Ο Πασχάλης Αγανίδης με το άρθρο του θέτει το μεγάλο κοινωνικό ζήτημα: «πώς θα βγουν εκατομμύρια πολίτες από τις σκιές». Το 2015, εκτιμά, πως έμοιαζε με το 1989 και πως η περίοδος έχει τα χαρακτηριστικά μίας μετακρίσης «που απειλεί όχι μόνο την οικονομική ευημερία, αλλά κυρίως το δημοκρατικό κεκτημένο». Τα γεγονότα της περιόδου αυτής σε παγκόσμιο και σε εθνικό επίπεδο, κατά τον συγγραφέα, επαναφέρουν «τη Δημοκρατία ως το κεντρικό ζήτημα του πολιτικού και ιδεολογικού discourse».  «Πέρα από την δραχμική Ελλάδα της απομόνωσης ή την ευρωπαϊκή Ελλάδα της μόνιμης καθυστέρησης, υπάρχει και η ευρωπαϊκή Ελλάδα της δημοκρατίας και της ευημερίας», σημειώνει.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο άρθρο – παρέμβαση για το ασφαλιστικό και με αφορμή ένα χρόνο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποτιμά, πρώτον, το κυβερνητικό έργο. «Ένα χρόνο μετά τις εκλογές Ιανουαρίου 2015 η χώρα προσδοκά να επανέλθει το Δεκέμβριο του 2018 στη θέση που ήταν το Δεκέμβριο του 2014» τονίζει και σημειώνει πως «η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου βρέθηκε να χειρίζεται το ασφαλιστικό που η ίδια επιβάρυνε». Δεύτερον, αναλύει τα προβλήματα της κυβερνητικής πρότασης και παραθέτει τις βασικές πτυχές μιας ολοκληρωμένης πρότασης για το ασφαλιστικό. «Η χώρα δεν χρειάζεται οποιαδήποτε παρέμβαση στο ασφαλιστικό αλλά μια δίκαιη κοινωνικά, διορατική αναπτυξιακά και αποτελεσματική δημοσιονομικά μεταρρύθμιση» τονίζει.

Ο Γιάννης Μαντζίκος παρουσιάζει τις «ωρολογιακές βόμβες της διεθνούς πολιτικής», τον Nτόναλντ Τραμπ και τον Τζέρεμι Κόρμπιν, οι οποίοι «μοιράζονται κάτι κοινό και με τη δική μας πολιτική σκηνή: το λαϊκισμό και τη συναφή πολιτική ρητορεία». Εστιάζοντας στις απόψεις τους για εξωτερική πολιτική, επισημαίνει ότι «το κοινό σημείο του Κόρμπιν, του Τραμπ (αλλά και του πρωθυπουργού μας, Αλέξη Τσίπρα) συνοψίζεται στο εξής: θα κάνουμε τον πλανήτη να κινείται σύμφωνα με τις απόψεις που θέλει να ακούσει ο αγριεμένος πολίτης». «Ο λαϊκισμός μπορεί να βοηθά σε εκλογικές νίκες και χειραγώγηση των μαζών, η σύγκρουση όμως με την πραγματικότητα είναι σφοδρή» τονίζει.

Ο Ευάγγελος Λιβιεράτος, με αφορμή την ολλανδική προεδρία της ΕΕ που μόλις ξεκίνησε, παρουσιάζει μια πρόσφατη ολλανδική ταινία, υπερπαραγωγή εποχής με τίτλο «Michiel de Ruyter» («Ο Ναύαρχος»), μια «κινηματογραφική έκπληξη από την Ολλανδία που ξαναφέρνει από εκεί που δεν το περίμενε κανείς το ζήτημα της χρήσης της εθνικής Ιστορίας και της επιρροής της στο ευρύ κοινό μιας χώρας».  «Θέλουν κάτι να πουν οι Ολλανδοί; Θέλουν να θυμίσουν τα δεινά του εμφύλιου διχασμού; Θέλουν να θυμίσουν το διαχρονικό ρόλο επιβολής των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων στις μικρότερες, όταν τις βρίσκουν διχασμένες;» - αναρωτιέται ο συγγραφέας και εύχεται καλή επιτυχία στην Ολλανδική προεδρία.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντής καλωσορίζοντας το 2016, προχωράει σε μια αποτίμηση των χρόνων της κρίσης, επισημαίνονταν την αδυναμία των κυβερνήσεων να  σχεδιάσουν το μέλλον, ενώ «οι ελάχιστες φωνές πολιτικών που τολμούσαν να αρθρώσουν αντίλογο, πνιγόταν μέσα στις κατηγορίες ότι δεν είναι όσο πρέπει αριστεροί ή ότι είναι πολύ δεξιοί». Αποτιμώντας το 2014, τονίζει πως ήταν «μια χρονιά σταδιακής εξόδου από τον εφιάλτη, η οποία τελικά ναυάγησε στην έντονη επιθυμία εξουσίας του κ. Τσίπρα». Αναφερόμενος στην κατάσταση των κομμάτων του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, εκτιμά πως ότι παίζουν άμυνα-κατενάτσιο. «Τo 2016 είναι εδώ να φέρει την ελπίδα που δεν έφερε το 2015» εύχεται.

Ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης αποχαιρετώντας το 2015 περιγράφει το «αισιόδοξο σενάριο» για την οικονομική εξέλιξη της χώρας μας τη νέα χρονιά. «Η οικονομία μας είναι σοβαρά τραυματισμένη, αλλά υπάρχουν ακόμα εφεδρείες που η κινητοποίηση τους θα μπορούσε να πυροδοτήσει μία αναπτυξιακή ένεση» τονίζει ο συγγραφέας και παραθέτει τα κρίσιμα εργαλεία που θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν ώστε «να λυθεί οριστικά το ζήτημα της εμπιστοσύνης, να τεθεί τέρμα στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα που προκαλεί η κυβερνητική αφασία, τόσο στις σχέσεις μας με τους εταίρους μας, όσο και στην οικονομία γενικότερα.»  «Να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε γυμνοί και ανήμποροι» σημειώνει ο κ. Αϊβαλιώτης.