Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Πολιτικό Σύστημα - Κόμματα

O Ανέστης Αντωνιάδης εξετάζει την κατάσταση στην κεντροαριστερά σήμερα σημειώνοντας πως «η κοινωνία αδιαφορεί για τους «κεντροαριστερούς», όταν αυτοί αδιαφορούν γι’ αυτήν». Ο συγγραφέας τονίζει πως «ο πολίτης και κυρίως ο κεντροαριστερός, κουράστηκε, τον κουράσαμε και θέλει πλέον ξεκάθαρες λύσεις και κυρίως ξεκάθαρες προτάσεις» και επισημαίνει πως «το να πάμε σε ένα μοντέλο ΣΥΡΙΖΑ με συνιστώσες, μόνο και μόνο να κρατήσουμε τα κομματίδια μας και την υποτιθέμενη αυτοτέλεια μας είναι στρατηγικό λάθος και πρέπει να το αντιληφθούμε άπαντες» Δύο λύσεις προκρίνει ο συγγραφέας: «ή ΠΑΣΟΚ ή μια λύση σαν το Έπινε του Μιτεράν: όλα από την αρχή από μηδενική βάση».

Ο Κοσμάς Βαρσάμης εκκινώντας από την παραδοχή πως ότι «ότι δεν εξελίσσεται, πεθαίνει» και τοποθετώντας την Δημοκρατική Παράταξη στον ιστορικό χρόνο, θέτει το θέμα της ανασυγκρότησης της Δημοκρατικής Παράταξης. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, με την εξαΰλωση του μεγαλύτερου μέρους των εκλογικών ποσοστών του ΠΑΣΟΚ, λόγω της κρίσης, «άνοιξε ο διάλογος για το μέλλον της παράταξης». Αναφερόμενος στο εγχείρημα της ελιάς, υπενθυμίζει πως πολεμήθηκε ανελέητα από γνωστούς –αγνώστους «εικονοκλάστες ενδεδυμένοι το μανδύα του εικονολάτρη», και τονίζει πως τώρα είναι «χρέος μας να εκφράσουμε μια καινοτόμο πρόταση που να εκφράζει τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του προοδευτικού κέντρου».

O Νίκος Τσολακίδης περιγράφει το τέρας του λαϊκισμού που «διατρέχει διαχρονικά όλες τις ιστορικές περιόδους» και, όπως τονίζει, «όσοι πολιτικοί προσπάθησαν να το εξοντώσουν λοιδορήθηκαν, προπηλακίστηκαν, ήρθαν αντιμέτωποι με τον πολιτικό τους αφανισμό». Ο ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνει, «βρήκε αυτό το τέρας κοιμώμενο και το αφύπνισε». Ο Νίκος Τσολακίδης αναφέρεται στο χρέος του Προοδευτικού Κέντρου που δεν είναι άλλο από το «να προσφέρει λύσεις και προτάσεις ανόρθωσης, για την κοινωνία, που σαστισμένη πελαγοδρομεί». «Η μετεξέλιξη της πολιτικής μας στέγης σε έναν ενιαίο χώρο της εκσυγχρονιστικής σοσιαλδημοκρατίας, είναι η κατάληξη μιας δημιουργικής πορείας τολμηρών αποφάσεων, απαλλαγμένων από φαντασιώσεις και εμμονές» τονίζει.

Είναι αλήθεια ότι ο ερχομός- άνοδος στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ και κυριότερα ο ένας χρόνος διακυβέρνησής του εξάλειψε το δίλημμα περί μνημονιακής- αντιμνημονιακής πολιτικής. Είναι αλήθεια ότι κανείς δεν δικαιούται πλέον να πει ότι δεν γνώριζε, κανείς δεν διανοείται να πει πως «λεφτά υπάρχουν» και κανείς λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει πως υπάρχει άλλος δρόμος ( Ζάππεια 1, 2, 3) και ότι μπορούμε να «σκίσουμε τα μνημόνια». Είναι επίσης αλήθεια ότι ήλθε η ώρα να ακούσουμε, να αποφασίσουμε και να επιλέξουμε την ορθότερη και πιο ορθολογική πολιτική που θα μας βγάλει από την κρίση και θα μας οδηγήσει σε αναπτυξιακή τροχιά.

O Σωτήρης Κατσέλος θέτει το θέμα των μεταρρυθμίσεων υποστηρίζοντας πως οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι άμοιρες ιδεολογικού προσήμου. Εκκινώντας από τη διαπίστωση ότι «οι μεταρρυθμίσεις σημαίνουν αλλαγές και οι αλλαγές δημιουργούν κοινωνικές ανακατατάξεις, όχι πάντα ευπρόσδεκτες» σημειώνει ότι «ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας δεν είχε πραγματικά αποφασίσει αν ήθελε να πραγματοποιήσει πολλές από τις μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίζονταν». Ο συγγραφέας τονίζει πως «ο πολιτικός χώρος οφείλει πρώτα να προσδιορίσει τις μεταρρυθμίσεις που του ταιριάζουν βάσει του οράματός του για την κοινωνία, πριν ζητήσει από την κοινωνία να τις ενστερνιστεί» και εκτιμά πως έχουμε την ευκαιρία να φτάσουμε το επίπεδο των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών.

Ο Νίκος Ορφανός στο άρθρο του παραθέτει τα 12 συν ένα σημεία που μας δίδαξε η χρονιά που πέρασε από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, για να καταλήξει στο ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά «Γιατί ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας όλα τα παραπάνω, δεν τα θεωρεί τρομακτικά, αλλά ευπρόσδεκτα και φυσιολογικά. Θερίζουμε την κατάρρευση ολόκληρου του εκπαιδευτικού μας αξιακού οικοδομήματος. Το αντίπαλον δέος του καλού, θα πρέπει να ξεκινήσει από τις αρχές που θα φωτίσουν την αξιακή δομή της κοινωνίας μας. Σε επόμενο άρθρο, μη βλέποντας κανένα να κάνει την αρχή, επιφυλάσσομαι να την κάνω εγώ» σημειώνει.

Ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης ανατρέχοντας στον εμφύλιο μεταξύ Ουγενότων και Καθολικών τον 16^ο αιώνα, εξηγεί την κατάσταση στη ΝΔ μετά την εκλογή του Προέδρου της, παρομοιάζοντάς τον με «Ουγενότο που είναι αναγκασμένος να ασπαστεί τον Καθολικισμό, προκειμένου να κατακτήσει τη ΝΔ». «Δεν αρκεί να φυτέψεις νέα κεφαλή σε ένα κοινωνικό σώμα, για να αρχίσει αυτό να φέρεται διαφορετικά» τονίζει, σημειώνοντας ότι «η ΝΔ δεν μπορεί να αλλάξει εύκολα». Παρουσιάζοντας δε την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, εκτιμά πως «θα υπάρξει πίεση για συγκυβέρνηση Συριζα – ΝΔ». Υποστηρίζει πως υπάρχει ανάγκη για νέο πολιτικό πόλο στο κέντρο που θα ενώσει τον μεταρρυθμιστικό χώρο.

Ο Χρήστος Μπαξεβάνης εξετάζει την ανάγκη διατύπωσης μιας ολοκληρωμένης εναλλακτικής πολιτικής πρότασης που θα βασίζεται σε μια στρατηγική προοδευτικού πραγματισμού. «Φιλοδοξία του προοδευτικού πραγματισμού είναι να συνδυάσει, τους στόχους του σοσιαλισμού για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη με τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας» σημειώνει ο συγγραφέας, επισημαίνοντας ότι η σύνθεση αυτή «θα ξεπερνά το παραδοσιακό δίπολο Δεξιάς-Αριστεράς και θα υπερβαίνει τόσο την παλαιού τύπου σοσιαλδημοκρατία, όσο και τον νεοφιλελευθερισμό». Έτσι, «με σημείο αναφοράς το Σύγχρονο Κέντρο συγκροτείται ένα μεγάλο ευρωπαϊκό μέτωπο που κινείται σε μεταρρυθμιστική τροχιά και εκσυγχρονιστική κατεύθυνση από τις παρυφές της κεντροδεξιάς μέχρι τη δημοκρατική αριστερά».

Πόσες εκπομπές, πόσα άρθρα, πόσα σχόλια αναφέρθηκαν στον περιβόητο πια γραμματέα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ και τους διορισμούς συγγενών του; Πλέον έχει χαθεί το μέτρημα... Και οι απαντήσεις από κυβερνητικά στελέχη; Είναι και αυτές δύσκολο να καταμετρηθούν για αυτό ας κρατήσουμε την πιο κωμικοτραγική, αυτή που έδωσε ο αναπληρωτής Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Χριστόφορος Βερναρδάκης που αρκέστηκε να πει: «Δηλαδή ο Λευκός Οίκος δεν έχει συμβούλους της επιλογής του Προέδρου των ΗΠΑ;» Μάλιστα από τις ΗΠΑ πέρασε και στην Γαλλία συμπληρώνοντας: «Δηλαδή αμφισβητείται το δικαίωμα ένα πολιτικό πρόσωπο να έχει ένα γραφείο ως Chef de Cabinet;»

Ο Χρήστος Παπαγεωργίου κάνει τη διάκριση ανάμεσα σε τρεις τάσεις της Ελληνική Σοσιαλιστική Αριστερά: της «Κλασσικής Σοσιαλιστικής τάσης», της «Δημοκρατικής Σοσιαλιστικής τάσης», και της « Φιλελεύθερης Σοσιαλιστικής τάσης». Εκτιμώντας ότι «όλα τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα του Ευρωπαϊκού Βορά όταν κυβερνούν δεν διστάζουν να συγκρουστούν με ιδεοληψίες και λαϊκισμούς των αντιπάλων, προκειμένου να εξυπηρετήσουν την πατρίδα τους», καλεί τους Έλληνες σοσιαλδημοκράτες να αφήσουν τις λεκτικές υπερβολές περί νεοφιλελευθερισμού της ΝΔ και να ακολουθήσουν χωρίς φόβο αλλά με πάθος το δρόμο της «Φιλελεύθερης Σοσιαλιστικής τάσης» πριν το δίπολο μιας Φιλελεύθερης ΝΔ και ενός Ιδεοληπτικού ΣΥΡΙΖΑ τους εκτοπίσει από το προσκήνιο της πολιτικής ζωής.