Πολλοί νομίζουν ότι η ύπαρξη και η διάρκεια της χώρας ως κράτος και ως γεωγραφικός χώρος, είναι κάτι το αυτονόητο, κάτι το αδιατάρακτο και ανεξάρτητο από την ιστορική συγκυρία και ως εκ τούτου υπάρχει η πολυτέλεια για πολιτικά και κομματικά παιχνίδια, για έναν πολιτικό λόγο της υπερβολής, που εξασφαλίζει άκοπα την εξουσία και τα οφέλη της σε αυτούς που τον εκφέρουν με τόση άνεση και τόσο αδίστακτα για το προσωπικό τους κέρδος.
Η ύπαρξη της χώρας δεν είναι αυτονόητη ούτε αδιατάρακτη.
Έτσι έχουμε συνηθίσει πλέον σε πολιτικούς που δεν μπορούν να κρατήσουν την γλώσσα τους μακριά από την ύβρη, που δεν μπορούν να κρατήσουν ούτε τα προσχήματα των αξιωμάτων τους, που τους στενεύουν τα όρια των θεσμών και οι αυτοπεριορισμοί που απορρέουν από το Δημοκρατικό ήθος, με αποτελέσματα να δηλητηριάζουν με τον διχαστικό τους λόγο την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας, να υποβιβάζουν τον πολιτικό πολιτισμό και κατά συνέπεια να υποβιβάζουν τη Δημοκρατία και την ίδια τη χώρα, σε ένα επίπεδο μακριά από αυτό που θεωρείται σύγχρονος δυτικός πολιτισμός, σε ένα επίπεδο εκχυδαϊσμού και εξαχρείωσης που θα επιφέρει και την θεσμική διάλυση του πολιτεύματος μας.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτού του είδους οι πολιτικοί, επιβραβεύονται από μια κοινωνία που έχει μάθει να αναγνωρίζει μόνο το θυμικό της ως πραγματικότητα και αυτούς που της το εξάπτουν ως γνήσιους εκπροσώπους της. Έτσι διαιωνίζεται ένας φαύλος κύκλος που μας βυθίζει όλο και περισσότερο στην παρακμή και στην ανυποληψία.
Πως μπορεί κανείς να διακρίνει όμως την αλήθεια πίσω από τις «πειστικές» και θελκτικές φωνές της αγανάκτησης των επαγγελματιών αγανακτισμένων της πολιτικής, των επαγγελματιών φωνασκούντων από το δημόσιο βήμα, οι οποίοι σκίζουν τα ιμάτια τους ως άλλοι Γραμματείς και Φαρισαίοι και που θρηνούν για τα βάσανα του λαού, με το αζημίωτο πάντα, ή πως να αντιμετωπίσει κανείς τους υπέρ ιδεολόγους που είναι της άποψης να γίνει το «σωστό» και ας χαθεί ο κόσμος όλος, όταν η υλοποίηση των ιδεοληψιών τους οδηγεί στην καταστροφή;
Δεν υπάρχει τίποτα το χειρότερο για μια Δημοκρατία από μια εκλεγμένη εξουσία που στοχοποιεί, ενοχοποιεί, διχάζει.
Κατά τη γνώμη μου υπάρχει ένα ασφαλές κριτήριο που μπορεί να ξεχωρίσει κανείς το ποιος πολιτικός έχει πραγματικό όραμα για την χώρα και ποιος είναι απλός τυχοδιώκτης που στοχεύει στην καρέκλα της εξουσίας.
Αυτό το κριτήριο είναι το αν ο πολιτικός του λόγος ενώνει ή διχάζει την κοινωνία, αν ο πολιτικός του λόγος στοχεύει στο όλον ή στο μέρος, αν ενδιαφέρεται για το γενικό καλό ή αν επιλέγει διάφορες κοινωνικές ομάδες να προστατέψει, από το αν απευθύνεται στο νου των πολιτών ή στο θυμικό τους.
Δεν υπάρχει τίποτα το χειρότερο για μια Δημοκρατία από μια εκλεγμένη εξουσία που στοχοποιεί, ενοχοποιεί, διχάζει, στρέφει την μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, μεροληπτεί και η οποία χτίζει την εκλογική της πελατεία και την διαιώνιση της εξουσίας της με κάθε μέσο. Είναι η σίγουρη οδός προς την διάλυση της χώρας και το οριστικό της τέλος.
Επαναλαμβάνω, υπάρχουν πολλοί που νομίζουν ότι η ύπαρξη της χώρας είναι αυτονόητη και αδιατάρακτη….δεν είναι.
Η ύπαρξη και η συνέχεια της χώρας απαιτεί διαρκή αγώνα και προσπάθεια.
Η ύπαρξη και η συνέχεια της χώρας απαιτεί διαρκή αγώνα και προσπάθεια, διαρκή εξέλιξη και προσαρμογή στην σύγχρονη εποχή, απαιτεί σοβαρότητα και ιστορική συνείδηση και είναι υπόθεση όλων, πολιτικών και πολιτών που πρέπει να κατανοούν το σημαντικό από το ασήμαντο, το πρωτεύον από το δευτερεύον και να προστατεύουν ως κόρη οφθαλμού την ψυχική ενότητα της κοινωνίας και αυτό μπορεί να γίνει με έναν πολιτικό λόγο που να υπερασπίζεται την αλήθεια και την ευπρέπεια, από έναν πολιτικό λόγο μακριά από την σκοπιμότητα και τον διχασμό, από έναν πολιτικό λόγο που να υπερασπίζεται την Δικαιοσύνη και τη γνώση και που επιτέλους πρέπει να βγει στο προσκήνιο και να πρωταγωνιστήσει.
Αυτές τις μέρες η γειτονική Τουρκία, αμφισβήτησε την συνθήκη της Λωζάνης... Περιθώρια για πολιτική εκμετάλλευση δεν υπάρχουν…
Είναι ώρα για την επανένωση της κοινωνίας, είναι η ώρα για επιστροφή της νηφαλιότητας και της ευθύνης όλων, είναι η ώρα της αλήθειας για την χώρα, για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την μοιραία απειλή που μας πλησιάζει.
Η Ιστορία παρακολουθεί..
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Pieter Bruegel the Elder (1525 –1569), The Triumph of Death