Η συζήτηση που έχει ανοίξει για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει σενάριο για ελληνική τηλεοπτική σαπουνόπερα. Οι αρχηγοί των κομμάτων του κέντρου (εξαιρώ το κόμμα του κ. Λεβέντη για ευνόητους λόγους) δεν μπορούν να συμφωνήσουν καν στον πολιτικό προσανατολισμό ενός ευρύτερου σχήματος. Θα είναι άραγε περισσότερο κεντροαριστερό ή περισσότερο κεντρώο; Θα είναι ένα κόμμα σοσιαλιστικό ή δημοκρατικό; Στην Ευρώπη αυτά τα ζητήματα τα έχουν λύσει προ πολλού με το πολιτικό ρεύμα του τρίτου δρόμου που ακολούθησε ο Μπλερ στη Βρετανία και ο Σρέντερ στη Γερμανία. Συνεπώς, η επιτυχία ενός τέτοιου σχήματος προϋποθέτει τη συνύπαρξη και των δύο τάσεων για τους εξής λόγους: Πρώτον για να μπορέσει να κερδίσει τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι επιζητούν μια προοδευτική πολιτική, αλλά και να προσεγγίσει τους ανένταχτους ψηφοφόρους του κέντρου τους οποίους εποφθαλμιά η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Το συνέδριο του Ποταμιού στα τέλη του Φεβρουαρίου αποτέλεσε μία ενδιαφέρουσα πλατφόρμα ανταλλαγής απόψεων από τους κύριους παίχτες της κεντροαριστεράς. Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Θεοδωράκης πρότεινε τη συγκρότηση του κοινοβουλίου του κέντρου από τη βάση. Αντίθετα, η κα. Γεννηματά πρότεινε την συμπόρευση των κομμάτων που απαρτίζουν το προοδευτικό κέντρο με ισότιμη συμμετοχή όλων, ενώ ο κ. Παπανδρέου πρότεινε την από κοινού επιλογή και στήριξη ενός αρχηγού που θα ηγηθεί της κεντροαριστεράς. Παρόλο που ο κεντρώος χώρος έχει αρκετά αξιόλογα στελέχη, δυστυχώς τη δεδομένη χρονική στιγμή στερείται ενός Ρέντσι που θα μπορέσει να συσπειρώσει τη δημοκρατική παράταξη.
Να εισακουσθεί η προτροπή του κ. Σημίτη που κάλεσε όλους να προχωρήσουν στην δημιουργία του τρίτου πόλου.
Όλες αυτές οι προτάσεις προϋποθέτουν να εισακουσθεί η προτροπή του κ. Σημίτη, ο οποίος από το βήμα του συνεδρίου του Ποταμιού κάλεσε όλους να αφήσουν στην άκρη εγωισμούς και μικροφιλοδοξίες και να προχωρήσουν στην δημιουργία του τρίτου πόλου. Τι γίνεται όμως σε περίπτωση που δεν τα βρουν η Φώφη, ο Σταύρος και ο ΓΑΠ; Πώς θα επιβιώσει η προοδευτική παράταξη αλλά και πως θα προετοιμαστεί σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, οι οποίες προβλέπονται να γίνουν σε συνθήκες πόλωσης;
Έκτοτε, το debate για τη συγκρότηση του τρίτου πόλου γίνεται μέσω επιστολών, άρθρων και διαρροών των πολιτικών αρχηγών του κέντρου. Παράλληλα, προτείνεται η προσφιλής λύση των επιτροπών ανασυγκρότησης του χώρου που θα απαρτίζονται από προσωπικότητες τύπου Τατσόπουλου, Χειμωνά, Μπίστη κτλ. Αντί των επιτροπών όπου κάθε αρχηγός θα ορίζει τους έμπιστους του, θα μπορούσε να συγκληθεί ένα είδος συμβουλίου των αρχηγών του κέντρου, όπου όλοι τους θα καθίσουν γύρω από το τραπέζι του διαλόγου και θα ανοίξουν τα χαρτιά τους για την επόμενη μέρα της προοδευτικής παράταξης.
Ο χώρος του μεταρρυθμιστικού κέντρου κινδυνεύει να βρεθεί ανάμεσα στη Σκύλλα ενός ακραίου διπολισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ και στη Χάρυβδη μια νέας πολυδιάσπασης του πολιτικού σκηνικού, που θα συμπεριλαμβάνει το φημολογούμενο κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και ένα νέο κόμμα της λαϊκής δεξιάς υπό την πιθανή καθοδήγηση του Γιώργου Καρατζαφέρη.
Η λύση του δράματος για το προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό κέντρο μπορεί να προέλθει από υπάρχουσες κοινοβουλευτικές ομάδες σε περίπτωση αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού. Ενδεχόμενη διάλυση του γάμου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και προσπάθεια αλίευσης κεντροαριστερών βουλευτών για επίτευξη κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, μπορεί να ωθήσει βουλευτές του προοδευτικού χώρου που δεν νιώθουν άνετα να συγκυβερνήσουν με το ΣΥΡΙΖΑ στη συσπείρωση και ίδρυση ενός νέου κόμματος. Εξάλλου, η προοδευτική παράταξη εκφράζεται σε διαφορετικά επίπεδα (βάση, κόμμα, ηγεσία, κοινοβουλευτική ομάδα) και η λύση για την επιβίωση της μπορεί να έρθει από εκεί που δεν το περιμένουμε.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: John William Waterhouse (1849 – 1917), Ulysses and the Sirens