Είναι αλήθεια ότι ο ερχομός- άνοδος στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ και κυριότερα ο ένας χρόνος διακυβέρνησής του εξάλειψε το δίλημμα περί μνημονιακής- αντιμνημονιακής πολιτικής.
Είναι αλήθεια ότι κανείς δεν δικαιούται πλέον να πει ότι δεν γνώριζε, κανείς δεν διανοείται να πει πως «λεφτά υπάρχουν» και κανείς λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει πως υπάρχει άλλος δρόμος ( Ζάππεια 1, 2, 3… ) και ότι μπορούμε να «σκίσουμε τα μνημόνια».
Είναι επίσης αλήθεια ότι ήρθε η ώρα να ακούσουμε, να αποφασίσουμε και να επιλέξουμε την ορθότερη και πιο ορθολογική πολιτική που θα μας βγάλει από την κρίση και θα μας οδηγήσει σε αναπτυξιακή τροχιά.
Περαιτέρω, ότι η εκλογή του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Κεντροδεξιάς προσέφερε δύο σημαντικά στοιχεία στην πορεία της χώρας:
α) ότι οι πολίτες μπορούν να επιβάλλουν την θέλησή τους στα κόμματα ανεξάρτητα από τα κελεύσματα και παροτρύνσεις μεγαλοστελεχών ή βαρόνων και του οποιουδήποτε κομματικού κατεστημένου
β) ότι για την καλύτερη λειτουργία του πολιτεύματος η ύπαρξη και δημιουργία μιας Κεντροδεξιάς παράταξης προϋποθέτει την ύπαρξη και δημιουργία μιας Κεντροαριστερής παράταξης,
Ανέκαθεν, άλλωστε, στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη υπήρχαν και διεκδικούσαν τη ψήφο των πολιτών δύο βασικές πολιτικές ομάδες, η Κεντροδεξιά- Συντηρητική παράταξη και η Κεντροαριστερά- Προοδευτική παράταξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε την κοινωνία σε έναν ιδιόμορφο διχασμό, βάθυνε την κρίση και τώρα δεν μπορεί να οδηγήσει την χώρα στην έξοδο από αυτήν.
Διαχρονικά κι αν το δούμε κάθε φορά που μια από τις δύο παρατάξεις- συχνότερα η κεντροαριστερή- είχε προβλήματα, ενισχύονταν τα άκρα και η ίδια η χώρα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα, όπως και σήμερα, καθώς η άκρα αριστερά ωθούσε και την κεντροδεξιά παράταξη στα άκρα, σύμφωνα και με τη θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων.
Έτσι και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ιδιαίτερο σύνθετο πολιτικό μόρφωμα, με τις ιδεοληψίες και την παλαιοκομματική πολιτική του στάση οδήγησε την κοινωνία σε έναν ιδιόμορφο διχασμό, βάθυνε την κρίση και τώρα δεν μπορεί να οδηγήσει την χώρα στην έξοδο από αυτήν.
Απέδειξε, επίσης, ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να καλύψει το κενό στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Δεν μπορεί, γιατί - ως απεδείχθη μέχρι και σήμερα- διαπνέεται από ακραίες λογικές, οι οποίες δεν συνάδουν με τις ιδέες - αξίες της Σοσιαλδημοκρατίας, μιας και η λογική του προσιδιάζει περισσότερο σε μια νέου τύπου κομμουνιστική λογική διαχείρισης της εξουσίας, επικεντρωμένη στο πανίσχυρο - κομματικό και κρατικοδίαιτο κράτος.
Από την άλλη, δεν πρέπει - και εδώ ακριβώς διαφωνώ με όσους βιάζονται να τοποθετηθούν ότι η πολιτική πρόταση του κ. Μητσοτάκη μπορεί να καλύψει το χώρο της Κεντροαριστεράς- γιατί α) η μετατόπιση της Κεντροδεξιάς πιο αριστερά θα δημιουργήσει ένα μεγάλο κενό στα δεξιά της Δεξιάς, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν ή να ενισχυθούν ακραίες τάσεις και φωνές και β) γιατί αν ο κ. Μητσοτάκης μετατοπισθεί πιο αριστερά και δεν δημιουργηθεί ένας ακραιφνής πολιτικός πόλος στον χώρο της Κεντροαριστεράς τότε ο χώρος αυτός θα συνεχίσει να εκφράζεται - ως μη έδει- από τον κ. Τσίπρα και το πολύμορφο-πολύχρωμο μόρφωμά του, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η χώρα και οι πολίτες της, όμως, αναζητούν μια ρεαλιστική πρόταση για το νέο εκσυγχρονισμό της κοινωνίας και του κράτους επιζητούν μια συμπαγή- μεταρρυθμιστική και ευρωπαϊκή προοδευτική πρόταση στο χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας, του δημοκρατικού κέντρου και της Κεντροαριστεράς, βασισμένη στο τρίπτυχο Αλήθεια - Αξιοκρατία, Μεταρρυθμίσεις, Ευρωπαϊκή πορεία.
Να φύγουμε από τα «εγώ» μας και να αποδείξουμε ότι μπορούμε το «εμείς», αποδεικνύοντας στην πράξη τον προοδευτισμό μας.
Όλες αυτές οι αλλαγές - μεταρρυθμίσεις και πολιτικές προϋποθέτουν βέβαια ένα Εθνικό Σχέδιο για την χώρα, ένα «Εθνικό Μνημόνιο» μα κυριότερα απαιτούν αλλαγή γενιάς πολιτικών και προσώπων, ικανών, που πιστεύουν σε αυτές τις αλλαγές και μπορούν να εκφράσουν και να προστατεύσουν τους νέους μη προνομιούχους της εποχής μας, τους νέους ανέργους, ανασφάλιστους, τους ελεύθερους επαγγελματίες με μπλοκάκια, τις νέες μητέρες, οι οποίες απουσιάζουν από τα παιδιά τους ή τους νέους αγρότες χωρίς επιδοτήσεις και κοινοτικές ενισχύσεις του παρελθόντος.
Όλα τα ανωτέρω προϋποθέτουν την ενεργοποίηση όλων των προοδευτικών ανθρώπων από όλους ανεξαρτήτως τους πολιτικούς- κομματικούς χώρους, χωρίς προαπαιτούμενα και αποκλεισμούς, χωρίς ηγεμονισμούς και μιζέρια.
Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία να εκφρασθεί όλος αυτός ο κόσμος από μια νέα πολιτική πρόταση, η οποία θα αναδειχθεί από ένα Ιδρυτικό Συνέδριο, του οποίου θα προηγηθούν τοπικές-δημοτικές συνδιασκέψεις με θέματα αναδεικνυόμενα από τις τοπικές κοινωνίες, προκειμένου να καθορίσουμε πρωτίστως την πολιτική μας φυσιογνωμία και να εκλέξουμε τα όργανα δευτερευόντως.
Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία να φύγουμε από τα «εγώ» μας και να αποδείξουμε ότι μπορούμε το «εμείς», αποδεικνύοντας στην πράξη τον προοδευτισμό μας.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Salvador Dali (1904-1989) Oasis