Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Πολιτικό Σύστημα - Κόμματα

Ο Νίκος Τσολακίδης παρουσιάζει το σκηνικό της χώρας μας: «είναι η Ελλάδα της οικονομικής δυσπραγίας, της ποινικοποίησης και του διωγμού της επιχειρηματικότητας, είναι η κοινωνία που σταμάτησε να ζει». Καθώς και της κυβέρνησης όπου «επιδίδεται σε ευχολόγια και σε κατευθυνόμενα ρεπορτάζ μέσω της κρατικής τηλεόρασης», της αξιωματικής αντιπολίτευσης όπου κυριαρχεί «η τακτική του ώριμου φρούτου» και της ελάσσονος αντιπολίτευσης όπου «συνεχίζοντας το ατελείωτο μοιρολόι, προσεύχεται ταυτόχρονα να αναγεννηθεί εκ της τέφρας της για να ζήσει ξανά δοξασμένες μέρες». Ο συγγραφέας συστήνει: «το έργο στη μαρκίζα πρέπει να κατέβει άμεσα, γιατί ούτε εισιτήρια κόβει, μήτε πλοκή και υπόθεση έχει»

Η Παναγιώτα Παπανάγνου προβαίνει σε μια συνολική αποτίμηση της κυβέρνησης μέσα από μια εννοιολογική προσέγγιση όρων «που είναι κρίσιμοι για την ίδια την υπόσταση και το ρόλο του πολίτη και της πολιτειακής λειτουργίας», όπως αυτοί της δικαιοκρατίας, φερεγγυότητας, αξιοκρατίας, αποτελεσματικότητας και προοδευτισμού. «Τα ατοπήματα και οι αστοχίες αυτής της κυβέρνησης είναι πολλαπλά. H χρήση μαοϊκών ρητών, η επαγγελία ενός «Νέου Κράτους» και η διοργάνωση φιεστών για την απόδοση τιμής σε ήρωες των αρχαίων χρόνων σε συνδυασμό με την ελαφρά τη καρδία ανάληψη δημοψηφισματικής πρωτοβουλίας εν τω μέσω τραπεζικής αργίας παραπέμπουν ιστορικά σε πρακτικές δήθεν φιλολαϊκών καθεστώτων» σημειώνει η συγγραφέας.

Ο Νίκος Γκιώνης με το βλέμμα στραμμένο στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους γράφει για το σήμερα: «Όλα αλλάζουν, η δημιουργία και μεγέθυνση του Δημόσιου Τομέα επί Ελευθέριου Βενιζέλου ήταν εκσυγχρονιστική τομή, η σμίκρυνσή του σήμερα και η τροποποίηση της μονιμότητας είναι απαραίτητη μεταρρύθμιση, από τις πολλές που θα μορφοποιήσουν την διήγηση της ανασυγκρότησης» και σημειώνει πως «σε ανασυγκροτήσεις μετά από μακρόχρονες δομικές κρίσεις μόνο ηγέτες βεμπεριανού τύπου, μπορούν να δώσουν σάρκα και οστά μέσα από τα αυτοθυσιαστικά λειτουργικά τους προσόντα παρουσιαζόμενοι με πολιτική διάταξη και υπερκομματικό – πραγματιστικό λόγο περί της μεθόδου ανάταξης της πατρίδας»

Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος γράφει για την κυβερνητική πρόταση «ενός συνταγματικού αχταρμά που θεσμοθετεί την ακυβερνησία, γκρεμίζει ό,τι έχει μείνει όρθιο στην οικονομία και διαλύει κάθε θεσμική ισορροπία η απόσταση είναι τεράστια» εστιάζοντας στις προτάσεις για συνταγματική κατοχύρωση της απλής αναλογικής η οποία «εγγυάται την ακραία κυβερνητική αστάθεια», για τον ΠτΔ που ενέχουν τον «κίνδυνο επώδυνων συγκρουσιακών τριβών από τη συνύπαρξη δύο πολιτειακών παραγόντων» και για τα δημοψηφίσματα που ευνοούν «πρωτίστως παράγοντες και κέντρα με μεγάλη γνωμοδιαμορφωτική ισχύ». «Οι κυβερνητικές προτάσεις πηγαίνουν προς την κατεύθυνση ενός θεσμικού πολτού που εγγυάται αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού και ακυβερνησία» σημειώνει ο συγγραφέας.

Ο Νίκος Ορφανός συγκρίνει το υπάρχον εκλογικό σύστημα με την απλή αναλογική εκτιμώντας πως αν και η το υπάρχον εκλογικό σύστημα είναι μια εκλογική ρουλέτα που «μετατρέπει την κατανομή των εδρών σε ένα είδος τυχερού παιγνίου», η απλή αναλογική «αποτελεί ένα απόλυτα καλπονοθευτικό σύστημα». Με την απλή αναλογική, σημειώνει ο συγγραφέας, «το ποιος θα κυβερνήσει και ποιος θα πρωθυπουργεύσει, επαφίεται στο νταραβέρι των κομμάτων» και τονίζει πως ναι μεν πρέπει να μειωθεί το bonus, αλλά «μία συζήτηση για την αλλαγή του εκλογικού νόμου πρέπει να είναι αποδοχής τουλάχιστον των δύο τρίτων και περισσότερο, κατόπιν ενδελεχούς συζήτησης.»

Ο Γιώργος Παπακωνσταντής αναλύει την ιστορική πορεία της «μπερδεμένης αριστεράς» που ενώ «είχε χάσει τον εμφύλιο, είχε κερδίσει στην ιδεολογική σφαίρα» και πάλεψε για τον «πολιτικό φιλελευθερισμό», στη συνέχεια «ήταν απέναντι σε όλα». «Η μπερδεμένη Ελληνική Αριστερά δεν κατάλαβε ποτέ την ουσία της δημιουργίας μιας δυνατής αστικής τάξης» σημειώνει και συμπληρώνει πως είναι αυτή η Αριστερά που «δεν διστάζει να αγκαλιάσει τη Χ.Α, αν εξυπηρετούνται οι σκοποί της». «Ίσως έφτασε η ώρα, να πάψουμε να ορίζουμε τη γάτα με βάση το χρώμα της και να την αξιολογούμε με βάση την ικανότητά της να πιάνει τα ποντίκια» προτείνει ο συγγραφέας.

Ο Δημήτρης Τέλλης αναφερόμενος στις επικείμενες διεργασίες στην Δημοκρατική Παράταξη σημειώνει: «Τώρα που, όπως όλα δείχνουν, το έργο της Επιτροπής Διαλόγου για την Κεντροαριστερά μάλλον αποδίδει καρπούς, είναι η στιγμή να αφήσουμε πίσω τη μιζέρια και τη σύγχυση και να κάνουμε ένα πραγματικά νέο ξεκίνημα με γενναιότητα και αισιοδοξία. Κι ας μην αισθάνεται κανείς πως έτσι προδίδουμε το ΠΑΣΟΚ και αυτοακυρωνόμαστε. Το παρελθόν μας δεν το ξεχνάμε. Το ΠΑΣΟΚ θα το σεβόμαστε, θα το τιμάμε και θα το υπερασπιζόμαστε πάντα. Αλλά όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί κλείνουν κάποια στιγμή τον κύκλο τους και στην καλύτερη για αυτούς περίπτωση μετεξελίσσονται.»

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος εξετάζει τον «λαϊκισμό» και την «λατρεία του λαού», ως «τύπο νομιμοποίησης αναδυόμενων ελίτ ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης και μετάβασης, όπως είναι η σημερινή, που μπορεί εύκολα να διολισθήσει σε λαϊκισμό ως «τύπο καθεστώτος», του οποίου ο βοναπαρτισμός είναι το βασικότερο χαρακτηριστικό του», επισημαίνοντας πως «ο μανιχαϊκός και διχαστικός λόγος του λαϊκισμού αρκετές φορές στρέφεται κατά της ίδιας της δημοκρατίας». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «η επιστροφή του δημοκρατικού ζητήματος στην δημόσια συζήτηση είναι δικαιολογημένη και επείγουσα» και τονίζει πως «η κριτική του λαϊκισμού επιβάλλεται σήμερα να γίνει από όλους εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Ο Νίκος Γκιώνης μιλά για τον σκοταδισμό που «αποκαλύπτεται ως ιδεολόγημα διαχείρισης των πολιτικών πραγμάτων». «Συναφή στηρίγματα της εκούσιας παραμονής στον σκοταδισμό είναι το ψεύδος, συνήθως απροσχημάτιστο καθώς και η ερωτικού τύπου, μανία για την εξουσία ως αυτοσκοπός» σημειώνει και τονίζει πως «ο σκοταδισμός δεν κάνει διακρίσεις χρώματος επιφατικά πολιτικού, γιατί είναι αυτό, που είναι: σκοτάδι». Ο συγραφέας κάνει έκκληση: «Οι ταγοί του αστισμού πρέπει να αντιπαλέψουν τα στερεότυπα και να φτιάξουν με διαφορετικότητες αλλά και με κοινούς τόπους, μια νέα δημοκρατική, ρεαλιστική Μεγάλη Ιδέα για τον τόπο χωρίς τους αλυτρωτισμούς του παρελθόντος και τις εκτροπικές επικινδυνότητες του παρόντος»

Ο Νίκος Γκιώνης εξετάζει τον «αλυτρωτισμός του ελληνικού αστισμού» όπου «η ίδια η γέννησή του, προσέκρουε σε μια καθηλωτική ακινησία του περιγύρου του». Ο συγγραφέας σημειώνει πως ο «αστισμός αντί να πορευθεί στις ράγες μιας επιχειρηματικότητας εγκλωβίστηκε και ανέχθηκε τον διαρκώς διογκούμενο πελατειακό κρατισμό, παρασιτικού τύπου». Ερχόμενος στο σήμερα ο συγγραφέας εκτιμά πως «η προοδευτική ανασύνταξη του ως εμπροσθοβαρούς μετασχηματισμού της ελληνικής πολιτείας, πολιτικά μπορεί να εκφραστεί με το Κέντρο, ως φορέα συγκρητισμού του τρέχοντος ρεαλισμού, του πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού και των ανεξίτηλων Σοσιαλδημοκρατικών προταγμάτων για το προνοιακό κράτος και τις δομές του»