Αν όχι τώρα, που η χώρα διέρχεται τη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική κρίση των τελευταίων δεκαετιών, δεν συγκροτήσουμε τεκμηριωμένες προτάσεις απόψεις και ιδέες που θα συνθέτουν τον εναλλακτικό δρόμο διεξόδου από το σημερινό τέλμα, τότε πότε θα το κάνουμε;
Σήμερα ανάμεσα στις σκιαμαχίες του πρωθυπουργού και τη νέα «κοστολογημένη» υποσχεσιολογία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχουμε χρέος να αναδείξουμε τη σύγχρονη πλατφόρμα της ευθύνης, του ρεαλισμού και της υπευθυνότητας, ως την ηγεμονική δύναμη που μπορεί να διατυπώσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για τα απλά και καθημερινά, αλλά πολύ περισσότερο, να οικοδομήσει ένα νέο όραμα, ικανό να συγκινήσει τους απογοητευμένους και συνάμα προβληματισμένους από την πολιτική σκηνή και τους πρωταγωνιστές της, συνανθρώπους μας.
Έχουμε χρέος να αναδείξουμε τη σύγχρονη πλατφόρμα της ευθύνης, του ρεαλισμού και της υπευθυνότητας.
Δεν μας πρέπει λοιπόν να αναλωνόμαστε, κυνηγώντας φαντάσματα του παρελθόντος, που δεν μπορούν να δώσουν λύση στην ανεπάρκεια του παρόντος. Δεν ταιριάζει στην ιστορία και την προσφορά της δημοκρατικής παράταξης, να την κατατάσσουν, -προεξοφλώντας από τώρα την μελλοντική της διαδρομή,- ως κυβερνητικό εταίρο της μιας ή της άλλης πλευράς και άλλοτε ως παρία του νέου επίπλαστου τεχνητού δικομματισμού, που κάποιοι προκειμένου να εξυπηρετήσουν εκλογικές σκοπιμότητες, εντέχνως προσπαθούν να αναστήσουν.
Οι προοδευτικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, παραμένουν στη σκέψη και το μυαλό των συμπολιτών μας επίκαιρες και κυρίαρχες όσο ποτέ, τώρα μάλιστα που σαν χάρτινος πύργος κατέρρευσε η δημαγωγία και η ανεύθυνη παροχολογία των κυβερνώντων και οι επίδοξοι διεκδικητές της εξουσίας υποκύπτουν, -έστω και συγκρατημένα,- στο αμάρτημα να υποσχεθούν στον πολύπαθο λαό. Όσοι λοιπόν έβλεπαν στον αποτυχημένο γάμο της «κεντροαριστεράς», το φτωχό άθροισμα των ποσοστών δύο μικρών κομμάτων, που θα οδηγούσε στην οριακή πολιτική επιβίωση, είναι κάτι πάρα πάνω από βέβαιο ότι ματαιοπονούσαν. Εκείνοι μάλιστα που προέβαλαν ως διακύβευμα αυτού του εγχειρήματος, την ηγεσία και το ποιος θα έχει το πάνω χέρι σ’ αυτή τη συμβίωση, είναι σίγουρο ότι αγνοούσαν επιδεικτικά τις αγωνίες και τα βλέμματα χιλιάδων ανθρώπων που μας παρακολουθούσαν, αδυνατώντας να ξεπεράσουν εγωιστικές εμμονές.
Η γέννηση του καινούργιου προϋποθέτει τη σκληρή εργασία για την παραγωγή δημιουργικών απόψεων, που θα απαντούν στα καθημερινά προβλήματα και το άγχος της κοινωνίας να ανταπεξέλθει στο δύσκολο δρόμο που βαδίζει. Κανέναν δεν ενδιαφέρουν οι κοκορομαχίες δυο - τριών φιλόδοξων ηγητόρων, που διαπληκτίζονται για την μοιρασιά των υπαρχόντων ενός φτωχού νοικοκυριού. Αλήθεια πόσο συγκινούν, οι δεκάδες επιτροπές διαλόγου που φιλότιμα κλείνονται σε τέσσερις τοίχους, για να βγάλουν πορίσματα για το μέλλον της κοινωνίας;
Τι αξία έχει η μάχη κορυφής για ένα αδειανό πουκάμισο που κανείς δεν θέλει να φορέσει;
Δεν είναι η ώρα για γενικολογίες, ούτε είναι η στιγμή για θεωρίες και σοφίες που μπορεί να είναι ορθές, αλλά δεν λένε τίποτε στη ζωή των πολιτών. Είναι ο καιρός να παραμερίσει το γενικό και στο προσκήνιο να έρθει το ειδικό, που θα τροφοδοτεί τη σκέψη και την αναζήτηση λύσεων, για την ανεργία, την επιχειρηματικότητα, τον πρωτογενή τομέα, την παιδία, την υγεία και όλα εκείνα που συναντάμε καθημερινά στη βιοπάλη. Τι αξία έχει η μάχη κορυφής για ένα αδειανό πουκάμισο που κανείς δεν θέλει να φορέσει; Κανείς, εκτός από εκείνους που πιστεύουν ότι μπορεί ένα παλιό πανωφόρι να καλύψει την τωρινή τους γύμνια.
Όταν όλοι σήμερα αριστεροί και δεξιοί, πολέμιοι των μνημονίων, παραδέχονται σιωπηλά, πως άλλος δρόμος δεν υπήρχε για να σταθεί η πατρίδα όρθια, εμείς χαραμίζουμε αυτό το πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο που αποκτήθηκε με πρωτοφανές κόστος σε διαβουλεύσεις εσωστρέφειας, δίχως να επιχειρούμε τον πραγματικό διάλογο σε δρόμους και πλατείες, εκεί που τώρα οι λαϊκιστές έπαψαν να περπατούν, θαμπωμένοι από τα χαλιά στα σαλόνια της εξουσίας.
Το εγχείρημα της ενωμένης κεντροαριστεράς ξεπερνά την αρμοδιότητα και τη δικαιοδοσία των ηγεσιών των κομμάτων που σήμερα τυπικά την απαρτίζουν. Είναι υποχρέωση και ανάγκη χιλιάδων ανθρώπων, που προσβλέπουν μέσα από αυτόν τον συμβολισμό της σύμπνοιας και της συνεργασίας, στην αναγέννηση, μακριά από παρωχημένες ιδεοληψίες και την υπέρμετρη προγονοπληξία που κατατρώγει κάθε τι το καινούργιο. Είναι απαραίτητος λοιπόν ένας μικρός σεισμός, που θα διώξει την κυοφορούμενη εσωστρέφεια και θα απελευθερώσει τις δημιουργικές δυνάμεις της ανανέωσης, που ασφυκτιούν κάτω από την τέφρα της ορμήνιας και της νουθεσίας.
Χαραμίζουμε πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο που αποκτήθηκε με πρωτοφανές κόστος σε διαβουλεύσεις εσωστρέφειας.
Αν τώρα δεν ανοίξουν πλήρως οι διαδικασίες ενός κύκλου μαζικών συζητήσεων, σε κάθε γωνιά της χώρας, μιλώντας για εκείνα που βασανίζουν τους πολίτες και όχι για αυτά που ταλαιπωρούν τα κόμματα, τότε θα παραμένουμε μίζερα περιχαρακωμένοι σε έναν αυτιστικό δρόμο, μακριά από τον παλμό και το σφυγμό της γειτονιάς, των τόπων παραγωγής και εργασίας, εκεί που χτυπά η καρδιά του προβληματισμού και της υγιούς αμφισβήτησης. Αν τώρα, που πέρα από τη δικαίωση, υπάρχει η δίψα για την αλήθεια, για το εφικτό και το υπεύθυνο, δεν προκαλέσουμε μια καταιγίδα ιδεών και προτάσεων, χωρίς να ψάχνουμε συνεχώς το τι έφταιξε, αλλά τι μπορεί από δω και πέρα να γίνει, τότε η πολιτική έρημος είναι μπροστά. Λίγο ενδιαφέρει το λαό η τύχη κομμάτων και προσώπων, αυτό που διαχρονικά μένει, είναι η δυνατότητα να επικοινωνείς χρήσιμες και εφαρμόσιμες σκέψεις που μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή των ανθρώπων.
Το αίσθημα του καθήκοντος δύσκολα αποτυπώνεται σε δημοσκοπικά ποσοστά, που τώρα μπορεί να είναι μικρά, για τούτο και το χρήσιμο είναι να αφήσουμε κάτω τα μπακαλοτέφτερα των μηχανισμών και των ανούσιων αριθμητικών πράξεων και να πιάσουμε το μολύβι της αλήθειας και της δημιουργίας. Δικαιούμαστε να δώσουμε τη μάχη της σαφήνειας των επιχειρημάτων και της εντιμότητας κι αν στο τέλος αυτής της διαδρομής, έχουμε κάτι να πούμε στους πολίτες που θα αλλάξει τη μοίρα τους, να το πούμε και να ζητήσουμε την εμπιστοσύνη τους, αλλιώς να σωπάσουμε δίχως να ευτελίζουμε άλλο εαυτούς και αλλήλους.
Δικαιούμαστε να δώσουμε τη μάχη.
Όσοι τώρα μιλούν για συμφωνία αλήθειας και εκείνοι που πρόσφατα πέταξαν στα σκουπίδια την υποκριτική κοινωνική τους ευαισθησία, μαζί με τα προγράμματα της Θεσσαλονίκης που γίνανε ανακυκλώσιμο χαρτί, για χάρη του προσωπείου της αρχομανίας, πρέπει να γνωρίζουν ότι για τις προοδευτικές δυνάμεις, ο σεβασμός στο κοινωνικό συμβόλαιο και η ειλικρίνεια στις δύσκολες αποφάσεις, δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν βασικά συστατικά στοιχεία και αξίες του πυρήνα της ύπαρξης τους.
Η ιστορική υπόθεση της ενιαίας μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, βαραίνει τους ώμους πολύ περισσότερων απ’ ότι κάποιοι νόμισαν και εντελώς «μπακαλίστικα» υπολόγισαν. Διαχρονικά τέτοιες πρωτοβουλίες απαιτούσαν τη γνώμη και τη συγκατάθεση της βάσης κι όχι συνεταιρισμούς κορυφής, όπως μπορεί να πίστεψαν κάποιοι. Αξίζει πραγματικά να επιμείνουμε, με πείσμα και αποφασιστικότητα, γιατί αν τώρα δεν κάνουμε πράξη την ανανέωση, διαγράφοντας μια καινούρια πορεία, απαλλαγμένοι από ενοχές και ερινύες, δεν θα το κάνουμε ποτέ κι αυτό θα είναι κρίμα, κυρίως για τον τόπο μας.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Marc Chagall (1887-1985), Das Hohelied IV