Τα Δεκεμβριανά τελούν, δεκαετίες τώρα, υπό την «υψηλή …κομματική προστασία» του ΚΚΕ.  Είναι, ωστόσο, ένα μικρό κόμμα – του οποίου η ιστορική ύπαρξη στηρίζεται σ’ εκείνα τα γεγονότα - αρμόδιο καθ΄ οιονδήποτε τρόπο για να αποφανθεί για το τι πραγματικά συνέβη την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο;  Είναι ποτέ δυνατόν η ιστορία να καταγράφεται με αυστηρά δογματικά - κομματικά κριτήρια (συντηρώντας με αυτό τον τρόπο μιαν άλλη εκδοχή τής εν Ελλάδι κομματοκρατίας) και μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδος να ανήκει σε ένα κομματικό μηχανισμό με συνδικαλιστικούς όρους – ως κεκτημένο;

Προτεινόμενο ανάγνωσμα :

Στάθης Ν. Καλύβας, Νίκος Μαραντζίδης

Εμφύλια Πάθη: 23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιo, Εκδόσεις: Μεταίχμιο   

Κι όμως, αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα κι αυτός ο μαύρος μεσαίωνας όπου η ιστορία καταγράφεται με θρησκευτικό δογματισμό, αποτελεί για την χώρα μας «πιστοποιητικό προοδευτικότητας»…

Τα Δεκεμβριανά συντηρούν πεισματικά τον πιο επώδυνο εθνικό διχασμό, μια συγκρουσιακή λογική η οποία διατηρείται ως τις μέρες μας σε κάθε δημόσια σχετική τοποθέτηση και σε κάθε κοινοβουλευτική αντιπαράθεση. Πρόκειται για μιαν ακραία και πρωτοφανή περίπτωση – μια συμφωνία εξουσίας όπου «παραχωρείται» σε ένα κόμμα μια ιστορική περίοδος προς …εκμετάλλευσην με την λογική τού μοιράσματος της πίτας της εξουσίας! Έτσι βολεύτηκαν όλοι - εκτός από την ιστορική αλήθεια. Παραχωρώντας μια ιστορική περίοδο, η Δεξιά περνούσε από «πλυντήριο» όλες τις ακρότητες που διέπραξε σε βάρος αθώων πολιτών για τα φρονήματά τους και η Αριστερά συντηρούσε άθικτο  το ηρωικοθρησκευτικό της προφίλ και τις προφητείες των δικών της Παϊσίων.

Έχοντας σπάσει πλέον αυτά τα κομματικά στεγανά ερμηνείας της Ιστορίας με μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό κόστος (ήταν απαγορευτική στη διάρκεια της μεταπολίτευσης οποιαδήποτε διαφορετική προσέγγιση από αυτή που επέβαλαν με αυστηρότατους όρους τα εκάστοτε «προοδευτικά»  κομματικό ιερατεία), η ελληνική κοινωνία έχει την ευκαιρία να αποτιμήσει τα τραγικά αυτά γεγονότα ελεύθερα, ως μέρος της ιστορικής της κληρονομιάς.

Τα Δεκεμβριανά συντηρούν πεισματικά τον πιο επώδυνο εθνικό διχασμό, μια συγκρουσιακή λογική η οποία διατηρείται ως τις μέρες μας σε κάθε δημόσια σχετική τοποθέτηση και σε κάθε κοινοβουλευτική αντιπαράθεση.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την πρόσφατη έκδοση ενός  ξεχωριστού για την προσέγγιση του βιβλίο του Στάθη Ν. Καλύβα, Νίκου Μαραντζίδη «Εμφύλια Πάθη -23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και αναφέρεται στα γεγονότα της δεκαετίας του ’40, γεγονότα που καθόρισαν τις εξελίξεις για την οικοδόμηση της σύγχρονης Ελλάδας. Το βιβλίο αυτό έχει με μια αφηγηματική πρωτοτυπία∙ είναι γραμμένο υπό μορφή ερωταπαντήσεων και κυρίως, αυτό δα και να είναι πρωτοτυπία, δεν διαθέτει τα αναγκαία κομματικά πιστοποιητικά γνησιότητας πράγμα που αποτελεί μια πολεμική πράξη, η οποία θίγει το ιστορικό μονοπώλιο που διακονεί η Αριστερά με θρησκευτική ευλάβεια στήνοντας θυσιαστήρια και επικολυρικά κατορθώματα. 

Το θέμα του Εμφυλίου, ωστόσο, δεν ανήκει ούτε σε κόμματα ούτε σε παρατάξεις. Προφανώς, είναι μια ιστορική κληρονομιά που διαμορφώνει την εθνική αυτοσυνειδησία μας. Είναι μια εθνική υπόθεση που ανήκει σε όλους, νικητές και ηττημένους, που καλούνται να υπερασπίσουν την αλήθεια των ιστορικών γεγονότων κι όχι την κομματική τους ύπαρξη. Ο Εμφύλιος ανήκει στην ιστορία του έθνους – όχι στις μισαλλόδοξες εκατέρωθεν των πλευρών παρατάξεις που παραχαράσσουν τα γεγονότα στον αγώνα και την αγωνία τους για κατοχή και νομή της εξουσίας. 

Διαβάζοντας το βιβλίο των Στάθη Ν. Καλύβα και Νίκου Μαραντζίδη πληροφορήθηκα τις εντονότατες αντιδράσεις που είχαν προκαλέσει κάποια σχετικά δημοσιεύματα των συγγραφέων πάνω στο επίμαχο θέμα από τους απόστολους της θρησκευτικής αλήθειας για τη σωτηρία του κόσμου. Με αποτροπιασμό και φρίκη έμαθα ότι ένας εξ αυτών, ο κ. Μαραντζίδης, δέχτηκε επίθεση αγανακτισμένων αριστεριστών ιεροεξεταστών, θεσμοφυλάκων της ιστορικής αλήθειας. Προφανώς δεν εξεπλάγην από την ιερά αντίδραση των εγχώριων Ταλιμπάν που επιμένουν να διαστρεβλώνουν την Ιστορία και να συγκροτούν τις επιστημονικές τους βεβαιότητες τρεφόμενοι με βιταμινούχο κομματικό σανό.

Παρεμπιπτόντως, είναι τραγικό το ότι αυτή η συγκρουσιακή λογική παραμένει ζωντανή στη χώρα μας με όλους τους πολίτες πρόθυμους ανά πάσα στιγμή και ώρα και για κάθε θέμα, σοβαρό ή γελοίο, να διχαστούν σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς – μια φούσκα που έσκασε από ειρωνεία της ιστορίας στα αντιμνημονιακά χέρια της Αριστεράς!...

Πριν από όλα, οι συγγραφείς του έργου βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια διαστρέβλωση: την παγιωμένη και ισχυρή «επιστημονική» πεποίθηση, που απευθύνεται στο εθισμένο σε ωραιοποιημένους μύθους θυμικό, όπου το ιστορικό συμπέρασμα έχει προεπιλεγεί, με κομματικούς - ιδεολογικούς όρους, και αυτό που απομένει είναι η εύρεση σχετικών στοιχείων που να επιβεβαιώνουν το κομματικό συμπέρασμα. 

Με αυτή την κομματικά επιβεβλημένη γελοιότητα, που βασίστηκε πάνω σε λαϊκίστικους ηθικισμούς και συναισθηματικές σαπουνόπερες, πλάστηκε ένας παραμορφωτικός μύθος βασισμένος στο πιο παράδοξο συμπέρασμα: να θρηνούμε για την ήττα μιας παράταξης ευγνωμονώντες ταυτόχρονα την τροπή που πήραν οι ιστορικές εξελίξεις που οδήγησαν σ’ αυτήν την ήττα και την αποτυχία της επικράτησής της! 

Πρόκειται για ένα έργο ολοκληρωμένο, απαλλαγμένο από τα πάθη που εγκαλεί, γραμμένο από δυο ανθρώπους που αγαπούν την κατά τεκμήριο αλήθεια των γεγονότων. 

Οι συγγραφείς ξεκαθαρίζουν σε όλους τους τόνους – ορθώς – ότι τα συμπεράσματά τους δεν αποτελούν τελεσίδικες αποφάνσεις για τα ιστορικά γεγονότα. Οι βεβαιότητες του χθες εύκολα ανατρέπονται από τις αποκαλύψεις του σήμερα. Γενικά η Ιστορία είναι ένα πιάτο που όσο πιο κρύο τρώγεται τόσο πιο αυθεντική είναι η γεύση του. Κάθε τόσο, νέα αρχεία έρχονται στο φως και ανατρέπουν βεβαιότητες, αυθαιρεσίες και μύθους… Κυρίως, όμως, διαλευκαίνουν τη σύγχυση που προκαλεί η εμπλοκή της ιδεολογίας στην ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων. Η υπόθεση του Εμφυλίου αποτελεί μια ανοικτή πληγή, η οποία δεκαετίες τώρα αδυνατεί να βρει το φάρμακο που θα τη γιατρέψει… Είναι μια εθνική και όχι παραταξιακή υπόθεση και δεν μπορεί να αποτελεί ταμπού ούτε μονότονο θρησκευτικό ρεπερτόριο δογματικών τελετουργικών μνημόσυνων. Ο Εμφύλιος είναι ανοικτός στην ιστορική έρευνα και στις νεότερες ερμηνείες, όπως αυτές προκύπτουν από νέα δεδομένα. 

Οι συγγραφείς διατρέχουν τη δύσκολη ιστορία του Εμφυλίου με τη διαλεκτική διαδικασία των ερωταπαντήσεων. Έτσι, μέσα από είκοσι τρεις ερωτήσεις συγκροτούνται τα αντίστοιχα κεφάλαια του βιβλίου με χρονολογική συνέπεια. Ωστόσο, κάθε κεφάλαιο αποτελεί και ένα ξεχωριστό αυτοτελές θέμα που μπορεί να διαβαστεί και να κατανοηθεί ανεξάρτητα από τα άλλα. 

Πρόκειται για ένα έργο ολοκληρωμένο, απαλλαγμένο από τα πάθη που εγκαλεί, γραμμένο από δυο ανθρώπους που αγαπούν την κατά τεκμήριο αλήθεια των γεγονότων. Ένα βιβλίο γραμμένο δίχως πάθος από παθιασμένους πολιτικούς επιστήμονες!