Ο Νίκος Ορφανός συγκρίνει το υπάρχον εκλογικό σύστημα με την απλή αναλογική εκτιμώντας πως αν και η το υπάρχον εκλογικό σύστημα είναι μια εκλογική ρουλέτα που «μετατρέπει την κατανομή των εδρών σε ένα είδος τυχερού παιγνίου», η απλή αναλογική «αποτελεί ένα απόλυτα καλπονοθευτικό σύστημα». Με την απλή αναλογική, σημειώνει ο συγγραφέας, «το ποιος θα κυβερνήσει και ποιος θα πρωθυπουργεύσει, επαφίεται στο νταραβέρι των κομμάτων» και τονίζει πως ναι μεν πρέπει να μειωθεί το bonus, αλλά «μία συζήτηση για την αλλαγή του εκλογικού νόμου πρέπει να είναι αποδοχής τουλάχιστον των δύο τρίτων και περισσότερο, κατόπιν ενδελεχούς συζήτησης.»

Ο Νίκος Ορφανός θέτει το θέμα της ανεργίας, του «ελέφαντα στο δωμάτιο για τον οποίο δε μιλάει κανείς» και αναζητά τα αίτια αυτής, ένα από τα οποία είναι το εκπαιδευτικό σύστημα που «βγάζει πτυχιούχους χωρίς κανένα σχεδιασμό για το που μπορούν να δουλέψουν», η εχθρότητα στον ιδιωτικό τομέα και η νοοτροπία της αριστεράς που θεωρεί ότι «η σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά είναι έγκλημα». Ο συγγραφέας εκτιμά ότι λανθασμένα ο άνεργος σήμερα θεωρείται περιθωριακός και «αντιμετωπίζεται ως μια συνήθης περίπτωση». O τίτλος του άρθρου «3 στους 10» προέρχεται από το τραγούδι των UB 40 «One in Ten»

O Νίκος Ορφανός με αφορμή τα γεγονότα γύρω από τον Γιαν Φαμπρ, παραθέτει τα λάθη του υπουργού πολιτισμού που οδήγησαν σε μια τέτοια επιλογή και κατακραυγή και εκτιμώντας ότι «το ζητούμενο είναι το πλαίσιο που θωρακίζει το θεσμό, που προστατεύει το θεσμό από την αυθαιρεσία και του ίδιου του διευθυντή, αλλά και του αρμόδιου υπουργού» προτείνει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. «Το φεστιβάλ δεν ανήκει σε κανέναν μας», τονίζει ο συγγραφέας, «διαχειριστές και κοινωνοί του είμαστε και οφείλουμε να προφυλάξουμε και να βελτιώσουμε αυτόν τον ιστορικό θεσμό». «Το μέλλον του Φεστιβάλ είναι τώρα και δε μπορεί άλλο να μας περιμένει» συμπληρώνει.

O Νίκος Ορφανός θέτει το ζήτημα του ρήγματος ανάμεσα «στην πραγματική ζωή των ανθρώπων και τους κομματικούς σχεδιασμούς των λογής αρχηγών και επικεφαλής» εξηγώντας πως «οι πολίτες, δεν είναι και δε θέλουν όλο και περισσότερο να είναι, απλοί χειροκροτητές του μεγάλου ηγέτη-πολιτικού πρωταγωνιστή» και συμπληρώνοντας πως οι πολίτες «θέλουν να ακούγονται, χωρίς όμως να τρώνε ατελείωτα τις ώρες τους σε ατελείωτες συζητήσεις, αδιέξοδα συνέδρια και αιώνιες διεκδικήσεις». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «στην εποχή του διαδικτύου, τα σταριλίκια μας τελειώσανε» και τονίζει πως «αν δε βγούμε στην κοινωνία, στο τέλος την αίθουσα θα τη σκουπίσουν οι αρχηγοί με τα παρεάκια τους»

Ο Νίκος Ορφανός στο άρθρο του παραθέτει τα 12 συν ένα σημεία που μας δίδαξε η χρονιά που πέρασε από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, για να καταλήξει στο ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά «Γιατί ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας όλα τα παραπάνω, δεν τα θεωρεί τρομακτικά, αλλά ευπρόσδεκτα και φυσιολογικά. Θερίζουμε την κατάρρευση ολόκληρου του εκπαιδευτικού μας αξιακού οικοδομήματος. Το αντίπαλον δέος του καλού, θα πρέπει να ξεκινήσει από τις αρχές που θα φωτίσουν την αξιακή δομή της κοινωνίας μας. Σε επόμενο άρθρο, μη βλέποντας κανένα να κάνει την αρχή, επιφυλάσσομαι να την κάνω εγώ» σημειώνει.

Ο Νίκος Ορφανός περιγράφοντας στο άρθρο του το πως αυτοπροσδιορίζεται ο κάθε πολιτικός χώρος, τονίζει πως μετά την εφαρμογή των μνημονίων και την κατάρρευση  της αριστερής μυθολογίας, πρέπει να αρχίσει η επαναχάραξη των ιδεολογικών γραμμών. «Το ιδεολογικό ξεσκαρτάρισμα είναι ανάγκη κοινωνική και ιστορική. Ζούμε άραγε, παραφράζοντας το Φουκουγιάμα, το τέλος των ιδεολογιών; Ακόμα καλύτερα, παραφράζοντας τους REM, ζούμε το τέλος των ιδεολογιών όπως τις ξέραμε. Και εγώ νιώθω θαυμάσια. Γιατί κάθε τέλος προμηνύει μια νέα καλή αρχή. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να κάνουμε θεωρία την πράξη που θα χαράξει το μέλλον μας. Μπορούμε;» σημειώνει ο συγγραφέας.