-2017» του Βαγγέλη Βενιζέλου: «Πράγματι, το λέω διαρκώς και στους φοιτητές μου, το εθελοντικό κούρεμα του ελληνικού χρέους, γνωστό και ως PSI, αυτή τη στιγμή αποτυπώνεται στα διεθνή φοιτητικά εγχειρίδια ανά τον κόσμο ως μάθημα διδασκαλίας. Έτσι, μέσω του PSI όλοι μαθαίνουν και για την Ελλάδα. Η Ελλάδα τις επόμενες δεκαετίες θα αποτυπώνεται στο μυαλό των σπουδαγμένων ξένων σε όλο τον πλανήτη, από την Ασία έως τη Λατινική Αμερική, από δύο χαρακτηριστικά: τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και το νεο-ελληνικό PSI.»

Ο Νίκος Γκιώνης αναφέρεται στην «καχεκτική δημοκρατία» εκτιμώντας ότι «σήμερα η καχεκτική δημοκρατία είναι πιο πολύ από ποτέ έτσι, καθώς οι εθνολαϊκιστικές παθογένειες μετά από καιρό βρήκαν ένα τόσο ομοιογενές τοτέμ για να φωλιάσουν, καμωμένο από τις οσμηρότερες ακαθαρσίες του όχλου». Ο συγγραφέας σημειώνει ότι «Όταν ο άλλος αδυνατεί να συλλάβει, πως το διακύβευμα δεν είναι το παλαιό κόντρα στο νέο , αλλά η με κάθε κόστος επαναφορά στην αστική δημοκρατική κανονικότητα, τότε οι κινηματικές προσλαμβάνουσές του δεν μπορεί παρά να είναι λειψές κι ας ευαγγελίζεται τον αστικό κινηματικό χαρακτήρα του φορέα του»

Ο Μελέτης Ρεντούμης θέτει το ζήτημα του ψηφιακού μετασχηματισμού της Ελλάδας σημειώνοντας ότι «σχετικές μελέτες έχουν δείξει ότι μία ενιαία ψηφιακή πολιτική στη χώρα μπορεί ν’αυξήσει το ΑΕΠ κατά τουλάχιστον 4% τα επόμενα 5 χρόνια, δημιουργώντας επιπλέον πλούτο ίσως και άνω των 5 δις ευρώ αν υπάρξει σωστή οργάνωση, συντονισμός και βέβαια η απαραίτητη πολιτική βούληση». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «η Ελλάδα για να μην χάσει το τρένο της ψηφιακής σύγκλισης και εφαρμογής, πρέπει να δημιουργήσει μία νέα πλατφόρμα και κουλτούρα εκπαίδευσης που ξεκινά από το δημοτικό και καταλήγει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μέσα από νέες τεχνολογίες»

Ο Γιάννης Κουκιάδης στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στη Θεσσαλονίκη «Η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αντιμέτωπη με νέες προκλήσεις - Η Ελλάδα μέσα σε μια Ευρώπη που αλλάζει», τονίζει: «Η διασφάλιση της ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο και ο σεβασμός της αξιοπρέπειας του ατόμου, αποτελούν τα εχέγγυα για το μέλλον της ΕΕ. Το συμπέρασμα είναι απλό και σαφές: ή πορευόμαστε προς την κοινότητα των λαών ή θα επανέλθουμε στον ηγεμονισμό μιας από τις μεγάλες χώρες της Ευρώπης. Το συμπέρασμα αυτό ισχύει και για τη δεξιά και για την αριστερά»

Ο Κώστας Πετρουλάς εξετάζει την ιστορική διαδρομή του κομματικού φαινομένου, εκτιμώντας ότι «η φθορά του κομματικού θεσμού με τη σημερινή μορφή του, είναι δεδομένη» σημειώνοντας ότι «έχει ταυτιστεί μάλλον με το συμφέρον των μελών του παρά με την προσφορά του στην πολιτική» και τονίζοντας ότι «ο λεγόμενος «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» ενταφίασε τη δημοκρατία καθώς εναρμόνισε τη δομή του κόμματος στο πολιτικό σχέδιο για την κοινωνία». Ο συγγραφέας προκρίνει το «Κόμμα Δημιουργίας και Αλληλεγγύης» το όποιο «προτείνει και οδηγεί την διεκδικητική του δράση μέσα από το φίλτρο του κοινωνικού οφέλους και ταυτόχρονα διεκδικεί το σύνολο των αιτημάτων που αναφέρονται στα ανθρώπινα δικαιώματα»

Η Βασιλική Σουλαδάκη εξετάζει την κατάσταση στη Γαλλία μετά τη νίκη Μακρόν εκτιμώντας ότι «οι εθνικιστές μπορεί να έχασαν αλλά η πίεση που ασκούν μέσω των ποσοστών τους ενδεχομένως οδηγήσει και πιο μετριοπαθείς πολιτικούς να υιοθετήσουν περισσότερο εθνικιστικές πολιτικές». Η συγγραφέας τονίζει ότι «Γερμάνια και Γαλλία είναι υποχρεωμένες να συνεργαστούν και να πετύχουν τις απαραίτητες αλλαγές που χρειάζονται για να προχωρήσει η ολοκλήρωση της Ε.Ε προς όφελος όλων κρατών και πολιτών. Εάν αποτύχουν οι λαϊκιστές καραδοκούν και μπορεί να έχασαν τώρα μια μάχη αλλά ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει και η Ευρώπη δεν έχει άλλη επιλογή από τη νίκη»

Ο Ιάσων Καρανίκας εξετάζει την κατάσταση στην γαλλική και ευρωπαϊκή σκηνή στο απόηχο των προεδρικών εκλογών και της νίκης του Μακρόν, σημειώνοντας ότι «το αξιοσημείωτο λοιπόν στις φετινές προεδρικές εκλογές δεν είναι η εκλογή Μακρόν, αλλά το υψηλότατο ποσοστό που κατόρθωσε να συγκεντρώσει η Μαρίν Λεπέν, μια υποψήφια που αποδοκιμάστηκε ομόφωνα από ολόκληρο σχεδόν τον πολιτικό κόσμο και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης». Ο συγγραφέας τονίζει πως «αν η ΕΕ δεν δώσει έμφαση στην διαφύλαξη του κοινωνικού της μοντέλου, είναι βέβαιο ότι το αντί-ευρωπαϊκό αίσθημα θα οξυνθεί, και πολιτικά κόμματα όπως το Εθνικό Μέτωπο θα συνεχίσουν να κερδίζουν έδαφος»

Ο Άγγελος Τερζούδης εξετάζει τις εξελίξεις στις ΗΠΑ και τη μεταστροφή Τράμπ, εκτιμώντας «οι «αντισυστημικές» προεκλογικές θέσεις του κ. Τραμπ αποσκοπούσαν φυσικά μόνο στο να αποσπάσουν την ψήφο των ανυποψίαστων και των δυσαρεστημένων πολιτών, πράγμα που το βλέπουμε δυστυχώς να συμβαίνει όλο και περισσότερο σήμερα σε εκλογικές αναμετρήσεις» σημειώνοντας ότι «δημαγωγοί και εθνικολαϊκιστές, ως αδίστακτοι και ανεύθυνοι, δεν υπολογίζουν τίποτε και δεν ορρωδούν προ ουδενός». Ο συγγραφέας τονίζει ότι «η πρωτοφανής εξαπάτηση των ψηφοφόρων με τερατώδη ψεύδη, με ανεδαφικές υποσχέσεις και με ατελείωτες αντιφάσεις δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα, δύσκολα διαχειρίσιμο από οποιονδήποτε».