Ποιον ενδιαφέρουν άραγε οι προκλητικές ατάκες του πρωθυπουργού; Είναι βέβαιο ότι δεν συγκινούν κανέναν, πέρα από μερικούς φανατικούς, κλακαδόρους, όψιμους αριστεριστές παλαιοκομματικούς, ξεχασμένους κάπου στη δεκαετία του ’80. Η αλαζονεία και η έπαρση, αποτελούν σε δοσολογίες στοιχεία της προσωπικότητας ενός ανθρώπου, βέβαια όταν υπηρετείς έναν ανώτατο θεσμό, οφείλεις από σεβασμό σ’ αυτόν και στο λαό που σε ανέδειξε, μετριοπάθεια και σεμνότητα. Όμως ας υποθέσουμε, ότι,- όπως φαίνεται άλλωστε,- ο συνομήλικος μου κύριος Τσίπρας έχει υιοθετήσει μια συμπεριφορά στην οποία περισσεύει η αμετροέπεια και ο ναρκισσισμός, έχει δηλαδή όπως λέει ο λαός, καβαλήσει καλάμι. Θα μπορούσα να συγχωρήσω μια τέτοια συμπεριφορά που χρήζει κοινωνιολογικής διερεύνησης και άπτεται στους κανόνες περί κοινωνικής κινητικότητας. Δεν είναι λίγο χωρίς να περάσεις καν τα βασικά στάδια της πολιτικής και κοινωνικής ανέλιξης, να βρεθείς εκμεταλλευόμενος την αγανάκτηση που έφερε η κρίση, από τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις, στο μέγαρο Μαξίμου. Εν κατακλείδι, η οίηση αποτελεί πρώτιστα πρόβλημα για τον ίδιο. Αυτό που δεν μπορώ να συγχωρήσω είναι η ανευθυνότητα, η ανικανότητα, η προχειρότητα και η ανεπάρκεια με την οποία υποτίθεται ότι κυβερνά τη χώρα στα διαλλείματα, όταν δεν επιδίδεται σε έναν αέναο σχεδιασμό τακτικισμών και επικοινωνιακών μεθοδεύσεων. Η ανεπάρκεια και η ασχετοσύνη δεν είναι πρόβλημα για τον ίδιο, είναι πρόβλημα για τη χώρα.
Είναι πρόβλημα να κινδυνεύεις να χάσεις δισεκατομμύρια κοινοτικών κονδυλίων της προηγούμενης προγραμματικής περιόδου, επειδή τους τελευταίους δέκα μήνες έχεις επιδείξει έλλειψη τεχνογνωσίας και πολιτικής διορατικότητας.
Είναι απειλή για τη δοκιμαζόμενη ελληνική οικονομία, όταν σε συνθήκες capital controls που εσύ επέβαλες, δεν είσαι σε θέση να ξεκλειδώσεις ούτε ένα ευρώ από τα δις του νέου ΕΣΠΑ, που προηγούμενες κυβερνήσεις διαπραγματεύτηκαν και εξασφάλισαν, ή να ξεκινήσεις επιτέλους το συγχρηματοδοτούμενο πρόγραμμα αγροτικής ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης που λιμνάζει.
Είναι πραγματικά επικίνδυνο, να λαϊκίζεις επιτιθέμενος στην ιδιωτική πρωτοβουλία και το επιχειρείν, «ανακαλύπτοντας» στη μικρομεσαία τάξη της χώρας, πλούσιους και φοροφυγάδες, τροφοδοτώντας το στρεβλό περί δικαίου λαϊκό αίσθημα που διψά για «αίμα» και «εκδίκηση».’
Είναι ιταμό να διχάζεις το λαό σε «αντιμημονιακούς πατριώτες» και «μνημονιακούς δοσίλογους» και να φέρνεις σε εφαρμογή ένα αχρείαστο και πραγματικά επονείδιστο τρίτο μνημόνιο, μόνο και μόνο γιατί οικοδόμησες την πολιτική σου καριέρα στη δημαγωγία, το μίσος, το ψέμα και τη στείρα αντιπαλότητα. Αγγίζει τα όρια της πραγματικής εθνικής μειοδοσίας, να κατακρίνεις το PSI που κούρεψε το ελληνικό χρέος κατά δεκάδες δισεκατομμύρια και από την άλλη να «ξεπουλάς» την ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας, τις τράπεζες και το χρηματιστήριο σε ξένα funds έναντι εξευτελιστικών τιμών, αφού η αποτίμηση τους είναι τραγική και το χαρτοφυλάκιο τους υποτιμημένο από την αστάθεια που ακυβερνησία και η επιπολαιότητα έφεραν. Είναι υποθήκη πραγματική, διότι όταν η χώρα κάποια στιγμή περάσει στην κανονικότητα και αυτό κάποια στιγμή στο μέλλον θα συμβεί, -γιατί και ο κάθε πρωτοετής φοιτητής οικονομικών γνωρίζει, ότι η οικονομία δεν μπορεί να βρίσκεται εσαεί σε υφεσιακό κύκλο-, τότε ο παραγόμενος πλούτος από πού θα περάσει; Προφανώς από τις τράπεζες και το χρηματιστήριο, που είναι και το κυκλοφορικό σύστημα κάθε οικονομίας και αγοράς, σε κάθε κράτος του ελεύθερου κόσμου. Είναι εθνικά εκρηκτικό να βερμπαλίζεις και να μιλάς για κοινωνική ευαισθησία, την ίδια στιγμή που όχι μόνο δεν έχεις σχέδιο για τη συγκράτηση της ανεργίας, αλλά επιτίθεσαι με περικοπές και σ’ αυτούς που συντηρούν τους νέους άνεργους , τους συνταξιούχους.
Τέλος είναι ποταπό, να καλείς τους πολιτικούς αρχηγούς για δήθεν συναίνεση και συνεννόηση σε μεγάλα ζητήματα της πατρίδας, που βαφτίζεις εθνικά ενώ είναι μόνο κυβερνητικά που δεν μπορείς να λύσεις και την ίδια στιγμή, να εξαπολύεις τα σκυλιά του λαϊκίστικου ψευδο- εθνοπατριωτισμού με απειλές για εξεταστικές που δεν αντέχεις να τις κάνεις, γιατί είσαι υπόλογος μιας βιβλικής οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.
Είναι εύκολο να κρύβεσαι πίσω από το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα του άφθαρτου, που δεν είναι δυνατόν να ευθύνεται για τα κακώς κείμενα σαράντα και πλέον ετών μεταπολίτευσης. Μα ποιος μίλησε για κάτι τέτοιο. Για τη διάλυση της εύθραυστης ελληνικής οικονομίας είσαι υπεύθυνος, η οποία δεν χρειάζεται δέκα μήνες για να συνθλιβεί και να γυρίσει σε αρνητικούς δείκτες, φτάνουν και δέκα μέρες, θα στο επιβεβαιώσουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ιδιωτικά, οι οικονομολόγοι υπουργοί που έχεις πλάι σου, αν και δημόσια δεν θα το ομολογήσουν ποτέ, γιατί κάτι τέτοιο θέλει τόλμη και γενναιότητα. Δεν με ενοχλεί λοιπόν η οίηση, όπως δεν με πειράζει σε πολλούς ανθρώπους, απλά τους αποφεύγω. Η ανεπάρκεια όμως και ειδικά η κυβερνητική ανεπάρκεια και η έλλειψη σχεδίου και οδικού πολιτικού χάρτη, αυτά ναι με αφορούν, είναι πρόβλημα για την πατρίδα μου.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο είναι: Wassily Kandinsky (1866- 1944), Farbstudie Quadrate