Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της Marc το 11,6% του 6,2% που μας ψήφισε το Σεπτέμβριο του 2015 τη Δημοκρατική Συμπαράταξη (0,7% περίπου δηλαδή) πάει στη ΝΔ.
Σε αντιστάθμισμα το 3% του 35,5% που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ έρχεται στη Συμπαράταξη (κάπου 1% δηλαδή).
Το πιο ενδιαφέρον δε στοιχείο είναι ότι το κόμμα που κερδίζει πρωτίστως από τις διαρροές του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ΝΔ (10,5%, δηλαδή 3,5%), μετά η ΧΑ και ακολουθεί η Δημοκρατική Συμπαράταξη. Τι συμπέρασμα βγάζω προσωπικά από όλα αυτά; Το εξής απλό.
Το κλειδί για την αναγέννηση του χώρου αντί για ρετρό ιδεολογήματα είναι ένα νέο, ενιαίο πολιτικό σχήμα.
Η θεωρία ότι η εκλογική βάση που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είναι δήθεν σφόδρα αντιδεξιά και δεν πρόκειται να ψηφίσει ποτέ τίποτα δεξιό που να της κοπεί το χέρι κλπ (θεωρία πάνω στην οποία στήθηκε η περίφημη στρατηγική του «ούτε-ούτε» και των ίσων αποστάσεων) αποδεικνύεται εξόχως προβληματική.
Δίνει υπερβολική σημασία σε παραδοσιακές ιδεολογικοπολιτικές εξαρτήσεις του παρελθόντος και αναλύει τα κοινωνικά δεδομένα με προ κρίσης ιδεολογικά στερεότυπα, τα οποία σάρωσε η περίοδος των μνημονίων.
Ο άνθρωπος που δεν βρίσκει δουλειά, που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη ρύθμιση της εφορίας, στη δόση του δανείου, στην πληρωμή λογαριασμών και στις εισφορές στο ασφαλιστικό ταμείο δεν έχει κανένα απολύτως άγχος μη τυχόν και υπάρξει «δεξιά παλινόρθωση».
Είτε θα ψηφίσει αυτόν που θα κρίνει ότι θα μπορέσει να τον ανακουφίσει είτε έχει αγανακτήσει τόσο που θα στραφεί προς τη λεγόμενη αντισυστημική ψήφο (ΧΑ, Κωνσταντοπούλου κλπ), είτε απλώς θα απέχει από τις εκλογές απογοητευμένος και παραιτημένος.
Δεκάρα δεν δίνει για ιδεολογικές αναλύσεις και επίκληση ένδοξων παρελθόντων με τα οποία κομματικά επιτελεία αποκομμένα από την ζώσα πραγματικότητα προσπαθούν να κάνουν πολιτική.
Δυστυχώς η πρόσφατη κρίση των Ισπανών σοσιαλιστών δεν φαίνεται να έχει διδάξει πολλά πράγματα και η πρόσφατη νίκη Αμόν στις προκριματικές εκλογές του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος δείχνει μια υφέρπουσα τάση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας να αντιμετωπίσει τη δομική της κρίση επιστρέφοντας στο ιδεολογικό της καβούκι και περιορίζοντας την πολυσυλλεκτικότητα του κοινού που στοχεύει.
Όσο δεν γίνεται κατανοητό ότι το κλειδί για την αναγέννηση του χώρου αντί για ρετρό ιδεολογήματα είναι ένα νέο, ενιαίο πολιτικό σχήμα με σύγχρονες ρεαλιστικές προτάσεις που θα απαντούν με γνήσια προοδευτικό τρόπο στην καρδιά των προβλημάτων και νέα άξια πρόσωπα στις μπροστινές θέσεις θα ζούμε ως χώρος ένα μόνιμο πολιτικό και ιστορικό deja vu.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Robert "Rob" Gonsalves (born in 1959), Medieval Moonlight