Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για τη συν-καινοτομία και κοινωνική ευαισθησία: « Όλοι μιλούν για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο το οποίο μπορεί να μεταβάλλει την στρατηγική θέση της χώρας, να την καταστήσει κόμβο όσον αφορά την καινοτομία σε θέματα τόσο τεχνολογικά όσο και ενεργειακά με απώτερο στόχο να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο τις επόμενες δεκαετίες στην ΝΑ Μεσόγειο στην λεγόμενη μεταμνημονιακή εποχή. Για να αλλάξει όμως η χώρα μας αφενός χρειάζεται αλλαγή κουλτούρας τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, με έμφαση στην εξωστρέφεια, και αφετέρου απαιτείται ναναπτύξει δύο πολύ βασικές έννοιες συνολικά στο επιχειρείν, στη δημόσια διοίκηση και στις σχέσεις κράτους-πολίτη-επιχείρησης.»

Ο Νίκος Λαλιώτης γράφει για τη φούσκα του ψεύδους και την ανάγκη αλλαγή πορείας: «Αφετηρία της αντιστροφής της πορείας είναι η πτώση της κυβέρνησης Συριζανελ και η εκλογή μιας νέας σοβαρής κυβέρνησης με συναίσθηση του ιστορικού της ρόλου. Εννοείται ότι η κυβέρνηση Τσίπρα Καμένου δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο οτιδήποτε, πόσο μάλλον στις απαιτήσεις της εποχής. Αυτή η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να ενεργοποιήσει τις μεγάλες δυνατότητες του ελληνισμού ταχύτατα και με σχέδιο, ώστε να μπορέσει να μεταμορφώσει την χώρα και να δείξει έναν άλλο τρόπο ύπαρξης. Μπορούμε να υπάρξουμε και αλλιώς… στην πραγματικότητα δεν είναι θέμα επιλογής, πρέπει να υπάρξουμε αλλιώς.. διαφορετικά θα εξαφανιστούμε.»

Η Αλεξάνδρα Δαλιάνη, στην ομιλία της στο Διεθνές Συνέδριο του Δικτύου Greek Forward III: Προοδευτικές Πολιτικές για τις Πόλεις του Σήμερα και του Αύριο, τονίζει: «Η σύγχρονη τάση στην πολεοδομία είναι να συλλαμβάνουμε την πόλη ως δίκτυο όπου πολίτες και λειτουργίες αλληλεπιδρούν. Το αστικό περιβάλλον γίνεται σύνθετο. Η ανομοιογένεια πληθυσμού δημιουργεί συχνά συγκρούσεις, ανισότητες, αποκλεισμό. Τίθεται το ζήτημα της ατομικής ευημερίας σε αυτό το νέο περιβάλλον, διότι χωρίς ευημερία η πόλη χάνει ένα βασικό λόγο της ύπαρξής της. Για να ευημερεί ο πολίτης ανεξαρτήτως εθνικότητας, ηλικίας, κοινωνικής τάξης, είναι απαραίτητη η ευημερία του συνόλου, που ενισχύει την αρμονική συμβίωση. Η ιστορία της πολεοδομίας είναι γεμάτη παραδείγματα εκτοπισμών κοινωνικών ομάδων.»

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για τα εξήντα χρόνια της Ευρώπης: «Η Ευρώπη, είτε το θέλουμε είτε όχι, κινείται πάντα με την ατζέντα του εφικτού. Έχει εξοικειωθεί με αυτόν τον βηματισμό, κυρίως λόγω της διαδικασίας της ομοφωνίας. Σήμερα όμως, οι πρεσβευτές του μέλλοντος έχουν πάρει φόρα και οι περισσότερες αλλαγές που προτείνονται είναι εκτός ατζέντας. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που ονειρεύονται επανίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. H συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊστών μάς προτρέπει ν’ ακολουθήσουμε τον δρόμο της επανίδρυσης και των θεμελιακών αλλαγών. Το παράξενο είναι ότι η Ευρώπη ακολουθεί τον άλλον δρόμο, εκείνον που έχει ξεμείνει από υποστηρικτές. Τον δρόμο της εφικτής ατζέντας και της προσαρμογής.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για μεγάλο στοίχημα των τραπεζών με τις εταιρίες Fintech που ασχολούνται με ένα ευρύ πλέγμα υπηρεσιών του χρηματοπιστωτικού τομέα: «Η νέα ψηφιακή οικονομία είναι εδώ και έχει κάνει ήδη την εμφάνισή της τόσο στην παγκόσμια όσο και στην ελληνική οικονομία. Πέραν όμως από τις προσπάθειες προσαρμογής του τραπεζικού συστήματος, οφείλει και η εκάστοτε κυβέρνηση να δώσει μέσω ενός σταθερού φορολογικού και αναπτυξιακού πλαισίου, κίνητρα νέων επενδύσεων σε μεγάλες εταιρίες καινοτομίας, οι οποίες σε συνεργασία με τις τράπεζες μπορούν να συμβάλλουν στην ενίσχυση του ανταγωνισμού προς όφελος των τελικών καταναλωτών και της οικονομίας.»

Ο Χρήστος Μπαξεβάνης γράφει για τα αποσχιστικά κινήματα με αφορμή το δημοψήφισμα στην Καταλωνία: «Η θεωρία, η οποία προστατεύει τα δικαιώματα των μειονοτήτων και τους δίνει το δικαίωμα να αποσχιστούν, όταν οι συγκεκριμένες ομάδες δέχονται θεσμικές διακρίσεις, καταπιέσεις ή μαζικές εθνοτικές εξοντώσεις, ονομάζεται «θεραπευτική απόσχιση». Σε περίπτωση που μια ομάδα είναι θύμα σημαντικής παραβίασης θεμελιωδών ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων, μέσω καταχρηστικής άσκησης εξουσίας από το κράτος, τότε, το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει το δικαίωμα στην προσβεβλημένη ομάδα να αποσχιστεί από το κράτος. H θεραπευτική απόσχιση θα πρέπει να είναι η τελευταία των λύσεων. Είναι προφανές ότι η περίπτωση των Καταλανών δεν εμπίπτει σε αυτό»

Ο Γιώργος Σπηλιωτόπουλος γράφει για την ενοχή της ευδαιμονίας σε καιρούς κρίσης: «Ο συμβιβασμός και η παθητική αποδοχή της κακής σημερινής κατάστασης είναι αυτό που μας στερεί ακαριαία την αυριανή πρόοδο. Από τις πρώτες σελίδες ανθρώπινης ιστορίας στον πλανήτη μας, το πρωταρχικό κίνητρο για την εξέλιξη ήταν η δυσαρέσκεια με την υπάρχουσα κατάσταση, και η αναζήτηση μιας νέας, καλύτερης. Και προϋπόθεση για αυτήν ακριβώς τη δυσαρέσκεια στέκεται ο ζήλος, η επιθυμία και η ενεργητική διεκδίκηση για κάτι το καλύτερο. Για να το πω πιο απλά: Δεν μπορεί να είσαι ζωντανός, αν σου λείπει η επιθυμία για κάτι καλύτερο.»

Ο Σπύρος Λίτσας γράφει για την 4^η γενιά τζιχαντιστών και το ισλαμικό κράτος: «Η τέταρτη γενιά τζιχαντιστών έχουν ήδη στο εφηβικό τους δωμάτιο της αφίσες του Ισλαμικού Κράτος από τη Ράκκα ή τη Μοσούλη, παρακολουθούν τις ευρωπαϊκές εξελίξεις με την άνοδο της ακροδεξιάς και την ενίσχυση της ξενοφοβίας και συνεχίζουν να έρχονται σε επαφή με τα κηρύγματα μίσους και ενίσχυσης του ισλαμικού ριζοσπαστισμού που διαπερνούν την ευρωπαϊκή ήπειρο. Η τέταρτη γενιά τζιχαντιστικής τρομοκρατίας θα είναι πιο συστηματική και εξελιγμένη στη διασπορά του τρόμου από ότι έχουμε δει μέχρι σήμερα και είναι αναγκαίο ως δυτικός κόσμος να είμαστε προετοιμασμένοι πριν από αυτούς για την αντιμετώπιση αυτών.»  

Ο Αντώνης Τριφύλλης γράφει για την επόμενη μέρα των γερμανικών εκλογών και τις διαβουλεύσεις για τον σχηματισμό της Γερμανικής Κυβέρνησης: «Η πιο πιθανή κυβέρνηση θα αποτελείται από το CDU, το FDP και τους Πράσινος. Η Τζαμάικα. Οι άλλες δυο δυνατότητες μάλλον αποκλείονται. Ο Μεγάλος Συνασπισμός έχει αποκλειστεί κατηγορηματικά από τον Σουλτς. Ο σχηματισμός κυβέρνησης μειοψηφίας δύσκολα θα προχωρήσει. Εν συντομία, σε σχέση με τα Ευρωπαϊκά, ας δούμε μερικές από τις θέσεις των τριών κομμάτων του ενδεχόμενου τριμερούς συνασπισμού. Ο Γιούνκερ, ο Μακρόν και όλοι εμείς περιμένουμε να δούμε που θα καταλήξει, και με ποιούς συμβιβασμούς η νέα πορεία της Ε.Ε.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για τις εξελίξεις στην κεντροαριστερά: «Αν η νέα ηγεσία του κόμματος επιχειρήσει να δώσει με την συναίνεση των συμμετεχόντων κομμάτων κάποιο ιδεολογικό στίγμα, αυτό δεν μπορεί να περιφέρεται γύρω από το δίλημμα αριστερά ή δεξιά. Η κοινωνία πλέον ενδιαφέρεται για πρόοδο, απασχόληση, καινοτομία, για ισχυρό κοινωνικό κράτος και για ένα κράτος δικαίου που θα σέβεται κάθε πολίτη ξεχωριστά μέσα από ένα καθεστώς ισονομίας και ισοπολιτείας. Αυτές πρέπει να είναι οι θεμελιώδεις αρχές του νέου κόμματος που οφείλει να σεβαστεί την ανάγκη του κόσμου για κάτι νέο και ελπιδοφόρο χωρίς τις ιδεοληψίες του παρελθόντος και χωρίς πρόωρα εκβιαστικά διλήμματα μετεκλογικών συνεργασιών.»