Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Φάκελος Διεθνείς Κρίσεις σε Εξέλιξη

"Tι σημαίνει καταρχάς «νότια πτέρυγα»; Θα το δούμε στη συζήτησή μας ακριβώς. Πάντως είναι η πτέρυγα που μας ενδιαφέρει, είναι η πτέρυγα στην οποία ανήκουμε, είναι η πτέρυγα η οποία θα έλεγα ότι έχει κέντρο αναφοράς στρατιωτικό, κατά βάση, τη Νάπολη. Αλλά δεν θα μιλήσουμε στενά για τη νότια  πτέρυγα του ΝΑΤΟ, θα μιλήσουμε γενικότερα για τη νότια περιοχή, σε διάκριση προς τη βόρεια περιοχή που καλύπτει το γεωγραφικό φάσμα του ΝΑΤΟ. Άρα, στην πραγματικότητα, θα μιλήσουμε για όλες τις διαστάσεις της γεωγραφικής μας ταυτότητας, για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, για τα Βαλκάνια, για τη Μεσόγειο, πρωτίστως και την Ευρωμεσογειακή συνεργασία, για τα προβλήματα ασφάλειας στη Μεσόγειο, για το ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή, για το τι συμβαίνει στις μεγάλες εστίες, που είναι αυτή τη στιγμή η Συρία και η Λιβύη, τι γίνεται γενικότερα στο τόξο Μέση Ανατολή - Βόρεια Αφρική."

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για την απειλή του παγκόσμιου οικονομικού κραχ από τη Μεσόγειο: «Είναι δύσκολο να αποτιμήσει κανείς ποια θα είναι τα επόμενα βήματα των εν λόγω χωρών αναλόγως των διεθνών συνθηκών, αλλά το βέβαιο είναι ότι αν δεν γίνουν τόσο παγκόσμια, όσο και στην περιοχή της Μεσογείου αμοιβαίοι συμβιβασμοί, για να βρεθεί μία φόρμουλα εμπορίου και χρηματοδότησης των ελλειμμάτων, είτε από την δημοσιονομική είτε από τη νομισματική πολιτική, μπορεί να μιλάμε για μία κρίση χειρότερη του 2008 που καμία κοινωνία δεν θα ήθελε να ξαναζήσει.»

Η Βασιλική Σουλαδάκη γράφει για τη συμφωνία με το Ιράν, τον Τράμπ και το ρόλο της Ε.Ε., «Μετά τις τελευταίες εξελίξεις είναι παραπάνω από σαφές ότι είναι επείγουσα η χάραξη μιας αυτόνομής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής. Η Ε.Ε και τα κράτη μέλη της δεν μπορούν να συρθούν πίσω από τις ΗΠΑ σε αυτό το ζήτημα, διότι μια τυχόν απόσυρση θα ήταν αφενός αντίθετη με τα συμφέροντα ασφάλειας της Ευρώπης ενώ θα μπορούσε να δημιουργήσει μεγαλύτερη αστάθεια στη Μέση Ανατολή με άμεσο κίνδυνο η Ευρώπη να υποστεί τις συνέπειες. Πέραν αυτού εάν η ΕΕ εγκαταλείψει τη συμφωνία κινδυνεύει να χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας.»

Ο Σπύρος Λίτσας γράφει για την 4η γενιά τζιχαντιστών και το ισλαμικό κράτος: «Η τέταρτη γενιά τζιχαντιστών έχουν ήδη στο εφηβικό τους δωμάτιο της αφίσες του Ισλαμικού Κράτος από τη Ράκκα ή τη Μοσούλη, παρακολουθούν τις ευρωπαϊκές εξελίξεις με την άνοδο της ακροδεξιάς και την ενίσχυση της ξενοφοβίας και συνεχίζουν να έρχονται σε επαφή με τα κηρύγματα μίσους και ενίσχυσης του ισλαμικού ριζοσπαστισμού που διαπερνούν την ευρωπαϊκή ήπειρο. Η τέταρτη γενιά τζιχαντιστικής τρομοκρατίας θα είναι πιο συστηματική και εξελιγμένη στη διασπορά του τρόμου από ότι έχουμε δει μέχρι σήμερα και είναι αναγκαίο ως δυτικός κόσμος να είμαστε προετοιμασμένοι πριν από αυτούς για την αντιμετώπιση αυτών.»  

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει τη νέα εποχή Τραμπ εκτιμώντας πως «πρόκειται για μία σημαντική αλλαγή οικονομικής πολιτικής με κατεύθυνση προς τον προστατευτισμό, μια εποχή του καπιταλισμού που είχε τόσο η Αμερική όσο και ο υπόλοιπος κόσμος να ζήσει εδώ και δεκαετίες». Ο συγγραφέας τονίζει ότι «μια προστατευτική πολιτική που σήμερα αυξάνει τις θέσεις εργασίας, μεσοπρόθεσμα μπορεί να τις μειώσει» και εκτιμά πως «χώρες όπως η Ελλάδα θα πιεστούν αρκετά λόγω της χαμηλής ανταγωνιστικότητας που διαθέτουν, καθώς δεν προσελκύουν προς το παρόν κεφάλαια επενδύσεων». «Μια νέα παγκόσμια ιστορική περίοδος μόλις ξεκίνησε χωρίς σαφή ένδειξη νικητών και ηττημένων» σημειώνει.

Τετάρτη, 25 Ιαν 2017

Νέα εμπλοκή για το Brexit

Ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης προβαίνει σε μια πρώτη εκτίμηση της απόφασης του ανώτατου δικαστηρίου του ΗΒ η οποία «επικύρωσε ουσιαστικά την απόφαση του ανώτερου Δικαστηρίου που είχε εκδοθεί τον περασμένο Οκτώβριο σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση για να ενεργοποιήσει τη διαδικασία εξόδου με την επίκληση του άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισσαβώνας θα πρέπει προηγουμένως να υπάρξει απόφαση/ ψήφος και των δύο σωμάτων του Κοινοβουλίου, Βουλής των Κοινοτήτων και Βουλής των Λόρδων» Δηλαδή όπως εξηγεί ο συγγραφέας «η κυβέρνηση θα πρέπει να προσφύγει στο Κοινοβούλιο ώστε να ακολουθήσει ψήφος για να προχωρήσει η διαδικασία»

Ο Γιάννης Μαντζίκος καταγράφει τις συγκρούσεις θα επηρεάσουν τον κόσμο τους επόμενους μήνες, «όσον αφορά την παγκόσμια τρομοκρατία και τις εμφύλιες διαμάχες». Ο συγγραφέας τονίζει: «Οι περιφερειακές συγκρούσεις ανά τον κόσμο μεταμορφώνουν με τον τρόπο τους το πεδίο άσκησης εξωτερικής πολιτικής για τη Δύση με χαρακτηριστικότερο, ίσως, παράδειγμα το δίπολο Ιράν-Σαουδικής Αραβίας. Αυτή η σύγκρουση θα συνεχίσει να χαρακτηρίζει τις περισσότερες διαμάχες στην περιοχή τόσο στην Υεμένη, τη Συρία και τον Λίβανο. Όμως κοινή συνισταμένη είναι στις περισσότερες περιπτώσεις η στάση της Αμερικής και ιδιαίτερα του εξ απορρήτων και πρόσφατα συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του πρόεδρου Μάικλ Φλιν»

Ο Στάθης Αντωνάτος εξετάζει τις σχέσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΝΑΤΟ της οποίας το νέο χαρακτηριστικό είναι «η υποχώρηση του δημοκρατικού στίγματος και η επέλαση κινημάτων που εκφράζουν τον λαϊκισμό και στηρίζουν πιο εθνικιστικές πολιτικές». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα κληθούν να αντιμετωπίσουν κινδύνους περαιτέρω αποδόμησης της Ε.Ε.» και επισημαίνει πως «επιβάλλεται να εργασθούν συγκροτημένα, συστηματικά και με έμφαση προς την ενίσχυση της Ένωσης αλλά και στην σύσφιξη-εμβάθυνση των δεσμών με τον δυτικό σύμμαχο». «Σίγουρα είναι μια πρόκληση για την Ευρωπαϊκή διπλωματία η οποία βρίσκεται ενώπιον μιας νέας τάξης πραγμάτων» τονίζει.

Ο Γιάννης Μαντζίκος εξετάζει τις σχέσεις πολιτικών-στρατιωτικών υπό τον Τράμπ όπως για παράδειγμα την επιλογή του Ντοναλντ Τραμπ για το Υπουργείο Αμύνης τον στρατηγός Τζειμς Μάτις, ο λεγόμενος «τρελός σκύλος».  Σύμφωνα με τον συγγραφέα «η επιλογή Μάτις γεννά ερωτήματα για τις λεγόμενες σχέσεις στρατιωτικών-πολιτικών, την σχέση που αφορά δηλαδή τον πολιτικό έλεγχο του στρατού», και υπενθυμίζει τη ρήση του Κλεμάνσο : «ο πόλεμος είναι πολύ σημαντικός για τον αφήσουμε στους στρατηγούς». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «το μεγαλύτερο ρίσκο που παίρνει λοιπόν ο Ντόναλντ Τράμπ με την τοποθέτηση των στρατιωτικών είναι ενδεχομένως ο κίνδυνος (υπερ) πολιτικοποίησης του Αμερικανικού στρατού».

Η Ρούλα Γεωργακοπούλου μιλά για την Ευρώπη που δεν υπάρχει πια και θέτει τα δικά της ερωτήματα: «Πιο συγκινητική ήταν για μένα η ταμπελίτσα που είχα δει προ δεκαετίας κάτω από μια ελιά, εδώ παραπάνω, σε μια ταβέρνα με νοστιμότατα κοψίδια και θέα ανεμπόδιστη. ‘‘Το έργο αυτό υλοποιήθηκε με κονδύλια της ΕΕ’’. Το έργο! Μου’ρθε τότε να ρίξω στα κλαριά της μια τριχιά και να απαγχονιστώ παραδειγματικά αλλά η κρίση δεν είχε φτάσει ακόμα και η θυσία μου θα απέβαινε επί ματαίω. Γι αυτήν την ελιά και γι’ αυτήν την ταβέρνα θα ήθελα απόψε να ρωτήσω τους αγαπημένους επισκέπτες μας»  

Σελίδα 1 από 3