Ο σκύλος της γειτονιάς μας ο «Μπόμπης», με το κεραμιδί μαλλί και τη λερωμένη ουρά, είναι μία από τις πρώτες παιδικές μου μνήμες. Εκείνο όμως που μου έμεινε για πάντα, είναι το εξής: Όποιος του έριχνε το «ξεροκόμματο» ή το κόκαλο – στο χωριό δεν είχε τροφές για σκύλους - τον έκανε υποτακτικό του. Σκυλίσια ζωή δηλαδή. Και το χειρότερο; Χωρίς καμία αξιοπρέπεια. Αφού ο «Μπόμπης» είχε έγκαιρα «πειστεί» πως το φαγητό του, δηλαδή η ζωή του η ίδια, δεν εξαρτιόταν από τον ίδιο, αλλά από την ελεημοσύνη της γειτονιάς. Η τέλεια «ξεφτίλα» δηλαδή. Η οποία μάλιστα αυτοτροφοδοτούνταν. Γιατί, όσο «έπεφταν» τα «ξεροκόμματα», τόσο περισσότερο αυτός εξαρτιόταν από τη γειτονιά, ξεχνώντας ότι κάποτε τα σκυλιά, όταν κυνηγούσαν, δεν είχαν ανάγκη κανέναν για την τροφή τους.

Που πάει να πει πως ο κάθε «Μπόμπης» από τον κόσμο των σκύλων, όπως και οι «Μπόμπηδες» από τον κόσμο των ανθρώπων, δεν είναι τίποτε άλλο, από «κοινωνικές κατασκευές».

Παρ’ ότι τότε δεν ήξερα πώς να χαρακτηρίσω αυτό που έβλεπα, εν τούτοις μ’ ενοχλούσε ο εξευτελισμός του «Μπόμπη». Έτσι, η εικόνα του εγκαταστάθηκε μέσα μου, ως το διαχρονικό και αλάθητο σύμβολο της αναξιοπρέπειας και του εξευτελισμού.

Ο πρωθυπουργός μοιράζει στον «λαό του» τα «κόκαλα» και τα «ξεροκόμματα», τα οποία ονόμαζε «κοινωνικό πλεόνασμα».

Όποτε λοιπόν στη συνέχεια με επισκέπτεται το φάντασμα του «Μπόμπη», ξέρω καλά: Κάποιος εξευτελίζεται μπροστά μου.

Πότε λοιπόν με επισκέφτηκε ο αθεόφοβος; Αμέσως μόλις άκουσα τον πρωθυπουργό να μοιράζει στον «λαό του» τα «κόκαλα» και τα «ξεροκόμματα», τα οποία ονόμαζε «κοινωνικό πλεόνασμα»! Έτσι, το φάντασμα του «Μπόμπη» με ενημέρωσε πως βρισκόμουν μπροστά σε μία τερατώδη επιχείρηση εξευτελισμού, ενός ολόκληρου λαού.

Βεβαίως, μέχρι εκείνη τη στιγμή γνώριζα ότι η έκφραση «κοινωνικό πλεόνασμα» στην εποχή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ήταν ένας απλός ευφημισμός, για την μετονομασία της καταστροφής της οικονομίας, με το αντίθετό της. Αφού το αποκαλούμενο «πλεόνασμα» δεν ήταν πλεόνασμα, δηλαδή αποτέλεσμα της απόδοσης της οικονομίας, αλλά το λάφυρο από την καταστροφή της.

Και επειδή τα πράγματα φωτίζονται με παραδείγματα, αντιγράφω το σημείωμα λογιστή προς φορολογούμενο, στο οποίο περιγράφεται η διαδικασία της καταστροφής, που έφερε «πλεόνασμα». Ενημερώνει λοιπόν ο λογιστής φορολογούμενο: «Καθαρό εισόδημα: 50.295,22€. Από αυτά πληρώνεις: 1) 15.632,85€ φόρο εισοδήματος 2) 2.788,59€ εισφορά αλληλεγγύης 3) 17.100€ ΕΦΚΑ 4) 3.791€ προκαταβολή φόρου και 5) 600€ φόρο επιτηδεύματος». Δηλαδή, ο φορολογούμενός μας από τις 50.295,22€ καθαρό εισόδημα, πληρώνει συνολικά 39.912,24€ και του μένουν 10.382,76€: 12 μήνες = 865.23 το μήνα!

Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι σταμάτησαν οι δημόσιες επενδύσεις, σαν να μην υπάρχει μέλλον δηλαδή στη χώρα, έχουμε την τέλεια περιγραφή της διαδικασίας καταστροφής. Έτσι όμως βγήκε το «πλεόνασμα»!

Πράγμα που επιβεβαιώνει με αριθμούς, πως το κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενο «πλεόνασμα», είναι το αποτέλεσμα της συστηματικής ερημοποίησης της οικονομίας, όχι μόνον μέσω της υπερφορολόγησης και μέσω της αποχής από δημόσιες επενδύσεις. Κι ας πνίγονται οι άνθρωποι σε μία κακοκαιρία.

Και όλα αυτά, στο όνομα μίας θηριώδους ατιμίας: Για να εξοικονομηθούν χρήματα, ώστε να αποφύγουν μεταρρυθμίσεις που θίγουν τον παρασιτισμό του παρελθόντος. Από τον «Θύμιο Λυμπερόπουλο», μέχρι όλους τους «Θύμιους» της παλιάς Ελλάδας και με ό, τι αυτοί εκπροσωπούν.

Το κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενο «πλεόνασμα», είναι το αποτέλεσμα της συστηματικής ερημοποίησης της οικονομίας.

Η στάση βεβαίως αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι απόλυτα συνεπής με την παράνοια, που θεωρεί έγκλημα την οικονομική δραστηριότητα και τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα πράκτορες των εργοδοτών. Κάτι δηλαδή σαν συνεργούς σε έγκλημα. Οι οποίοι, γι’ αυτό ακριβώς, πρέπει να εξαφανιστούν, μέσω της μετατροπής τους σε ανέργους.

Σ’ εκείνη ακριβώς την κατάσταση, τους αναμένει η μεγάλη παγίδα: Η ελεημοσύνη της εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οι οποίοι, υποκαθιστούν συνειδητά το δικαίωμα στην εργασία που καταστρέφουν, με την «φιλανθρωπία της εξουσίας». Το κοινωνικό και ηθικό τέρας δηλαδή, που στον κόσμο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μετονομάζεται, κατ’ ευφημισμό, σε «κοινωνικό μέρισμα».

Και, ως γνωστόν, οι «φιλάνθρωποι» είναι πάντα οι δυνατοί, που βρίσκονται στους κόλπους της εξουσίας. Γι’ αυτό άλλωστε η «φιλανθρωπία», όπως αντίστοιχα και η ζωοφιλία, εκφράζει ένα δίπολο: Από τη μία βρίσκεται η μεγαλειώδης και αυτοδοξαζόμενη εικόνα του ευεργέτη και από την άλλη το υποτιμημένο πρόσωπο του ευεργετούμενου. Έτσι επιβεβαιώνεται ο θρίαμβος της ανωτερότητας του «φιλάνθρωπου», απέναντι σ’ αυτόν που έχει ανάγκη τη «φιλανθρωπία». Γι’ αυτό και η «φιλανθρωπία», ως ακραία πράξη προσβολής της αξιοπρέπειας του αδύναμου, αποτελεί μία τερατώδη σύλληψη.

Δεν είναι τυχαίο αυτό που διέσωσε ο Τζων Ριντ, στο «Οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο»: Οι σερβιτόροι απαγόρευσαν τα φιλοδωρήματα! Και μάλιστα, με απόλυτο τρόπο. Έτσι, στους τοίχους των εστιατορίων αναρτήθηκαν πινακίδες, που προειδοποιούσαν αυστηρά ότι εκεί δεν ήταν ανεκτή η προσβολή μέσω του φιλοδωρήματος: «Εδώ δεν παίρνουν φιλοδώρημα» έγραφαν. Και εξηγούσαν τον λόγο: «Αν κάποιος είναι υποχρεωμένος να δουλέψει σαν σερβιτόρος για να βγάλει το ψωμί του, αυτό δεν σημαίνει καθόλου πως μπορούμε να τον προσβάλλουμε με ελεημοσύνες».

Το χειρότερο όλων όμως, είναι το εξής: Η «φιλανθρωπία της εξουσίας» υποθάλπει την κατασκευή ή την καθήλωση του αδύναμου, στη θέση που βρίσκεται. Και αυτό θέλει πλεόνασμα ατιμίας για να μεθοδευτεί.

Η «φιλανθρωπία της εξουσίας» υποθάλπει την κατασκευή ή την καθήλωση του αδύναμου.

Διότι, προϋποθέτει μεγάλο πλεόνασμα ατιμίας, για να καταστρέψεις τον παραγωγικό πολίτη σου, με τη δήμευση του 80% του εισοδήματός του – όπως στην περίπτωση του παραδείγματος – ώστε να τον μετατρέψεις σε δικαιούχο επιδόματος φτώχειας. Ή για να σταματήσεις κάθε δημόσια επένδυση που θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας, ώστε να μετατρέψεις αυτό που εξοικονομείς, σε φιλοδώρημα των ανέργων!

Ενώ, ακόμη και οι παροιμίες, σου λένε το αντίθετο! Είναι πασίγνωστη, στα όρια του στερεότυπου, η κινέζικη παροιμία που λέει: "Στον πεινασμένο, αντί να του δώσεις ένα ψάρι να φάει, μάθε τον να ψαρεύει".

Με όσα όμως διαδραματίζονται στη χώρα, το αποτρόπαιο ήθος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τους οδηγεί, όχι μόνον να μετατρέπουν τους πιο παραγωγικούς πολίτες της κοινωνίας σε εξαρτημένους από το «ψάρι» - φιλοδώρημα φτωχούς, αλλά σκοτώνουν και τον ψαρά, για να μη μάθουν οι πεινασμένοι να ψαρεύουν! Και αυτό δεν είναι μόνον ατιμία. Είναι και έγκλημα, για το οποίο δεν έχει ακόμη βρεθεί όνομα.

* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Edvard Munch (1863 – 1944), Evening on Karl Johan Street