Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Τράπεζες - χρηματοοικονομικοί θεσμοί

"Ο κορωνοϊός αφήνει βαρύ αποτύπωμα και επιπτώσεις στην παγκόσμια, στην ευρωπαϊκή, άρα και στην ελληνική, οικονομία και κοινωνία: Σοβαρή ασθένεια με τις κοινωνικές παρενέργειές της, πρωτοφανής ύφεση, ανεργία, χρεωκοπίες επιχειρήσεων, αύξηση μη εξυπηρετούμενων δανείων (ΜΕΔ), αύξηση δημοσίων ελλειμμάτων και χρέους, αποπληθωρισμός (δηλαδή πολύ μικρός ή και αρνητικός πληθωρισμός, όπως έχουμε στην Ελλάδα σήμερα), δημιουργώντας προϋποθέσεις μακροχρόνιας στασιμότητας (secular stagnation) σε αρκετές οικονομίες, παρόμοιας με αυτή που μαστίζει την Ιαπωνία πολλά χρόνια τώρα. Ένα κοινό χαρακτηριστικό σε όλες τις οικονομίες είναι η αύξηση των αποταμιεύσεων νοικοκυριών και επιχειρήσεων είτε λόγω μη δυνατότητας κατανάλωσης (λόγω lockdown ή/και άλλων περιορισμών, π.χ. ταξίδια) είτε για λόγους προληπτικούς."

Ο Στέλιος Κυριαζής εξετάζει τις απώλειες του εξαμήνου της "περήφανης" διαπραγμάτευσης σημειώνοντας, «Το κόστος όμως για την ελληνική οικονομία εξαιτίας της εξάμηνης διαπραγματευτικής τακτικής που κατέληξε στην επιβολή των capital controls δεν περιλαμβάνει μόνο τη χαμένη ανάπτυξη και τη συνεπαγόμενη επίπτωση στο δανεισμό και το 3ο μνημόνιο. Είναι και η απώλεια κεφαλαίων, τα λεφτά δηλαδή που φύγαν από το οικονομικό μας σύστημα ήδη από το φθινόπωρο του 2014 λόγω της διαφαινόμενης αβεβαιότητας που αναμενόταν να ακολουθήσει την εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας της συγκρουσιακής ρητορικής του με τους δανειστές και η οποία φυγή κεφαλαίων συνεχίστηκε και τους πρώτους μήνες του 2015 λόγω της «περήφανης» διαπραγματευτικής τακτικής του»

Ο Γιώργος Προκοπάκης γράφει για τη διαχείριση του μνημονίου: «Η επομένη της τρίτης ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, είναι και η έναρξη της εφαρμογής της πολιτικής των θηριωδών πλεονασμάτων, σε περίοδο μηδενικής ανάπτυξης. Τα data συνηγορούν πως μέρος τουλάχιστον των πλεονασμάτων ήταν πλασματικό ή προσωρινό. Βασικό εργαλείο διαχείρισης ήταν το βραχυπρόθεσμο χρέος, διαφόρων μορφών, το οποίο έχει φθάσει σε αστρονομικό ύψος με προοπτική περαιτέρω αύξησης. Η πολιτική της δημιουργίας «μαξιλαριού για καθαρή έξοδο» φαίνεται να αποτυγχάνει ως προς το σκέλος της συνεισφοράς των αγορών – ή θα είναι πανάκριβη επιλογή. Προκαλεί εντύπωση η διαχειριστική πολιτική της μη διαπραγμάτευσης της χρήσης των πόρων του μνημονίου που περισσεύουν για την αντικατάσταση ακριβού δανεισμού»

Ο Γιώργος Στρατόπουλος στο άρθρο του γράφει για την ελάφρυνση του ιδιωτικού χρέους: «Η ελάφρυνση του ιδιωτικού χρέους παραμένει αναγκαιότητα αντίστοιχη με την αναγκαιότητα ελάφρυνσης του δημόσιου χρέους. Είναι μια από τις τελευταίες πράξεις του ελληνικού δράματος και δεν αποφεύγεται. Όπως ξέρουμε, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας έγινε τόσο δυσβάσταχτο, επειδή η χώρα έχασε το ¼ του ΑΕΠ της και, προς αντιμετώπιση της υπερχρέωσης, η Ευρώπη προσέφερε τεράστια ελάφρυνση χρέους μέσω επιμηκύνσεων και χαμηλών επιτοκίων (OSI). Αλλά η τεράστια μείωση του ΑΕΠ είχε αντίστοιχες δραματικές επιπτώσεις και στο ιδιωτικό χρέος. Τα νοικοκυριά απώλεσαν μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους, του «δικού τους ΑΕΠ». Και για τους ίδιους λόγους, το ιδιωτικό χρέος έγινε δυσβάσταχτο.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για τις θετικές ενδείξεις από την αγορά ομολόγων και την αποτίμηση των ελληνικών χρεογράφων στις διεθνείς αγορές, και τονίζει: «Σε κάθε περίπτωση, μπορεί τα δεδομένα και η παρούσα συγκυρία να είναι θετική, αυτό όμως δεν αναιρεί την σκληρή καθημερινή πραγματικότητα στο μικρό επίπεδο της οικονομίας, που είναι η βιωσιμότητα των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων που αποτελούν τον κορμό της οικονομίας με στόχο την ανάπτυξη. Αν δεν βελτιωθούν ταυτόχρονα οι παραγωγικές συνθήκες και δεν δημιουργηθούν άμεσα νέες θέσεις εργασίας τότε η καλή προοπτική των ελληνικών ομολόγων σύντομα θα ανατραπεί με άγνωστες συνέπειες.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για τα κόκκινα δάνεια: «Μία από τις πιο δύσκολες και σημαντικές παραμέτρους του 3ου Μνημονίου που σχετίζεται με το τραπεζικό σύστημα, είναι η αντιμετώπιση των λεγόμενων μη εξυπηρετούμενων ή κόκκινων δανείων. Πρόκειται ίσως για την μεγαλύτερη πρόκληση της ελληνικής οικονομίας καθώς αν δεν μειωθούν αισθητά τα δάνεια σε καθυστέρηση, εντός των επόμενων ετών, τότε ενδέχεται παρά την δημοσιονομική προσαρμογή η οικονομία να περάσει σε παγίδα ρευστότητας, όπου ένα μεγάλο μέρος της τρέχουσας ρευστότητας θα κατευθύνεται για απομείωση παρελθοντικών χρεών, εγκλωβίζοντας την παραγωγική δυναμικότητα της οικονομίας και υποθηκεύοντας τις επόμενες γενιές.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για μεγάλο στοίχημα των τραπεζών με τις εταιρίες Fintech που ασχολούνται με ένα ευρύ πλέγμα υπηρεσιών του χρηματοπιστωτικού τομέα: «Η νέα ψηφιακή οικονομία είναι εδώ και έχει κάνει ήδη την εμφάνισή της τόσο στην παγκόσμια όσο και στην ελληνική οικονομία. Πέραν όμως από τις προσπάθειες προσαρμογής του τραπεζικού συστήματος, οφείλει και η εκάστοτε κυβέρνηση να δώσει μέσω ενός σταθερού φορολογικού και αναπτυξιακού πλαισίου, κίνητρα νέων επενδύσεων σε μεγάλες εταιρίες καινοτομίας, οι οποίες σε συνεργασία με τις τράπεζες μπορούν να συμβάλλουν στην ενίσχυση του ανταγωνισμού προς όφελος των τελικών καταναλωτών και της οικονομίας.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει την αλλαγή πολιτικής της ΕΚΤ, τονίζοντας ότι «τα συνεχώς βελτιούμενα οικονομικά της Ευρωζώνης τόσο όσον αφορά τον πληθωρισμό αλλά και την απασχόληση, δημιουργούν συνθήκες για αλλαγή του μείγματος νομισματικής πολιτικής». Ο συγγραφέας εκτιμώντας ότι η ένταξη της Ελλάδας στο QE θα είναι θετική, τονίζοντας όμως ότι «θα είναι παράδοξο τη στιγμή που η Ελλάδα θα μπαίνει στο QE αυτό τελικά ν’ αναιρείται στην πράξη λόγω των μειωμένων πράξεων νομισματικής πολιτικής, γεγονός που λόγω των ιδιαιτεροτήτων της ελληνικής οικονομίας, θα επηρεάσει αρνητικά την ρευστότητα των τραπεζών, αν δεν συμμετέχει το τραπεζικό σύστημα για ικανό χρονικό διάστημα»

Ο Γιώργος Στρατόπουλος εξετάζει το ζήτημα των κόκκινων δανείων: «Συνεργατικές λύσεις με γενναίες παραχωρήσεις (κούρεμα δανείων). Αυτό είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στην προσπάθεια εξυγίανσης των δανειακών χαρτοφυλακίων των τραπεζών. Τα πιστωτικά ιδρύματα όμως, επαναπαυμένα και παγιδευμένα στο νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους να πλειστηριάζουν την προσωπική περιουσία των δανειοληπτών, απέτυχαν να αναπτύξουν αυτό το εργαλείο. Μπορεί άραγε η Πολιτεία, νομιμοποιείται να παρέμβει; Ναι, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για αποτελεσματική συνεργασία πιστωτικών ιδρυμάτων και δανειοληπτών, προς όφελος και των δύο. Με νομοθετικές πρωτοβουλίες που θα περιορίζουν τα δικαιώματα των τραπεζών επί του πλειστηριασμού περιουσιακών στοιχείων του δανειολήπτη πέραν των ήδη υποθηκευμένων εμπράγματων εξασφαλίσεων.»

Ο Ρεντούμης Μελέτης εξετάζει την νέα απειλή οικονομικής κρίσης στην ευρωζώνη επισημαίνοντας τους δύο αστάθμητους παράγοντες: το Brexit, όπου «κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την τελική προσέγγιση της ισοτιμίας, καθώς η νέα σχέση ΕΕ-Βρετανίας και η πιθανή πρόσβασή της στην ενιαία αγορά, παραμένουν ένας σύνθετος γρίφος προς επίλυση» και το προσφυγικό που «που παρά την σχετική ικανοποιητική διαχείριση με τα hot spots κυρίως στην Ελλάδα και την συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, η απειλή του τουρκικού πραξικοπήματος, έχει αυξήσει δραματικά τις ροές προς την Ευρώπη, ενώ η συμφωνία απειλείται με κατάρρευση, όταν τα βαλκανικά σύνορα παραμένουν κλειστά»