Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Εκπαίδευση - Πολιτισμός

"Ο Ισπανός ακαδημαϊκός, συγγραφέας και στοχαστής Antonio Muñoz Molina σε μια προσπάθεια να εξηγήσει και να αποκρυπτογραφήσει την καλλιτεχνική δημιουργία εκμυστηρεύθηκε κάποτε ότι τα υλικά της δημιουργίας, και στην περίπτωσή του της συγγραφής, είναι ο φόβος και η παράνοια της καθημερινότητας. Και η πρόσφατα βραβευμένη με το εθνικό βραβείο γραμμάτων της Ισπανίας και διακεκριμένη δημοσιογράφος της El Pais Rosa Montero δήλωσε θαρραλέα «δημιουργώ, γράφω για να μην πεθάνω από το φόβο». Μήπως ο φόβος για το αύριο που προκάλεσε η πανδημία είναι η μαγιά μιας νέας δημιουργικότητας;"

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για το οδοιπορικό της ουτοπίας: «Ο Γκάντι τα έβαλε με μια αυτοκρατορία και τη νίκησε χωρίς καν να θυμώσει. Ο Κολόμβος επέμενε επί χρόνια για κάτι που οι άλλοι το αρνιόντουσαν γιατί το θεωρούσαν λανθασμένο. Ο Τσε μπορεί να χάθηκε στις ερημιές της Βολιβίας, αλλά επέλεξε τη δική του ουτοπία, από τα αξιώματα στη Κούβα. Και τέλος ο Δον Κιχώτης αποφάσισε να ζήσει όπως ο ίδιος επέλεξε, αν και στα μάτια των άλλων έμοιαζε τρελός. Η περιπέτεια της ουτοπίας είναι σύμφυτη με την περιπέτεια των ανθρώπων. Αλλά στο τέλος το αποτύπωμα τους το αφήνουν μόνο οι άνθρωποι για όλες τις εποχές.»

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για το Games of Thrones και την πολιτική ορθότητα: «Μόνο αν σπάσουμε τα δεσμά των προκαταλήψεων θα είναι εφικτό να αντιληφθούμε το φιλοσοφικό αποτύπωμα του Game of Thrones και να ανακαλύψουμε αναλογίες και σχόλια πάνω στην πραγματική ζωή. Στην πορεία της ιστορίας κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τις εξελίξεις. Μα όταν αυτές προέκυπταν έμοιαζαν αναπόφευκτες. Έτσι και στην ίδια τη ζωή προσπαθούμε να προβλέψουμε πώς θα ξετυλιχθεί το μέλλον. Και τις πιο πολλές φορές το μέλλον εμφανίζεται αλλιώτικο από τις προβλέψεις μας. Κι όταν το μέλλον καταφθάσει, τότε συνδυάζοντας τα γεγονότα, καταλαβαίνουμε πόσο αναπόφευκτο ήταν αυτό που έγινε.»

Η Ελισάβετ Παπαδοπούλου στην ομιλία της στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στη Θεσσαλονίκη, «Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ: ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ», παραθέτει τα συμπεράσματα του workshop BRAIN DRAIN: ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ: «Το γεγονός της μετανάστευσης/ φυγής των νέων επιστημόνων δεν οδηγεί μόνο σε καταστροφή της οικονομίας όπως όλοι πιστεύουμε, αλλά εν γένει του πολιτισμού μας. Το brain drain είναι ένα σύνθετο και πολυδιάστατο ζήτημα, το οποίο πρέπει να κατανοήσουμε εις βάθος προκειμένου να μπορέσουμε να το λύσουμε, γι’ αυτό χθες εκτός από όσα ακούγονται κάθε φορά περί αναξιοκρατίας, χαμηλών μισθών, προβληματικής οικονομίας, δημογραφικού προβλήματος, που είναι εξίσου σημαντικά, προσπαθήσαμε να εστιάσουμε την προσοχή μας σε άλλα που δεν ακούμε τόσο συχνά.»

Ο Κωνσταντίνος Σοφούλης γράφει για τα ελληνικά πανεπιστήμια και αναρωτιέται αν «κοροϊδευόμαστε»: «Πολλές οι αφορμές, και η πιο πρόσφατη η Πανούσιος παρέμβαση στο πανεπιστημιακό μας χάος. Χειριζόμαστε το πανεπιστημιακό ζήτημα χωρίς την στοιχειώδη λογική. Δηλαδή, κοροϊδευόμαστε για να καλύπτουμε κάποιες άλλες κρυφές, ίσως και ντροπιαστικές, προθέσεις μας. Το νέο επεισόδιο με το Πανούσιο Πανεπιστήμιο με παρέπεμψε στο προσωπικό αρχείο μου και ειδικά στο πρώτο memo με το οποίο προσήλθα στην πρώτη μου συνάντηση στο Λονδίνο, με τον αείμνηστο Sir Keneth Alexander που είχα επιλέξει ως βασικό μου σύμβουλο, όταν μου ανατέθηκε η ίδρυση και οργάνωση του Πανεπιστημίου Αιγαίου.»

O Αθανάσιος Τσαυτάρης γράφει για την «εξυπνάδα μας»: «Παρά την πρωτεύουσα σημασία του, το νευρικό μας σύστημα είναι το λιγότερο μελετημένο όργανο, συγκριτικά με τα υπόλοιπα οργανικά μας συστήματα. Αναμενόμενο θα πείτε ένεκα της πολυπλοκότητας του: του κεντρικού εγκεφάλου, περιφερειακών νεύρων, αισθητήριων οργάνων, κ.ά. Κυρίως όμως της ιδιαίτερης λειτουργίας του. Αφού είναι το μόνο από τα όργανα μας που χειρίζεται πληροφορίες. Συλλέγει και επεξεργάζεται δεδομένα (data) από τα εξωτερικά και εσωτερικά αισθητήρια, εξάγει πληροφορίες από τα δεδομένα, μετατρέπει πληροφορίες σε γνώση κι αυτήν σε σοφία, αποθηκεύει, μεταδίδει τα παραπάνω με προφορικό ή γραπτό λόγο, κ.λπ.»

Ο Κωνσταντίνος Μουρτοπάλλας με αφορμή το τελικώς ανακληθέν αστυνομικό έγγραφο που επιδόθηκε στη διεύθυνση του ΔΠΘ ύστερα από εισαγγελική παραγγελία, γράφει για την ακαδημαϊκή ελευθερία: «Η παραγγελία που δόθηκε από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Ροδόπης επαναφέρει στη μνήμη μας τη χρήση μέσων και πρακτικών που δεν συνάδουν με μια δικαιοκρατούμενη και ευνομούμενη πολιτεία. Δεν γνωρίζω αν ήταν η συνταγματική απαιδευσία που οδήγησε στην διαβίβαση προς εκτέλεση της παραγγελίας από την Αστυνομική Διεύθυνση. Αυτό που δεν αμφισβητείται σίγουρα είναι ότι επιτροπευόμενο και ελεγχόμενο Πανεπιστήμιο με την ακαδημαϊκή ελευθερία και τη θεσμική εγγύηση της θετικής της διάστασης (ήτοι το πλήρες αυτοδιοίκητο) δεν μπορούν να συνυπάρξουν.»

Ο Νίκος Γκιώνης γράφει για την Ελληνική Ορθοδοξία ως κοσμική ιδιαιτερότητα: « Η Εκκλησία για ζητήματα Πολιτείας εκφράζει και γνωματεύει μη δεσμευτικά. Ως εκεί. Παρόλα ταύτα ο χωρισμός είναι δύσκολος. Σε κάποιο momentum μπορεί να ξεκινήσει αφού είναι από τα πριν διασφαλισμένος πιθανοτικά και με μακρόπνοο σχεδιασμό υλοποίησης, που ίσως θα υπερβαίνει χρονολογικά μια γενιά. Δεν θα εξαφανιστούν τα θρησκευτικά δόγματα – είναι άλλωστε τεμάχια του Δυτικού Πολιτισμού – μα θα συνυπάρχουν θεσμικά, ειρηνικά και με γνώση των συσχετισμών με την Πολιτεία σε μια μακροχρόνια πορεία επωφελούς κοσμικού διαζυγίου. Αρκεί να προχωράει η Παιδεία και να ολοκληρωθεί, όπως ο πρέπει, ένα παλιό προαπαιτούμενο: ο Διαφωτισμός»

Ο Νικήτας Καστής γράφει για την κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος: «Είναι απαραίτητο, ως στοιχείο επιβίωσης, με την αλλαγή πορείας της ελληνικής κοινωνίας, να υιοθετηθεί πολιτική που θα προχωρεί σε σταδιακές ρυθμίσεις για όλες τις βαθμίδες και μορφές εκπαίδευσης, με τον κατάλληλο χρονισμό. Τί άλλο μας μένει, παρά να ελπίζουμε και να εργαζόμαστε, όσον εντέλει μας επιτρέπουν, για το καλύτερο! Πολύ απλά, δηλαδή, για να συνεχίσουμε να έχουμε ένα συνεκτικό πρόγραμμα πολιτικής, του τύπου του “Μνημονίου”, καθώς και επαρκείς πολιτικούς για να το διαμορφώσουν και να το υλοποιήσουν αποτελεσματικά – και όχι με την ανεπάρκεια που επιδεικνύουν στην περίπτωση του “Μνημονίου”.»

Ο Γιώργος Σπηλιωτόπουλος γράφει για την ενοχή της ευδαιμονίας σε καιρούς κρίσης: «Ο συμβιβασμός και η παθητική αποδοχή της κακής σημερινής κατάστασης είναι αυτό που μας στερεί ακαριαία την αυριανή πρόοδο. Από τις πρώτες σελίδες ανθρώπινης ιστορίας στον πλανήτη μας, το πρωταρχικό κίνητρο για την εξέλιξη ήταν η δυσαρέσκεια με την υπάρχουσα κατάσταση, και η αναζήτηση μιας νέας, καλύτερης. Και προϋπόθεση για αυτήν ακριβώς τη δυσαρέσκεια στέκεται ο ζήλος, η επιθυμία και η ενεργητική διεκδίκηση για κάτι το καλύτερο. Για να το πω πιο απλά: Δεν μπορεί να είσαι ζωντανός, αν σου λείπει η επιθυμία για κάτι καλύτερο.»