Πως μπορεί αλήθεια ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης, επιφορτισμένο με το λειτούργημα και το καθήκον της αμερόληπτης και έγκυρης πληροφόρησης των πολιτών, στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας, να λερώνει προσωπικότητες, να προσβάλει συνειδήσεις;
Πως μπορεί να μετατρέπεται σε κομματικό όργανο προπαγάνδας, εκφράζοντας τον πανικό και την αμηχανία της παράταξης που εκπροσωπεί, ρίχνοντας λάσπη και χύνοντας χολή σε ανθρώπους που μέσα σε συνθήκες αντίξοες ένωσαν καρδιές και δίδαξαν ήθος και περηφάνια;
Ο Πύρρος Δήμας δεν είχε ανάγκη να «νοικιάσει» το όνομα του σε κανέναν.
Πόσο θλιβερή είναι αλήθεια η στοχοποίηση στο βωμό της κομματικής μικροπρέπειας και μιζέριας;
Η φράση: «Νοικιάσατε το όνομα σας στο ΠΑΣΟΚ στη χειρότερη περίοδο του», περικλείει πραγματικά τον ανόητο ρεβανσισμό και την εμπάθεια μιας αριστεράς των λίγων, που έμαθε να δημιουργεί εχθρούς, να σηκώνει τείχη και να τροφοδοτεί το διχασμό, το διαχωρισμό, ότι όσοι δεν είναι μαζί μας είναι απέναντι. Βέβαια αυτό ο διαχωρισμός υπήρξε πάντα επιλεκτικός, καθώς η κυβερνώσα αριστερά υπηρετώντας στο ακέραιο το ρητό: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», δεν δίστασε να συμπεριλάβει στο υπουργικό της συμβούλιο και να βαφτίσει όψιμα αριστερούς τους μισούς μινίστρους της δεκαετίας του 90’. Έτσι αυτοί δεν είναι πια «απέναντι» αλλά γνήσιοι επαναστάτες της καθέδρας.
Ποιος είναι όμως αλήθεια απέναντι και σε ποιόν;
Απέναντι είναι οι χιλιάδες συνταξιούχοι που πίστεψαν στο πολιτικό ψέμα και τώρα αγωνίζονται για την επιβίωση;
Απέναντι είναι τα εκατομμύρια των χαμηλόμισθων που πλανεύτηκαν από την ανέξοδη προεκλογική παροχολογία και τώρα βιώνουν την απογοήτευση και την απόγνωση;
Απέναντι είναι οι χιλιάδες των μικρών επαγγελματιών που απειλούνται με αφανισμό και οικονομική ασφυξία;
Απέναντι είναι οι άνεργοι που περιμένουν ακόμη την εφαρμογή της πολιτικής μπούρδας, που ονομάστηκε πρόγραμμα Θεσσαλονίκης;
Πλησιάζει η ώρα της λογοδοσίας απέναντι στην κοινωνία, που πελαγοδρομεί μέσα στο πολιτικό ψεύδος και την αβεβαιότητα.
Όλοι αυτοί οι απέναντι, δεν είναι οι ίδιοι που πίστεψαν στην ελπίδα που θα ερχόταν και στήριξαν ως επιλογή την κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστερά ανεβάζοντας τον κ. Τσίπρα από το 3% στο 36%; Και τώρα που αντιδρούν μπροστά στην αδιαφορία, την ανευθυνότητα και το συνεχές ψέμα μιας παρέας οπορτουνιστών, αναλαμβάνει ρόλο το όργανο της κομματικής προπαγάνδας, με την αποστολή να γκρεμίσει και να σπιλώσει τα σύμβολα και τα ινδάλματα που έκαναν έναν ολόκληρο λαό περήφανο, που προτίμησαν το δύσκολο δρόμο της αλήθειας και της ευθύτητας και δεν καταδέχθηκαν να γίνουν μαζορέτες μιας πολιτικά χρεοκοπημένης μάζωξης ετερόκλητων, που με κάθε τρόπο και κάθε μέσο προσπαθεί να παραμείνει γαντζωμένη στην εξουσία.
Δεν διστάζουν λοιπόν να πετάξουν τη φτηνή τους κίτρινη μπογιά με μνησικακία. Ο Πύρρος δεν είχε ανάγκη να «νοικιάσει» το όνομα του σε κανέναν, εκατομμύρια έλληνες έχουν μόνιμο ένοικο στις καρδιές τους τον μικρό Ηρακλή των τεσσάρων ολυμπιακών μεταλλίων και των πανευρωπαϊκών και παγκόσμιων διακρίσεων. Είναι όπως κάθε ολυμπιονίκης ένας «ημίθεος» που κατάφερε μέσα από τον αγώνα του, να ξεπλύνει και να παραμερίσει την κόπρο των παθών, του φθόνου και του φόβου που μας κατατρέχει δεκαετίες και να μας ανεβάσει ψηλά, εκεί που η επιτυχία ενώνει και δεν διχάζει, παραδίδοντας μαθήματα ζωής και ευπρέπειας. Όση λάσπη κι αν χυθεί λοιπόν, γεμίζει μόνο τον βούρκο εκείνων που έμαθαν, όντας ατάλαντοι, να χειρίζονται τον πολύγραφο της σκοπιμότητας, της αμετροέπειας και της μίζερης λάθρας πολιτικής επιβίωσης. Γιατί αυτή δεν είναι κριτική σε μια ευνομούμενη κοινωνία όπου όλοι πρέπει να κρίνονται και να ελέγχονται όπως είναι και το σωστό, είναι κακοήθεια.
Γιατί είναι ξεπεσμός όταν αφήνεις υπονοούμενα για την καθαρότητα του χαρακτήρα ενός ανθρώπου που ο Παγκόσμιος Οργανισμός αντιντόπινγκ ( WADA ), τον ανακήρυξε πρέσβη καταπολέμησης του ντόπινγκ στον αθλητισμό. Είναι ειρωνεία να παραμένεις κρατικοδίαιτος μετακλητός κηφήνας, πιστεύοντας ότι η καριέρα είναι χολέρα και η αριστεία ντροπή και αμάρτημα και ταυτόχρονα να έχεις το θράσος, να προσπαθείς εσύ ο ελάχιστος, να ψέξεις τον καλύτερο αθλητή του αιώνα κατά πως αποφάσισε η Παγκόσμια Ομοσπονδία Άρσης βαρών.
Να μιλάς για αργομισθίες και για αγώνες περί πατρίδος, εσύ ο εκπρόσωπος του εφευρέτη της αργομισθίας στη νέα της εκδοχή, αυτή της κομματικής καταπιεσμένης νομενκλατούρας, που όρμησε στους κυβερνητικούς μηχανισμούς και στα πόστα εξουσίας, σαν ένα σύννεφο από πεινασμένες ακρίδες. Να ανακαλύπτεις κλαδικές εσύ, που δημιουργήθηκες ανδρώθηκες και υπάρχεις μέσα σε αυτές και χάριν αυτών. Ο καταξιωμένος και δικαιωμένος για τους αριστερούς αγώνες σου κλαδάρχης, που τώρα στέκεσαι γονυπετής μπροστά στο εικόνισμα της παναγιάς, προσευχόμενος και παρακαλώντας την, να μην αλλοτριωθεί και χαθεί η ψυχή σου από τη μέθη της εξουσίας. Τέτοια αλληγορική σκηνή, είναι αλήθεια ότι ούτε η Ρόζα και ο Τσαρλς θα είχαν φανταστεί.
O λαός είναι ευαίσθητος με αυτά που θεωρεί κληρονομιά και παρακαταθήκη ήθους και ευγενούς άμιλλας.
Στέρεψαν τα επιχειρήματα και η αλήθεια είναι πικρή, ενώ η πραγματικότητα ακόμη πιο σκληρή, όσα λοιπόν ευφυολογήματα αποπροσανατολισμού κι αν γραφτούν, η παρτίδα δεν σώζεται, ο πρώτος του χορού, ο αρχολίπαρος «Καγκελάριος» είναι γυμνός, γιατί τώρα ήρθε η στιγμή της πληρωμής. Η ικανοποίηση των εξαγγελιών στα αιτήματα του λαού, δεν εξαντλείται σε μετακλητούς διορισμούς και σε χτίσιμο κομματικών στρατών από το παρελθόν, όπως κάποιοι νομίζουν. Πλησιάζει λοιπόν η ώρα της λογοδοσίας απέναντι στην κοινωνία, που πελαγοδρομεί μέσα στο πολιτικό ψεύδος και την αβεβαιότητα, που η κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστερά διοχέτευσε σε πρωτοφανείς ποσότητες. Καλύτερα λοιπόν να μας μιλήσετε για όλα αυτά που θα καταργούσατε και θα διαγράφατε και μην έχετε άλλες αυταπάτες, ότι μπορείτε να σβήσετε από τις καρδιές των Ελλήνων την αγάπη και το σεβασμό για εκείνους που κάποτε προσέφεραν στιγμές ψυχικής ανάτασης και εθνικής ανάκαμψης, συναισθήματα ανεκτίμητα και αγνά, πολύ μακριά από την δήθεν ανάπτυξη και την ελπίδα που εσείς υπόσχεστε συνεχώς ότι θα έρθουν. Βέβαια υπάρχουν και οι κλινικές περιπτώσεις που θεωρούν ότι είναι ήδη παρούσες, αλλά αυτές είναι δουλειά των ειδικών.
Κανείς δεν τρέφει ελπίδες ότι η κόπρος δεν θα συνεχίσει να υπάρχει, να διογκώνεται και να αναδύει δυσοσμία και αποφορά, για τούτο μικρέ μου Αυγεία αξίζει να αφήσουμε μακριά από αυτή τη μπόχα τα σύμβολα της ανθρωπιάς και της εθνικής αδελφοσύνης. Κάθε τέσσερα χρόνια η ολυμπιακή φλόγα σβήνει και αφήνει αναμνήσεις ακεραιότητας και καθαρού αγώνα, για εκείνους που για κάποια λεπτά του χρόνου, ξεπέρασαν τον εαυτό τους και τα όρια τους, σηκώνοντας στους ώμους τους την ιστορία και τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού, δυστυχώς η κακία και μικρότητα είναι άσβεστες, αλλά πάλι, ευτυχώς, ασήμαντες.
Είναι παλιά αλήθεια αυτή τακτική και την συναντά κανείς παντού, σε όλους τους πολιτικούς χώρους πέρα από ιδεολογίες. Όταν οι πολιτικοί άρχοντες αισθανθούν τη φαρέτρα άδεια από πολιτικά βέλη, επιστρατεύουν τους κατώτερους μηχανισμούς στο όνομα της «πληρωμένης» χρονικογραφίας να επηρεάσουν τη διαμορφούμενη κοινή γνώμη, επιχειρώντας την αποκαθήλωση των ηρώων που συνεχίζουν πάνω από παρατάξεις και ιδεοληψίες να εμπνέουν παιδιά, εφήβους και ενήλικες. Η αποκαθήλωση αυτή όποτε κι αν επιχειρήθηκε, δεν βγήκε ποτέ σε καλό σε εκείνους που τη μηχανεύτηκαν και τούτο, γιατί ο λαός είναι πολύ ευαίσθητος με αυτά που θεωρεί κληρονομιά και παρακαταθήκη ήθους και ευγενούς άμιλλας.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: LeRoy Neiman (1921 - 2012), Olympics