Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Πολιτικό Σύστημα - Κόμματα

Ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος μιλάει για το «μαύρο κουτί της ελληνικής κοινωνίας» αναφερόμενος στους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. «Οι περισσότεροι από αυτούς καταγγέλλουν τον ΣΥΡΙΖΑ για τους λάθος λόγους. Όχι επειδή είπε ψέματα, αλλά επειδή δεν υλοποίησε τα ψέματα. Αρκεί να διαβάσει κανείς δηλώσεις μεταμεληθέντων καλλιτεχνών που υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τους πρόδωσε, για να καταλάβει ότι αυτοί οι ψηφοφόροι είναι ένας απρόβλεπτος παράγων, ένα μαύρο κουτί, που δυνητικά μπορεί να εξελιχθεί σε ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατίας» τονίζει ο συγγραφέας και σημειώνει πως «μετά την απογοήτευση από τα αριστερά, το μαύρο κουτί μπορεί να αναζητήσει την τύχη του στην ακροδεξιά»

Ο Λευτέρης Κουσούλης στην ομιλία του στο Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, Η Ελλάδα Μετά, τονίζει πως «το Μετά είναι πάντα ένα ζητούμενο, κάθε φορά που μια χώρα, μια κοινωνία βρίσκεται σε μια καμπή της ύπαρξής της» συμπληρώνοντας όμως πως «για να υπάρξει η Ελλάδα «μετά», το πρώτο που θεωρώ θεμελιακό είναι η ανάκτηση του νόμου». Αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ, ο συγγραφέας σημειώνει «είναι ένας καταπατητής της αλήθειας» εξηγώντας πως ήρθε «ν’ αποτρέψει τη συνειδητοποίηση που θα μπορούσε να οδηγήσει την Ελλάδα μετά». Ο Λ. Κουσούλης τονίζει πως τα «τα σημερινά πολιτικά κόμματα αδυνατούν ν’ ανταποκριθούν στις νέες ανάγκες»

Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος στην ομιλία του στο Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, Η Ελλάδα Μετά, καταγράφει τις προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση: «Πρώτη θεσμική προϋπόθεση θεωρώ ν’ αποδοθεί επιτέλους στην αιρετή ελληνική κυβέρνηση η κυριαρχία άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής», «Δεύτερον, πρέπει να υπάρχει μια συνοχή πέραν του πολιτεύματος και του πολιτικού συστήματος», «Τρίτον, πρέπει να υπάρχει σταθερότητα των κανόνων του πολιτικού συστήματος.». Ο συγγραφέας συμπληρώνει πως βασική πολιτική προϋπόθεση είναι ο ηγέτης: «Ένας πραγματικός ηγέτης του 21ου αιώνα, χρειάζεται να έχει- επαναλαμβάνω- τη σταθερότητα, την τόλμη, τη σαφήνεια, τον ξεκάθαρο ορίζοντα και την ευτολμία να μπορεί να λέει και δυσάρεστα πράγματα στο λαό».

Ο Θανάσης Γεωργακόπουλος στην ομιλία του στο Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, Η Ελλάδα Μετά, τονίζει πως ο όρος μεταρρύθμιση έχει δυσφημιστεί στην Ελλάδα και σημειώνει την ανάγκη «αναγόμωσης» του όρου: «Πρέπει, επιτέλους, να γίνει κατανοητό πως οι μεταρρυθμίσεις αποτελούν το μοναδικό δημοκρατικό μέσο για να αλλάξουμε την κοινωνία και τη ζωή μας, να ανακτηθεί η ελπίδα για το μέλλον». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «βασική πολιτική προϋπόθεση του μεταρρυθμιστικού προτάγματος είναι η αντιπαράταξη στα όσα ψεκασμένα κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια, ενός άλλου πειστικού αφηγήματος για την πορεία του τόπου, το οποίο θα υπερβαίνει τις μερικές και παραταξιακές ερμηνείες και θα δίνει μια «κόκκινη κλωστή» κατανόησης των εξελίξεων από τους πολίτες».

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος στην ομιλία του στο Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, Η Ελλάδα Μετά, θέτει το θέμα της ταυτότητας: «Μέσα σε αυτή την όψη προ-νεωτερικότητας του ελληνικού «εθνικισμού», αυτού του δημώδους παγανιστικού εθνοτισμού, του εθνοτικού κοινοτισμού, που δεν κατάφερε να προαχθεί σε πολιτικό εθνικισμό, σε εθνισμό, μπορεί να βρίσκεται μία από τις βασικές απαντήσεις στο χρονίζον και αναπάντητο για πολλούς ταυτοτικό ερώτημα του ‘’ποιοι είμαστε;’’». Ο συγγραφέας τονίζει πως «έχουμε μείζον πρόβλημα με το «μετά». Γιατί αυτό το «μετά» είναι στην ουσία του νεωτερική κατασκευή, το «μετά» είναι κάτι που σε μεγάλο βαθμό η ελληνική κουλτούρα, δεν μπορεί εύκολα να το αντέξει, γιατί το μετά είναι αφαίρεση, είναι στην ουσία τι; Είναι η πολιτική.»

Ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος στην ομιλία του στο Συνέδριο του Κύκλου Ιδεών, Η Ελλάδα Μετά, περιγράφει την πολιτική και κοινωνική κατάσταση σήμερα: «Βρισκόμαστε μπροστά στη συνολική κατάρρευση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, του δημοκρατικού κεκτημένου της Μεταπολίτευσης του 1974. Εάν υπάρχει κάποια ελπίδα, αυτή μπορεί να προκύψει μόνον από την Πολιτική, με Π κεφαλαίο. Είναι η ώρα να πάψουν οι πολιτικοί και η Πολιτική να συμπεριφέρονται ως δύσμοιρα θύματα των δημοσκοπήσεων και των διαθέσεων της κοινής γνώμης». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «Η Ελλάδα Μετά, μπορεί να υπάρξει και να ξαναονειρευθεί μόνον εάν υπάρξουν πολιτικοί που θα εναντιωθούν με αποφασιστικότητα στον πολτό της παράνοιας και του ανορθολογισμού που μας οδηγεί στον πάτο»

Ο Νίκος Λαλιώτης με αφορμή τη συμπεριφορά υπουργών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σημειώνει: «Η συμπεριφορά του φασίστα είναι πάντα κλασική και αναγνωρίσιμη. Ξεκινάει από την λεκτική βία και τον ψυχολογικό τραμπουκισμό, έτσι ώστε να διαλύσει την κοινωνική ισορροπία και την κοινωνική αίσθηση περί του ορθού και ηθικού και να διευρύνει τα όρια του μη επιτρεπτού. Μέσα στην επέκταση αυτή των ορίων, δημιουργεί τον προνομιακό χώρο στον οποίο υπάρχει και άρχει ο ίδιος και οι οπαδοί του, προστατευμένος από την ωμή δύναμή του, που δεν διστάζει να την επιδείξει αδιαφορώντας για την νομιμότητα.»

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος εξηγεί την «λαϊκιστική μνησικακία»: «Αυτή η λαϊκιστική μηχανή μίσους πατάει πάνω στην υπέρβαση των παλιών διαιρέσεων (αριστερά/δεξιά), προνομιακό της υποκείμενο είναι ο θυματοποιημένος λαός, αυτό το νέο ελληνοκεντρικό υποκείμενο που «απελευθέρωσε», αναπαλαιώνοντάς το, η κινητοποίηση των «Αγανακτισμένων» το 2011» Ο συγγραφέας τονίζει πως «τώρα που αυτή η παρανοϊκής/μαγικής φύσης εθνικολαϊκιστική αντιστασιακή αφήγηση πολιτικά θρυμματίσθηκε προσκρούοντας στην πραγματικότητα, είναι αυταπάτη ότι η εξτρεμιστική της απόφυση, που κατασκευάζει σαν θεομηνία τον «άλλον» ως εχθρό (εναντίον του οποίου, συνεπώς, όλα επιτρέπονται) , είναι πολιτικά ελέγξιμη και ενσωματώσιμη στο «σύστημα» δια της κολακείας, δια της δημαγωγικής συναίνεσης»

Ο Νίκος Γκιώνης αναφέρεται στην «καχεκτική δημοκρατία» εκτιμώντας ότι «σήμερα η καχεκτική δημοκρατία είναι πιο πολύ από ποτέ έτσι, καθώς οι εθνολαϊκιστικές παθογένειες μετά από καιρό βρήκαν ένα τόσο ομοιογενές τοτέμ για να φωλιάσουν, καμωμένο από τις οσμηρότερες ακαθαρσίες του όχλου». Ο συγγραφέας σημειώνει ότι «Όταν ο άλλος αδυνατεί να συλλάβει, πως το διακύβευμα δεν είναι το παλαιό κόντρα στο νέο , αλλά η με κάθε κόστος επαναφορά στην αστική δημοκρατική κανονικότητα, τότε οι κινηματικές προσλαμβάνουσές του δεν μπορεί παρά να είναι λειψές κι ας ευαγγελίζεται τον αστικό κινηματικό χαρακτήρα του φορέα του»

Ο Κώστας Πετρουλάς εξετάζει την ιστορική διαδρομή του κομματικού φαινομένου, εκτιμώντας ότι «η φθορά του κομματικού θεσμού με τη σημερινή μορφή του, είναι δεδομένη» σημειώνοντας ότι «έχει ταυτιστεί μάλλον με το συμφέρον των μελών του παρά με την προσφορά του στην πολιτική» και τονίζοντας ότι «ο λεγόμενος «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» ενταφίασε τη δημοκρατία καθώς εναρμόνισε τη δομή του κόμματος στο πολιτικό σχέδιο για την κοινωνία». Ο συγγραφέας προκρίνει το «Κόμμα Δημιουργίας και Αλληλεγγύης» το όποιο «προτείνει και οδηγεί την διεκδικητική του δράση μέσα από το φίλτρο του κοινωνικού οφέλους και ταυτόχρονα διεκδικεί το σύνολο των αιτημάτων που αναφέρονται στα ανθρώπινα δικαιώματα»