Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κράτος, Θεσμοί - Πολιτικό Σύστημα

Τις ρίζες της εκλογικής ανόδου της Λε Πεν αναζητά με το άρθρο του ο Γιάννης Γεράσιμος, επισημαίνοντας τις ομοιότητες της σημερινής περιόδου με αυτής του μεσοπολέμου. «Κάθε μορφή εθνικισμού είναι αντιδραστική, διότι προσπαθεί να επιβάλει δια της βίας μια πλασματική ενότητα δημιουργώντας τεχνητούς αποκλεισμούς και διακρίσεις» σημειώνει ο συγγραφέας, εκτιμώντας πως «η διέξοδος από τον φαύλο αυτό κύκλο βρίσκεται σήμερα στην προσπάθεια ανάδειξης νέων μορφών πολιτικών κοινοτήτων». Η επαναδιεκδίκηση του αιτήματος για μια νέα μορφή κοινωνικού συμβολαίου, τονίζει ο Γ. Γεράσιμος, «μπορεί να καταστεί εφικτή μόνο μέσω της ανασύστασης ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού πολιτικού ρεύματος ιδεών ως φορέα κοινωνικά προοδευτικών μεταρρυθμίσεων»

Με αφορμή τις εκλογές στην Πορτογαλία και Ισπανία, ο Νίκος Γκιώνης, παραθέτει τα αίτια της πτωτικής τάσης της κεντροαριστεράς στη χώρα μας. Ο συγγραφέας εκτιμά ότι η καθοδικότητα θα αντιστραφεί υπό προϋποθέσεις, όπως είναι η απομάγευση του κυρίαρχου πολιτικού λόγου και η αντικατάστασή του από τον ρασιοναλιστικό λόγο. «Ο  ηγέτης κι ο λόγος του πρέπει να είναι συνεκτικός, σαφής, ευέλικτος  αλλά και συγκρουσιακός» τονίζει, σημειώνοντας πως «μικρή σημασία έχει η  αναδιανομή ρόλων στο στενό πλαίσιο των δύο κομμάτων της περιοχής του  ριζοσπαστικού Κέντρου, μιας και νομοτελειακά οι  συνθήκες θα επιβάλλουν την  ενιαιοποίηση προς κάτι ακόμα πιο καινούργιο»

Ο Νίκος Ορφανός περιγράφοντας στο άρθρο του το πως αυτοπροσδιορίζεται ο κάθε πολιτικός χώρος, τονίζει πως μετά την εφαρμογή των μνημονίων και την κατάρρευση  της αριστερής μυθολογίας, πρέπει να αρχίσει η επαναχάραξη των ιδεολογικών γραμμών. «Το ιδεολογικό ξεσκαρτάρισμα είναι ανάγκη κοινωνική και ιστορική. Ζούμε άραγε, παραφράζοντας το Φουκουγιάμα, το τέλος των ιδεολογιών; Ακόμα καλύτερα, παραφράζοντας τους REM, ζούμε το τέλος των ιδεολογιών όπως τις ξέραμε. Και εγώ νιώθω θαυμάσια. Γιατί κάθε τέλος προμηνύει μια νέα καλή αρχή. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να κάνουμε θεωρία την πράξη που θα χαράξει το μέλλον μας. Μπορούμε;» σημειώνει ο συγγραφέας.

O Στέλιος Κυριαζής στο άρθρο του, σχολιάζει σε προσωπικό τόνο, το σύγχρονο συνδικαλισμό και τις «κινητοποιήσεις» εκτιμώντας πως «η συνδικαλιστική διάλεκτος έχει διαρρήξει τη σχέση της με την εργασιακή πραγματικότητα». Σημειώνοντας πως οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα απεργούν ελάχιστα, επισημαίνει πως «οι ελπίδες των εργαζομένων πρέπει να στηρίζονται στο αξιοβίωτο των επιχειρήσεων ειδικά τώρα που λαμβάνει χώρα απότομος επαναπροσδιορισμός του ιδιοκτησιακού χάρτη». «Σε πείσμα αυτών των πρακτικών, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε μιλήσει για οικονομικίστικα αιτήματα, συντεχνίες και την ανάγκη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου. Οι όροι αυτοί όσο κι αν εισπράξανε την μήνιν της αριστεράς έχουν σημασία ακόμη και σήμερα» τονίζει.

Ο Νίκος Γκιώνης με το άρθρο του επιχειρεί μια σύντομη ιστορική περιήγηση από την περίοδο της προδικτατορικής ΕΚ έως και σήμερα, «όπου μια αφύσικη Μαδουρική ποπουλιστική μείξη ετερόκλητων φορέων βυθίζει  απροκάλυπτα την χώρα μας». «Κανείς δεν  ξέρει αν θα γίνει, κανείς δεν ξέρει αν θα πετύχει αφού στο μεταξύ έχει γίνει» τονίζει ο συγγραφέας σημειώνοντας όμως ότι «όλα αφορούν στον οδικό χάρτη συλλήψεως ποντικών από γάτες διαφόρων χρωμάτων, δηλαδή στην αποτελεσματική ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος». «Η αντοχή των σχοινιών της μεταπολίτευσης, θα  δώσει και τους τόνους των όποιων εγχειρημάτων, των  συγχωνεύσεων, των γειτνιάσεων ή των αποκλεισμών» καταλήγει.

O Παναγιώτης Κωστούλας στο άρθρο του αμφισβητεί το αφήγημα ότι η σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται σε στρατηγική κρίση και εξηγεί πως μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 «παρατηρείται το φαινόμενο: φιλελεύθερες/συντηρητικές/δεξιές κυβερνήσεις να καταφεύγουν σε σοσιαλδημοκρατικές/κρατικοπαρεμβατικές επιλογές προκειμένου να αποτρέψουν την κατάρρευση των εθνικών τους οικονομιών!». Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως «έχει έρθει η στιγμή να αναθαρρήσουμε» μολονότι όπως σημειώνει «η σοσιαλδημοκρατία θα επικρατήσει αν νικήσει ιδεολογικά κι εν τέλει εκλογικά στο επίπεδο των συνολικών ευρωπαϊκών συσχετισμών». «Πρέπει να σχεδιαστεί η νέα ανατέλλουσα και αντεπιτιθέμενη κεντροαριστερά» τονίζει.  

O Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης, επιχειρηματίας και ιδρυτικό μέλος της Δράσης, με το άρθρο του θέτει το θέμα της ανάγκης ύπαρξης ουσιαστικής αντιπολίτευσης, «αλλιώς θα χτίσουμε, με τα πιο απρόσμενα υλικά, μία νέα αυθαιρεσία» όπως τονίζει, και μιλάει για την ύπαρξη μιας «τριμερής» κυβερνητικής συνεργασίας «με το τρίτο μέρος να είναι ακόμη αφανές, παρότι επώνυμο». Σύμφωνα με τον συγγραφέα η αντιπολιτευτική αμηχανία συνιστά «εκδήλωση συνειδητής συμπόρευσης με τον Τσίπρα» τονίζοντας πως «τίποτε καλό δεν θα προκύψει από μία τέτοια στρατηγική: οι δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας δεν μπορούν να περιμένουν τίποτε από την «συναίνεση» που υφαίνει μεθοδικά το τριμερές σχήμα της σημερινής κυβέρνησης».

Ο Δημήρης Θωμάκος με το άρθρο του, παραλληλίζει το διχασμό της περιόδου 1964 -1974 σε «ενωτικούς» και «ανθενωτικούς» με τον διχασμό της περιόδου 2010-2015 σε «μνημονιακούς» – «αντιμνημονιακούς». «Ο διχασμός του 1964-74, όσο και ο πρόσφατος του 2010-15, βασίστηκαν σε μια πλάνη» τονίζει, εξηγώντας πως «οι ενωτικοί της περιόδου 1964-74 όπως και οι αυτοαποκαλούμενοι αντιμνημονιακοί εθελοτυφλούσαν ή αρνούνταν να αποδεχτούν την πραγματικότητα. Και στις δύο περιπτώσεις δεν υπήρχε ουσιαστικό αντικείμενο διαφοράς». «Η  απόλυτη  καταστροφή, όπως συνέβη τον Ιούλιο του 1974 στην Κύπρο, μπορεί να απεφεύχθει την τελευταία στιγμή, το τίμημα όμως της διαίρεσης και του διχασμού ήταν βαρύ» σημειώνει.

 

Τις προϋποθέσεις της εθνικής ανάτασης (κοινωνικές, πολιτικές, θεσμικές και αναπτυξιακές) καταγράφει στο άρθρο του ο Χρήστος Δερβένης, εκτιμώντας «πως μπορούμε να αντιδράσουμε και να σταματήσουμε την κατρακύλα της χώρας μας, να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος και να δημιουργήσουμε το περιβάλλον που απαιτείται για την ανάταση της χώρας». «Η ικανοποίηση αυτών των προϋποθέσεων είναι η αφετηρία για την εθνική ανάταση. Στο χέρι μας είναι. Όποιοι θέλουν και μπορούν. Αν δεν το τολμήσουμε και παραμείνουμε δέσμιοι ενός αδύναμου «θα ήθελα» κι ενός δυνατού «δεν τόλμησα», τι θα διηγηθούμε στα παιδιά μας όταν θα ρωτούν: κι εσύ γιατί δεν έκανες κάτι;» τονίζει.

Δευτέρα, 30 Νοε 2015

Εκλογές και Εκλογίκευση

Στην ανάγκη εκλογίκευσης του εκλογικού νόμου αναφέρεται στο άρθρο του ο Αλέξανδρος Κατσιώτης. Ο συγγραφέας παρουσιάζει τις μομφές που ευλόγως αποδίδονται στο εκλογικό σύστημα: πρώτη, το εκλογικό «δώρο» των 50 εδρών κρίνεται απαράδεκτα γενναιόδωρο, δεύτερη, η ενίσχυση του πρώτου κόμματος επιτυγχάνεται άνευ όρων και προϋποθέσεων, και τρίτη, η δυσμενής αντιμετώπιση των συνασπισμών κομμάτων που αποκλείονται από την ενίσχυση. «Λόγω εκλογικού συστήματος οδηγηθήκαμε σε τέσσερις άσκοπες και εκβιαστικές εκλογικές αναμετρήσεις» σημειώνει ο συγγραφέας τονίζοντας πως «είναι καιρός να δούμε με νηφαλιότητα την εκλογίκευση του εκλογικού συστήματος και την προσαρμογή του στα νέα δεδομένα και τις ανάγκες διακυβέρνησης σε περίοδο κρίσης»

Σελίδα 19 από 20