Τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα όμως, ταχύτερα και στοχευμένα τον τελευταίο χρόνο, δημιουργείται δομημένα και αργά μια νέα νοοτροπία στη χώρα. Φαίνεται σαν να δεχόμαστε ως κοινωνία και ως πολίτες της την συνεχόμενη κάθοδο της σκάλας των προσδοκιών, των απαιτήσεων, της δημιουργίας και των αναγκών. Και αυτή η συνεχής υποχώρηση, η συνεχής κάθοδος περνάει πλέον σταδιακά στο DNA των πολιτών. Αποδεχόμαστε σχεδόν ως φυσιολογικά, συμβιβαζόμενοι και κουνώντας απλά το κεφάλι, αυτή τη νέα κατάσταση.
Σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας, η χώρα υποχωρεί. Υποβαθμίζεται.
Σε κάθε επίπεδο, σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας, σε κάθε επίπεδο ζωής, η χώρα υποχωρεί. Υποβαθμίζεται. Η χώρα που λίγα χρόνια πριν διοργάνωσε τους αρτιότερους Ολυμπιακούς Αγώνες της σύγχρονης εποχής, η χώρα που δημιουργούσε, η χώρα που έκτιζε, η χώρα που ανέβαινε διαρκώς σκαλιά μεταξύ των πιο ανεπτυγμένων χωρών του κόσμου, που αποτελούσε τον κινητήρα των Βαλκανίων, η χώρα που διοργάνωνε κορυφαία διεθνή γεγονότα, σήμερα φαίνεται να αποδέχεται μοιρολατρικά και αδιαμαρτύρητα μια κατώτερη θέση σε κάθε επίπεδο.
Κάποιοι προσπαθούν να περάσουν στη κοινωνία και στη νοοτροπία των πολτών την αποδοχή της υποχώρησης ως μεγάλη επιτυχία. Και είναι πλέον εμφανές πως αυτό γίνεται στοχευμένα παντού. Οι σημερινοί κυβερνώντες, είτε από ιδεολογική άποψη είτε από ανικανότητα ωθούν στην ολοένα και περισσότερη αποδοχή της καθίζησης μέσα από τον τρόπο που επιλέγουν να κυβερνούν, να διαπραγματεύονται, να προτείνουν και να δρουν.
Οι σημερινοί κυβερνώντες ωθούν στην ολοένα και περισσότερη αποδοχή της καθίζησης.
Στην Παιδεία, η Αριστεία είναι διωκόμενη. Στη Δικαιοσύνη, η εμφανής κατάργηση θεσμικών λειτουργιών παρουσιάζεται ως φυσιολογική. Ακόμα και η αργή απόδοση αυτής είναι σχεδόν αναπόφευκτη σύμφωνα με τη κυβερνητική άποψη. Στην Υγεία και το Κοινωνικό κράτος, από τη χώρα του ΕΣΥ και των βραβευμένων δράσεων έχουμε περάσει στην «επιτυχία» της κάλυψης των αναλώσιμων των Νοσοκομείων από τους πολίτες. Η Κυβέρνηση αφού απέλυσε ως αποτυχημένους τους Διοικητές των Νοσοκομείων, αδυνατεί να βρει τους…. καταλληλότερους για να στελεχώσει τις νευραλγικές αυτές θέσεις. Στον τομέα των Νέων ανθρώπων και Επιστημόνων που μπορούν να παράξουν, δεν εμφανίζεται καμία πρόταση πως το τεράστιο δυναμικό που έχουμε στη χώρα θα μπορέσει να απασχοληθεί, να δημιουργήσει και να προχωρήσει εντός των τειχών. Αντί αυτού, όπως και στον τομέα της Επιχειρηματικότητας, η προτάσεις των κυβερνώντων ωθούν στη φυγή προς το εξωτερικό, και των νέων αλλά και των επιχειρήσεων. Ακόμα και στον Αθλητισμό, το ενδεχόμενο της αποβολής της χώρας από όλες τις διεθνείς διοργανώσεις θεωρείται φυσιολογική και αναπόφευκτη εξέλιξη. Στην Εξωτερική Πολιτική, η χώρα που έπαιζε τον καθοριστικότερο ρόλο μέχρι πριν λίγα χρόνια στην πολύ κρίσιμη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου σήμερα επιτρέπει και πανηγυρίζει που οι γείτονες κερδίζουν συμφωνίες και χρήματα την ώρα που εμείς βρισκόμαστε με κλειστά σύνορα και με δεκάδες χιλιάδες εγκλωβισμένες ανθρώπινες ψυχές. Ακόμα και στη διαχείριση αυτών των ψυχών, οι έχοντες το τιμόνι της χώρας αποσύρουν το Κράτος από την παροχή ανθρωπίνων συνθηκών και το παραδίδουν σε κάθε μορφής άγνωστη ή γνωστή Οργάνωση, δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο πως είτε αδυνατεί, είτε δεν θέλει να παράσχει τα βασικά της ανθρώπινης ζωής. Στο Ασφαλιστικό, πανηγυρίζεται σχεδόν ως επιτυχία πως ένας εργαζόμενος επι 20 έτη θα μπορεί να περνάει τον μήνα του με 384 ευρώ ενώ είναι «λογικό και επόμενο» σχεδόν να διώκεται οικονομικά ο επιτυχημένος επαγγελματίας μέσω της σύνδεσης των εσόδων με τα ασφαλιστικά του έξοδα, χωρίς να είναι και ανταποδοτικά.
Και ερχόμαστε στο κρισιμότερο τομέα, σε αυτό της Οικονομίας. Διώκεται φορολογικά, αποθαρρύνεται και στοχοποιείται η οικονομική επιτυχία μέσω των νέων μέτρων που εμφανίζονται διαρκώς ως η σωτήρια λύση των προβλημάτων της χώρας. Η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι επισήμως υπό διωγμό, εισοδήματα άνω των 20.000 ευρώ ετησίως θεωρούνται υψηλά στρώματα ( 1.670 ευρώ εισόδημα μηνιαίως ) και φορολογούνται σε επίπεδα δυσθεώρητα. Ακόμα και η εξαγγελία της Κυβέρνησης πως το 90% των πολιτών ωφελείται από τις ρυθμίσεις καθώς είναι ευνοϊκές για εισοδήματα κάτω των 12.000, αποδεικνύει το χαμήλωμα του πήχη από τη μεριά της. Αποδέχεται αγόγγυστα πως η μεγάλη πλειοψηφία των ενεργών πολιτών της χώρας εισπράττει λιγότερα από 1.000 ευρώ το χρόνο και αυτό το θεωρεί λογικό. Κανένα μέτρο διευκόλυνσης της επιχειρηματικότητας δεν αναγγέλλεται ούτε ως σκέψη και το φορολογικό περιβάλλον που δημιουργούν ωθεί τις επιχειρήσεις να ανοίγουν βιβλία σε γείτονες χώρες, δημιουργώντας έτσι ένα ιδιότυπο, ελληνικής εφεύρεσης, Balkan Shore ( κατά το off shore ).
Είναι πλέον άμεσα απαιτητό ένα νέο σχέδιο για τη χώρα.
Με βάση όλα τα παραπάνω, είναι πλέον άμεσα απαιτητό ένα νέο σχέδιο για τη χώρα. Όχι βέβαια η «Νέα Ελλάς» όπως κάποιοι έσπευσαν να μας παρουσιάσουν αυτές τις μέρες. Αλλά μια νέα πρόταση που θα δίνει τις προϋποθέσεις εκείνες στη χώρα να αρχίσει να ανεβάζει ξανά τον πήχη των προσδοκιών των πολιτών. Ένα νέο όραμα που θα ωθεί προς τα επάνω και δεν θα συμπιέζει προς τα κάτω όπως πραγματοποιείται σήμερα. Και στην ερώτηση, ποιοι μπορούν να παρουσιάσουν κάτι τέτοιο, από ποιους χώρους μπορούν να προέρχονται αυτοί, ποιο ιδεολογικό υπόβαθρο θα πρέπει να έχουν, η απάντηση δεν μπορεί να είναι διαφορετική:
Νέοι άνθρωποι, εκμεταλλευόμενοι τα πλουσιότερα εφόδια που κατέχουν από κάθε προηγούμενη γενιά, στο επίπεδο της πληροφορίας, της γνώσης και της εξειδίκευσης. Πρωτοπόροι στους τομείς της επιχειρηματικότητας και πολίτες με πραγματικά έξυπνες ιδέες. Αλλά και οραματιστές που θα κατέχουν τα πολιτικά και ιδεολογικά εκείνα θεμέλια να χαράξουν μια χώρα υψηλών προσδοκιών, μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος και εκμεταλλευόμενοι τις ευκαιρίες του σήμερα. Νέοι πολίτες που δεν έχουν προλάβει να εγκλωβιστούν από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, εμποτισμένοι με τις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης και του ανθρωπισμού, μακριά από αριστερές λαϊκίστικες ρητορείες και συντηρητικές αποτυχημένες λογικές, με ματιά ρεαλιστική και οραματική ταυτόχρονα. Ενεργούς πολίτες που αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα και μπορούν να προσφέρουν τις άμεσες εκείνες λύσεις που χρειάζονται, αλλά και να μεταφέρουν τεχνογνωσία και λύσεις από άλλες, προοδευμένες και ανερχόμενες χώρες και κοινωνίες.
Αυτοί μπορούν να αλλάξουν την επικίνδυνη παγίωση μιας μιζέριας που πάει να εγκαθιδρυθεί στη χώρα. Μιας λογικής του αναπόφευκτου. Και το δυναμικό αυτό υπάρχει. Και γνωρίζουμε και σε ποιόν γενικό ιδεολογικό χώρο βρίσκονται γιατί εκεί βρίσκονται και οι λύσεις που απαιτούνται. Οφείλουμε να τους δώσουμε το βήμα να μας πουν τις απόψεις τους, τις σκέψεις τους, τις ιδέες και τα οράματά τους. Ας τους ακούσουμε και ας θεμελιώσουμε τη χώρα που θα ανεβαίνει υπερήφανα σκαλιά και δεν θα κατεβαίνει κουνώντας το κεφάλι σκαλί σκαλί, μέρα τη μέρα.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Lowry (1887 –1976), Steps at Wick