Κύριε πρόεδρε,

Κυρία πρέσβη,

Κυρίες και κύριοι,

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι,

σας ευχαριστώ εκ μέρους του Κύκλου Ιδεών για την ανταπόκρισή σας στην πρόσκλησή μας, η ανταπόκριση υπήρξε πιο θερμή και πιο μαζική από την αναμενόμενη , για αυτό ζητώ ειλικρινά συγγνώμη από όσους έφυγαν, και από όσες και όσους παρακολουθούν όρθιοι, πολύ άβολα και κουραστικά, αυτή τη συζήτηση.

Ευχαριστώ φυσικά θερμά τον συντονιστή, τον Αλέξη Παπαχελά, και τους συνομιλητές μου, τη Ντόρα Μπακογιάννη και τους Πρέσβεις, τον κ. Αποστολίδη και τον κ. Σαββαΐδη.

Κυρίες και κύριοι, 

Α.

1. Οι πρόσφατες εξελίξεις ως προς την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών στην Αν. Μεσόγειο και ιδίως η επιστολή που απηύθυνε στις 13.11.2019 ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Τουρκίας στα ΗΕ προς τον Γ. Γραμματέα και ιδίως η φερόμενη ως «σύμβαση» οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης δια της κυβέρνησης Σεράζ, επιβάλλουν να επανεξετάσουμε παραδοχές ή αδράνειες των τελευταίων σαρανταπέντε ετών, από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο έως σήμερα. Αφετηρία μιας ολοκληρωμένης προσέγγισης πρέπει να είναι η δική μας εθνική στρατηγική αυτογνωσία στην οποία αναφέρθηκα πριν λίγες ημέρες (Καθημερινή της Κυριακής 8.12.2019 ). Ο αναστοχασμός αυτός κινείται κατά βάση γύρω από τρεις παραμέτρους.

Η πρώτη παράμετρος είναι το ερώτημα περί χρόνου. Τα σαρανταπέντε χρόνια που πέρασαν από το 1974, τα σαράντα τρία χρόνια που πέρασαν από την κρίση του 1976 και την ελληνική προσφυγή τόσο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ όσο και στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και την υπογραφή του πρωτοκόλλου της Βέρνης, έχουν λειτουργήσει θετικά ή αρνητικά για το status quo στην Κύπρο, τη Μεσόγειο και το Αιγαίο; Προστατεύει τα εθνικά μας συμφέροντα η μετάθεση στο μέλλον των μεγάλων επιλογών; Η απάντηση μου είναι, καθαρά όχι.

Η δεύτερη παράμετρος αφορά τη σημασία του ευρωπαϊκού πλαισίου. Η στρατηγική του Ελσίνκι είχε ισχυρό έρεισμα με βάση τα δεδομένα της περιόδου 1996-2004. Τότε η προοπτική ένταξης στην ΕΕ ήταν υποτίθεται τουρκική επιλογή. Το Ελσίνκι απέδωσε πρωτίστως την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ παρά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν. Δεν οδήγησε όμως ούτε στην πολιτική λύση του κυπριακού ούτε στην οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας ούτε στη μείωση των μονομερών τουρκικών διεκδικήσεων και της τουρκικής παραβατικότητας. Τώρα το ευρωπαϊκό δέλεαρ - για να το πω ευγενικά - δεν είναι ανύπαρκτο, αλλά είναι πολύ αχνό για την Τουρκία. Οι συσχετισμοί δυνάμεων διαμορφώνονται σε άλλο πεδίο, πολύ πιο σύνθετο, στο οποίο η επιρροή της ΕΕ είναι όχι ευκαταφρόνητη αλλά περιορισμένη.   Τα όσα συνέβησαν με την τελευταία τουρκική εισβολή στη Συρία, με την buffer zone, και με τις συμφωνίες Ερντογάν – Πούτιν και Ερντογάν – Τραμπ νομίζω ότι βεβαιώνουν του λόγου το αληθές.

Η τρίτη παράμετρος αφορά το διεθνές δίκαιο. Ο σεβασμός και η επίκληση του διεθνούς δικαίου πρέπει να μετουσιώνεται σε πολιτικές και διπλωματικές πρωτοβουλίες οι οποίες, με τη βοήθεια και της διεθνούς δικαιοσύνης προστατεύουν μακροπρόθεσμα - ουσιαστικά και όχι ρητορικά - τα εθνικά μας συμφέροντα και διασφαλίζουν την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή μας. Πάντως τα τελευταία 40 χρόνια, πέραν της ενεργού εκμετάλλευσης στον Πρίνο, εντός ελληνικών χωρικών υδάτων των 6 νμ, δεν κατέστη εφικτό να κάνουμε πραγματική εκμετάλλευση η οποία να κινείται εντός του ορίου της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και της ελληνικής ΑΟΖ.

2. Θεμελιώδης βεβαίως προϋπόθεση για την εθνική στρατηγική αυτογνωσία είναι η καλή γνώση και κατανόηση της κατάστασης στην άλλη πλευρά. Κοινός παρονομαστής των αναλύσεων της τρέχουσας κατάστασης στην Τουρκία, με αφετηρία την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016, είναι η σαφής απομάκρυνση της από τα στοιχεία που ορίζουν τη συμπεριφορά αφενός μεν μιας ευρωπαϊκής φιλελεύθερης δημοκρατίας αφετέρου δε μιας δυτικής χώρας μέλους του ΝΑΤΟ. Η Τουρκία επικαλούμενη τη γεωγραφική της θέση, τον κίνδυνο της τρομοκρατίας και την ανάγκη προστασίας της εσωτερικής και εξωτερικής της ασφάλειας και της εδαφικής ακεραιότητας, διεκδικεί και προσπαθεί να επιβάλλει εν τοις πράγμασι ένα συνολικό τουρκικό εξαιρετισμό σε σχέση με τη Δύση και μια περιφερειακά ηγεμονική θέση σε σχέση με τη δική της αντίληψη περί Ανατολής. Όπως έδειξαν αρκετά πρόσφατα γεγονότα, αυτό της αναγνωρίζεται σε μεγάλο βαθμό και από τις ΗΠΑ και από τη Ρωσία. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι κοινωνικοπολιτικοί, θρησκευτικοί και εθνοτικοί συσχετισμοί στην Τουρκία είναι τέτοιοι που δίνουν ακόμη στον κ. Ερντογάν τη δυνατότητα να συγκροτεί πλειοψηφίες ή να κινείται κοντά σε αυτές, όπως και αν γίνουν οι διαιρετικές τομές, όπως και αν συγκροτηθούν τα μέτωπα.

Η Συρία στην οποία εισέβαλε η Τουρκία δεν είναι βεβαίως ούτε Ελλάδα ούτε Κύπρος, ούτε καν Λιβύη. Ούτως η άλλως όμως τα σαράντα πέντε τελευταία χρόνια, με αφετηρία την τουρκική εισβολή στην Κύπρο ή αν θέλετε τα τελευταία εξήντα χρόνια με αφετηρία τις συνθήκες της Ζυρίχης - Λονδίνου και την κρίση του 1963 με την αποχώρηση των Τουρκοκύπριων από τα όργανα της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά τις εναλλαγές του εσωτερικού πολιτικού συσχετισμού και των εθνικών αφηγήσεων στη γείτονα, υπάρχουν σταθερά μοτίβα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Οι βασικές επιλογές εξαγγέλονται μαζί με μια έστω απολύτως έωλη νομική επιχειρηματολογία. Υπάρχει μια σχετικά μακρά περίοδος επώασης. Γίνονται στη συνέχεια κάποια βήματα που φτάνουν μέχρι ενός σημείου και μετά ακολουθεί κάποιο επόμενο βήμα . Τα προγεφυρώματα στην Κύπρο είχαν διαμορφωθεί το 1965, ο Αττίλας ήρθε το 1974 μετά το προδοτικό πραξικόπημα της χούντας. Η αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης διατυπώθηκε αρκετά πριν την τελευταία επιχείρηση στη Συρία ( τα σύνορα της οποίας, όπως και του Ιράκ, ορίζονται από τη Συνθήκη της Λωζάνης που προβλέπει και παραίτηση της Τουρκίας από τα δικαιώματα της επί της Λιβύης ), ενώ τα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας για την αποτροπή τρομοκρατικών επιθέσεων από το έδαφος της Συρίας είχαν αναγνωριστεί από το 1998 με τη συμφωνία των Αδάνων. Ακόμη και η επιστολή στα ΗΕ για τις θαλάσσιες ζώνες στη Μεσόγειο στάλθηκε πριν την ανυπόστατη συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης.

3. Οι ελληνοτουρκικοί δίαυλοι πολιτικής και διπλωματικής επικοινωνίας πρέπει να είναι βεβαίως πάντα ανοικτοί ώστε να γίνεται κατανοητό ότι η γειτονία της με την Ελλάδα λειτουργεί ευεργετικά για την Τουρκία, ως παράμετρος σταθερότητας σε ένα περιβάλλον πολλαπλών αβεβαιοτήτων. Υπό την προϋπόθεση βεβαίως του σεβασμού της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Τα οποία η Ελλάδα πρέπει να προστατεύει και όχι μόνο να δείχνει ότι μπορεί να προστατεύει. 

Υπό το πρίσμα αυτών των εισαγωγικών παρατηρήσεων μπορούμε να αξιολογήσουμε πληρέστερα τις τελευταίες εξελίξεις.

Β.

1. Ενώ η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει έντονη διπλωματική παρουσία στη Μεσόγειο κυρίως με τα τριμερή σχήματα Ελλάδα - Κύπρος - Ισραήλ και Ελλάδα - Κύπρος - Αίγυπτος, ενώ δίνει έμφαση στις διαβουλεύσεις με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών και ενώ φυσικά παρακολουθεί με τεταμένη προσοχή τις εξελίξεις στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, έχει συνηθίσει να τοποθετεί τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο πολύ στενό πλαίσιο του Αιγαίου. Για το λόγο αυτό επέμενα στις γραπτές οδηγίες που είχα δώσει το 2013-14 για τους γύρους των διερευνητικών επαφών (που διεξαγόντουσαν από την ελληνική αντιπροσωπεία με την υψηλής ποιότητος διεύθυνση του πρέσβη κ. Αποστολίδη), να στραφεί η προσοχή μας ταυτοχρόνως στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, -να συμπεριλάβει η συζήτηση όχι μόνο την υφαλοκρηπίδα αλλά και την ΑΟΖ,(και η υφαλοκρηπίδα έχπλεονεκτήματα γιατί λειτουργεί ipso facto και ab initio, ενώ η ΑΟΖ θέλει ανακήρυξη) και να ζητηθεί να αποσαφηνιστεί η τουρκική στάση ως προς τον κανόνα αναφοράς κατά το Διεθνές Δίκαιο ώστε να υπάρχει προετοιμασία εφόσον η οριοθέτηση αχθεί τελικά ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Υπήρξαν ακροθιγώς τουρκικές απαντήσεις, και για την αποδοχή της συζήτησης περί ΑΟΖ και για την αποδοχή της διαπραγμάτευσης για τη Μεσόγειο, αλλά πρώτα στο Αιγαίο και μετά στη Μεσόγειο γιατί δεν θέλει την ενιαία ακτογραμμή, την ελληνική, στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, και βεβαίως για την αποδοχή ως κανόνα αναφοράς του εθιμικού δικαίου της θάλασσας που κωδικοποιεί η σύμβαση και της νομολογίας των διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων. 

Τώρα, με την ανίσχυρη και άκυρη συμφωνία Ερντογάν - Σεράζ και την επιστολή της 13.11.2019 προς τον ΓΓ του ΟΗΕ, το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στη μεγάλη κλίμακα της Μεσογείου. Αλλά και στον πυρήνα του ζητήματος που είναι το κυπριακό και η αναγνώριση του ρητά προβλεπόμενου στη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (ΔΣΔΘ) πλήρους δικαιώματος των ελληνικών νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Το ιστορικό το παρουσίασε με την εμπειρία του ο πρέσβης κ. Σαββαΐδης προηγουμένως.

2. Το γεγονός ότι αφετηρία της τρέχουσας συζήτησης είναι η ανίσχυρη και άκυρη συμφωνία ( MOU ) Ερντογάν -Σεράζ, δεν πρέπει να εγκλωβίσει το ζήτημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στα ρευστά συμφραζόμενα της κατάστασης στη Λιβύη. Από την άλλη πλευρά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι στο πεδίο της Λιβύης δρουν ενεργά τέσσερις χώρες με τις οποίες η Ελλάδα έχει κατά τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας υποχρέωση διαβουλεύσεων για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών: η Αίγυπτος, η Ιταλία, η Τουρκία και βεβαίως η ίδια η Λιβύη όταν θα συνταχθεί ξανά ως κράτος και θα αποκτήσει κυβέρνηση που ασκεί πραγματικό έλεγχο και απολαμβάνει πλήρους και αναμφισβήτητης διεθνούς αναγνώρισης.

3. Ούτως ή άλλως ακόμη και μια υποστατή διμερής συμφωνία, το είπε προηγουμενως η Ντόρα Μπακογιάννη, δεν παράγει αποτελέσματα έναντι τρίτων. Αυτό ρυθμίζεται διεξοδικά από τη Σύμβαση της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, πρόκειται για το περιβόητο res inter alios acta. Η ακυρότητα μιας διεθνούς σύμβασης δεν θεραπεύεται λόγω της καταχώρησής της – πρωτοκόλλησης ή αρχειοθέτησης, ή δημοσίευσης, όπως λέει η σύμβαση της Βιέννης - στον ΟΗΕ που γίνεται αφού αυτή τεθεί σε ισχύ ,αλλά χωρίς να προηγηθεί έρευνα και έγκριση από τον ΟΗΕ. Αυτό ισχύει και για το συνοδευτικό παράρτημα με τις συντεταγμένες. Άλλωστε η Ελλάδα με το ν. 4001/2011 όρισε τα απώτερα όρια της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ της με πλήρη επήρεια των νησιών και εφαρμογή του κανόνα της ίσης απόστασης / μέσης γραμμής και ανακοίνωσε το περιεχόμενο του νόμου στον ΟΗΕ. Οι ενδιαφερόμενες χώρες ξέρουν πολύ καλά να τοποθετούν το ν. 4001/2011 στον χάρτη της Μεσογείου. Το κρισιμότερο είναι ότι η Ελλάδα προχώρησε στην προκήρυξη «οικοπέδων» για έρευνα και εκμετάλλευση και σύνηψε συμβάσεις παραχώρησης με μεγάλες διεθνείς εταιρείες σε διάφορες θαλάσσιες περιοχές μεταξύ των οποίων και Νότια Κρήτης, σε μια περιοχή με μεγάλο ερευνητικό ενδιαφέρον. Παρότι μεσολάβησε μεγάλο κενό μεταξύ των πρώτων συμβάσεων το 2014 που υπέγραψε ο Γιάννης Μανιάτης παρόντος εμού ως αντιπροέδρου και υπουργού Εξωτερικών, και των δεύτερων που υπεγράφησαν μόλις στο τέλος του 2018, με καθυστέρηση, το βήμα αυτό έγινε.

4. Η επιστολή του μονίμου αντιπροσώπου, του πιο έμπειρου διπλωματικού αντιπροσώπου της Τουρκίας στα θέματα αυτά, του πρέσβη Σινιρλίογλου της 13.11.2019 στον ΟΗΕ πρέπει να διαβαστεί σε συνδυασμό με την φερόμενη ως συμφωνία Ερντογάν - Σεράζ. Η φερόμενη συμφωνία είναι γενναιόδωρη για τη Λιβύη σε βάρος της Ελλάδος. Η επιστολή Σινιρλίογλου «κλείνει το μάτι» προς την Αίγυπτο εμφανιζόμενη γενναιόδωρη πάλι εις βάρος της Ελλάδος. Θέτει ρητά ως όρο για τη συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας στις οριοθετήσεις στη Μεσόγειο την προηγούμενη λύση του κυπριακού, αλλά θεωρεί ότι η λεγόμενη «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» νομιμοποιείται να συνάψει συμφωνία οριοθέτησης με την Τουρκία, και κατατίθενται οι συντεταγμένες αυτής της οριοθέτησης. Καλεί τις χώρες με αντικείμενες ή παρακείμενες ακτές σε διαπραγματεύσεις, γνωρίζοντας προφανώς ότι αν αυτές δεν αποδώσουν πρέπει η διαφορά να αχθεί στη διεθνή δικαιοσύνη. Αποδέχεται την οριοθέτηση όχι μόνο υφαλοκρηπίδας αλλά και ΑΟΖ, πρακτικά δε αποδέχεται την οριοθέτηση, όπως και έγινε με τη φερόμενη συμφωνία, πριν την ανακήρυξή της με μονομερή πράξη κατά το εσωτερικό δίκαιο- αυτό είχε γίνει και την πρώτη οριοθέτηση της Κύπρου. Επαναλαμβάνει την αντίθεσή της στο κριτήριο της ίσης απόστασης / μέσης γραμμής - που το αποδέχεται στην περίπτωση της Λιβύης - και δηλώνει την επιμονή της στο κριτήριο της ευθυδικίας. Αρνείται την πλήρη επήρεια των νησιών - ιδίως των ελληνικών νησιών στην Αν. Μεσόγειο και το Αν. Αιγαίο, των νησιών που βρίσκονται στη «λάθος πλευρά» (!) ,όπως λέει - αλλά στη συμφωνία Ερντογάν - Σεράζ αποδέχεται την πλήρη επήρεια μικρών τουρκικών νησιών. Αποδέχεται τέλος ως κανόνα αναφοράς το εθιμικό διεθνές δίκαιο της θάλασσας που κωδικοποιείται όμως στη ΔΣΔΘ, τη Σύμβαση του Μοντέγκο Μπέι, και τη σχετική νομολογία των διεθνών δικαστηρίων.

5. Η διπλωματική και πολιτική αντίθεση προς την εμφανιζόμενη ως «συμφωνία» Τουρκίας - Λιβύης που δηλώθηκε από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την ΕΕ, χώρες μέλη της ΕΕ όπως η Γαλλία και η Ιταλία, χώρες κρίσιμες όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη. Δεν λύνει όμως το πρόβλημα. Η διεθνής απόρριψη του λεγόμενου MOU Τουρκίας - Λιβύης έχει ιδιαίτερη πολιτική και νομική σημασία. Μεγάλη σημασία έχει και η αποτροπή άλλων συναφών εξελίξεων όπως μια συμφωνία Τουρκίας - Αιγύπτου παρόμοια με αυτή που είχε κυοφορηθεί την περίοδο Μόρσι. Θα ήταν πολύ σημαντικό, αντιστρόφως, να ενταθούν και να ολοκληρωθούν οι διαβουλεύσεις Ελλάδος - Αιγύπτου για την πλήρη και όχι μερική οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ. Μερική οριοθέτηση με την Αίγυπτο σημαίνει ότι παραμένει η πλήρης εκκρεμότητα για το Καστελόριζο και το νησιωτικό συγκρότημα Καστελορίζου.

Είδαμε ότι η Ελλάδα πρέπει παράλληλα να ετοιμαστεί για την επανάληψη των διμερών διαπραγματεύσεων με τη Λιβύη όταν αυτή επανασυνταχθεί και αποκτήσει κυβέρνηση που ασκεί πλήρη εσωτερικό έλεγχο, απολαμβάνει πλήρους διεθνούς αναγνώρισης και είναι σε θέση να κατανοήσει τον παραπειστικό και επικίνδυνο χαρακτήρα του MOU Ερντογάν – Σεράζ της 27.11.2019.

6. Κατά την ίδια λογική έχει προφανή σημασία να ενταθούν και να ολοκληρωθούν οι διαβουλεύσεις Ελλάδος - Ιταλίας για τη μετατροπή της διμερούς σύμβασης οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας του 1977, που είναι πολύ φιλική για την Ιταλία, σε σύμβαση οριοθέτησης και της ΑΟΖ. Ως προς τη γνωστή δε εκκρεμότητα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, για την οποία μίλησε και ο κ. Σαββαϊδης και η κα. Μπακογιάννη, λόγω της απόφασης του αλβανικού συνταγματικού δικαστηρίου και της μη κύρωσης της διμερούς σύμβασης οριοθέτησης πολλαπλών χρήσεων του 2009, είναι σημαντικό να επαναφέρουμε τις ολοκληρωμένες ελληνικές προτάσεις του 2014 που περιλαμβάνουν: Πρώτον, την αναδιατύπωση και επέκταση του περιεχομένου του προοιμίου της σύμβασης. Δεύτερον, τη διατήρηση του περιεχομένου της σύμβασης που είναι επανάληψη ουσιαστικά των σχετικών προβλέψεων της ΔΣΔΘ. Τρίτον, την επανάληψη και επαλήθευση των σχετικών τεχνικών υπολογισμών.

7. Ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει η ομαλή και ακώλυτη εφαρμογή των συμβάσεων παραχώρησης δικαιωμάτων έρευνας και εκμετάλλευσης που έχει συνάψει η Ελλάδα με διεθνείς εταιρίες καθώς η Ελλάδα αυτονοήτως προστατεύει την κυριαρχία της και τα κυριαρχικά της δικαιώματα

8. Το ίδιο προφανώς ισχύει για την κυριαρχία, τα κυριαρχικά δικαιώματα και τις θαλάσσιες ζώνες της Κυπριακής Δημοκρατίας μαζί με τις συμβάσεις παραχώρησης που αυτή έχει συνάψει, με ταυτόχρονη επιμονή στην ανάγκη επανάληψης των διακοινοτικών συνομιλιών και των προσπαθειών του ΓΓ του ΟΗΕ για την πολιτική λύση του κυπριακού και με οργάνωση του θεσμικού πλαισίου που διασφαλίζει τα δικαιώματα της τουρκοκυπριακής κοινότητας, όπως έχει κατ´επανάληψη τονίσει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης.

9. Όλες οι κινήσεις που έγιναν ή γίνονται, όπως και αυτές που σημειώθηκαν προηγουμένως έχουν μεγάλη σημασία, αλλά δεν αρκούν. Χρειάζονται επιπλέον μεγάλες και σαφείς πολιτικές και διπλωματικές πρωτοβουλίες που μπορούν να ακυρώσουν τη στρατηγική της καθημερινής έντασης που ακολουθεί η άλλη πλευρά και να συγκεντρώσουν έντονη διεθνή στήριξη. Για να γίνει όμως αυτό με επιτυχία πρέπει να αποσαφηνιστεί η εθνική γραμμή και να καταστεί αρραγές το εσωτερικό μέτωπο και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από τη συνειδητή εγκατάλειψη του ρητορικού πατριωτισμού και της ροπής προς την εθνικολαϊκιστική ευκολία. Μέσα από την ανάδειξη της σημασίας του πραγματικού πατριωτισμού, που διέπεται από την ηθική της εθνικής και ιστορικής ευθύνης. Η λύση του κυπριακού πρέπει πρώτα να διαμορφωθεί και να γίνει αποδεκτή στο εσωτερικό της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Οι καίριες πολιτικές πρωτοβουλίες ως προς τις ελληνοτουρκικές σχέσεις πρέπει να διαμορφωθούν και να γίνουν αποδεκτές ως αυτονόητες στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας. Προφανώς οι προτάσεις μας πρέπει είναι όλες σύμφωνες με το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας, να προβάλλουν τα πλήρη δικαιώματα όλων των νησιών σε θαλάσσιες ζώνες και να λαμβάνουν υπόψη το συνολικό μήκος των ακτογραμμών στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο, ηπειρωτικών και νησιωτικών αδιακρίτως.  

10. Η αυτονόητη πολιτική και διπλωματική πρωτοβουλία που πρέπει να αναλάβει η Ελλάδα προκειμένου να υποταχθεί η Τουρκία στις προβλέψεις της διεθνούς νομιμότητας είναι η διατύπωση επίσημης και πανηγυρικής πρότασης για την επανέναρξη των γύρων των διερευνητικών επαφών με την Τουρκία με αντικείμενο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο, ταυτοχρόνως, με κανόνα αναφοράς το ισχύον διεθνές δίκαιο της θάλασσας και σε περίπτωση διαφωνίας την υπογραφή συνυποσχετικού που θα αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία του ΔΔΧ ώστε να αχθεί ενώπιον του η διαφορά. 

Ταυτοχρόνως η Ελλάδα πρέπει να αναλάβει την πρωτοβουλία επανάληψης των διαβουλεύσεων για την επικαιροποίηση των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) κυρίως των αεροναυτικών.

11. Εφόσον εννοούμε πράγματι τη θέση όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων ότι η Ελλάδα αναγνωρίζει μια διαφορά με την Τουρκία, την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, η θέση αυτή πρέπει να διατυπωθεί ολοκληρωμένα : η Ελλάδα αναγνωρίζει ως διαφορά με την Τουρκία την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο. Και στη συνέχεια να αναληφθεί η πολιτική και διπλωματική πρωτοβουλία που περιέγραψα, πρωτοβουλία που την ορίζουμε εμείς και όχι οι μονομερείς διεκδικήσεις και η παραβατικότητα της γείτονος.

12. Εφόσον πυλώνας της πολιτικής μας είναι ο σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου και πάγια θέση μας η οριοθέτηση εντέλει με προσφυγή ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης με υπογραφή συνυποσχετικού, πρέπει να επικαιροποιήσουμε και να ενεργοποιήσουμε τις προτάσεις μας δηλώνοντας εκ προοιμίου τη βούληση μας να σεβαστούμε την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης οι τάσεις της νομολογίας του οποίου είναι γνωστές αλλά κάθε υπόθεση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Στο μεταξύ δεν βοηθούν κατά τη γνώμη μου κινήσεις «μερικού» χαρακτήρα, όπως η μερική επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο ή η μερική οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών με την Αίγυπτο που αναδεικνύουν το μη ρυθμιζόμενο ζήτημα και μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επιχείρημα υπέρ της ύπαρξης «ειδικών περιστάσεων» πχ στο Αιγαίο ή την Αν. Μεσόγειο


13. Η βούληση και η ικανότητα υπεράσπισης της εδαφικής ακεραιότητας, της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας είναι όρος υπαρξιακά αναγκαίος, αλλά όχι επαρκής. Η στρατιωτική και γενικότερα η εθνική ισχύς – οικονομική, διπλωματική, πολιτιστική, ψυχολογική- λειτουργεί αποτρεπτικά για τα προκλητά θερμά επεισόδια και πολύ περισσότερο για πολεμικές καταστάσεις έστω περιορισμένης διάρκειας. Οι στρατιωτικού χαρακτήρα κρίσεις λήγουν όμως συνήθως με moratorium και με την ενεργοποίηση διπλωματικών και πολιτικών διαδικασιών, διαπραγματεύσεων και πιθανώς συμφωνιών ή διεθνών δικαιοδοτικών διαδικασιών.

Πρέπει συνεπώς να αναληφθούν τώρα πολιτικές και διπλωματικές πρωτοβουλίες που υπαγορεύονται από το Διεθνές Δίκαιο το οποίο έχουμε θέσει ως προμετωπίδα της εθνικής μας πολιτικής. Αλλιώς μπορεί και πάλι να νομίζουμε ότι ο χρόνος τρέχει υπέρ ημών, ενώ εμείς θα τρέχουμε πίσω από μικρά ή μεγάλα γεγονότα ή πίσω από πρωτοβουλίες άλλων.

Καθώς προετοιμαζόμαστε για τον εορτασμό των διακοσίων ετών από την εθνική Παλιγγενεσία, ας θυμηθούμε ότι «εθνικόν είναι το αληθές», όπως είπε ο Ποιητής του Ύμνου προς την Ελευθερία. -

* Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο ξεν. Μεγάλη Βρεταννία.

Στην εκδήλωση μίλησαν επίσης:  

Ντόρα Μπακογιάννη, βουλευτής ΝΔ, πρώην υπουργός Εξωτερικών (για την ομιλία, δείτε εδώ)

Παύλος Αποστολίδης, Πρέσβης ε.τ. (για την ομιλία, δείτε εδώ)

Γιώργος Σαββαΐδης, Πρέσβης ε.τ. , πρώην Γενικός Γραμματέας ΥΠΕΞ (για την ομιλία δείτε εδώ) 

Τη συζήτηση συντόνισε ο δημοσιογράφος και διευθυντής της «Καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς

Δείτε αναλυτικά, εδώ: https://ekyklos.gr/690-deftera-16-12-2019-oriothetisi-thalassion-zonon-sti-mesogeio-kai-ellinotourkikes-sxeseis.html 

16.12.2019 | «Οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών στη Μεσόγειο και ελληνοτουρκικές σχέσεις» | Κυκλος Ιδεών from Evangelos Venizelos on Vimeo.

16.12.2019 | Ερωτήσεις &Απαντήσεις| «Οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών στη Μεσόγειο και ελληνοτουρκικές σχέσεις» from Evangelos Venizelos on Vimeo.