Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει τη λειτουργία του ανταγωνισμού και του επιχειρείν στην ΕΕ: «Πρέπει να γίνει μία ώριμη συζήτηση στην Ένωση, για το ποια θα είναι από δω και στο εξής η ευρωπαϊκή στρατηγική στο θέμα του επιχειρείν και να βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ προάσπισης του ανταγωνισμού για όλα τα κράτη μέλη, αλλά από την άλλη να δοθούν κίνητρα και σε μεγάλες επιχειρήσεις να μπορούν να ανταγωνίζονται με ασφάλεια στο διεθνές γίγνεσθαι, δημιουργώντας υπεραξία για τους εργαζόμενους, τους μετόχους και εν τέλει για τους Ευρωπαίους καταναλωτές. Μία νέα εποχή αλλαγών έχει ήδη ξεκινήσει στην ΕΕ και σίγουρα η νέα Επιτροπή θα κληθεί να δώσει μία οριστική λύση στο ζήτημα»

Ο Γρηγόρης Μιχαηλίδης στην παρουσίαση του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου «Η Δημοκρατία μεταξύ Ιστορίας και Συγκυρίας», στη Δράμα, τονίζει: «Η μεγάλη πρόκληση της εποχής μας είναι η εσωτερική υπονόμευση της ίδιας της φιλελεύθερης και αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Αυτή είναι η νεωτερική ιστορική και θεσμική κατάκτηση ως το σύγχρονο ιστορικό αιτούμενο. Οι θεσμοί της άμεσης δημοκρατίας ή της ημιάμεσης λειτουργούν συμπληρωματικά και ενισχυτικά των πολιτικών αποφάσεων μόνο αν εφαρμόζονται με την αναγκαία θεσμική περίσκεψη. Στην αντίθετη περίπτωση ρευστοποιούν τη βούληση του εκλογικού σώματος με τρόπο που εμποδίζει τη σύνθεση των απόψεων που είναι αναγκαία σε μία πολυφωνική κοινωνία με πανσπερμία συμφερόντων.»

Ο Κώστας Σοφούλης γράφει για την Πολιτική Παραγραφή, Ιστορική Μνήμη και Λήθη: «Η παραγραφή ενός δικαιώματος ή ενός αδικήματος δεν συνεπάγεται, κατά λογική αναγκαιότητα, και την απάλειψη της μνήμης του γεγονότος. Τα ίδια τα έθνη, άλλωστε, φιλτράρουν συστηματικά και ακατάπαυστα τις κοινές μνήμες του παρελθόντος τους, άλλοτε για να «διδαχτούν από τα σφάλματα του παρελθόντος» και άλλοτε για να συγκροτήσουν τα θεμέλια της αυτάρεσκης «ανωτερότητάς» τους που είναι όρος απαραίτητος για την σύλληψη της «ταυτότητας που αξίζει» για να διατηρήσει την αίσθηση του ανήκειν. Στη μνήμη τους, όμως, δια μέσου της Ιστορίας, όλα μένουν καταγεγραμμένα και «έτοιμα να ανασυρθούν για κάθε χρήση».»  

Ο Χρήστος Ράμμος στην ομιλία του κατά την παρουσίαση στα Χανιά του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου, «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας», τόνισε: «Αυτή λοιπόν η συγκυρία που περνάμε και η οποία, αν και η Ιστορία ούσα ευφάνταστη δεν επαναλαμβάνεται, θυμίζει   κάπως τον μεσοπόλεμο, είναι που τρομάζει τον συγγραφέα και γι’ αυτό καλεί σε εγρήγορση. Διότι και οι φασισμοί ως λαϊκισμοί ξεκίνησαν. Γι’ αυτό πρέπει η πολιτική δημοκρατική συζήτηση, η πολιτική δημοκρατική διαβούλευση και σύνθεση να ξανακερδίσει την ιδεολογική ηγεμονία, που της αξίζει. Να ηττηθεί η απάθεια. Αυτό είναι ευθύνη κυρίως των ηγεσιών αλλά και των λαών, που έχουν και αυτοί τις ευθύνες τους.»

Ο Άγγελος Τερζούδης γράφει για την επείγουσα ανάγκη αναζήτησης προσανατολισμού και φυσιογνωμίας του προοδευτικού χώρου: «Ικανοί πολιτικοί που θα μπορούσαν να συνασπιστούν στον προοδευτικό χώρο υπάρχουν, αρκεί οι πολίτες να στραφούν επί τέλους προς αυτούς, εγκαταλείποντας τυχάρπαστα πρόσωπα, χωρίς έρμα, αρχές και πολιτική άποψη, που συναντιούνται με ωμό κυνισμό σε ετερόκλητα πολιτικά σχήματα - εκτρώματα. Να εμπιστευτούν τις προσωπικότητες με αποδεδειγμένη βαθιά επίγνωση της κατάστασης, από τις οποίες αποκλείεται η πιθανότητα επίκλησης «αυταπατών» (διάβαζε απατών) και οι οποίες έχουν μια διαδρομή που παρουσιάζει τα ισχυρότερα διαπιστευτήρια για την ανάθεση του δυσκολότατου εγχειρήματος, της επαναφοράς της χώρας αρχικά σε μια κανονικότητα»

Ο Κώστας Τασούλας στην ομιλία του στην παρουσίαση στα Ιωάννινα του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας» τονίζει: «Ο συγγραφέας επαναφέρει με ιδιαίτερα προκλητικό, γοητευτικό και πειστικό τρόπο τη σχέση του πολίτη με την πολιτική, την απομάκρυνσή του από τις πληγές της πολιτικής, που είναι ο λαϊκισμός και η συγκυρία, και πείθει ότι από τη στιγμή που υπάρχουν πολιτικοί αντίπαλοι εμού, αλλά με τέτοιο θάρρος πολιτικό που γίνονται σε έναν ευρύτερο αγώνα, πέρα από τις αποχρώσεις της αντιπαλότητος, και σύμμαχοι, ότι μπορεί η χώρα να κάνει το βήμα προς την έξοδο από την κρίση, να γευθεί την κανονικότητα χωρίς κολακείες και να διδαχθεί από την κρίση. Αυτή η γοητεία της ευθύνης περιγράφεται σε περισσότερες από 500 σελίδες»

Ο κ. Μηνάς Πασχόπουλος στην ομιλία του στην παρουσίαση στα Ιωάννινα του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας», γράφει: «το γεγονός ότι το ελληνικό Σύνταγμα αποτελεί «αυστηρό Σύνταγμα», με αποτέλεσμα το αναθεωρητικό διάβημα να συντελείται αποκλειστικώς στη βάση των προβλεπόμενων στο άρθρο 110. Οποιαδήποτε παρέκκλιση από την αυστηρώς προδιαγραμμένη διαδικασία, έστω κατ’ επίκληση της «βούλησης του λαού» θέτει εκ των πραγμάτων ζητήματα θεσμικής παραμόρφωσης που ανάγονται στον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος και του κράτους δικαίου, τα οποία ζητήματα ο συγγραφέας εντοπίζει και αναλύει σε βάθος. «Η χώρα υπό τις παρούσες συνθήκες, χρειάζεται θεσμική ασφάλεια και σταθερότητα».