* ή, όνειρα θερινής νυχτός
Θα ήθελα να είναι προσγειωμένος. Να μην πετά στα σύννεφα και να μην είναι ονειροπαρμένος και εξωπραγματικός, ώστε να πιστεύει ότι θα αλλάξει με μιας την χώρα, την Ευρώπη, τον κόσμο.
Θα ήθελα να είναι προοδευτικός. Να θεωρεί την εκπαίδευση ιερή και ευρωπαϊκού προσανατολισμού. Να δώσει τη δυνατότητα μέσω ιδιωτικής Ανωτάτης να γίνει η Ελλάδα κέντρο Βαλκανικής και αραβικής εκπαίδευσης Αριστείας, δίνοντας την δυνατότητα επιστροφής του επιστημονικού δυναμικού του Ελληνισμού. Να κάνει βαθιά τομή στην άρρωστη Παιδεία προς σύγχρονες κατευθύνσεις, για το νέο που έρχεται, αντί να γαντζώνεται σε ιδέες, μέσα, και Λόγο του 80. Να μιμηθεί- αν όχι την Αυστραλία-, έστω την Κύπρο.
Θα ήθελα να είναι μαχητικός. Για την μεταρρύθμιση του Κράτους, την αποτελεσματική διακυβέρνηση, την αξιοκρατία, τον εξοβελισμό της κουρελιασμένης κομματικής επικυριαρχίας. Αντί να λέει, ότι τα ίδια έκαναν και οι άλλοι.
Θα ήθελα να είχε την ικανότητα ενός Ηγέτη που επιλέγει σωστούς συνεργάτες, αντί να επαφίεται στην θαλπωρή της κομματικής ένταξης και οικογενειακής φιλίας. Και σε συνεργασίες με επικίνδυνους αντιδραστικούς. Αντί να εμπιστεύεται ημιμαθείς νάρκισσους και ασταθείς, ψυχολογικά αμαθείς αυλικούς.
Θα ήθελα να ανοίξει νέους δρόμους για τους νέους σε σχέση με το ήθος, την ποιότητα και την γνώση. Αντί να παρασύρεται από ανόητους υπερόπτες και μάγκες της αγοραίας πολιτικής. Να φτιάξει θέσεις εργασίας χωρίς δεκανίκια στηρίζοντας την ανάπτυξη, τον υγιή ανταγωνισμό και το άνοιγμα στον Κόσμο.
Θα ήθελα να είναι αποφασιστικός στην εθνική συνεννόηση και στην συνεργασία. Αντί να θεωρεί τους «άλλους» εχθρούς, ενώ είναι απλά αντίπαλοι σε δημοκρατικό καθεστώς.
Αντώνης Τριφύλλης: Δεν έχω άλλα περιθώρια για συμμετοχή στο ψεύδος, την ανοχή στην αχαλίνωτη δημαγωγία και στην παρακμή.
Θα ήθελα να είναι ανοιχτόκαρδος με τους φίλους του που γίνονται αντίπαλοι, αντί να είναι μνησίκακος και εκδικητικός.
Θα ήθελα να σέβεται τους θεσμούς. Αντί να προσπαθεί να τους καθυποτάξει. Να είναι πολέμιος του λαϊκισμού, του πολιτικού ψεύδους και της ανοχής στην γλώσσα του διχασμού και της Ύβρεως.
Θα ήθελα να ασκεί δυναμική εξωτερική πολιτική και πολιτική Άμυνας. Πολιτική που στηρίζεται στις συμμαχίες που παγιώθηκαν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σε όφελος της χώρας. Αντί να πειραματίζεται αποτυγχάνοντας.
Θα ήθελα να κατανοεί ότι η εσωτερική ασφάλεια είναι μια και αδιαίρετη. Αντί να εφαρμόζει επιλεκτική ανοχή στην παραβατικότητα στα Εξάρχεια, στα σχολεία, στα ΑΕΙ, που οδηγεί στους νέους στην εγκληματικότητα και την τρομοκρατία.
Θα ήθελα έναν ηγέτη με τα καλά χαρακτηριστικά των Ελευθέριου Βενιζέλου, Κωνσταντίνου Καραμανλή, και Ανδρέα Παπανδρέου για να μνημονεύσω μόνο τους αποδημήσαντες, προσαρμοσμένα στην δύσκολη εποχή της παγκοσμιοποίησης, της αποδυνάμωσης της Ε.Ε., της κοινωνικής απορρύθμισης, της κλιματικής κρίσης, της εισβολής της νέας τεχνολογίας, της κυριαρχίας των καταστροφικών αρρύθμιστων αγορών και της μεταναστευτικής βόμβας που μόλις αρχίζει.
Με άλλα λόγια θα ήθελα έναν ηγέτη, που να ολοκληρώσει την Επανάσταση κατά του Οθωμανικού ζυγού του 1821 σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια από την 200η επέτειο. Και όχι κάποιον που δίνει μάχες οπισθοφυλακής κατά του Διαφωτισμού. Που «.. μαζί με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό και την Δημοκρατία, την Ρωμαϊκή προσφορά στο κράτος Δικαίου, την Χριστιανική και Ιουδαϊκή παράδοση, την Αραβική συνεισφορά στην επιστήμη και το εμπόριο..», όπως λέει ο Ζακ Ντελόρ, «θα αποτελέσουν την Ευρωπαϊκή ταυτότητα του μέλλοντός μας».
Θέλω πολλά; Ονειροβατώ; Παραλογίζομαι. Ε, ναι. Όλα αυτά και πολλά άλλα. Αλλά στην ηλικία μου δεν έχω άλλα περιθώρια για συμμετοχή στο ψεύδος, την ανοχή στην αχαλίνωτη δημαγωγία και στην παρακμή.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Henri Rousseau (1844 –1910), The Sleeping Gypsy