Ο Κώστας Σοφούλης γράφει για την Πολιτική Παραγραφή, Ιστορική Μνήμη και Λήθη: «Η παραγραφή ενός δικαιώματος ή ενός αδικήματος δεν συνεπάγεται, κατά λογική αναγκαιότητα, και την απάλειψη της μνήμης του γεγονότος. Τα ίδια τα έθνη, άλλωστε, φιλτράρουν συστηματικά και ακατάπαυστα τις κοινές μνήμες του παρελθόντος τους, άλλοτε για να «διδαχτούν από τα σφάλματα του παρελθόντος» και άλλοτε για να συγκροτήσουν τα θεμέλια της αυτάρεσκης «ανωτερότητάς» τους που είναι όρος απαραίτητος για την σύλληψη της «ταυτότητας που αξίζει» για να διατηρήσει την αίσθηση του ανήκειν. Στη μνήμη τους, όμως, δια μέσου της Ιστορίας, όλα μένουν καταγεγραμμένα και «έτοιμα να ανασυρθούν για κάθε χρήση».»  

Ο Χρήστος Ράμμος στην ομιλία του κατά την παρουσίαση στα Χανιά του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου, «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας», τόνισε: «Αυτή λοιπόν η συγκυρία που περνάμε και η οποία, αν και η Ιστορία ούσα ευφάνταστη δεν επαναλαμβάνεται, θυμίζει   κάπως τον μεσοπόλεμο, είναι που τρομάζει τον συγγραφέα και γι’ αυτό καλεί σε εγρήγορση. Διότι και οι φασισμοί ως λαϊκισμοί ξεκίνησαν. Γι’ αυτό πρέπει η πολιτική δημοκρατική συζήτηση, η πολιτική δημοκρατική διαβούλευση και σύνθεση να ξανακερδίσει την ιδεολογική ηγεμονία, που της αξίζει. Να ηττηθεί η απάθεια. Αυτό είναι ευθύνη κυρίως των ηγεσιών αλλά και των λαών, που έχουν και αυτοί τις ευθύνες τους.»

Ο Άγγελος Τερζούδης γράφει για την επείγουσα ανάγκη αναζήτησης προσανατολισμού και φυσιογνωμίας του προοδευτικού χώρου: «Ικανοί πολιτικοί που θα μπορούσαν να συνασπιστούν στον προοδευτικό χώρο υπάρχουν, αρκεί οι πολίτες να στραφούν επί τέλους προς αυτούς, εγκαταλείποντας τυχάρπαστα πρόσωπα, χωρίς έρμα, αρχές και πολιτική άποψη, που συναντιούνται με ωμό κυνισμό σε ετερόκλητα πολιτικά σχήματα - εκτρώματα. Να εμπιστευτούν τις προσωπικότητες με αποδεδειγμένη βαθιά επίγνωση της κατάστασης, από τις οποίες αποκλείεται η πιθανότητα επίκλησης «αυταπατών» (διάβαζε απατών) και οι οποίες έχουν μια διαδρομή που παρουσιάζει τα ισχυρότερα διαπιστευτήρια για την ανάθεση του δυσκολότατου εγχειρήματος, της επαναφοράς της χώρας αρχικά σε μια κανονικότητα»

Ο Κώστας Τασούλας στην ομιλία του στην παρουσίαση στα Ιωάννινα του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας» τονίζει: «Ο συγγραφέας επαναφέρει με ιδιαίτερα προκλητικό, γοητευτικό και πειστικό τρόπο τη σχέση του πολίτη με την πολιτική, την απομάκρυνσή του από τις πληγές της πολιτικής, που είναι ο λαϊκισμός και η συγκυρία, και πείθει ότι από τη στιγμή που υπάρχουν πολιτικοί αντίπαλοι εμού, αλλά με τέτοιο θάρρος πολιτικό που γίνονται σε έναν ευρύτερο αγώνα, πέρα από τις αποχρώσεις της αντιπαλότητος, και σύμμαχοι, ότι μπορεί η χώρα να κάνει το βήμα προς την έξοδο από την κρίση, να γευθεί την κανονικότητα χωρίς κολακείες και να διδαχθεί από την κρίση. Αυτή η γοητεία της ευθύνης περιγράφεται σε περισσότερες από 500 σελίδες»

Ο κ. Μηνάς Πασχόπουλος στην ομιλία του στην παρουσίαση στα Ιωάννινα του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας», γράφει: «το γεγονός ότι το ελληνικό Σύνταγμα αποτελεί «αυστηρό Σύνταγμα», με αποτέλεσμα το αναθεωρητικό διάβημα να συντελείται αποκλειστικώς στη βάση των προβλεπόμενων στο άρθρο 110. Οποιαδήποτε παρέκκλιση από την αυστηρώς προδιαγραμμένη διαδικασία, έστω κατ’ επίκληση της «βούλησης του λαού» θέτει εκ των πραγμάτων ζητήματα θεσμικής παραμόρφωσης που ανάγονται στον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος και του κράτους δικαίου, τα οποία ζητήματα ο συγγραφέας εντοπίζει και αναλύει σε βάθος. «Η χώρα υπό τις παρούσες συνθήκες, χρειάζεται θεσμική ασφάλεια και σταθερότητα».

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης γράφει για τις γερμανικές επανορθώσεις και την παραγραφή ως πολιτική και κοινωνική κατάκτηση: «Ας συγκρίνουμε το διάστημα αυτό με το διάστημα του Μεσοπολέμου, με ερμηνευτική παράμετρο το ζήτημα των τότε Γερμανικών Επανορθώσεων για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν δεν απατώμαι, επικρατούσα είναι η άποψη μεταξύ των σημαντικών ιστορικών, ότι η άνοδος του Ναζισμού και πορεία του προς τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει σημαντικές ρίζες στο αδιέξοδο που οι εξαιρετικά βαριές επανορθώσεις μετέτρεψαν το ζήτημα για την Γερμανία, από «κρατικό και καθεστωτικό» σε «εθνικό». Δηλαδή χρωμάτισαν το χρέος ώστε να βαρύνει, πλέον, στην ίδια την μοίρα των μελλοντικών γενεών του Γερμανικού Έθνους.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για τη σχέση της Κίνας με την Ευρωπαϊκή Βιομηχανία: «Η ΕΕ κυρίως με τη νέα της διακυβέρνηση μετά τις ευρωεκλογές, οφείλει να σχεδιάσει μία νέα στρατηγική άμυνας των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων σε σχέση με το συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, ώστε να υπάρχουν ειδικά αναπτυξιακά ταμεία αλληλεγγύης για επιχειρήσεις που πλήττονται και εγκυμονούν σοβαρές οικονομικές συνέπειες σε σχέση με τον μακροπρόθεσμο δανεισμό τους. Οι καιροί είναι σίγουρα επικίνδυνοι, αλλά και ασύμμετροι, ενώ απαιτούνται συνετές δημοσιονομικές πολιτικές, καθώς και μακροχρόνιες συμμαχίες, ώστε το εγχείρημα της ΕΕ, να βρει ξανά τον δρόμο του απέναντι στις εξωτερικές μακροχρόνιες απειλές»