Ο Κώστας Μποτόπουλος αναλύοντας τις στρεβλώσεις που προκαλεί το ισχύον εκλογικό σύστημα, εκτιμά πως «οι καιροί είναι ώριμοι για μια αλλαγή του ισχύοντος εκλογικού συστήματος της (πολύ) ενισχυμένης αναλογικής» συμπληρώνοντας ότι «οι πολιτικές συνθήκες και οι ανάγκες της εποχής, στην Ελλάδα και όχι μόνο έχουν ουσιαστικά σημάνει τη λήξη του μοντέλου των μονοκομματικών κυβερνήσεων». Ο συγγραφέας παρουσιάζει τα βασικά σημεία του προβληματισμού για την αλλαγή του εκλογικού συστήματος: Περισσότερη αναλογικότητα, αντιπροσωπευτική κατανομή εδρών, σταυρός ή λίστα, εκπροσώπηση αποδήμων, χρήσιμες και λιγότερο χρήσιμες παράλληλες μεταρρυθμίσεις, και τονίζει πως « η συζήτηση περί του εκλογικού συστήματος είναι κρίσιμη για τη Δημοκρατία».

O Γιώργος Κίσσας καταθέτει τη δική του μαρτυρία για την περίοδο αυτή, σημειώνοντας πως «για πρώτη φορά, μία ολόκληρη γενιά γαλουχείται μέσα στο μίσος, στην απάθεια και στην απόδοση ευθυνών στις προηγούμενες» επισημαίνοντας πως «η κοινωνία στο σύνολό της παρέμεινε μόνο στο στάδιο της απόδοσης ευθυνών και δεν ενδιαφέρθηκε στο ελάχιστο για την έξοδο από αυτή, συμμετέχοντας η ίδια στην προσπάθεια». Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως «ούτε οι ηθικές φενάκες, αλλά ούτε και η πρόφαση της εμπειρίας μπορούν να αποτελέσουν εναλλακτικές επιλογές» και τονίζει πως «Η ‘’αλλαγή’’, παραμένει ακόμη και σήμερα το πιο ουσιαστικό αίτημα για την μετεξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας»

Ο καθηγητής κ. Χρήστος Παπαγεωργίου απορρίπτει την άποψη ότι η αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ οφείλεται στο ότι δεν είναι «πραγματικοί Αριστεροί», και πως «αν συμμετείχαν και άλλα «Προοδευτικά» κόμματα τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα» και υποστηρίζει πως «δεν υπάρχει Αριστερό μονοπάτι προς την έξοδο από την οικονομική κρίση αλλά μόνον προς την άβυσσο». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «η τελευταία κυβέρνηση που ονομάστηκε υποτιμητικά ως η κυβέρνηση των «Σαμαρο-Βενιζέλων» είχε βρει ένα κάποιο σωστό μίγμα οικονομικής πολιτικής» και τονίζει πως η λύση στο Ελληνικό πρόβλημα είναι να γίνει η Ελλάδα μια χώρα Δημοκρατική και φιλελεύθερη οικονομικά.

Ο καθηγητής κ. Παναγιώτης Ιωακειμίδης αναλύει την κατάσταση στο Εργατικό κόμμα στη Βρετανία με τον Τζ. Κόρμπιν, για τον οποίο «η πλειοψηφία των Εργατικών εμφανίζεται σε απόγνωση γιατί θεωρεί ότι το Εργατικό Κόμμα γίνεται ανεκλόγιμο». Ο κ. Ιωακειμίδης μεταφέροντας το θέμα στην Ελλάδα, καθώς «οι ιδέες του Κόρμπιν εμφανίζονται να είναι κάτι παρεμφερές με αυτές του ακραίου ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ» σημειώνει πως «η Αριστερά μπορεί να είναι αποτελεσματικός συντελεστής αλλαγής όταν είναι και εκλόγιμη» και σημειώνει πως «οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς/ σοσιαλδημοκρατίας/μεταρρυθμιστικού κέντρου θα πρέπει να προχωρήσουν τάχιστα στην συγκρότηση του ενιαίου φορέα ικανού να προσβλέπει στην πολιτική εξουσία»

O Δημήτρης Πατσάκης εξετάζει τα «δημοκρατικά ελλείμματα» στην Κοινωνική Ασφάλιση & Πρόνοια και συγκεκριμένα τα θέματα που αφορούν: Το φαινόμενο των «αναπηρικών» συντάξεων, τη μεταβίβαση του συνταξιοδοτικού δικαιώματος, το πρόσχημα του «μέσου όρου», την περίπτωση των «πατρικίων», τον παραλογισμό των «εφάπαξ» παροχών, την Επικουρική Ασφάλιση, την Aσφάλιση Υγείας, την «ισότητα» στην περίθαλψη, τους «κοινωνικούς» πόρους, τα εισοδηματικά κριτήρια. Ο συγγραφέας εκτιμά πως «Το «party» στον χώρο της Υγείας, εκτιμάται πως τερματίστηκε σε μεγάλο βαθμό, τόσο με την δημιουργία του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. όσο και με την συμβολή του «επάρατου» μνημονίου.»

Ο Χρήστος Μπαξεβάνης αποτιμά την Σύνοδο Κορυφής της 7ης Μαρτίου κατά την οποία η Τουρκία αναδείχθηκε βασικός νικητής «απέναντι σε μια αποδυναμωμένη, φοβισμένη και διασπασμένη ευρωπαϊκή ηγεσία» καθώς «οι Βρυξέλλες αναγκάστηκαν να μπουν σε διαδικασία συζήτησης των αυξημένων τουρκικών απαιτήσεων, τη στιγμή που η συμφωνία του Νοεμβρίου έμεινε στα χαρτιά». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «το εφιαλτικό σενάριο για την Ελλάδα να γίνει υγρός τάφος στο Αιγαίο και αποθήκη ψυχών, πήρε παράταση δέκα ημερών» και επισημαίνει πως είναι αναγκαίο η «η Ελλάδα να παρουσιάσει ένα Σχέδιο Εθνικής Στρατηγικής για το Προσφυγικό» ενώ τονίζει πως είναι αναγκαία η συμμετοχή του Συμβουλίου Ασφαλείας.