Το ταξίδι της Ιστορίας, δεν είναι τίποτα άλλο από το ταξίδι της εξέλιξης της συνείδησης των ανθρώπων μέσα στο χρόνο. Είναι οι πλειοψηφούσες ατομικές συνειδήσεις που επικρατούν στην κάθε ιστορική περίοδο, που συγκροτούν τη μεγάλη συλλογική συνείδηση της κοινωνίας, η οποία πλέον παράγει τις πράξεις και τα γεγονότα που χαρακτηρίζουν την κάθε εποχή.
Έτσι και σήμερα, τα γεγονότα που βιώνουμε σαν κοινωνία, είναι τα παράγωγα της συλλογικής μας συνείδησης. Μας αρέσει ή δεν μας αρέσει τα αποτελέσματα που βιώνουμε σε μια δημοκρατία, είμαστε εμείς οι ίδιοι, είμαστε εμείς ως συλλογικότητα, είμαστε η συνείδηση της συλλογικότητας μας… ας μην το ψάχνουμε αλλού, κάπου έξω από εμάς..
Στις επόμενες εκλογές θα δοθεί η κρίσιμη μάχη για το μέλλον της χώρας.
Τι είναι όμως αυτό που διαμορφώνει τη συνείδησή μας; Αυτό που διαμορφώνει τη συνείδησή μας είναι η εμπειρία. Και εδώ αρχίζει το πρόβλημα, εδώ αρχίζει η Βαβέλ που μας ταλαιπωρεί από την αρχή της υπάρξης μας, γιατί η κοινωνία δεν είναι μια ενιαία κατάσταση, Η κοινωνία είναι πολυδιασπασμένη σε πολλά στρώματα εμπειρίας και άρα σε πολλά στρώματα συνείδησης.
Άλλη η συνείδηση που αποκτά κάποιος που ζει σε ένα υψηλό πολιτισμικό περιβάλλον, άλλη εκείνου που ζει σε ένα χαμηλό, άλλη η συνείδηση εκείνου που ζει μέσα στην ευμάρεια, άλλη εκείνου που ζει μέσα στην ανέχεια… άλλη η αλήθεια του ενός και άλλη η αλήθεια του άλλου. Στην πραγματικότητα μέσα σε μια κοινωνία συνυπάρχουν πολλοί διαφορετικοί κόσμοι που σε πολλές περιπτώσεις είναι ασύμβατοι και η συνεννόηση καθίσταται αδύνατη.
Ωστόσο ζούμε όλοι μαζί σε μια δημοκρατική κοινωνία και αποφασίζουμε όλοι μαζί για την κοινή μας μοίρα.
Κι εδώ τίθεται το ζήτημα. Πως όλοι εμείς οι διαφορετικοί, θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε την αντικειμενική αλήθεια και να αποφασίσουμε προς όφελός μας.
Η θέαση της αντικειμενικής αλήθειας, δηλαδή της αναγνώρισης της ευρείας πραγματικότητας, σκιάζεται από πολλά πράγματα. Άγνοια, πλάνες, ιδεολογίες και ιδεοληψίες, έθιμα, δοξασίες, παραδόσεις, βάρη διανοητικά και ηθικά και πολλά άλλα, μπαίνουν σαν παραμορφωτικά γυαλιά στα μάτια μας και μας εμποδίζουν να δούμε το τι πρέπει να πράξουμε.
Η ελληνική κοινωνία στην περίοδο της κρίσης, έδειξε την αδυναμία της να αντιμετωπίσει αυτό που της συνέβη. Και λέω κοινωνία και όχι απλώς το πολιτικό σύστημα όπως συνηθίζεται, γιατί και το πολιτικό σύστημα είναι παράγωγο της κοινωνίας. Πολυδιασπασμένη, συγχυσμένη και θυμωμένη, η κοινωνία μας δεν μπόρεσε να δώσει τις λύσεις γρήγορα με αποτέλεσμα να γεννήσει αυτά τα τερατώδη και αλλοπρόσαλλα πολιτικά αποτελέσματα, πυροβολώντας τα πόδια της και το μέλλον της.
Βρισκόμαστε λοιπόν οκτώ χρόνια μετά και με όλη την εμπειρία και άρα συνείδηση που αποκτήσαμε, μπροστά σε ένα ιστορικό δίλλημα και μια ιστορική μάχη.
Θα προχωρήσουμε μπροστά σε συμφωνία με την εποχή μας και τον προηγμένο κόσμο ή θα οπισθοδρομήσουμε στο παρελθόν, στη φοβικότητα και τη συντήρηση; Θα αντιμετωπίσουμε την αλήθεια ή θα προτιμήσουμε τους μύθους και το ψέμα που μεθάει και κοιμίζει;
Για να κερδηθεί αυτή η μάχη θα πρέπει να είμαστε όλοι παρόντες.
Θέλω να πιστεύω ότι η μάχη θα κερδηθεί για τη χώρα, αρκεί να υπάρξει μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων που σαν ατμομηχανή θα τραβήξει τη χώρα μπροστά προς το μέλλον της.
Για να υπάρξει όμως αυτή η κρίσιμη μάζα που θα πράξει τη στροφή, χρειάζεται και η πολιτική εκπροσώπηση αυτών των αντιλήψεων. Χρειάζεται να σκιαγραφηθεί το όραμα, χρειάζεται να αγκαλιαστεί από τους πολίτες, χρειάζεται αυτό το όραμα να διευρύνει τη συνείδηση της κοινωνίας και να την κινητοποιήσει.
Πιστεύω ότι στις επόμενες εκλογές θα δοθεί η κρίσιμη μάχη για το μέλλον της χώρας, η κρίσιμη μάχη για την γέννηση ή όχι μιας νέας κοινωνικής συνείδησης που θα δώσει την προοπτική της χώρας και του λαού μας.
Για να κερδηθεί αυτή η μάχη θα πρέπει να είμαστε όλοι παρόντες με όποια μέσα διαθέτει κανείς, τόσο ατομικά, όσο και σαν παράταξη.
Οι πολίτες πια ξέρουν, τα ψέματα πια τελείωσαν, είναι κρίσιμο όμως να υπάρξει πειστική εναλλακτική λύση διακυβέρνησης , είναι κρίσιμο να πιστέψουν οι πολίτες πάλι στη θετική πλευρά του εαυτού τους και είναι κρίσιμο να υπάρξει και μια σοβαρή πολιτική εκπροσώπηση αυτού του αιτήματος αλλαγής της πορείας του τόπου.
Εύχομαι οι διεργασίες στον πολύπαθο χώρο μας να ευοδωθούν με τον καλύτερο τρόπο και να αποτελέσουμε τον εκφραστή αυτού του αιτήματος και των προσδοκιών των Ελλήνων πολιτών.
Η Ιστορία δεν θα σταματήσει εδώ, η Ιστορία θα προχωρήσει έτσι κι αλλιώς. Είναι στο χέρι μας όμως να προχωρήσει προς πιο φωτεινά μονοπάτια και να αφήσουμε πίσω τα σκοτάδια των ψεμάτων και των διχασμών καθώς και τους εκφραστές τους.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν θα πλήξουμε…
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Ramon Casas (1866-1932), Decadence