Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Γιάννης Κουτσομύτης γράφει για τις Γερμανικές εκλογές: «Το πολιτικό τοπίο στη Γερμανία βίωσε έναν τεκτονικό σεισμό χθες. Η μεγάλη πτώση των παραδοσιακών κομμάτων, το τέλος του μεγάλου συνασπισμού και η ραγδαία άνοδος του ακροδεξιού AfD δημιουργούν ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό τοπίο στη μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης. Οι χθεσινές εκλογές απέδειξαν ότι η γνωστή ρήση του James Carville “it's the economy, stupid” δεν είναι το απόλυτο μάντρα στην πολιτική. H Γερμανία έχει το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας των τελευταίων 35 ετών, ικανοποιητική ανάπτυξη της οικονομίας, εξαιρετική δημοσιονομική κατάσταση, με το προϋπολογισμό να καταγράφει ισχυρά καθαρά πλεονάσματα δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ , ενώ οι μισθοί αυξάνονται με ρυθμό άνω του 3%»

Η Παναγιώτα Παπανάγου αποτιμά την έως σήμερα διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με αφορμή τα δύο χρόνια από τις τελευταίες εκλογές τονίζοντας πως «Mετά την μεταστροφή της κυβέρνησης από το να επιδίδεται σε μία για το θεαθήναι μάχη κατά των Ευρωπαίων εταίρων σε πλήρη υπαναχώρηση ο πρωθυπουργός συνεχίζει από την επομένη των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 έως και σήμερα το πολυεπίπεδο διαβρωτικό του έργο». Η Π. Παπανάγνου καταλήγει: «Σε όλα τα επίπεδα, και διεφθαρμένοι είναι και ψεύτες οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το δε ψέμα τους μεγεθύνεται σκανδαλωδώς καθώς αποπειρώνται την εντιμοποίησή του στο όνομα μιας δήθεν αδιάφθορης Αριστεράς που ο ΣΥΡΙΖΑ πρεσβεύει. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει.»

Ο Νίκος Τσολακίδης γράφει για εξελίξεις στο πολιτικό τοπίο: «Η παράταξη που γέννησε την εθνική στρατηγική, αδυνατεί να καταθέσει σχέδιο εξόδου από τα αδιέξοδα και επικεντρώνεται στις εσωτερικές εξελίξεις του πολιτικού της χώρου και στα γεννητούρια που έχουν προσδιοριστεί για τις 5 Νοέμβρη. Βέβαια ο καιρός θα δείξει, αν και αυτό το κυοφορούμενο πολιτικό υποκείμενο, θα γεννηθεί και θα γεράσει πρόωρα, όπως τόσα άλλα, ή θα είναι η εξαίρεση» και σημειώνει: «Αυτές οι αρχές του φθινοπώρου, έχουν μια αναχρονιστική οσμή και θυμίζουν τις εποχές του σκληρού δικομματισμού. Έχουν μια μυρωδιά από πλαστικό σημαιάκι κομματικής συγκέντρωσης, σαν να πότισαν τα φύλλα που πέφτουν μαζούτ ένα πράγμα».

Ο Νίκος Λαλιώτης γράφει για τις υπόγειες διεργασίες της ελληνικής κοινωνίας: «Θα προχωρήσουμε μπροστά σε συμφωνία με την εποχή μας και τον προηγμένο κόσμο ή θα οπισθοδρομήσουμε στο παρελθόν, στη φοβικότητα και τη συντήρηση; Θα αντιμετωπίσουμε την αλήθεια ή θα προτιμήσουμε τους μύθους και το ψέμα που μεθάει και κοιμίζει; Θέλω να πιστεύω ότι η μάχη θα κερδηθεί για τη χώρα, αρκεί να υπάρξει μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων που σαν ατμομηχανή θα τραβήξει τη χώρα μπροστά προς το μέλλον της. Για να υπάρξει όμως αυτή η κρίσιμη μάζα που θα πράξει τη στροφή, χρειάζεται και η πολιτική εκπροσώπηση αυτών των αντιλήψεων.»

Ο Κώστας Κούρκουλος με αφορμή τη στάση της κυβέρνησης όσον αφορά την El Dorado, γράφει: «Οι απειλές του κ. Τσίπρα, ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εναντίον οποιουδήποτε υποψήφιου επενδυτή ότι θα χάσει τα λεφτά του και θα πάει και φυλακή αν τολμήσει να επενδύσει στην Ελλάδα, όπως και το κυβερνητικό πάθος τους να κλείνουν τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, αυτή δηλαδή η απροκάλυπτη δολιοφθορά τους κατά της οικονομίας της χώρας, δεν ήταν καθόλου τυχαίες. Και ότι δεν είχε μόνον στόχο τις επενδύσεις, αλλά φαίνεται πως ήταν και μία βαθύτερη «φυσική επιλογή»: Να εξαφανίσουν από προσώπου γης τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα»

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει την κατάσταση σε σχέση με τις εξελίξεις στην Βόρεια Κορέα, και τονίζει: «Η μόνη λύση η οποία πρέπει να δρομολογηθεί είναι η διπλωματική με την έναρξη μιας σειράς πρωτοβουλιών και διαλόγου ώστε να καθίσει η Βόρεια Κορέα και ο ίδιος ο Κιμ στο τραπέζι μαζί με ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ιαπωνία, Νότια Κορέα αλλά και την ΕΕ η οποία δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει αμέτοχη στις διεθνείς εξελίξεις. Η Βόρεια Κορέα όσο διατηρείται απομονωμένη με κύριο εργαλείο επιβίωσης τα πυρηνικά όπλα θα συνεχίζει να απειλεί με συνεχείς δοκιμές, με την ειρήνη να κρέμεται από μία κλωστή σε αυτή την λεπτή πολεμική διαδικασία.»

Ο Σπύρος Καβουνίδης εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να επιστρέψουν οι Έλληνες επιστήμονες που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Ο Σπ. Καβουνίδης εκτιμά πως το κράτος μπορεί να βοηθήσει: «Το Κράτος θα μπορούσε να συμβάλει προσφέροντας τον χώρο. Μια κατάλληλη δημόσια έκταση. Ως παράδειγμα είναι η περιοχή Αλυκών Αναβύσσου, μια μεγάλη έκταση, περιφραγμένη, όχι καταπατημένη, που είχε κάποτε απαλλοτριωθεί για να γίνει ιππόδρομος αλλά ποτέ δεν έγινε και δεν πρόκειται να γίνει. Ακόμη το κράτος θα μπορούσε, να θεσμοθετήσει συνταγματικά τη λειτουργία μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων. Τέλος, η μεγαλύτερη συμβολή του Κράτους θα είναι η πλήρης αποχή του από τη δημιουργία και λειτουργία του νέου πανεπιστημίου».

Ο Μελέτης Ρεντούμης με αφορμή τη δημόσια συζήτηση που διεξάγεται εξαιτίας της απόφασης του υπουργού Δικαιοσύνης να αρνηθεί τη συμμετοχή της Ελλάδας στις εκδηλώσεις για την Ευρωπαϊκή Ημέρα μνήμης των θυμάτων του κομμουνισμού και του ναζισμού, στην Εσθονία, γράφει: «Το να είναι σήμερα η Ελλάδα η μοναδική χώρα στην ΕΕ που υπερασπίζεται την ΕΣΣΔ του Στάλιν αγνοώντας τις επιταγές της ΕΕ, σίγουρα δεν τιμά την χώρα μας, που έχει περισσότερο από πότε ανάγκη από συμμάχους στην τραγική οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Είναι καιρός η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα, να υπερβούν τις διαχωριστικές γραμμές των ιδεολογιών και να καθορίσουν τα επόμενα βήματά για το μέλλον»

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης θέτει το ζήτημα της υπερρύθμισης στις νομοθετικές πρωτοβουλίες για την ανώτατη εκπαίδευση, τονίζοντας πως «εν ονόματι της ακαδημαϊκής ελευθερίας και αυτονομίας του, δεχόμαστε τελικά παραδόξως την πλήρη μετατροπή του πανεπιστημίου σε ετερόνομο βραχίονα του κομματικού κράτους καθώς προσπαθούμε πλειοδοτικά, πλέον, να ρυθμίσουμε με κάθε λεπτομέρεια την λειτουργία του». Ο Κ. Σοφούλης καταθέτει την πρότασή του σύμφωνα με την οποία προτείνεται η «οργάνωση των πανεπιστημίων ως ιδιότυπων νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου (κατ’ ανοχή θα μπορούσε να είναι και ΝΠΔΔ) επί των οποίων η εποπτεία του κράτους θα εκδηλώνονταν με την υπογραφή δύο ντοκουμέντων: Ενός Καταστατικού Χάρτη και ενός Στρατηγικού Σχεδίου όρων Συνεργασίας και Χρηματοδότησης»

Ο Ξενοφών Μπρουντζάκης με αφορμή τη δημόσια συζήτηση που διεξάγεται εξαιτίας της απόφασης του υπουργού Δικαιοσύνης να αρνηθεί τη συμμετοχή της Ελλάδας στις εκδηλώσεις για την Ευρωπαϊκή Ημέρα μνήμης των θυμάτων του κομμουνισμού και του ναζισμού, στην Εσθονία, γράφει: «Κάποτε πρέπει να τύχει ειδικής μελέτης η προπαγανδιστική δεινότητα των κομμουνιστικών καθεστώτων και η εκπληκτική τους ικανότητα να προβάλλουν υπέρ τους τα εγκλήματά τους. Ο τρόπος με τον οποίον καταφέρνουν οι κομμουνιστές να σε εμφανίζουν θιασώτη των Ναζί επειδή καταγγέλλεις κομμουνιστικά εγκλήματα και να δημιουργούν μιαν ηθική σύγχυση, είναι αριστοτεχνικός - κάνοντας τον Γκέμπελς να μοιάζει με …νηπιαγωγό.»