Ο Κελεμάνης Παναγιώτης γράφει για το όραμα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης: «Ο κάθε πολίτης χώρας κράτους μέλους της Ενώσεως θα πρέπει να αντιληφθεί ότι με βάση την νεότερη Ευρωπαϊκή ιστορία πολύ περισσότερα μας ενώνουν παρά μας χωρίζουν. Εφόσον τα όργανα της ΕΕ καθυστερήσουν και δεν δράσουν επιτακτικώς για την ίδρυση Ομοσπονδιακής κυβέρνησης, οι ιδρυτές και οραματιστές της ένωσης της Ένωσης όπως και το σύνολο των αξιωματούχων αυτής θα έχουν αποτύχει στο μεγάλο εγχείρημα της ένωσης κάτω από μια ενιαία Ευρωπαϊκή οικογένεια με κοινές αξίες, ιδανικά και αρχές. Σε περίπτωση που το «άσχημο» σενάριο της αποτυχίας επιβεβαιωθεί τότε η διάλυση της ΕΕ είναι πιο κοντά από ποτέ.»

Ο Νίκος Μπουνάκης μιλάει για την σημασία και τα προβλήματα της αγροτικής ανάπτυξης εξηγώντας πως «εκτός από την συνεχή μείωση της παραγωγής, η Ελληνική Αγροτική οικονομία αντιμετωπίζει προβλήματα παραγωγικότητας, ανταγωνιστικότητας, αλλά και αδυναμία δημιουργίας υπεραξίας της Ελληνικής Αγροτικής παραγωγής». Ο Ν. Μπουνάκης σημειώνει πως « η Ελληνική αγροτική οικονομία κινείται με τον αυτόματο πιλότο της ΚΑΠ, τις επιδοτήσεις και τις παραδοσιακές καλλιέργειες» τονίζοντας πως «δεν υπήρξε και δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο για την αγροτική ανάπτυξη». Ο συγγραφέας παραθέτει 4 προτάσεις για την Αγροτική ανάπτυξη και σημειώνει πως «ο κίνδυνος τον οποίο πρέπει να αποφύγουμε είναι η περαιτέρω συρρίκνωση της αγροτικής μας οικονομίας»

Ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας αναφέρεται στο μεταπολιτευτικό συνταγματικό κεκτημένο: «Το Σύνταγμα του 1975, αποτελεί αναμφίβολα έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς της συνταγματικής μας ιστορίας, αποτελώντας τη πανηγυρική επιστροφή της χώρας, στη συνταγματική ομαλότητα και τη δημοκρατική νομιμότητα. Θεωρώ, ότι αποτελεί τον πέμπτο μεγάλο σταθμό της πολιτειακής μας εξέλιξης , και της «συνταγματικής επανατοποθέτησης» στο πνεύμα του ευρωπαϊκού συνταγματισμού που επικράτησε μετά το Μεσοπόλεμο.» τονίζει και σημειώνει πως σήμερα ότι «η κρίση νομιμοποίησης των θεσμών δεν παράγεται από το ίδιο το Σύνταγμα, αλλά προέρχεται από την κατάλυση και την περιφρόνηση των θεσμών που προβλέπονται στο Σύνταγμα»

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Πέτρος Καβάσαλης με το άρθρο τους περιγράφουν το «Πανεπιστήμιο μετά». Εκτιμώντας πως ο νόμος Γαβρόγλου «θα καταπέσει υπό το βάρος των αδιεξόδων που δημιουργεί η επιδιωκόμενη επιστροφή στη δεκαετία του ´80» τονίζουν πως «το σημαντικό θέμα δεν είναι η νομοθετική παρένθεση Γαβρόγλου, αλλά το ελληνικό Πανεπιστήμιο μετά». Το κεντρικό βήμα που προτείνουν είναι η εισαγωγή της «αρχής της ευελιξίας». Εξηγούν πως «βασική προϋπόθεση της ευελιξίας είναι η οργανωτική πολυτυπία των δημοσίων πανεπιστημίων και η συνύπαρξη πλέον δημόσιων και ιδιωτικών ( μη κρατικών) Πανεπιστημίων». «Το «Πανεπιστήμιο μετά» είναι μια θεσμική οντότητα υψηλού ακαδημαϊκού κύρους, ανεξάρτητη, διεθνώς ανταγωνιστική, μακριά από παρωχημένες κομματικές, συντεχνιακές και συνδικαλιστικές αντιλήψεις.

Ο Μελέτης Ρεντούμης με αφορμή την 24η Ιουλίου και την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας, σημειώνει πως «43 χρονιά μετά, το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα έχει ανέβει σημαντικά, παρά τα δύσκολα χρόνια της κρίσης και των Μνημονίων που ακολούθησαν» εξηγώντας πως «είχαμε εναλλαγές εκλεγμένων κυβερνήσεων, η χώρα έγινε μέλος της ΕΕ αλλά και της Ευρωζώνης και ενίσχυσε σε μεγάλο βαθμό τις δημόσιες υποδομές της όσο και τις επενδύσεις από το εξωτερικό με την συνδρομή των κονδυλίων της ΕΕ», τονίζει όμως «η πλήρης ανεξαρτησία και η διάκριση των εξουσιών, νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής, έχει ακόμα δρόμο να διανύσει μέχρι να επιτευχθεί»

Ο Κώστας Σοφούλης γράφει με θέμα το νομοσχέδιο για την Ανώτατη Παιδεία. Εκτιμά ότι η κεντρική στόχευση του ανάγεται σε σκοπιμότητες που παραπέμπουν στις δεκαετίες του περασμένου αιώνα, και αναφερόμενος στις νομοθετικές πρωτοβουλίες του 2007 και του 2011, τονίζει πως συμπύκνωναν τη διάθεση της περιόδου για εκσυγχρονισμό του Πανεπιστημίου. Ο Κ. Σοφούλης τονίζει: «Το νομοσχέδιο Γαβρόγλου πηγαίνει κόντρα στο σύνολο των παραγόντων που οδηγούν στην αποτελεσματικότητα. Μοιάζει σαν να προσδιορίζει εκ νέου το τι περιμένουμε από το πανεπιστήμιο όταν αυτό πλέον δεν θα είναι η ακαδημαϊκή αριστεία, αλλά κάποιος σκοτεινός στόχος που έχει σχέση μια ιδεοληψία δημοκρατισμού»