Ο Μελέτης Ρεντούμης θέτει το ζήτημα του ψηφιακού μετασχηματισμού της Ελλάδας σημειώνοντας ότι «σχετικές μελέτες έχουν δείξει ότι μία ενιαία ψηφιακή πολιτική στη χώρα μπορεί ν’αυξήσει το ΑΕΠ κατά τουλάχιστον 4% τα επόμενα 5 χρόνια, δημιουργώντας επιπλέον πλούτο ίσως και άνω των 5 δις ευρώ αν υπάρξει σωστή οργάνωση, συντονισμός και βέβαια η απαραίτητη πολιτική βούληση». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «η Ελλάδα για να μην χάσει το τρένο της ψηφιακής σύγκλισης και εφαρμογής, πρέπει να δημιουργήσει μία νέα πλατφόρμα και κουλτούρα εκπαίδευσης που ξεκινά από το δημοτικό και καταλήγει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μέσα από νέες τεχνολογίες»

Ο Κώστας Πετρουλάς εξετάζει την ιστορική διαδρομή του κομματικού φαινομένου, εκτιμώντας ότι «η φθορά του κομματικού θεσμού με τη σημερινή μορφή του, είναι δεδομένη» σημειώνοντας ότι «έχει ταυτιστεί μάλλον με το συμφέρον των μελών του παρά με την προσφορά του στην πολιτική» και τονίζοντας ότι «ο λεγόμενος «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» ενταφίασε τη δημοκρατία καθώς εναρμόνισε τη δομή του κόμματος στο πολιτικό σχέδιο για την κοινωνία». Ο συγγραφέας προκρίνει το «Κόμμα Δημιουργίας και Αλληλεγγύης» το όποιο «προτείνει και οδηγεί την διεκδικητική του δράση μέσα από το φίλτρο του κοινωνικού οφέλους και ταυτόχρονα διεκδικεί το σύνολο των αιτημάτων που αναφέρονται στα ανθρώπινα δικαιώματα»

Ο Ιάσων Καρανίκας εξετάζει την κατάσταση στην γαλλική και ευρωπαϊκή σκηνή στο απόηχο των προεδρικών εκλογών και της νίκης του Μακρόν, σημειώνοντας ότι «το αξιοσημείωτο λοιπόν στις φετινές προεδρικές εκλογές δεν είναι η εκλογή Μακρόν, αλλά το υψηλότατο ποσοστό που κατόρθωσε να συγκεντρώσει η Μαρίν Λεπέν, μια υποψήφια που αποδοκιμάστηκε ομόφωνα από ολόκληρο σχεδόν τον πολιτικό κόσμο και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης». Ο συγγραφέας τονίζει πως «αν η ΕΕ δεν δώσει έμφαση στην διαφύλαξη του κοινωνικού της μοντέλου, είναι βέβαιο ότι το αντί-ευρωπαϊκό αίσθημα θα οξυνθεί, και πολιτικά κόμματα όπως το Εθνικό Μέτωπο θα συνεχίσουν να κερδίζουν έδαφος»