Παρατηρώ μια τάση των Ελλήνων «Αριστερών ή Προοδευτικών» διανοουμένων, που μέχρι την άνοδο στην εξουσία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υποστήριζαν τις ιδέες της «καθ’ ημάς Αριστεράς», να προσπαθούν να χρεώσουν στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και στον Τσίπρα προσωπικά τη φανερή πια αποτυχία της διακυβέρνησης τους.
Υπάρχουν μέσα σε αυτούς αρκετοί που πιστεύουν ότι αυτοί που κυβερνούν δεν είναι «πραγματικοί Αριστεροί», δηλαδή οι «πραγματικοί Αριστεροί» (όπως αυτοί τους φαντάζονται π.χ. ΚΚΕ, ΛΑΕ κτλ) θα τα κατάφερναν καλύτερα.
Οι πιο ρεαλιστές πιστεύουν ότι η ηγετική ομάδα με επικεφαλής τον Τσίπρα, δεν είχαν τις διανοητικές ή τις οργανωτικές δυνατότητες για να κυβερνήσουν την Ελλάδα μέσα σε τέτοια κρίση, ενώ αν υπήρχαν κάποιοι άλλοι στην ομάδα ή συμμετείχαν και άλλα «Προοδευτικά» κόμματα (ΔΗΜΑΡ ΠΑΣΟΚ ΠΟΤΑΜΙ κτλ) τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Η κυβέρνηση που ονομάστηκε υποτιμητικά ως κυβέρνηση «Σαμαρο-Βενιζέλων» είχε βρει το σωστό μίγμα οικονομικής πολιτικής που ήδη είχε αρχίσει να αποδίδει.
Αν αυτή η οπτική γωνία παρέμενε στους χώρους των διανοουμένων της «καθ’ ημάς Αριστεράς» δεν θα ήταν και τόσο ανησυχητικό. Παρατηρώ όμως ότι η οπτική αυτή τείνει να μεταφερθεί, μεταλλασσόμενη καταλλήλως, και σε ένα ευρύ φάσμα σκεπτόμενων ανθρώπων της αντιπολίτευσης.
Αρκετοί σκεπτόμενοι της αντιπολίτευσης φαίνεται να εντοπίζουν το πρόβλημα στον Τσίπρα και το στενό του περιβάλλον, για την επερχόμενη καταστροφή και δείχνουν να επιδοκιμάζουν «εξωμότες» του ΣΥΡΙΖΑ, λαμόγια και γραφικούς της «Αριστεράς» που επιτίθενται στον Τσίπρα προσωπικά ή στον στενό κύκλο του για τους δικούς τους λόγους.
Άλλοι πάλι ενώ αντιπολιτεύονται τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προσπαθούν να νουθετήσουν τον Τσίπρα ώστε να εγκαταλείψει π.χ. τους (ακίνδυνους για μένα) ΑΝΕΛ και να διευρύνει την κυβέρνηση του με προσωπικότητες του ευρύτερου «Προοδευτικού» χώρου ή να προσχωρήσει στην «Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία» ώστε να διασωθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά πρωτίστως όπως υποστηρίζουν η χώρα μας.
Η δική μου οπτική γωνία σε όλα αυτά είναι αρκετά διαφορετική. Πιστεύω ότι η Ελλάδα της μεταπολίτευσης μετατράπηκε σταδιακά με κύρια ευθύνη των κομμάτων που την κυβέρνησαν (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ) και την αμέριστη συμπαράσταση της «καθ’ ημάς Αριστεράς» σε μια ιδιότυπη χώρα του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» όπου η αναμφισβήτητη κυριαρχία του κράτους στην οικονομία (κρατισμός) συνδυάζονταν με έναν διαπλεκόμενο ιδιωτικό τομέα (διαφθορά).
Η ιδιότυπη αυτή «Σοβιετία» επιβίωνε και αναπτύσσονταν με τον δικό της τρόπο, χάρις στις επιδοτήσεις της Ε.Ε. και τα δάνεια από πωλήσεις ομολόγων με ψεύτικα στοιχεία, και όταν αυτά σταμάτησαν (2009) η χώρα κατέρρευσε. Η τρομακτική οικονομική καταστροφή που μας περίμενε ευτυχώς ανεκόπη, για γεωστρατηγικούς κυρίως λόγους, χάρις την γιγαντιαία οικονομική ενίσχυση από την Ε.Ε., με τη δική μας υποχρέωση να μετασχηματίσουμε τη «Σοβιετία» μας σε μια φυσιολογική Ευρωπαϊκή χώρα. Αυτό έγινε προτείνοντας στους κυβερνώντες και μια σειρά από μέτρα (μέσα σε μνημόνια) που αρκετά από αυτά είτε ήταν ανεδαφικά είτε είχαν τελικά αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα.
Δεν υπάρχει «Αριστερό» μονοπάτι προς την έξοδο από την οικονομική κρίση αλλά μόνον προς την άβυσσο.
Επειδή σε κάθε περίπτωση, η αλλαγή αυτή χρειάζονταν θυσίες από όλους και το «Σοβιετικό» μας σύστημα μέχρι τότε μοίραζε αφειδώς μισθούς, συντάξεις και προνόμια σε δίκαιους και άδικους, αυτό το σχέδιο συνάντησε σφοδρή αντίδραση. Τα «Σοβιετικά» κόμματα που διακυβέρνησαν τη χώρα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κάνουν ένα συνδυασμό διατήρησης κάποιων προνομίων σε μερικούς και δυσάρεστων αλλαγών για όλους, και τελικά απαξιώθηκαν πολιτικά.
Πάντως σήμερα βλέποντας που φθάσαμε πρέπει να ομολογήσω ότι η τελευταία κυβέρνηση που ονομάστηκε υποτιμητικά ως η κυβέρνηση των «Σαμαρο-Βενιζέλων» είχε βρει ένα κάποιο σωστό μίγμα οικονομικής πολιτικής που ήδη είχε αρχίσει να αποδίδει, αφού η μικρή ανάπτυξη είχε σαν συνέπεια την ανάσχεση της πτώσης της οικονομίας χώρας μας από το καθοδικό σπιράλ, ήταν όμως πολύ αργά.
Η Ελληνική διανόηση της «καθ’ ημάς Αριστεράς» είχε άλλους στόχους, αξιοποίησε την δυσαρέσκεια του λαού και επέτυχε να αντικατασταθεί η κυβέρνηση των «Σαμαρο-Βενιζέλων» με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό έγινε σχετικά εύκολα αφού στην διάρκεια αυτής της κρίσης εμφανίστηκαν πολλαπλά κινήματα διαμαρτυρίας και αμφισβήτησης τα οποία αξιοποιήθηκαν από την «καθ’ ημάς Αριστερά» που θεωρούσε πάντοτε ότι η Ελλάδα ήταν μια Καπιταλιστική χώρα και τα προβλήματα της θα λύνονταν εάν ακολουθούσε ένα διαφορετικό Σοσιαλιστικό δρόμο.
Από όσα ακολούθησαν μπορεί εύκολα να εκτιμήσει κανείς ότι η θεωρία που υποστηρίζω, ότι δηλαδή η Ελλάδα ήταν ήδη μια ιδιότυπη «Σοβιετία» δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, άρα καταλαβαίνει και τη διανοητική σύγχυση της «καθ’ ημάς Αριστεράς» που πίστευε ότι είχαμε έναν κακό Καπιταλισμό ενώ στην πραγματικότητα είχαμε έναν ιδιότυπο οργανωμένο κρατισμό. Αυτή η «καθ’ ημάς Αριστερά» δυστυχώς έχει καταφέρει να μολύνει διανοητικά και την πλειοψηφία των διανοουμένων και του λαού μας και ιδίως τη νεολαία. Αυτό λοιπόν το κίνημα έφερε και τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Ο Τσίπρας και το περιβάλλον του μετατρέπουν την οικονομία της Ελλάδας σε πραγματική «Σοσιαλιστική» οικονομία.
Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας και το περιβάλλον του, λοιπόν, αυτή η «Αριστερά» που σχεδόν όλοι περίμεναν ότι θα έδινε λύση στο πρόβλημα τους; Απαντώ ευθέως ναι, αυτοί είναι και είναι και ικανοί και κατάλληλοι και προσπαθούν με όσα μέσα μπορούν, να μετατρέψουν την Ελληνική οικονομία σε πραγματικά «Σοσιαλιστική». Ας μην τους λοιδορούν λοιπόν και τους αποδοκιμάζουν όσοι τους υποστήριξαν. Δεν υπάρχει καλύτερη «Αριστερά» όσοι τους αντιπολιτεύονται από τον ΚΚΕ, τον ΛΑΕ την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το νέο κόμμα της Ζωής Κωνσ/πούλου είναι πολύ χειρότεροι. Όσοι μετριοπαθείς επιθυμούν να συμπλεύσουν για να τους βοηθήσουν και να τους λογικέψουν (όταν δεν είναι απλά ιδιοτελείς) είναι αφελείς. Ο Σοσιαλισμός παντού είχε τα ίδια αποτελέσματα, δεν υπάρχει «Αριστερό» μονοπάτι προς την έξοδο από την οικονομική κρίση αλλά μόνον προς την άβυσσο.
Ας μην ξεχάσω να αναφέρω και τους «ψεκασμένους», ακροδεξιούς και μη, που βλέπουν παντού συνωμοσίες ενάντια στον Ελληνισμό που…. απειλεί την διεθνή «Νέα Τάξη». Αυτοί, αν και είναι για τα «πανηγύρια», όπως θα έλεγε ο πατέρας μου, έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν ποσοστά που ξεπερνούν το 10% !!
Υπάρχει λοιπόν λύση στο Ελληνικό πρόβλημα; Υπάρχει και είναι προφανής, η Ελλάδα πρέπει να γίνει και μπορεί να γίνει μια φυσιολογική Ευρωπαϊκή χώρα, μια χώρα Δημοκρατική και φιλελεύθερη οικονομικά. Αυτό απαιτεί μια Ν.Δ που θα απαλλαγεί από το «Σοβιετικό» της παρελθόν και θα παρακολουθήσει την πορεία των αδελφών της Ευρωπαϊκών κομμάτων. Απαιτεί επίσης η πρώην μεγάλη κεντροαριστερά να εγκαταλείψει τις «Σοβιετικές» προσκολλήσεις και φοιτητικές «Σοσιαλιστικές» μεγαλοστομίες και να μετατραπεί σε μια ενιαία Φιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία (ακολουθώντας όλα τα σοβαρά Σοσιαλδημοκρατικά Ευρωπαϊκά κόμματα ).
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, οι εναπομείναντες ορθολογιστές, να πείσουμε την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού να επιλέξει κατά πλειοψηφία κόμματα φιλελεύθερα και δημοκρατικά ώστε να είναι ανοιχτός ο δρόμος προς την οικονομική πρόοδο και ευημερία την οποία η Ε.Ε. θα υποδεχτεί ευμενώς και θα υποστηρίξει. Και τέλος ας αφήσουμε τα κόμματα της αμφισβήτησης της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας (δηλαδή του Καπιταλισμού) στα «Αριστερά» και τα «Δεξιά» να συμμετέχουν στο πολιτικό παιγνίδι, λαμβάνοντας όμως τα πραγματικά μονοψήφια ποσοστά που τους ανήκουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας και το περιβάλλον του κάνουν αυτό που χρόνια ονειρεύονταν η «καθ’ ημάς Αριστερά», δηλαδή μετατρέπουν την οικονομία της Ελλάδας σε πραγματική «Σοσιαλιστική» οικονομία. Το αν αυτό το όνειρο είναι ένας εφιάλτης, ας γίνει σε όλους μας το μάθημα που χρειαζόμασταν για να αφυπνιστούμε.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Giorgio de Chirico (1888 – 1978), Plaza Italia