Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Πολιτική ασφαλείας και άμυνας

O Κίμων Βελιτζανίδης εξετάζοντας τα επιστημονικά εργαλεία για την αντιμετώπιση του ISIS, αναλύει η έννοια της «σταυροφορίας» που εισήγαγε ο Jonathan Riley-Smith μετά την 11^η Σεπτεμβρίου. Μια έννοια που προκάλεσε εντάσεις στη διεθνή επιστημονική κοινότητα καθώς «κρίνει τις αναφορές αυτές ως βεβιασμένους συσχετισμούς οι οποίοι δεν διαφωτίζουν τη σημερινή κατάσταση». Στον διάλογο αυτό ο συγγραφέας εισάγει την έννοια της «υπερπραγματικότητα» του Jean Baudrilliard, σύμφωνα με την οποία «το πραγματικό έχει αντικατασταθεί από μια αναπαράσταση, από ένα αντίγραφο του οποίου το πρωτότυπο έχει χαθεί» και άρα, «στην περίπτωση των Σταυροφοριών, η συλλογική αντίληψη για τον όρο, αντικατέστησε το ίδιο το γεγονός»

Ο Γιάννης Μαντζίκος περιγράφει το αδιέξοδο στις χώρες της Μέσης Ανατολής και τα λάθη της Δύσης. Όπως τονίζει, «αν Αραβική Άνοιξη είχε τρόπον τινά εκπληρώσει τις επιθυμίες, την προοπτική και τα όνειρα των πολιτών της Μέσης Ανατολής τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά», ενώ σημειώνει πως «επανέρχεται το δίλημμα περί δημοκρατίας και σταθερότητας». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «ανάμεσα στον Άσσαντ που χρησιμοποιεί φρικτές μεθόδους όπως πολιορκίες πείνας και ενδεχομένως χημικά και στους τζιχαντιστές υπάρχουν μετριοπαθείς φωνές και πολίτες που επιθυμούν να τους ακούσουν όμως αυτή η πολιτική δυστυχώς δεν μπορεί να εφαρμοστεί άμεσα απαιτεί χρόνο και υπομονή»

Ο Γιάννης Μαντζίκος αναλύει τις προθέσεις των τζιχαντιστών και εκτιμά πως ο στόχος τους «δεν ήταν και δεν είναι να δημιουργήσουν ένα Ισλαμικό Χαλιφάτο αλλά να παγιώσουν φοβικά συναισθήματα και να ενεργοποιήσουν ρατσιστικά χαρακτηριστικά στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο». Ο συγγραφέας μελετώντας του ιστορικούς κύκλους του Ισλαμικού Κράτος, εκτιμά πως «θα γνωρίσει αργά ή γρήγορα μια κάμψη, ήδη χάνει σημαντικά του στηρίγματα στην Συρία» σημειώνει όμως πως «αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα εμφανιστεί κάποιο καινούριο μόρφωμα». Παραθέτοντας τα αίτια που δημιουργούν το πρόβλημα, εκτιμά πως «η απάντηση δεν πρέπει να είναι λιγότερη Ευρώπη αλλά μια πιο ισχυρή Ευρώπη»

Ο Μιχάλης Χάλαρης εξετάζει το ζήτημα της εξάπλωση των όπλων μαζικής καταστροφής (Ο.Μ.Κ) σύμφωνα με τις ΗΠΑ, ή των χημικών, βιολογικών, ραδιολογικών, πυρηνικών και εκρηκτικών {Χ.Β.Ρ.Π.(Ε)} απειλών σύμφωνα με ΕΕ, ΟΗΕ & ΝΑΤΟ και αναλύει «τα Ο.Μ.Κ ή τις {Χ.Β.Ρ.Π.(Ε)} απειλές που έχουν επανέλθει στο προσκήνιο σε διεθνές επίπεδο μετά την 11η Σεπτεμβρίου». «Η επανεμφάνιση την τελευταία τριετία και των τεσσάρων (χημικών, βιολογικών, εκρηκτικών και πυρηνικών) κατηγοριών Ο.Μ.Κ. ή των Χ.Β.Ρ.Π.(Ε) απειλών γεννάει ερωτηματικά αν πρόκειται για τυχαίο γεγονός» και σημειώνει πως η Ελλάδα «μπορεί να συμβάλλει στη διαμόρφωση των όρων ελέγχου των εξοπλισμών μέσω θεσμικών και πολυμερών οργανισμών»

Ο ΟΗΕ ορίζει ότι «Φυσική καταστροφή είναι η σοβαρή διαταραχή της λειτουργίας μιας κοινότητας ή μιας κοινωνίας που προκαλεί εκτεταμένες ανθρώπινες, υλικές, οικονομικές και περιβαλλοντικές ζημιές που υπερβαίνουν την ικανότητα της πληγείσας κοινότητας ή της κοινωνίας να τους αντιμετωπίσει με τους ιδίους πόρους της.» Οι φυσικές καταστροφές είναι τόσο παλιές, όσο και ο κόσμος (καταστροφή Ατλαντίδας, έκρηξη Πομπηίας). Η Ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη από καταστροφικά γεγονότα, μερικά από τα οποία αφάνισαν ολόκληρους πολιτισμούς. Στις μέρες μας οι φυσικές καταστροφές αναδεικνύονται σε σύγχρονη μάστιγα και ανασταλτικός παράγοντας για την ανάπτυξη.

Η εδραίωση του Ισλαμικού Κράτους αποτέλεσε δυσάρεστη έκπληξη που αν συνδυαστεί και με τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι, λαμβάνει επικίνδυνες διαστάσεις.