Ο Γιάννης Μαντζίκος εξετάζει τις σχέσεις πολιτικών-στρατιωτικών υπό τον Τράμπ όπως για παράδειγμα την επιλογή του Ντοναλντ Τραμπ για το Υπουργείο Αμύνης τον στρατηγός Τζειμς Μάτις, ο λεγόμενος «τρελός σκύλος».  Σύμφωνα με τον συγγραφέα «η επιλογή Μάτις γεννά ερωτήματα για τις λεγόμενες σχέσεις στρατιωτικών-πολιτικών, την σχέση που αφορά δηλαδή τον πολιτικό έλεγχο του στρατού», και υπενθυμίζει τη ρήση του Κλεμάνσο : «ο πόλεμος είναι πολύ σημαντικός για τον αφήσουμε στους στρατηγούς». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «το μεγαλύτερο ρίσκο που παίρνει λοιπόν ο Ντόναλντ Τράμπ με την τοποθέτηση των στρατιωτικών είναι ενδεχομένως ο κίνδυνος (υπερ) πολιτικοποίησης του Αμερικανικού στρατού».

Ο Νίκος Γκιώνης μιλάει για τον ποπουλισμό πού «οδεύει από  το ατομικό στο συλλογικό και προκειμένου να ισχυροποιείται ομαδοποιεί τα καταστροφικά ένστικτα, που εν τω μεταξύ έχουν γίνει ιδεολογικά πλαίσια, ενάντια στον ίδιο τον ατομικό εαυτό» και για τον εθνικισμό, εκτιμώντας πως «το μείγμα εθνικισμού και ποπουλισμού δεν χάνει, απλώς  περιπτωσιακώς ηττάται μέχρι – αναλόγως της κοινωνίας και της  οικονομίας – να  επιχειρήσει να επανέλθει». Ο συγγραφέας τονίζει πως «μόνον ένα αρραγές μέτωπο διπλής και τρίδιπλης τοιχοποιϊας με προγραμματικές στερεότητες ανάμεσα στις δυνάμεις της – κατά τεκμήριο – λογικής μπορεί να  αμυνθεί και να φτιάχνει, συνάμα»

Ο Αντώνης Τριφύλλης εξετάζει τις ομοιότητες του καθεστώτος Ορτέγκα στη Νικαράγουα με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΝΕΛ συμπεραίνοντας πως είναι εκκωφαντικές: «Ο Ορτέγκα σταμάτησε τον ένοπλο, κέρδισε μια πρώτη τετραετία εκλογικά, έχασε και από τους αντιπάλους και από το 2006 κυβερνά αδιάλειπτα. Με τη δεύτερη εκλογή του άρχισε συστηματικά να αλώνει τις δομές της εξουσίας. Και με την πολιτική του απέκτησε χρήσιμους φίλους από το δεξιό στρατόπεδο». Ο συγγραφέας όμως εκτιμά πως στην Ελλάδα τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά, καθώς «όση οργή κι αν υπάρχει στην κοινωνία, όταν το ζήτημα γίνεται ζήτημα Δημοκρατίας, τότε οι Έλληνες βρίσκονται στην ίδια πλευρά.»