Κύκλος 1: «Μεταρρυθμιστικό Πρόταγμα-Πολιτικές και Κοινωνικές Προϋποθέσεις». Συντονίστρια η δημοσιογράφος Δήμητρα Κρουστάλη 

[ Video Blod.gr http://www.blod.gr/lectures/Pages/viewlecture.aspx?LectureID=3535 ]

Η Ελλάδα Μετά | Κύκλος 1: Το Μεταρρυθμιστικό Πρόταγμα – Πολιτικές και Κοινωνικές Προϋποθέσεις from Evangelos Venizelos on Vimeo.

Στράτος Φαναράς, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Metron Analysis. 

[ Παρουσίαση έρευνας: https://www.slideshare.net/ekyklos/h-1-77044317 ]

Η συζήτηση για το Μεταρρυθμιστικό πρόταγμα γίνεται μέσα στη συγκυρία της πολύπλευρης κρίσης και επηρεάζεται από αυτή και ιδιαίτερα από την χαμηλή πολιτική εμπιστοσύνη. Εξαιτίας των ασκούμενων περιοριστικών πολιτικών έχει διαμορφωθεί ένα στερεότυπο πολιτικού κόστους για όποιο κόμμα επιχειρεί να εισάγει μία ατζέντα με τον όρο «Μεταρρυθμίσεις». Για να ισχυροποιηθεί το Μεταρρυθμιστικό πρόταγμα χρειάζεται να πολιτικοποιηθεί και αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί αν λειτουργούσε συμπληρωματικά με την έννοια της Αλλαγής. Πολλές εκλογές κερδήθηκαν με το σλόγκαν της «αλλαγής» αλλά καμία αλλαγή δεν προχώρησε χωρίς τους μεταρρυθμιστές. Μία ελκυστική πολιτική πρόταση τομών και μεταρρυθμίσεων,  δηλαδή αλλαγών και μεταρρυθμίσεων θα πρέπει να ξεκινά πρώτα από το ίδιο το πολιτικό σύστημα, ώστε να το καταστήσει περισσότερο αξιόπιστο και λειτουργικό και περισσότερο συμμετοχικό.

Λευτέρης Κούσουλης, Πολιτικός Επιστήμονας 

Αυτό που συχνά μας διαφεύγει είναι ότι η πολιτική σύγκρουση είναι από τη φύση της μία σύγκρουση για τα νοήματα και τις σημασίες, έτσι λοιπόν το πως τοποθετούνται οι πολίτες απέναντι στη λέξη μεταρρύθμιση και αλλαγή· συνδέεται με το περιεχόμενο της σύγκρουσης που βρίσκεται σε εξέλιξη  στη συγκεκριμένη φάση. Τα κόμματα έτσι όπως λειτούργησαν οι μηχανισμοί κατεξουσίασης και ελέγχου της κοινωνίας λειτούργησαν κατασταλτικά για την κοινωνική και πολιτική εξέλιξη της συνείδησης του μέσου Έλληνα . Ανάκτηση νόμου σημαίνει ότι ξανασυζητάμε τις συνθήκες συνύπαρξης και κυρίως συζητάμε για συνθήκες υπό τις οποίες ο νόμος γίνεται  αποδεκτός και αυτόματα εφαρμόσιμος.  [Διαβάστε την ομιλία εδώ] 

Πέτρος Παπασαραντόπουλος, Εκδότης και Συγγραφέας.

Είναι άραγε αναπόφευκτη η κατάρρευση της τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας; Υπάρχουν δύο στερεότυπα που επανέρχονται επίμονα στο δημόσιο διάλογο στη διάρκεια της ελληνικής κρίσης. Το πρώτο στερεότυπο υποστηρίζει ότι η κρίση είναι πρωτίστως οικονομική. Το δεύτερο στερεότυπο αποδίδει τις ευθύνες της κρίσης αποκλειστικά στην πολιτική τάξη ελληνική και ξένη. Υποστηρίζω ότι και τα δύο στερεότυπα είναι λανθασμένα. Η ελληνική κρίση είναι πολυδιάστατη αλλά η κύρια πλευρά της δεν είναι η οικονομική συρρίκνωση της χώρας. Επίσης πολυδιάστατες είναι και οι ευθύνες εκείνων των ιδεών-νοοτροπιών που προϋπήρχαν και στη συνέχεια επικράτησαν στη χώρα στη διάρκεια της κρίσης. [ Διαβάστε την ομιλία, εδώ] 

Θανάσης Διαμαντόπουλος, Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. 

Η πρώτη θεσμική προϋπόθεση είναι πολιτευματική συνοχή, η συνοχή του πολιτεύματος. Ένα δημοκρατικό πολίτευμα παραδόξως έχει ένα μονάρχη και ο μονάρχης αυτός λέγεται λαός και ο εντολοδόχος του λαού είναι αυτός που έχει την ευθύνη της κυβέρνησης. Πρέπει να αποδοθεί επιτέλους στην αιρετή  ελληνική κυβέρνηση η κυριαρχία άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής που έχει πολλές φορές ανατραπεί από τη μη υπόλογη δικαστική εξουσία. Πρέπει να υπάρχει μία συνοχή πέραν του πολιτεύματος και του πολιτικού συστήματος. Υπάρχουν  προτάσεις δυστυχώς από μεγάλα κόμματα για άμεση εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό. Αυτό  είναι ένα στοιχείο διάσπασης  της πολιτικής  συνοχής  της χώρας, είναι ένας παράγοντας δυνητικά συγκρουσιακός και αναιρετικός των προϋποθέσεων για όποια δυνατότητα ανάκαμψης. [Διαβάστε την ομιλία εδώ] 

Ανδρέας Πανταζόπουλος, Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο ΑΠΘ.

Το «μετά» αντιστοιχεί στην συγκρότηση του λαού, μέσω της πολιτικής αντιπροσώπευσης, σε πολιτικό υποκείμενο, σε «πολιτικό λαό», πέρα και ενάντια στις μοιραίες αριστερο-δεξιές δημαγωγίες που κολακεύουν τον σημερινό υπαρξιακό λαό.
Σήμερα, αυτή η προοπτική του «πολιτικού λαού» θα μπορούσε να εξειδικευθεί, στο πεδίο μιας πολιτικής στρατηγικής, στα εξής δύο πεδία: α) σε μία αμείλικτη πολιτική, όχι ηθική, μάχη «από-ριζοσπαστικοποίησης των πνευμάτων, β) στο να βοηθήσει να κατανοήσουμε όλοι ότι το πρόβλημα, η «κρίση», δεν είναι πρωτίστως «οικονομική», αλλά καταγωγικά ανθρωπολογική, πολιτισμική. [ Διαβάστε την ομιλία εδώ] 

Θανάσης Γεωργακόπουλος, Δημοσιογράφος.

Όσον αφορά το πολιτικό υποκείμενο του μεταρρυθμιστικού προτάγματος το ρεαλιστικό σενάριο θα ήταν ένας «συλλογικός Μακρόν», όχι, βέβαια με την έννοια της... κλωνοποίησης αλλά ως μια πολιτική πρωτοβουλία, η οποία θα εμπνεόταν από τη μεθοδολογία με την οποία ανατράπηκε ο γαλλικός πολιτικός χάρτης. Στις προϋποθέσεις προέχει η κριτική επανεκτίμηση της πορείας του τόπου από το 74, μακριά από μονόχρωμα σχήματα, ώστε να διατυπωθεί ένα πειστικό αφήγημα που θα αλλάξει τον «κοινό νου». Έπειτα, στην προγραμματική ατζέντα, ένα δίπολο «και από δω και από εκεί»: από τη μια η αντιμετώπιση του νέου κοινωνικού ζητήματος κι από την άλλη η «απελευθέρωση της οικονομίας».
Εύχομαι, στη βάση και όσων προανέφερα, μία από τις προσεχείς ημερίδες ή συνέδρια να έχει τίτλο: “Ο e-kyklos μετά”. [ Διαβάστε την ομιλία εδώ ] 

Χρήστος Χωμενίδης, Συγγραφέας.

Ένα πράγμα το οποίο δε συγχωρεί ο κόσμος και το καταλαβαίνω απολύτως είναι ότι  η πολιτική ηγεσία χρεοκόπησε τη χώρα. Όσο και αν οι ατομικές συμπεριφορές σε περίοδο των παχέων αγελάδων ήταν ανεύθυνες και καταστροφικές, η πολιτική ηγεσία είναι αυτή που τελικά ευθύνεται για αυτό το οποίο συμβαίνει... Η Ελλάδα έχει όλες τις προϋποθέσεις για να ευημερήσει.